“ Η απροκάλυπτη στήριξη σε μια κυβέρνηση, όποια κι αν
είναι αυτή, πόσο μάλλον όταν είναι και η χειρότερη που έχει γνωρίσει ο
τόπος, από τη μεταπολίτευση και μετά τουλάχιστον, καταντά χυδαία. ”
Του Κώστα Καπνίση
Τίποτε πια από τα γνωστά τεχνάσματα από της πτωχευμένης
μιντιοκρατίας, μιας θλιβερής και βλαχομπαρόκ επιχειρηματικής «ελίτ»,
αλλά και κάποιων απομειναριών, των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων εξουσίας,
«ΠΑΣΟΚ» και ΝΔ, δε φαίνεται να πιάνει. Η θεωρία τους «Όσο μεγαλύτερο
είναι ένα ψέμα, τόσο αυτό γίνεται περισσότερο πιστευτό», δείχνει να μη
λειτουργεί. Τίποτε πια δε μπορεί να φανεί ως καθρεφτάκι στους ιθαγενείς.
Τα παραμύθια κάποια στιγμή τελειώνουν άλλωστε.
Το τελευταίο παράδειγμα ήταν η «ενημέρωση» από το «Mega-λο» κανάλι πως στη συναυλία στις Σκουριές Χαλκιδικής, έδωσαν το παρόν 2.000 άτομα. Το κακό για αυτούς που λένε τέτοια ψέματα και μάλιστα ανερυθρίαστα είναι ότι η Ελλάδα δε βρίσκεται πια στην δεκαετία του 1950 για να υπάρχει το «μονοκάμερο» και ο «σφίχτης» στο μοντάζ. Το ακόμα πιο δυσάρεστο είναι ότι θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε κάτι που θα θυμίζει το 1950, αρκεί μια χούφτα επιτήδειων και απαίδευτων να εξακολουθεί να γίνεται πλουσιότερη, αλλά και να κυβερνά.
Στο άλλο «wannabe Mega-λο» κανάλι, τα πράγματα είναι πιο απλά. Δεν ενδύθηκε ποτέ τον μανδύα του σοβαρού καναλιού. Τηλεθέαση να γίνεται όπως - όπως, με τον λαϊκισμό κάποιων που θέλουν να παίζουν τον ρόλο «μεγαλοπαραγόντων», «μεγαλοοικονομολόγων» και «μεγαλοδημοσιογράφων». Ακόμα όμως και σε περιφερειακά κανάλια, η ενημέρωση είναι καλύτερη και πιο αντικειμενική. Η τηλεοπτική εμφάνιση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ήταν μια καλή ευκαιρία για να ξεγυμνωθούν πρόσωπα, καταστάσεις και άθλιες αντιλήψεις και πρακτικές γύρω από την ενημέρωση των «φυλακισμένων» τηλεθεατών. Ο Άρης Πορτοσάλτε, ένας από τους πιο φανατικούς οπαδούς αυτής, αλλά και οποιαδήποτε κυβέρνησης, ζητούσε σαν μικρό παιδί «προστασία» από τον παρουσιαστή της τηλεοπτικής εκπομπής, γιατί κατά τα λεγόμενά του η Ζωή Κωνσταντοπούλου, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τον «στοχοποιούσε». Ποια ήταν η «στοχοποίηση»; Επαναλάμβανε αυτολεξεί, όσα ο δημοσιογράφος του συγκεκριμένου έλεγε πριν από λίγο καιρό για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και το πόσο «επιτυχημένη» είναι, αλλά και για τη «σοβαρή» Χρυσή Αυγή.
Τα ίδια είχαν γίνει πάλι πριν λίγο καιρό με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνο Σκουρλέτη. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Μια του ΣΥΡΙΖΑ, δύο του ΣΥΡΙΖΑ, τρεις και κάπου καταντά αηδία το πράγμα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στην Ελλάδα, αυτόν που είναι καλός, ευγενικός, ψύχραιμος και δεν απαντά στα ψεύδη κα τις συκοφαντίες, να τον αποκαλούν με μια συγκεκριμένη λέξη. Κάποια στιγμή όμως, το πράγμα γυρίζει ως μπούμερανγκ. Κάποια στιγμή κι ο καλός θα πει «Ως εδώ. Φτάνει πια. Αρκετά». Ορισμένοι ξεχνούν ότι ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εκάστοτε εξουσία είτε του αρέσει είτε όχι προς όφελος του λαού. Αλλιώς δεν κάνει για αυτή τη δουλειά ή ακριβέστερα δεν υπηρετεί αυτό, το οποίο πρεσβεύει. Την αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών, ιδιαίτερα μάλιστα σε ένα κυκεώνα δραματικών εξελίξεων.
Η απροκάλυπτη στήριξη σε μια κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, πόσο μάλλον όταν είναι και η χειρότερη που έχει γνωρίσει ο τόπος, από τη μεταπολίτευση και μετά τουλάχιστον, καταντά χυδαία. Θυμίζει παλιές ταινίες της δεκαετίας του 1980 με κάτι «χούλιγκανς» που αλληλοβρίζονταν χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, πέρα από όλα όσα εγκληματικά έχει κάνει με την ψήφιση και λυσσαλέα στήριξη με κάθε κόστος των μνημονίων, την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές με την ταυτόχρονη διάλυση της εθνικής οικονομίας και της κατακρήμνισης του μισού και πλέον ελληνικού λαού στην καταστροφή, κάνει και κάτι άλλο. Θεωρεί τις επισκέψεις των κυβερνητικών στελεχών στα ΜΜΕ ως επαφή με την κοινωνία. Πολλοί μάλιστα τολμούν να λένε ο ένας στον άλλο ότι συμπάσχουν με τον πόνο του ελληνικού λαού, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που αυτοί οι «συμπάσχοντες» δειπνούν μετά το πέρας της τηλεοπτικής εκπομπής σε κάποιο ακριβό εστιατόριο του κέντρου, όπου ο λογαριασμός που έρχεται στο τέλος, είναι το μηνιάτικο κάποιου από τους πραγματικά πάσχοντες, αν μάλιστα ο αληθινά πάσχων έχει εργασία.
Οι κυβερνήσεις πέφτουν όταν τα στελέχη τους έχουν χάσει την επαφή τους με τον λαό. Αυτό έχει συμβεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το ακόμα χειρότερο στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ότι έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και τον λαό. Θα προτιμούσαν μάλλον να μην υπάρχει κιόλας αυτός ο λαός, αν με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν τη δική τους εξουσία και πολυτελή διαβίωση..
periodista
Το τελευταίο παράδειγμα ήταν η «ενημέρωση» από το «Mega-λο» κανάλι πως στη συναυλία στις Σκουριές Χαλκιδικής, έδωσαν το παρόν 2.000 άτομα. Το κακό για αυτούς που λένε τέτοια ψέματα και μάλιστα ανερυθρίαστα είναι ότι η Ελλάδα δε βρίσκεται πια στην δεκαετία του 1950 για να υπάρχει το «μονοκάμερο» και ο «σφίχτης» στο μοντάζ. Το ακόμα πιο δυσάρεστο είναι ότι θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε κάτι που θα θυμίζει το 1950, αρκεί μια χούφτα επιτήδειων και απαίδευτων να εξακολουθεί να γίνεται πλουσιότερη, αλλά και να κυβερνά.
Στο άλλο «wannabe Mega-λο» κανάλι, τα πράγματα είναι πιο απλά. Δεν ενδύθηκε ποτέ τον μανδύα του σοβαρού καναλιού. Τηλεθέαση να γίνεται όπως - όπως, με τον λαϊκισμό κάποιων που θέλουν να παίζουν τον ρόλο «μεγαλοπαραγόντων», «μεγαλοοικονομολόγων» και «μεγαλοδημοσιογράφων». Ακόμα όμως και σε περιφερειακά κανάλια, η ενημέρωση είναι καλύτερη και πιο αντικειμενική. Η τηλεοπτική εμφάνιση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ήταν μια καλή ευκαιρία για να ξεγυμνωθούν πρόσωπα, καταστάσεις και άθλιες αντιλήψεις και πρακτικές γύρω από την ενημέρωση των «φυλακισμένων» τηλεθεατών. Ο Άρης Πορτοσάλτε, ένας από τους πιο φανατικούς οπαδούς αυτής, αλλά και οποιαδήποτε κυβέρνησης, ζητούσε σαν μικρό παιδί «προστασία» από τον παρουσιαστή της τηλεοπτικής εκπομπής, γιατί κατά τα λεγόμενά του η Ζωή Κωνσταντοπούλου, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τον «στοχοποιούσε». Ποια ήταν η «στοχοποίηση»; Επαναλάμβανε αυτολεξεί, όσα ο δημοσιογράφος του συγκεκριμένου έλεγε πριν από λίγο καιρό για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και το πόσο «επιτυχημένη» είναι, αλλά και για τη «σοβαρή» Χρυσή Αυγή.
Τα ίδια είχαν γίνει πάλι πριν λίγο καιρό με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνο Σκουρλέτη. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Μια του ΣΥΡΙΖΑ, δύο του ΣΥΡΙΖΑ, τρεις και κάπου καταντά αηδία το πράγμα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στην Ελλάδα, αυτόν που είναι καλός, ευγενικός, ψύχραιμος και δεν απαντά στα ψεύδη κα τις συκοφαντίες, να τον αποκαλούν με μια συγκεκριμένη λέξη. Κάποια στιγμή όμως, το πράγμα γυρίζει ως μπούμερανγκ. Κάποια στιγμή κι ο καλός θα πει «Ως εδώ. Φτάνει πια. Αρκετά». Ορισμένοι ξεχνούν ότι ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εκάστοτε εξουσία είτε του αρέσει είτε όχι προς όφελος του λαού. Αλλιώς δεν κάνει για αυτή τη δουλειά ή ακριβέστερα δεν υπηρετεί αυτό, το οποίο πρεσβεύει. Την αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών, ιδιαίτερα μάλιστα σε ένα κυκεώνα δραματικών εξελίξεων.
Η απροκάλυπτη στήριξη σε μια κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, πόσο μάλλον όταν είναι και η χειρότερη που έχει γνωρίσει ο τόπος, από τη μεταπολίτευση και μετά τουλάχιστον, καταντά χυδαία. Θυμίζει παλιές ταινίες της δεκαετίας του 1980 με κάτι «χούλιγκανς» που αλληλοβρίζονταν χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, πέρα από όλα όσα εγκληματικά έχει κάνει με την ψήφιση και λυσσαλέα στήριξη με κάθε κόστος των μνημονίων, την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές με την ταυτόχρονη διάλυση της εθνικής οικονομίας και της κατακρήμνισης του μισού και πλέον ελληνικού λαού στην καταστροφή, κάνει και κάτι άλλο. Θεωρεί τις επισκέψεις των κυβερνητικών στελεχών στα ΜΜΕ ως επαφή με την κοινωνία. Πολλοί μάλιστα τολμούν να λένε ο ένας στον άλλο ότι συμπάσχουν με τον πόνο του ελληνικού λαού, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που αυτοί οι «συμπάσχοντες» δειπνούν μετά το πέρας της τηλεοπτικής εκπομπής σε κάποιο ακριβό εστιατόριο του κέντρου, όπου ο λογαριασμός που έρχεται στο τέλος, είναι το μηνιάτικο κάποιου από τους πραγματικά πάσχοντες, αν μάλιστα ο αληθινά πάσχων έχει εργασία.
Οι κυβερνήσεις πέφτουν όταν τα στελέχη τους έχουν χάσει την επαφή τους με τον λαό. Αυτό έχει συμβεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το ακόμα χειρότερο στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ότι έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και τον λαό. Θα προτιμούσαν μάλλον να μην υπάρχει κιόλας αυτός ο λαός, αν με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν τη δική τους εξουσία και πολυτελή διαβίωση..
periodista
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου