Ο Μ. Γκίβαλος σημειώνει ότι οι πολίτες, παρά "την πολιτικο-ιδεολογική απαξίωση του ΠΑΣΟΚ", δεν απεμπόλησαν τις αξίες τους και τις αναζητούν σε άλλα κόμματα που εκφράζουν την αντιμνημονιακή στρατηγική. Για το θέμα της συνεργασίας της Αριστεράς τονίζει ότι "θα εξαρτηθεί από την πολιτική απάντηση που θα δώσουν οι πολίτες την 6η Μαΐου".
- "Το αποτέλεσμα των εκλογών μπορεί να αποτελέσει δεσμευτικό πλαίσιο για τους φορείς της Αριστεράς, ώστε να υπάρξει συντονισμός και -γιατί όχι- διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας"
- "Οι εκλογές δεν θα λύσουν το πρόβλημα της κρίσης, μπορούν, όμως, να αποτελέσουν την αφετηρία της αντιμετώπισής της"
- "Τόσο οι φωτεινές οθόνες των συστημικών ΜΜΕ όσο και οι κραυγές των εντεταλμένων φερέφωνων της εξουσίας δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι πολιτικοί υπηρέτες του Μνημονίου είναι 'γυμνοί' και απομονωμένοι από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού"
* Μιλούσαμε για το τέλος της μεταπολίτευσης από το 2008. Σήμερα όμως είναι -πλέον- ολοφάνερο ότι τα δύο κόμματα εξουσίας έφτασαν στο τέλος τους, έχοντας ουσιαστικά κατεδαφίσει τη χώρα πολιτικά, κοινωνικά, αξιακά και φυσικά οικονομικά. Τι θα αντικαταστήσει στην εξουσία αυτές τις δυνάμεις και πόσο σύντομα θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί το νέο πολιτικό σκηνικό;
Η κατάρρευση του δικομματισμού αλλά και η εντεινόμενη κρίση του πολιτικού συστήματος αποτελούν ιστορικού χαρακτήρα διαδικασίες, οι οποίες επιταχύνθηκαν ραγδαία τα δύο τελευταία χρόνια.
Γι' αυτό και η ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να προκύψει από τη "συγκόλληση" ή την ανακύκλωση των σημερινών κομματικών σχημάτων και ενός απαξιωμένου, στη μεγάλη του πλειοψηφία, πολιτικού προσωπικού.
"Γεννήτορας" αυτού του νέου πολιτικού υποκειμένου μπορεί στις σημερινές ιστορικές συνθήκες της πολύπλευρης κρίσης να αναδειχθεί η πολιτική στάση και απόφαση των πολιτών, ενός λαού, μέσα από την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου, που δεν συνιστά μια συνήθη κομματική αντιπαράθεση για τη νομή της εξουσίας αλλά μια ιστορική, μια δεσπόζουσα και στρατηγικής σημασίας σύγκρουση με διακύβευμα την ίδια την εθνική μας υπόσταση, το δημοκρατικό μας πολίτευμα, το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και συνολικά τη θέση και την ισχύ της χώρας στον διεθνή καταμερισμό.
Η αντιπαράθεση με τη δυναστικού τύπου εξουσία, την οποία συνθέτουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η ηγεμονία του 4ου Ράιχ με οικονομικό και ιδεολογικό πρόταγμα τα ακραία νεοφιλελεύθερα δόγματα, η άρνηση της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας να αντισταθεί στην καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και στην επιδιωκόμενη εξαθλίωση και υποταγή της αναδεικνύουν τον ευρύτερο πολιτικό, δημοκρατικό και αξιακό περιεχόμενο που προσλαμβάνει η εκλογική αναμέτρηση.
Η πολιτική και όχι απλώς κομματική ερμηνεία της ψήφου των πολιτών θα αποτελέσει μια ιστορική κατάθεση, μια σταθερή βάση ικανή να επαναπροσδιορίσει τους όρους ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος και να δώσει μια νέα ανανεωτική δυναμική ικανή να εξυγιάνει τους θεσμούς και να επανασυνδέσει την πολιτική και τα κόμματα με την κοινωνία.
Οι εκλογές δεν θα λύσουν το πρόβλημα της κρίσης, μπορούν όμως να αποτελέσουν την αφετηρία της αντιμετώπισής της.
* Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να καθορίσει και να ορίσει τις νέες πολιτικές δυνάμεις που χρειάζεται ο τόπος μέσα σε αυτό το καθεστώς του απολύτου ελέγχου των ΜΜΕ από τα συμφέροντα που στηρίζουν το Μνημόνιο;
Η στρατηγικού χαρακτήρα αντιπαράθεση που αναφέραμε προϋποθέτει τη ρήξη με τα μνημονιακά συμφέροντα και τους συστημικούς φορείς της διαπλοκής των ΜΜΕ. Παρά την ολοκληρωτικού τύπου προπαγάνδα που ασκείται τα δύο τελευταία χρόνια, παρά τον απηνή εκβιασμό μέσω των ακραίων διλημμάτων που ασκείται εις βάρος του λαού, έχει επέλθει η απομυθοποίηση και η απαξίωση τόσο των συστημικών ΜΜΕ όσο και των διατεταγμένων δημοσιογράφων - προπαγανδιστών. Απόδειξη του γεγονότος αυτού αποτελεί η διαπίστωση ότι η "μνημονιακή" αντίληψη, το ιδεολογικό - πολιτικό περιτύλιγμα των επιλογών του Μνημονίου, έχει σήμερα κατά κράτος ηττηθεί. Τόσο οι κανόνες του ψυχολογικού πολέμου της αμερικανικής σχολής που εφαρμόσθηκαν συστηματικά όσο και η προσπάθεια τροφοδότησης ενδοκοινωνικών αντιθέσεων μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και των επαγγελμάτων αλλά και οι απόπειρες απαξίωσης κάθε έννοιας του δημόσιου και κοινωνικού αγαθού δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να "νομιμοποιήσουν" τα εγκλήματα που έχουν συντελεστεί από τις κυβερνήσεις των Μνημονίων.
Τόσο οι φωτεινές οθόνες των συστημικών ΜΜΕ όσο και οι κραυγές των εντεταλμένων φερέφωνων της εξουσίας δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι πολιτικοί υπηρέτες του Μνημονίου είναι "γυμνοί" και απομονωμένοι από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
* Ποιός θα μπορέσει να εκφράσει τον σοσιαλιστικό χώρο μετά τον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ και την απόλυτη υποταγή του στον νεοφιλελευθερισμό των δανειστών;
Η σημερινή ηγεσία, και ευρύτερα η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, η πλήρης υιοθέτηση και αποδοχή του νεοφιλελεύθερου προτύπου, η διάλυση της κοινωνικής βάσης και των κοινωνικών συμμαχιών του άλλοτε κραταιού Κινήματος αποτελούν τα απτά δείγματα της κατάρρευσης. Δεν "αρχίζουμε", όπως εμμένει ο Ευ. Βενιζέλος, αλλά κυριολεκτικώς "τελειώσαμε".
Ασφαλώς η ιδεολογικοπολιτική "έκπτωση", η κεντροδεξιά πολιτικοκοινωνική "μετατόπιση" του ΠΑΣΟΚ, η υιοθέτηση των επιλογών της αγοράς και των "αξιών" που τη συνοδεύουν (παραγωγισμός, ανταγωνισμός, ατομικισμός, εγωισμός) αποτελεί μια ιστορική διαδικασία που θεμελιώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 από το "επιτελείο" του σημιτικού εκσυγχρονισμού και τα οικονομικά συμφέροντα που από τότε κατέλαβαν καίριες θέσεις στις δομές της εκτελεστικής εξουσίας καθορίζοντας τις αποφάσεις της.
Ο Κ. Σημίτης και η "εκσυγχρονιστική" στρατηγική αλλοίωσαν το ΠΑΣΟΚ και το μετέτρεψαν σε "πολιτικό όχημα" της αγοράς.
Ο Γ. Παπανδρέου το "αποτελείωσε" και το μετέτρεψε σε αντίπαλο, σε εχθρό της κοινωνίας. Σήμερα ο Ευ. Βενιζέλος ιδιοποιείται το "πολιτικό σκήνωμα" του ΠΑΣΟΚ ως εργαλείο για τη συμμετοχή του στην κυβερνητική "μνημονιακή" συμμαχία.
Δεν θα πρέπει ασφαλώς να θεωρήσουμε ότι η πολιτικο-ιδεολογική απαξίωση του ΠΑΣΟΚ σημαίνει πως η κοινωνία απεμπόλησε τις αρχές, τις κοινωνικές αξίες, τις ανθρωπιστικές της αντιλήψεις. Σήμερα η παραδοσιακή εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ αναζητά κομματικούς φορείς για να εκφράσει την αντίθεσή της στη μνημονιακή στρατηγική.
Όμως η αποκαλούμενη ανασύνθεση του σοσιαλιστικού ή σοσιαλδημοκρατικού χώρου αποτελεί μια ιστορική, μια επίπονη διαδικασία, που δεν αφορά απλώς ένα πολιτικο-ιδεολογικό "οπλοστάσιο" ή ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά μια στρατηγικού χαρακτήρα εναλλακτική λύση. Είναι ένα ιστορικό πρόβλημα που αφορά κυρίως τους ευρωπαϊκούς λαούς και η αντιμετώπισή του αποτελεί άμεση προτεραιότητα των προοδευτικών και αριστερών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
* Στον χώρο της Αριστεράς το ΚΚΕ απομονώνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ενωτικά ανοίγματα στον χώρο του αριστερού αντιμνημονιακού ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜ.ΑΡ. απορροφά κυρίως την εκσυγχρονιστική τάση, όπως την εξέφρασε ο κ. Σημίτης. Υπάρχουν δυνατότητες συνάντησης τουλάχιστον ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜ.ΑΡ. ή έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε και ίσως το αριστερό ΠΑΣΟΚ εκφραστεί διαφορετικά;
Οι προοπτικές και οι δυνατότητες συγκρότησης πολιτικών συμμαχιών θα εξαρτηθούν από την πολιτική απάντηση που θα δώσουν οι πολίτες την 6η Μαΐου. Μια ξεκάθαρη κοινωνική πλειοψηφία δεν παράγει μόνο αριθμητικά, αλλά κυρίως ποιοτικά αποτελέσματα. Ασφαλώς το ΚΚΕ αυτοαναπαράγεται ως ένα κλειστό κομματικό σύστημα θεωρώντας ότι οι συμμαχίες και οι συμπορεύσεις θέτουν σε κίνδυνο την κλειστή πολιτικο-ιδεολογική του "ταυτότητα".
Είναι πάντως γεγονός ότι το αποτέλεσμα των εκλογών μπορεί να αποτελέσει δεσμευτικό πλαίσιο για τους φορείς της Αριστεράς, ώστε να υπάρξει κοινός συντονισμός και -γιατί όχι- διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας.
* Ενώ στην περίπτωση Καμμένου η αντιμνημονιακή ρητορική απέδωσε εντυπωσιακά δημοσκοπικά δεδομένα στην αντίστοιχη περίπτωση του ΠΑΣΟΚ η κίνηση Κατσέλη - Καστανίδη δεν βρήκε έδαφος. Γιατί;
Οι κοινωνικές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τον δικομματισμό, από τους "συνεταίρους" των μνημονιακών κυβερνήσεων απαιτούν στοιχειώδη συνέπεια και αξιοπιστία.
Ο Π. Καμμένος τήρησε εξαρχής μια σταθερή αντι-μνημονιακή στάση και διαμόρφωσε έναν σαφή πόλο αντιπαράθεσης απευθυνόμενος στην κοινωνική - εκλογική βάση της Ν.Δ. αλλά και του ΛΑΟΣ.
Αντίθετα η κ. Λ. Κατσέλη, όπως και ο κ. Χ. Καστανίδης δεν διαφοροποιούνται ούτε από το πρώτο Μνημόνιο ούτε από τις επιλογές που οδήγησαν τη χώρα στο ΔΝΤ. "Τεμαχίζουν" την καταστροφική πορεία σε δύο περιόδους αναζητώντας άλλοθι στη διαφοροποίησή τους από το "δίδυμο" Βενιζέλου - Παπαδήμου. Όμως η "καταδικαστική" απόφαση ελήφθη πριν από δύο χρόνια, όταν οδηγηθήκαμε στο "σιδερένιο κλουβί" του ΔΝΤ. Είναι πλέον "αργά για δάκρυα"...
www.avgi.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου