Φάγαμε μια ζωή κοιτάζοντας το δάσος με το φόβο μη βρεθεί κάποιος και μας κατηγορήσει πως βλέπουμε μόνο το δέντρο. Κι όσο εμείς κοιτάζαμε ευλαβικά το δάσος, κάποιοι ξερίζωναν τα δέντρα ένα ένα. Μα, εμείς εκεί, με το βλέμμα προσηλωμένο στο δάσος που μέρα με τη μέρα μίκραινε κι αραίωνε, εντός του πρεσβυωπικού μας οπτικού πεδίου. Πρεσβύωπες εκ γενετής χάσαμε κάθε οπτική επαφή με το δέντρο δίπλα μας και ατενίζαμε σε γενικευμένα τοπία και ουτοπικές γενικότητες. Και το τσεκούρι να χτυπά. Και το πριόνι να δουλεύει ασταμάτητα. Κορμοί να πέφτουν νεκροί στο χώμα και όταν τα βλέφαρα πετάριζαν ενστικτωδώς η φωνή να φωνάζει μες το αυτί… «μη χάνεις απ τα μάτια σου το δάσος». Ώσπου το δάσος χάθηκε γιατί δεν έμεινε ούτε ένα δέντρο άκοπο για να κοιτάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου