Tης Στεφανίας Γκούρα
Φοιτητικές εκλογές. Θέμα που άλλοτε μονοπωλούσε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, σήμερα περνά στα ψιλά γράμματα και φαίνεται να μην απασχολεί ούτε τους ίδιους τους φοιτητές… Οι φοιτητικές παρατάξεις υπ’ ατμών… Σας μιλά μέλος τους. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και δαιμονοποιήσεων. Μπλε μπλουζάκια, πράσινα, κόκκινα κ πολύχρωμα.. Αφίσες… Άλλες εύστοχες αλλά οι περισσότερες κακόγουστες… Με ημίγυμνες γκόμενες να προσελκύουν οπαδούς.. ή ψηφοφόρους.. ή μήπως συνειδητοποιημένους πολιτικά φοιτητές που ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα; Μπορεί κ όλα μαζί…
Στα κάγκελα, λοιπόν, οι συνδικαλιστές κ τα κομματικά επιτελεία για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να προσελκύσουν φοιτητές. Συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, parties, πού κ πού μερικές αμιγώς πολιτικές τοποθετήσεις.. Όχι από όλους.. Από αυτούς τους ρομαντικούς που τους λένε γραφικούς συνήθως.. Κουράζουν βλέπετε αυτά. Τα parties και οι εκδρομές είναι πιο εύκολο να πείσουν… Περίεργο έτσι; Ή μήπως λογικό; Μπορεί κι αναμενόμενο… Τι να πω;
Δε θέλουμε πια πολιτικοποιημένους νέους πολίτες που πρόσκυνται συνειδητά σε έναν πολιτικό χώρο. Δε θέλουμε πολίτες που ονειρεύονται, οραματίζονται, σχεδιάζουν το μέλλον και το διεκδικούν. Με θάρρος, τόλμη και διαφάνεια χωρίς να κρύβονται όσοι κανονίζουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και κεκλεισμένων των θυρών. Θέλουμε οπαδούς… Μαθαίνουμε να χειροκροτούμε τους «δικούς» μας, άκριτα, χωρίς καν να ακούμε τι λένε και τι προτείνουν, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι κρύβεται πάνω από το προσωπείο των «ανωτέρων»… Μαθαίνουμε να γιουχάρουμε τους αντιπάλους πριν καν προλάβουν να μιλήσουν. Δημοκρατία και πολιτικός διάλογος γηπέδου… Αυτό θέλουμε, αυτό επιδιώκουμε, αυτό έχουμε.
Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα που μας αφήνουν πίσω. Οι συμφωνίες κλείνονται ακόμα πιο γρήγορα κι αθόρυβα. Συμφωνίες που ενισχύουν τους ήδη ισχυρούς, αποδυναμώνουν τους πολλούς σε βάρος κάθε υγιούς έκφρασης. Ενισχύουν τις αυθεντίες, τα οφίτσια και καθιερώνουν «επικεφαλής» και «παρατρεχάμενους». Αποφάσεις για τους φοιτητές χωρίς τους φοιτητές, για το πανεπιστήμιο χωρίς τους φορείς του, για την ίδια την κοινωνία ερήμην της.
Και ενώ όλα αυτά στρώνουν το δρόμο για λογικές σκοτεινές που μας γυρνούν πίσω και μας τρομάζουν και μόνο στη σκέψη, εμείς στη φιέστα μας. Πανηγυρισμοί, γιουχαϊσματα, βρισιές και ξύλο. Φοιτητικές εκλογές. Θέμα που άλλοτε μονοπωλούσε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, σήμερα περνά στα ψιλά γράμματα και φαίνεται να μην απασχολεί ούτε τους ίδιους τους φοιτητές… Οι φοιτητικές παρατάξεις υπ’ ατμών… Σας μιλά μέλος τους. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και δαιμονοποιήσεων. Μπλε μπλουζάκια, πράσινα, κόκκινα κ πολύχρωμα.. Αφίσες… Άλλες εύστοχες αλλά οι περισσότερες κακόγουστες… Με ημίγυμνες γκόμενες να προσελκύουν οπαδούς.. ή ψηφοφόρους.. ή μήπως συνειδητοποιημένους πολιτικά φοιτητές που ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα; Μπορεί κ όλα μαζί…
Στα κάγκελα, λοιπόν, οι συνδικαλιστές κ τα κομματικά επιτελεία για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να προσελκύσουν φοιτητές. Συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, parties, πού κ πού μερικές αμιγώς πολιτικές τοποθετήσεις.. Όχι από όλους.. Από αυτούς τους ρομαντικούς που τους λένε γραφικούς συνήθως.. Κουράζουν βλέπετε αυτά. Τα parties και οι εκδρομές είναι πιο εύκολο να πείσουν… Περίεργο έτσι; Ή μήπως λογικό; Μπορεί κι αναμενόμενο… Τι να πω;
Δε θέλουμε πια πολιτικοποιημένους νέους πολίτες που πρόσκυνται συνειδητά σε έναν πολιτικό χώρο. Δε θέλουμε πολίτες που ονειρεύονται, οραματίζονται, σχεδιάζουν το μέλλον και το διεκδικούν. Με θάρρος, τόλμη και διαφάνεια χωρίς να κρύβονται όσοι κανονίζουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και κεκλεισμένων των θυρών. Θέλουμε οπαδούς… Μαθαίνουμε να χειροκροτούμε τους «δικούς» μας, άκριτα, χωρίς καν να ακούμε τι λένε και τι προτείνουν, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι κρύβεται πάνω από το προσωπείο των «ανωτέρων»… Μαθαίνουμε να γιουχάρουμε τους αντιπάλους πριν καν προλάβουν να μιλήσουν. Δημοκρατία και πολιτικός διάλογος γηπέδου… Αυτό θέλουμε, αυτό επιδιώκουμε, αυτό έχουμε. Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα που μας αφήνουν πίσω. Οι συμφωνίες κλείνονται ακόμα πιο γρήγορα κι αθόρυβα. Συμφωνίες που ενισχύουν τους ήδη ισχυρούς, αποδυναμώνουν τους πολλούς σε βάρος κάθε υγιούς έκφρασης. Ενισχύουν τις αυθεντίες, τα οφίτσια και καθιερώνουν «επικεφαλής» και «παρατρεχάμενους». Αποφάσεις για τους φοιτητές χωρίς τους φοιτητές, για το πανεπιστήμιο χωρίς τους φορείς του, για την ίδια την κοινωνία ερήμην της.
Πώς στο καλό φτάσαμε εδώ πέρα;
Το πανεπιστήμιο ανέκαθεν ήταν χώρος παραγωγής και ανταλλαγής ιδεών, χώρος πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής διαμόρφωσης κι όχι φανατισμένων οπαδών.
Πώς φτάσαμε στο σύνθημα «κάψτε τη Βουλή;»
Δεν μάθαμε, απ’ ό,τι φαίνεται, πόσοι σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν κι εξορίστηκαν για να λειτουργεί σήμερα κοινοβούλιο και για να εξοστρακίσουν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας δικτατορίες, βασιλιάδες, συνταγματάρχες και ξενόφερτους υπαλλήλους.
Πώς φτάσαμε στο σημείο να ξεστομίζουμε τέτοια συνθήματα;
Η εποχή τρέχει πιο γρήγορα από μας και πρέπει όσο είναι καιρός να αφυπνιστούμε και να την προλάβουμε. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να ερμηνεύσουμε τα μηνύματα της κοινωνίας και να ορθοποδήσουμε πριν προλάβουν οι «επιτήδειοι».
Κάτι πρέπει να αφήσουμε πίσω και να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα και με τα άλλα.. τα καινούργια…
Κάτι κοιμάται μέσα μας και ξυπνάει ανάμεσά μας…
Σας περιμένω! Τα λέμε…
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα BLOG
http://www.blogpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου