Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Η Αριστερά, όταν παρουσιάζεται σαν πρωτοπορία, αυτοεπιβεβαιώνεται σαν μια μοναδική ηθική αξία και γίνεται κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, τότε δίνει στον εαυτό της το δικαίωμα να πράξει τα πάντα, αν αυτό είναι χρήσιμο για τον τελικό σκοπό, δηλαδή την εξουσία.
Η Γαλλική Επανάσταση ύμνησε την καρμανιόλα. Οι μπολσεβίκοι έκριναν πως τα στρατόπεδα εξόντωσης ήταν ένα αναγκαίο κακό και μια προϋπόθεση της ιστορικής εξέλιξης. Οι Κόκκινοι Χμερ του Πολ Ποτ στην Καμπότζη, για να εφαρμόσουν τις ούλτρα επαναστατικές τους ιδέες (πλήρη ισότητα, κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και του χρήματος, επιστροφή στην αγροτική παραγωγή κ.λπ.), σφαγίασαν το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας. Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι πως η Καμπότζη και το Βιετνάμ είναι οι μόνες χώρες στον κόσμο που νίκησαν στρατιωτικά τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και κατέρριψαν τον μύθο του αήττητου στρατού. Σήμερα και οι δύο αυτές χώρες είναι υπέρμαχες του πιο αρπακτικού καπιταλισμού και παράδεισος του πορνοτουρισμού, με ειδίκευση στην παιδική πορνεία, παίρνοντας τα ηνία από την Ταϊλάνδη. Οταν η επανάσταση γίνεται θρησκεία, τότε αντιγράφει και τη δομή της. Ο θεός γίνεται η απόλυτη αλήθεια του κόμματος. Η μοίρα γίνεται ιστορική αναγκαιότητα. Το Κόμμα γίνεται Εκκλησία. Η Κεντρική Επιτροπή γίνεται Κονκλάβιο και ο Πάπας, Γενικός Γραμματέας. Και αυτό αποδίδει μία και μόνο πρακτική: αυτή της μεσαιωνικής Ιεράς Εξέτασης. Η απόλυτη αλήθεια ήταν δεδομένη και φορέας της ήταν ο βασανιστής. Τα όργανα βασανισμού που είχαν επινοηθεί έγιναν με τη συνεργασία θεοφοβούμενων γιατρών και μηχανικών. Αυτά τα εργαλεία προξενούσαν στο ανθρώπινο σώμα τον μεγαλύτερο δυνατό πόνο, αλλά όχι τη θανάτωση του θύματος. Ενας θάνατος ήταν μια απόδραση που αναιρούσε τον σκοπό της ανάκρισης, που ήταν πάντα η ομολογία. Ακριβώς το ίδιο που ισχύει και σήμερα, στις περίπου εκατό χώρες όπου εφαρμόζονται βασανιστήρια, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και φυσικά της Ελλάδας.
Τελικά τι σόι άνθρωποι είναι οι βασανιστές; Διεστραμμένα κτήνη; Ανθρωπόμορφα τέρατα; Υπανάπτυκτα ανθρωποειδή; Τίποτα από όλα αυτά. Ολες οι διεθνείς έρευνες, ανάμεσά τους και η δικιά μας, της Μιμίκας Χαρίτου-Φατούρου, απέδειξαν πως ο βασανιστής είναι κάποιος από μας. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ενας πρωτοεμφανιζόμενος λογοτέχνης, ο Θοδωρής Κ. Ραχιώτης, με το βιβλίο του «Βασανιστές» (εκδόσεις Καστανιώτης), μας δίνει με τη μορφή μυθιστορήματος ένα πλήρες πορτρέτο ενός βασανιστή της ΕΣΑ επί χούντας. Είναι ένα παιδί από την επαρχία, που αν δεν ξέραμε τα ανδραγαθήματά του στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, θα μπορούσαμε να τον είχαμε συμπαθήσει. Δύσκολα παιδικά χρόνια, φτώχεια, αγωνία για μεροκάματο, αβεβαιότητα για το μέλλον. Και ο άνθρωπος που καταναλώνει όλη του την ενέργεια για την επιβίωσή του, χωρίς εξωτερικά στηρίγματα που μπορούν να τον βοηθήσουν ή να τον κάνουν να σκεφθεί, είναι ένας ναυαγός. Και όπως όλοι οι ναυαγοί, αρπάζεται από το πρώτο πράγμα που το θεωρεί σωσίβιο. Αν μπορέσει να βρει μια μόνιμη δουλειά στο Δημόσιο, στον Στρατό, στην Αστυνομία, εν γένει σε έναν μεγάλο και εύρωστο οργανισμό, τότε πιστεύει πως σώθηκε από βέβαιο πνιγμό. Αν αυτό συνδεθεί και με μια μεγάλη ιδέα, Εθνος, Θρησκεία, Κόμμα κ.λπ., τότε όλες του οι ενέργειες υπηρετούν ένα ιδανικό, άρα είναι θεμιτές. Οι βασανισμοί και οι δολοφονίες δεν είναι εγκλήματα, αλλά καθήκοντα ή ηρωικές πράξεις.
Ο Θοδωρής Ραχιώτης, με το πρώτο του βιβλίο, νομίζω πως αποκτάει δικαιωματικά μια θέση στη σύγχρονη λογοτεχνία μας. Και αυτό από μόνο του είναι αξιοπρόσεκτο. Παρά το γεγονός πως αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να έχει και επιστημονική αξία, δεν είναι αυτό που το χαρακτηρίζει. Είναι η ικανότητα του συγγραφέα να αφηγείται και να πείθει, παρά τους κάποιους πλατειασμούς, που τελικά είναι και η παγίδα του κάθε συγγραφέα και οφείλεται στον ναρκισσισμό της γραφής του. Ο ναρκισσισμός του συγγραφέα είναι βέβαια και η κινητήρια δύναμή του. Ξέρει πως κάνει μια δουλειά με τεράστιο κόπο, που κανείς δεν τη ζήτησε και δεν είναι σίγουρο πως θα βρεθεί εκδότης που να τη θελήσει. Αλλά δεν είναι μόνο οι ήρωες που «προχωρούν στα σκοτεινά». Είναι και οι δημιουργοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου