Κι όμως, λεφτά υπήρχαν! Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι στην αρχή της εποχής του Μνημονίου αυξήθηκαν κατά περίπου 100 εκατ. ευρώ τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών; Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας το μεγάλο φαγοπότι με τη χρηματοδότηση των ΜΚΟ;
Φυσικά έχουν αλλάξει τα προσχήματα και οι μεταμφιέσεις. Η υπό έλεγχο αμαρτωλή ΜΚΟ για την αποναρκοθέτηση ξόδευε χρήματα για την κάλυψη του φυγόδικου τότε Σερβοβόσνιου ηγέτη Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο οποίος αντιμετώπιζε την κατηγορία του εγκληματία πολέμου. Προφανώς "ευγενή" κίνητρα καλύπτουν υπόγειες σκοτεινές διαδρομές χρημάτων. Αν η περίπτωση Κάρατζιτς παραπέμπει σε ένα ξεχασμένο (ή μήπως απωθημένο στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας;) αλλά τόσο κοντινό παρελθόν, η περίπτωση του έτερου ΜΚΟ-άρχη, που προμήθευε την Αυτοδιοίκηση πυροσβεστικούς κρουνούς και... εθελοντές πυροσβέστες, δείχνει τη μετάλλαξη της διαφθοράς, ή καλύτερα τον Ιανό της διαφθοράς, που αλλάζει πρόσωπα αλλά όχι ουσία. Η πλαστή "εθνική σκοπιμότητα" υποκαθίσταται από το εξίσου πλαστό "κοινωνικό έργο". Μήπως η περίπτωση της ΜΚΟ του Χριστόδουλου, της περιβόητης "Αλληλεγγύης", δεν αποτελεί χειροπιαστό παράδειγμα απάτης εν ονόματι της... αγάπης;
Χωρίς να θέλουμε να κάψουμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά, υποστηρίζουμε ότι κατά κανόνα το σύστημα ΜΚΟ, τουλάχιστον στη χώρα μας, υπήρξε απόστημα του φαύλου πολιτικού συστήματος, διακλαδώθηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του. Διεθνώς υπήρξε δημιούργημα μιας εποχής κατά την οποία δημόσιες λειτουργίες ανετίθεντο σε ιδιωτικούς φορείς με κοινωνική ένδυση, συνήθως υπό το δόγμα της αποκρατικοποίησης, αλλά και υπό την πίεση της ανάγκης να ασκείται κρατική εξωτερική πολιτική χωρίς να δεσμεύεται το κράτος - χορηγός. Επρόκειτο για απόηχο της παλαιάς πρακτικής των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων, της πρακτικής των μισιοναρίων...
Στην εποχή της κρίσης το πελατειακό σύστημα των ΜΚΟ εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την πυραμίδα των κρατικών θεσμών, με την "ευγενή χορηγία" τροϊκανών παραγόντων, όπως δείχνει η εργώδης ανάμειξη του Γερμανού μισιονάριου Φούχτελ στην Αυτοδιοίκηση, και οι ΜΚΟ συχνά λειτούργησαν ως όχημα προώθησης μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Η χρηματοδότησή τους εντάχθηκε σε σχεδιασμούς για ζώνες υποβαθμισμένης εργασίας, δηλαδή για αποικιακού τύπου γεωγραφικές - διοικητικές περιοχές, που θα υλοποιούν την κατεύθυνση "κινεζοποίησης" του ευρωπαϊκού Νότου.
Δεν συνιστά, λοιπόν, επιστροφή στο παρελθόν η έρευνα για τη δράση και τη χρηματοδότηση των ΜΚΟ είναι αναγκαία όχι για την εκκαθάριση των λογαριασμών του παρελθόντος. Είναι αναγκαία, αλλά και δυσχερής. Επί περίπου 15 έτη και με κρατικό μπάτζετ μερικά δισ. ευρώ αποδεικνύεται δαιδαλώδης. Δεν είναι όμως μάταιη, διότι μπορεί να προκύψουν πολιτικά συμπεράσματα για την οργάνωση των σχέσεων της κοινωνίας των πολιτών και των οργανώσεών τους με το κράτος.
Φυσικά έχουν αλλάξει τα προσχήματα και οι μεταμφιέσεις. Η υπό έλεγχο αμαρτωλή ΜΚΟ για την αποναρκοθέτηση ξόδευε χρήματα για την κάλυψη του φυγόδικου τότε Σερβοβόσνιου ηγέτη Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο οποίος αντιμετώπιζε την κατηγορία του εγκληματία πολέμου. Προφανώς "ευγενή" κίνητρα καλύπτουν υπόγειες σκοτεινές διαδρομές χρημάτων. Αν η περίπτωση Κάρατζιτς παραπέμπει σε ένα ξεχασμένο (ή μήπως απωθημένο στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας;) αλλά τόσο κοντινό παρελθόν, η περίπτωση του έτερου ΜΚΟ-άρχη, που προμήθευε την Αυτοδιοίκηση πυροσβεστικούς κρουνούς και... εθελοντές πυροσβέστες, δείχνει τη μετάλλαξη της διαφθοράς, ή καλύτερα τον Ιανό της διαφθοράς, που αλλάζει πρόσωπα αλλά όχι ουσία. Η πλαστή "εθνική σκοπιμότητα" υποκαθίσταται από το εξίσου πλαστό "κοινωνικό έργο". Μήπως η περίπτωση της ΜΚΟ του Χριστόδουλου, της περιβόητης "Αλληλεγγύης", δεν αποτελεί χειροπιαστό παράδειγμα απάτης εν ονόματι της... αγάπης;
Χωρίς να θέλουμε να κάψουμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά, υποστηρίζουμε ότι κατά κανόνα το σύστημα ΜΚΟ, τουλάχιστον στη χώρα μας, υπήρξε απόστημα του φαύλου πολιτικού συστήματος, διακλαδώθηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του. Διεθνώς υπήρξε δημιούργημα μιας εποχής κατά την οποία δημόσιες λειτουργίες ανετίθεντο σε ιδιωτικούς φορείς με κοινωνική ένδυση, συνήθως υπό το δόγμα της αποκρατικοποίησης, αλλά και υπό την πίεση της ανάγκης να ασκείται κρατική εξωτερική πολιτική χωρίς να δεσμεύεται το κράτος - χορηγός. Επρόκειτο για απόηχο της παλαιάς πρακτικής των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων, της πρακτικής των μισιοναρίων...
Στην εποχή της κρίσης το πελατειακό σύστημα των ΜΚΟ εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την πυραμίδα των κρατικών θεσμών, με την "ευγενή χορηγία" τροϊκανών παραγόντων, όπως δείχνει η εργώδης ανάμειξη του Γερμανού μισιονάριου Φούχτελ στην Αυτοδιοίκηση, και οι ΜΚΟ συχνά λειτούργησαν ως όχημα προώθησης μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Η χρηματοδότησή τους εντάχθηκε σε σχεδιασμούς για ζώνες υποβαθμισμένης εργασίας, δηλαδή για αποικιακού τύπου γεωγραφικές - διοικητικές περιοχές, που θα υλοποιούν την κατεύθυνση "κινεζοποίησης" του ευρωπαϊκού Νότου.
Δεν συνιστά, λοιπόν, επιστροφή στο παρελθόν η έρευνα για τη δράση και τη χρηματοδότηση των ΜΚΟ είναι αναγκαία όχι για την εκκαθάριση των λογαριασμών του παρελθόντος. Είναι αναγκαία, αλλά και δυσχερής. Επί περίπου 15 έτη και με κρατικό μπάτζετ μερικά δισ. ευρώ αποδεικνύεται δαιδαλώδης. Δεν είναι όμως μάταιη, διότι μπορεί να προκύψουν πολιτικά συμπεράσματα για την οργάνωση των σχέσεων της κοινωνίας των πολιτών και των οργανώσεών τους με το κράτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου