Eλληναρ-άδικο;;

Γράφει η Τίνα Μπαρμπάτσαλου
Αγαπητοί συμπολίτες,
Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε κάποια πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος; Ωραία παραπονιόμαστε για την κρίση, κάνουμε κριτική, αγοράζουμε πατάτες με 25 λεπτά, χαιρόμαστε που επιλέξαμε το πιο φθηνό σούπερ μάρκετ, κ.λπ. Δε μας κατηγορώ, εξασκούμαστε για την επιβίωση. Στην τελική, μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσες πιάστηνε. Έχουμε αναλογιστεί ποτέ όμως πως το σύστημα στο οποίο ζούμε είναι ένας φαύλος κύκλος κακού παραδειγματισμού;
Η κοινωνία και κάθε μέλος της ως ξεχωριστή οντότητα, σε καθημερινές ενέργειες, παραδειγματίζεται από το πολιτικό σύστημα. Και είναι απόλυτα λογικό, σε ένα κράτος του οποίου το βασικό χαρακτηριστικό είναι η εκμετάλλευση των πολιτών και η κατασπατάληση των πόρων για προσωπικά οφέλη των εχόντων, ο πολίτης να μη λειτουργεί σύμφωνα με τους κρατικούς θεσμούς. Όταν χωρίς λόγο δημιουργούνται πλασματικά χρέη (χαράτσια, πτώση του αφορολόγητου ορίου κ.λπ.), πώς είναι δυνατόν ο πολίτης να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του προς το κράτος; Όταν σε καθημερινή βάση ξεσκεπάζονται σκάνδαλα οικονομικής φύσεως, με υπέρογκα χρηματικά ποσά να χρησιμοποιούνται για όλους τους λόγους εκτός από αυτούς για τους οποίους εγκρίθηκαν..
(μίζες στους συρμούς του ΟΣΕ, επιδοτήσεις δημοσίων έργων και καλλιεργειών). «Αφού κι αυτοί (με) κλέβουν, εγώ γιατί να μην κλέψω». Από την εφορία, από το δημόσιο τομέα, από αποδείξεις προϊόντων και υπηρεσιών.

Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία έχει χαραχθεί βαθιά στις συνειδήσεις μας ως μονόδρομος επιβίωσης. Θα αναφερθώ σε αριθμημένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, αποφεύγοντας πομπώδεις εκφράσεις, τα οποία λίγο πολύ, όλοι τα έχουμε ακούσει στην καθημερινή μας ζωή ή τα εστερνιζόμαστε.

• · Γιατί να μου κόψουν απόδειξη αφού θα το πάρω φθηνότερα, δεν έχω και λεφτά..
• · Μου ‘μεινε ένα μάθημα στη σχολή, δε θα πάω να το δώσω, άλλωστε τώρα ο πατέρας μου δε μπορεί να με βάλει σε δουλειά από κανένα βουλευτή…
• · Χαζός είμαι να κάτσω να σκιστώ εγώ, ενώ η διπλανή μου στο γραφείο παίζει πασιέντζες; (σε δημόσια υπηρεσία)
• · Δεν πειράζει, θα χρησιμοποιήσω τη φτιαχτή φορολογική δήλωση του μπαμπά-ελεύθερου επαγγελματία για να δικαιούμαι φοιτητική εστία κι ας φέρω αυτοκίνητο, κι ας έχουμε εισοδήματα από 2-3 ενοίκια.

Οι παραπάνω αντιδράσεις είναι κατακριτέες αλλά ταυτόχρονα δικαιολογημένες σε πολλούς από εμάς. Αν παραδειγματιζόμαστε από έναν κρατικό μηχανισμό που στηρίζει αυτόν τον τρόπο ενέργειας και ταυτόχρονα τον υιοθετεί στις δικές του εκφάνσεις, είναι αναπόφευκτο. Θυμίζει «μαζί τα φάγαμε»; Ναι, αλλά «εμείς» μια κότα και «εσείς» μια πτηνοτροφική μονάδα. Η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα υπό το οποίο ζούμε έχει χαθεί προ πολλού. Αν υπάρξει μία ορθολογική πρόταση, όσο άρτια δομημένη και αν είναι, δε θα υπάρξει εμπιστοσύνη από την πλευρά των πολιτών γιατί «πάντα κάποιος θα φάει» και «κορόιδο θα είμαι εγώ για να συμμορφωθώ»;

Η αθάνατη ελληναρ-άδικη νοοτροπία, ένα συνονθύλευμα ημιμάθειας και κουτοπονηριάς, είναι αυτό που όχι μόνο έφερε τη χώρα σε αυτό το σημείο, αλλά και που τη συντηρεί σε αυτό τόσο ισχυρά. Ούτως ή άλλως, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι είναι μικρογραφία του εκλογικού σώματος.. Μήπως θα έπρεπε να αποκτήσουμε περισσότερη εμπιστοσύνη και καλή θέληση για τον κοινωνικό μας περίγυρο; Να ασχοληθούμε με τα κοινά, να πούμε την άποψή μας έστω και όταν πίνουμε καφέ με τη γειτόνισσα ή το συγκάτοικο; Είμαστε πολλοί με τις ίδιες απόψεις και στο χέρι μας είναι αυτές να γίνουν δράσεις. Η συσσώρευση απάθειας και απαξίωσης ενασχόλησης με προβλήματα τέτοιου είδους είναι αυτή που συντηρεί σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή κατάσταση.