Σε μια προσπάθεια επίδειξης στείρου τοπικισμού, η ποικιλώνυμη πολιτική ηγεσία του τόπου βρίζει σήμερα τον Υπουργό Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση. Το νεόκοπο Υπουργό Εσωτερικών που καβάλησε το καλάμι και τόλμησε να αγνοήσει τα αιτήματα που έθεσαν οι Δωδεκανήσιοι στο πλαίσιο του «Καλλικράτη». Τίποτα μα τίποτα δεν έκανε αποδεκτό ο Υπουργός. Ούτε καν τις ιστορικές έδρες που του ζήτησαν δεν έδωσε, έτσι για να τους δώσει ένα κόκαλο να γλείφουν και να σταματήσουν να ωρύονται. Αλήθεια γιατί αυτή η στάση; Τι μένος είναι αυτό του Γιάννη Ραγκούση κατά της Δωδεκανήσου;Θα αντιστρέψω το ερώτημα και θα το θέσω ως εξής: «Ποιος σοβαρός και σώφρων άνθρωπος θα έπαιρνε στα σοβαρά αυτές τις γελοιότητες που κάποιοι εκπρόσωποι του νομού προσπάθησαν να τις εμφανίσουν ως διεκδίκηση»; ΚΑΝΕΝΑΣ! Έχω δε βάσιμες υποψίες, ότι κάθε φορά που ο Ραγκούσης ακούει τη λέξη «Ρόδος», το βάζει στα πόδια. Ούτε ν’ ακούσει δεν θέλει! Κι εξηγούμαι. Ίσως ποτέ πριν δεν θέσαμε τόσο μαξιμαλιστικούς και μη ρεαλιστικούς στόχους, για να αρκεστούμε τελικά αδιαμαρτύρητα και «με την ουρά στα σκέλια» στο απόλυτο τίποτα!
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Όταν ξεκίνησε το Υπουργείο Εσωτερικών να συντάσσει το σχέδιο νόμου για τον ‘Καλλικράτη», θέσαμε ως πρώτο αίτημα να αποτελέσει η Δωδεκάνησος μόνης της ξεχωριστή Περιφέρεια. Αίτημα μη ρεαλιστικό, εκ των προτέρων καταδικασμένο, αφού ήταν έξω από τη φιλοσοφία του «Καλλικράτη». Ταυτόχρονα με την εκδήλωση αυτής της πατριωτικής και τοπικιστικής πλειοδοσίας, υπήρχαν και φωνές – σαφώς λιγότερες αλλά πιο ψύχραιμες και με τεκμηρίωση – που πρότειναν μια Περιφέρεια σε ολόκληρο το Αιγαίο. Τελικά, λόγω της κατανομής του ΕΣΠΑ, η κυβέρνηση αποφάσισε να αφήσει, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, τις Περιφέρειες ως έχουν σήμερα ως προς τα διοικητικά τους όρια. Άρα και οι έδρες τους παραμένουν ως έχουν. Οι «υπερπατριώτες» Δωδεκανήσιοι που μέχρι τότε διεκδικούσαν μια περιφέρεια μόνο για τα Δωδεκάνησα, συμβιβάστηκαν απόλυτα. Ξέχασαν στη στιγμή τους μεγαλεπίβολους στόχους και μαζί μ’ αυτούς ξέχασαν ότι αν άξιζε κάτι για να διεκδικήσουν ήταν η έδρα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, που θα μπορούσε να έλθει επιτέλους από την Ερμούπολη στη Ρόδο. Το ξέχασαν και για έναν ακόμη λόγο. Άρχισε η μεγάλη σφαγή για τον αριθμό των δήμων στο νησί της Ρόδου. Ένας, τρεις ή τέσσερις; Αντί κι εδώ να υπάρξει μια σοβαρή και τεκμηριωμένη πρόταση προς το Υπουργείο Εσωτερικών, ο Γιάννης Ραγκούσης γινόταν καθημερινά αποδέκτης παρασκηνιακών κινήσεων και πιέσεων, όπου κάθε ένας έλεγε τα δικά του και προσπαθούσε να περάσει τη δική του άποψη. Άλλα απείρου κάλλους σκηνικά διαδραματίστηκαν σ’ εκείνη τη φάση του «δημοσίου διαλόγου». Τελικά, μπροστά στην αδυναμία κατάθεσης μιας συγκεκριμένης πρότασης, ήταν φυσικό επακόλουθο το Υπουργείο να εφαρμόσει την αρχική του γραμμή. Κάθε νησί και δήμος. Τελειώσαμε.
Μόλις τέλειωσε και αυτό το στάδιο, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε πάρει τίποτα ως Δωδεκάνησος. Και τότε μας ήρθε η φαεινή ιδέα! Να διεκδικήσουμε την έδρα της Γενικής Διοίκησης! Στο μεταξύ, είχε αρχίσει η γκρίνια και η δυσφορία της κοινής γνώμης περί του ελλείμματος διεκδίκησης από τους πολιτικούς παράγοντες του τόπου. Για να καλύψουν το κενό και να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις περί ανικανότητάς τους, στήθηκε μια παράσταση από τον περιοδεύοντα θίασο που πήγε στη Βουλή για να απειλήσει το Ραγκούση με παραίτηση! Απειλή αντιστρόφως ανάλογη με τη σοβαρότητα του αιτήματος. Οποία γελοιότης! Τους κοίταξε λοξά ο Ραγκούσης (σιγά μην τους έπαιρνε στα σοβαρά) και τους απάντησε «κάντε ‘ο,τι θέλετε». Κατόπιν τούτου, ο θίασος ξαναέβαλε την ουρά στα σκέλια, γύρισε στη Ρόδο και συνέχισε να συζητά για την επικείμενη κάθοδο στις εκλογές του Νοεμβρίου. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Η απειλή της παραίτησης έγινε «γαργάρα» αλλά το ρεζιλίκι στην κοινή γνώμη παρέμεινε, αφού φάνηκε μέχρι που φτάνει η «μαγκιά» τους. Λέμε τώρα….Αφού χάσαμε και την έδρα της Γενικής Διοίκησης (αλλά κανένας δεν παραιτήθηκε) σκεφτήκαμε να διεκδικήσουμε, για την τιμή των όπλων, τις ιστορικές έδρες. Ούτε εδώ καταφέραμε να πάμε με κοινή πρόταση. Αλαλούμ και αλληλοκατηγορίες και εδώ. Ο Ραγκούσης ξαναείπε όχι, αφού είχε θέσει ως προϋπόθεση να υπάρξει συμφωνία όλων του βουλευτών.
Απαραίτητη προσθήκη σ’ αυτό το «οδοιπορικό» των διεκδικήσεών μας αποτελεί η επισήμανση ότι ουδέποτε ως Δωδεκάνησος, ως Ρόδος, καταφέραμε να καταλήξουμε σε κοινά αποδεκτή πρόταση για τη διοικητική μεταρρύθμιση. Κάθε φορά που χάναμε κάτι, θυμόμασταν ότι πρέπει να διεκδικήσουμε κάτι άλλο. Δώσαμε έτσι την εντύπωση – και ήταν πραγματική – ότι δεν ξέραμε τι θέλαμε. Ο καθένας πολιτικός παράγων εκινείτο με βάση τη δική του στρατηγική, τη δική του επιδίωξη, το δικό του συμφέρον. Και αυτή είναι η κακοδαιμονία αυτού του τόπου εδώ και δεκαετίες.
Κατόπιν των προαναφερθέντων, που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει, δεν θα πρέπει να ξενίζει κανέναν το απόλυτα ταπεινωτικό και απαξιωτικό αποτέλεσμα αυτής της πορείας προς τον «Καλλικράτη». Δεν φταίει κανένας Ραγκούσης, κι ας μην ψάχνουμε άλλοθι στις επιδερμικές ερμηνείες τύπου «ως Κυκλαδίτης ήθελε να ρίξει τη Δωδεκάνησο». Η Δωδεκάνησος δεν έχει ανάγκη από κανένα για να την υποβαθμίζει. Δυστυχώς υποβαθμίζεται καθημερινά από μόνη της και από τον στρουθοκαμηλισμό, την ανευθυνότητα και τις προσωπικές στρατηγικές των ταγών της. Τελεία και παύλα._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου