Tης Στεφανίας Γκούρα
Μεσημέρι στο κέντρο της πόλης. Στο αστικό, 2 κορίτσια, μαθήτριες γυμνασίου αναπαράγουν το βαρετό (κατά τη γνώμη τους) περιβάλλον του σχολείου. Σίγουρα θα το παρατούσαν αν είχαν την επιλογή ή θα το άλλαζαν με κάτι καλύτερο, λένε. Δίπλα ένα παιδί ταλαιπωρημένο κ ζαλισμένο, από αυτά που κρατάνε χαρτομάντιλα προς πώληση αντί για μπάλες κ παιχνίδια, τις προσγειώνει στο έδαφος με θόρυβο: “εγώ δε θα πάω ποτέ σχολείο”, λέει θαρραλέα κι ας ξεχελίζουν από παράπονο τα μάτια του. Εσύ παρατηρητής. Μπορεί να τον λένε Νικόλα ή Αχμέτ.. Τι σημασία έχει... Η αλήθεια είναι ότι δε θα πάει σχολείο.. Δε θα μάθει να διαβάζει ούτε να γράφει το όνομά του...
Μεσημέρι στο κέντρο της πόλης. Στο αστικό, 2 κορίτσια, μαθήτριες γυμνασίου αναπαράγουν το βαρετό (κατά τη γνώμη τους) περιβάλλον του σχολείου. Σίγουρα θα το παρατούσαν αν είχαν την επιλογή ή θα το άλλαζαν με κάτι καλύτερο, λένε. Δίπλα ένα παιδί ταλαιπωρημένο κ ζαλισμένο, από αυτά που κρατάνε χαρτομάντιλα προς πώληση αντί για μπάλες κ παιχνίδια, τις προσγειώνει στο έδαφος με θόρυβο: “εγώ δε θα πάω ποτέ σχολείο”, λέει θαρραλέα κι ας ξεχελίζουν από παράπονο τα μάτια του. Εσύ παρατηρητής. Μπορεί να τον λένε Νικόλα ή Αχμέτ.. Τι σημασία έχει... Η αλήθεια είναι ότι δε θα πάει σχολείο.. Δε θα μάθει να διαβάζει ούτε να γράφει το όνομά του...
Αυτός ο πιτσιρικάς σου έδωσε ένα γερό μάθημα. Στην δική σου εκλεπτυσμένη γλώσσα θα πεις: “αντιφάσεις”.
Στάση. Κατέβα. Κερνάω καφέ. Ωχ... Τι ξεστόμισα τώρα; Κέρασμα εν μέσω οικονομικής κρίσης; να, κάτι τέτοια κάνουμε κ θυμώνουν οι “εταίροι”. Όμορφος περίπατος στην ανοιξιάτικη πόλη. 
Χρώματα κ μυρωδιές. Περπατάω ευθεία συνήθως, δεν στρίβω γιατί ο ένστολος στις γωνίες μου παγώνει το βλέμμα κ το βήμα.
Το μυαλό κ η διάθεση θέλουν να αφεθούν στην αγκαλιά της άνοιξης., αλλά είναι εύκολο να αντιληφθείς ότι πάνω από την πόλη πλανάται δυσφορία κ αβεβαιότητα. Διαδηλώσεις, πορείες, πανό κ φυλλάδια... Στις συζητήσεις ξεχωρίζουν οι ίδιες λέξεις:
Το μυαλό κ η διάθεση θέλουν να αφεθούν στην αγκαλιά της άνοιξης., αλλά είναι εύκολο να αντιληφθείς ότι πάνω από την πόλη πλανάται δυσφορία κ αβεβαιότητα. Διαδηλώσεις, πορείες, πανό κ φυλλάδια... Στις συζητήσεις ξεχωρίζουν οι ίδιες λέξεις:
οικονομική κρίση, φτώχεια, ανεργία, απολύσεις, περικοπές, ΔΝΤ, ΕΕ, χρεωκοπία, ΜΕΤΡΑ...
Οργή κ αγανάκτηση. Εμείς φωνάζουμε κι αυτοί φταίνε. Πληθυντικός αριθμός. Περίεργο.. Ακούγεται λες κι είναι ερήμην μας...
Υπεύθυνοι, ανεύθυνοι, επώνυμοι, ανώνυμοι κ
διαμαρτυρόμενοι. Είναι σαν να γυρνάμε συνεχώς γύρω από το ίδιο σημείο αλλά δεν το πλησιάζουμε ποτέ. Πολλές φωνές, καμιά απάντηση. Πολλά προβλήματα, καμία λύση. Κι όλα αυτά γιατί αρνούμαστε να πούμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα. Τον καπιταλισμό, τις πολιτικές επιλογές, την αδικία του συστήματος, τον αγώνα κ τις διεκδικήσεις. Έχουμε χάσει την πυξίδα κ σε λίγο θα χάσουμε κ το δρόμο. Είμαι σίγουρη... Εκείνος ο πιτσιρικάς θα είχε μια θαρραλέα απάντηση για όλα. Όχι σαν τα δικά μας τα μισόλογα. Αν μπορούσε να πάει κ σχολείο, θα έβρισκε πολύτιμες απαντήσεις να μας δώσει.
Δεν θα πάει όμως... Είναι κι αυτή άλλη μια αντίφαση.. Αυτός δεν πηγαίνει σχολείο, εμείς οι “πολυσπούδαστοι” δεν βρίσκουμε τις σωστές λέξεις, να προσδιορίσουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αφήνουμε ανοιχτά τα σύνορα για τα χρήματα κ τα κέρδη των λίγων κ τα κλείνουμε για τους ανθρώπους. Είμαστε πρόθυμοι να επενδύσουμε σε παράνομα κ χωρίς αντίκρυσμα κεφάλαια, σε φούσκες που σκάνε με πάταγο κ αρνούμαστε το μέλλον σε όλους αυτούς τους πιτσιρίκους κ σε όλους εκείνους που βαριούνται το σχολείο της αυτομόρφωσης. Και σε αντίθεση με τα τοξικά ομόλογα αυτοί είναι τόσο πραγματικοί κι αληθινοί. Γεμάτοι ζωή! Η ίδια η ζωή!
Δεν θα πάει όμως... Είναι κι αυτή άλλη μια αντίφαση.. Αυτός δεν πηγαίνει σχολείο, εμείς οι “πολυσπούδαστοι” δεν βρίσκουμε τις σωστές λέξεις, να προσδιορίσουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αφήνουμε ανοιχτά τα σύνορα για τα χρήματα κ τα κέρδη των λίγων κ τα κλείνουμε για τους ανθρώπους. Είμαστε πρόθυμοι να επενδύσουμε σε παράνομα κ χωρίς αντίκρυσμα κεφάλαια, σε φούσκες που σκάνε με πάταγο κ αρνούμαστε το μέλλον σε όλους αυτούς τους πιτσιρίκους κ σε όλους εκείνους που βαριούνται το σχολείο της αυτομόρφωσης. Και σε αντίθεση με τα τοξικά ομόλογα αυτοί είναι τόσο πραγματικοί κι αληθινοί. Γεμάτοι ζωή! Η ίδια η ζωή!
Παρασύρθηκα πάλι.. Με παρασέρνουν πάντα τέτοιες σκέψεις... Είναι σαν να αλλάζεις τον κόσμο σε λίγα λεπτά...
Πού θα πάει... Θα αλλάξει... Θα το πουν κ τα δελτία των 8... Μέχρι τότε ... καλή τύχη μικρέ μου! Δημοσιεύεται στην εφημερίδα BLOG
http://www.blogpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου