Είναι πρόσωπα ανθρώπων χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον. Είναι το πρόσωπο της απελπισίας, για μια ζωή που κατάντησε εφιάλτης. Δεν είναι τα λαμόγια που έφαγαν και δεν θέλουν να πληρώσουν το λογαριασμό.
Είναι εργαζόμενοι -καλύτερα ΠΡΩΗΝ εργαζόμενοι- που δεν ξέρουν πώς θα συντηρήσουν την οικογένειά τους, τον ίδιο τους τον εαυτό. Πόσα λεπτά σιγής αξίζουν γι’ αυτό; «Κι εσύ παιδάκι μου» -γιατί υπάρχουν και καθηγητές ανάμεσά τους- «μην κρατάς ανάποδα την ασπίδα σου!!!»
n-news.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου