Απαύγασμα εξελίξεων...

απο τη ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΓΚΟΥΡΑ
Το τελευταίο διάστημα, μπορώ να προσδιορίσω τους προηγούμενους 6 μήνες περίπου, όπου κι αν βρίσκομαι εισπράττω από τους γύρω μου κι από το περιβάλλον γενικότερα, μια πρωτόγνωρη – γι μένα τουλάχιστον – δυσφορία. Όλες οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το θέμα της οικονομικής κρίσης. Τους πρώτους μήνες το ζήτημα της δημοσιονομικής κρίσης περιορίζονταν κυρίως στις αναλύσεις των δελτίων των 8 κ των διαφόρων τηλεοπτικών πάνελ. Ψευδεπίγραφες αναλύσεις οι περισσότερες με έντονο το στοιχείο της υπερβολής και με μια διάθεση να σκορπίσουν κλίμα υστερίας για την επερχόμενη δήθεν χρεοκοπία της χώρας και εξόδου της από το Euro. “Τα μέτρα είναι αναγκαία” φωνάζανε και ξαναφωνάζανε επιφανείς δημοσιογράφοι ενώνοντας τις φωνές τους με αυτές της Μέρκελ και των άλλων μονεταριστών της Ευρώπης και του κόσμου, με αυτές του ΔΝΤ, με αυτές των ανθρώπων της κυβέρνησης που ενέδωσαν στην πολιτική των προηγούμενων. Οι πολίτες της χώρας μπήκαν στο στόχαστρο και κατηγορήθηκαν ως ασύδοτοι, τεμπέληδες, χαζονεόπλουτοι, χαραμοφάηδες, σπάταλοι και άπληστοι. Καμιά κουβέντα όμως για την εργοδοσία. Μόνο οι εργαζόμενοι είναι υπεύθυνοι; Περίεργο... Γιατί οι τράπεζες; Άλλες αυτές πάλι... Τόσα χρόνια διακινούσαν χρήματα και ομόλογα χωρίς αντίκρυσμα και τώρα η φούσκα που φτιάξανε έσκασε... Καμία κατηγορία όμως ούτε για αυτές.. Ακόμη πιο περίεργο...Όπως καταλάβατε κ καταλάβαμε, ήταν καλά στημένη η παράσταση, προκειμένου να δεχτούμε τα μέτρα τους χωρίς πολλές ενστάσεις, και πάντα υπό τον φόβο του φαντάσματος των αγορών. Οι αγορές.. Τις ακούμε τόσες φορές την ημέρα χωρίς κανείς να μπει ποτέ στον κόπο να εξηγήσει τι είναι αυτές οι αγορές, να τις προσδιορίσει, να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε τέλος πάντων ρε αδερφέ! Έτσι, λοιπόν,μέσα στην πολύ σκοτούρα μας και μη γνωρίζοντας τι μέλλει γενέσθαι, αναλωνόμασταν σε ατέρμονες συζητήσεις κι αντιπαραθέσεις για το κατά πόσο αληθεύουν τα λεγόμενα των υπαλλήλων των καναλιών κ για το ποια θα ήταν η σωστή προσέγγιση στην κρίση. Ως που κάποια στιγμή, χτύπησε την πόρτα μας ο λογαριασμός. Κι αυτόν τον λογαριασμό πρέπει να τον πληρώσουμε μόνοι μας. Δε θα πληρώσουν ούτε οι τράπεζες, ούτε οι τραπεζίτες, ούτε η εργοδοσία. Δεν ξέρω αν θα πληρώσουν καν οι παρουσιαστές των ειδήσεων. Από τότε τα χαμόγελα στα πρόσωπα παγώσανε. Οι συζητήσεις συνεχίζονται αλλά είναι γεμάτες άγχος, αγωνία και φόβο για το αύριο. Τα δυσμενή σενάρια για τη χώρα και για τον καθένα προσωπικά πληθαίνουν και παίρνουν όλο και πιο άσχημη εξέλιξη. Οι επιθέσεις εναντίον των τεμπέλαρων (PIIGS κατά την διεθνή ορολογία) χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο την ήδη ασφυκτική καθημερινότητα. Και λές: Μα καλά πώς τα καταφέραμε έτσι; Σε έχουν κάνει κατηγορούμενο χωρίς να το πολυκαταλάβεις. Κι αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι. Κρύβουν την αλήθεια κι όταν τα βρουν σκούρα, ε όλο και κάποιον θα βρουν να τα φορτώσουν. Κυβερνήσεις που κυβερνούν όλο και λιγότερο, που υποδουλώνονται όλο και περισσότερο στους κερδοσκόπους. Υποκύπτουν οι ίδιες και αφήνουν τους πολίτες που τις εξέλεξαν έρμαια μιας δυσοίωνης πολιτικής. Καλοστημένα καπιταλιστικά παιχνίδια που πολλαπλασίασαν πολλές φορές τον πλούτο των κερδοσκόπων, τώρα χρεώνονται στην πλάτη μικρών κι αδύναμων χωρών. Τα μεγάλα φαγοπότια των διεθνών οίκων (όχι ανοχής, τύπου Goldmann Sachs k Moody) έρχονται με ένα αποπροσανατολιστικό τρόπο να τα καλύψουν με συναλλαγές των “εγχώριων μπακάληδων” εε συγγνώμη των πολιτικών ήθελα να πω... Ουφ... Ψέματα κι υποκρισία. Οι πολίτες πού να στραφούν; Η οργή κι η αδικία διαγράφεται στις εκφράσεις του προσώπου τους. Πρέπει να απαντήσουν στην επίθεση των τοκογλύφων αλλά πώς; Έχουν χάσει την πυξίδα τους, κι η ζωή τους έχει σκεπαστεί από το σκούρο πέπλο του ΔΝΤ... Ώρες ώρες, μέσα σε όλη αυτήν την εικόνα της κατάθλιψης της ίδιας λέω: Δεν μπορεί να φυσήξει ένας αέρας; Να τους πάρει και να τους σηκώσει κι αυτούς και τα πέπλα τους; Γιάννενα 09/06/2010
http://www.blogpress.gr/