Με γέννησες, με μεγάλωσες ξυπόλητο παιδί στους καταυλισμούς σου και τώρα που με ενηλικίωσες θες να με πετάξεις σαν την βρωμιά πάνω από το χιτώνα σου.
Στα θρανία του νεοελληνικού σου πνεύματος με έμαθες πως να χρησιμοποιώ την κουτοπονηριά που με δίδαξες και όχι το φιλοσοφικό πνεύμα των προγόνων μου.
Στο πέρασμα των χρόνων οι αξίες που μου πότισες διαστρεβλώθηκαν.
Το πανάκι που κρατούσα και έμοιαζε με σημαία και το χεράκι μου - σταυρός, που ύψωνα για να αντιμετωπίσω στη πορεία της ζωής μου τα ραπίσματα των καιρών, κομματιάστηκαν. Δεν έμεινε τίποτα.
Εδώ γυμνή και ανήμπορη, έχοντας ενηλικιωθεί όπως-όπως, στέκομαι και περιμένω την αγκάλη σου.
Μα είσαι πολύ σκληρή μάνα.
Ψάχνω να βρω διέξοδο και μου δείχνεις την έξοδο κινδύνου.
Δεν μου επιτρέπεις και πολλά-πολλά. Ούτε ακούς πολλά-πολλά. Ούτε τους κτύπους της καρδιάς μου, ούτε τους κρότους της απόγνωσής μου.
Δεν σε νοιάζει. Δε σε ένοιαξε ποτέ. Δείχνεις λες και το χρέος σου το έκανες.
Δεν μπορώ να ενταχθώ στις παραγωγικές ομάδες. Όταν θες βοηθάς τους πιο μικρούς και τους πιο μεγάλους. Η ηλικιακή μου αλήθεια δεν σε ενδιαφέρει. Γι’ αυτό και δεν την έχεις εντάξει πουθενά, ούτε καν στα ελλιπή κρατικά σου βοηθήματα.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων με στέλνεις στο δρόμο, στα συσσίτια και στο εξωτερικό για να βρω αλλού την τύχη μου. Στη χειρότερη με στέλνεις στο… διάολο.
Σιγά μην κλάψεις. Δεν ήσουν δα και ποτέ κοινωνικά ευαίσθητη μάνα.
Ο λεκές του αίματός μου δεν θα σε συγκινήσει. Ούτε εσένα ούτε αυτούς που ζουν διαφορετικά από μένα. Που σκέπτονται διαφορετικά από μένα.
Όσοι αντιλαμβάνονται διαφορετικά την κατάσταση θα με αφορίσουν θα με κατακρίνουν και στο τέλος θα πουν πως το ήθελα κιόλας να βρεθώ εδώ σ’ αυτήν την θέση που για μένα πια μοιάζει με κινούμενη άμμο.
Θα πουν πως κάπου «πάσχω». Πως κάτι δεν κάνω καλά.
Το μόνο που κάνω όμως είναι να ψάχνω το καλύτερο για μένα κι όχι το χειρότερο που συνεχώς ρε μάνα μου φέρνεις μπροστά να βλέπω, λες και επιμένεις να με πείσεις πως αυτό αξίζω.
www.pheme.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου