του Λεωνίδα Καρύγιαννη
Σοσιαλιστική Έκφραση
Τελευταία, ο ρυθμός των γεγονότων στην Παγκόσμια και την Ελληνική κοινωνία έχει επιταχυνθεί. Παγκόσμια βλέπουμε νέες μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, σε πάρα πολλές χώρες (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία κλπ.). Το εργατικό κίνημα αντιδρά και αντιστέκεται στην τεράστια επίθεση που δέχεται. Ταυτόχρονα τείνει να συντονίσει τους αγώνες τους, κάτι πολύ σημαντικό στην σημερινή περίοδο.
Στην Ελλάδα, τα γεγονότα παίρνουν τον ρυθμό χιονοστιβάδας τόσο από την πλευρά της επίθεσης της κυβέρνησης και της αστικής τάξης, όσο και από την πλευρά της αντίδρασης του κινήματος. Η γενικευμένη επίθεση φτωχοποιεί και ρίχνει στην εξαθλίωση εκατομμύρια εργαζομένων καταργώντας οποιαδήποτε κατάκτηση του παρελθόντος. Στο παρελθόν η επίθεση αφορούσε μόνο τον ιδιωτικό τομέα, τώρα όμως επιτίθενται στο σύνολο της κοινωνίας με την μεγαλύτερη έμφαση στον Δημόσιο και τον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.Οι εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα, ήταν στο παρελθόν εφησυχασμένοι στην μονιμότητα και τον σταθερό μισθό. Βλέπουν σήμερα τη σταθερότητα και τη σιγουριά τους να εξαφανίζεται μέσα σε λίγους μήνες και βγαίνουν στους δρόμους. Πολλοί από αυτούς νόμιζαν ότι η κυβέρνηση θα τους εξαιρούσε από την επίθεσή της, όμως γελάστηκαν. Ένα πρωτόγνωρο κίνημα αναπτύχθηκε και συνεχίζει να αναπτύσσεται απ’ τους μέχρι χθες ‘βολεμένους’ δημόσιους υπαλλήλους. Όλα τα υπουργεία τελούν υπό κατάληψη, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, με έναν διαρκή αγώνα, δείχνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν. Οι συμβολικές καταλήψεις που γίνονται από τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, ξαναβγάζουν το στοιχείο της κοινωνικής αλληλεγγύης στην επιφάνεια. Οι μαχητικές διαδηλώσεις και πορείες δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι θα πουλήσουν ακριβά τα δικαιώματά τους στην κυβερνητική επίθεση.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ;
Οι μεταβολές στην κατάσταση του πολιτικού πνεύματος καθώς και στη μορφή των αγώνων των εργαζομένων απαιτούν, στις σημερινές συνθήκες, μεγάλη προσοχή.
Υπάρχει μια ζωντανή διαλεκτική σχέση σε κάθε φάση της πορείας του κινήματος. Η εξακρίβωση αυτής της ζωντανής διαλεκτικής, σε κάθε σταθμό, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ενεργή συμμετοχή στο κίνημα και στη σοβαρή μελέτη των μεταβολών, τόσο στη συνείδηση όσο και στη δράση των εργαζομένων. Αυτή την περίοδο η εξέλιξη δεν έχει τον αργό χαρακτήρα του παρελθόντος, οι μεταβολές είναι πολύ σύντομες.
Η επίθεση της κυβέρνησης ενιαιοποιεί τη συνείδηση και την αντίδραση σε μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και της κοινωνίας. Οι νεόπτωχοι μικροαστοί καθώς και οι νέοι άνεργοι, ανοργάνωτοι κυρίως, εκφράστηκαν μέσα από το μεγάλο κίνημα στις πλατείες. Τώρα τη σκυτάλη πήραν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και είναι έτοιμα νέα στρώματα να μπουν και αυτά στον αγώνα.
Αυτό απαντάει και σε όλους αυτούς τους ανυπόμονους μικροαστούς σεχταριστές οι οποίοι έβριζαν τους εργαζόμενους σαν ‘κοιμισμένους’, αφομοιωμένους κλπ. Αυτούς που έλεγαν ότι το κίνημα έχει ηττηθεί και έχει τελειώσει. Αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες των εργατών που απελπίζονται όταν οι εργάτες δεν έχουν τον δικό τους ρυθμό, δηλαδή να είναι στους δρόμους κάθε μέρα. Οι εργάτες οδηγούνται σε επαναστατικά κινήματα όταν ο καπιταλισμός ανατρέπει τη ζωή τους και την καταστρέφει. Όταν μέσα στην κρίση οδηγεί μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση και μπορεί να τους προσφέρει ούτε δουλειά, ούτε στέγη, ούτε παιδεία, ούτε υγεία, ούτε καν τροφή. Όταν ο καπιταλισμός φθάνει στην απόλυτη σήψη και περνάει την κρίση του στους εργαζόμενους. Αυτό ανατρέπει τα πάντα στη ζωή τους και στη συνείδηση τους και τους κάνει να συγκρούονται με έναν βίαιο τρόπο με αυτούς που τους τα στερούν. ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ
Στο παρελθόν, την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η αστική τάξη και οι αστικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις μπορούσαν να δίνουν ένα μικρό μέρος από τα κέρδη τους για να εφησυχάζουν τους εργαζόμενους ή για να τους διασπούν.
Έτσι λοιπόν, στο παρελθόν οι αστοί είχαν συνομιλητές τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές, τους έδιναν ‘ρόλο’ στη νομή της εξουσίας καθώς επίσης ένα μέρος από αυτούς το χρημάτιζαν. Αρκετοί συνδικαλιστές, αφού χρηματίστηκαν, έπαιξαν σημαντικό ρόλο, υπέρ της αστικής τάξης, στις ιδιωτικοποιήσεις (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, OLYMPIC CATERING, κλπ.) ή στις προμήθειες διαφόρων οργανισμών. Αρκετοί συνδικαλιστές βρέθηκαν με τεράστια περιουσία ή έγιναν, μετά τη συνταξιοδότηση τους από το δημόσιο, στελέχη σε αντίστοιχες επιχειρήσεις που είχαν ευνοϊκή μεταχείριση στις προμήθειες δημοσίου ή στα δημόσια έργα, κλπ.
Ένα μεγάλο μέρος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ήταν απόλυτα ικανοποιημένα από τις μικροπαραχωρήσεις, είχαν ξεχάσει τους αγώνες, την ταξική αντιπαράθεση, την ταξική πάλη.
Όμως σήμερα, η αστική τάξη δεν τους έχει πια ανάγκη, δεν θέλει να δίνει μικροπαραχωρήσεις, ούτε καν τους θέλει σαν συνομιλητές. Αφού τους χρησιμοποίησε, τους πετάει από το τραπέζι , τελειώνοντας έτσι και τις αυταπάτες του καλού καπιταλισμού και των παραχωρήσεων. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ή θα αλλάξουν ή θα πεθάνουν στην ανυπαρξία τους.
ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΗΓΕΣΙΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
Μέσα από τους τελευταίους αγώνες αυτό που φαίνεται είναι ότι η απελπισία οδηγεί τους εργαζόμενους σε μαχητικές απεργιακές κινητοποιήσεις.
Το ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ οδηγεί την εργατική αντίδραση. Στους ΟΤΑ, στη ΔΕΗ, στα Υπουργεία και σε όλους τους χώρους αναπτύσσεται ένα νέο κίνημα και μια νέα ηγεσία.
Πολλές συνδικαλιστικές ηγεσίες έβγαλαν γρήγορα συμπεράσματα και βγήκαν μπροστά στην σύγκρουση και στους αγώνες. Ένα άλλο μέρος της συνδικαλιστικής ηγεσίας παρατηρεί έκπληκτο αυτά που συμβαίνουν και είναι ανίκανο να αντιδράσει, έχοντας την λογική του παρελθόντος.
Τέλος, ένα μικρό μέρος συνδικαλιστών ‘φτύνει’ τους αγώνες, κρατάει αντιδραστική στάση και ταυτίζεται με την κυβέρνηση και την αστική τάξη (ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥΣ).
Μέσα από αυτούς τους αγώνες μια νέα γενιά συνδικαλιστών αναπτύσσεται, η οποία ζυμώνεται μέσα στις κινητοποιήσεις. Επίσης αναπτύσσεται και ένα νέο εργατικό κίνημα μαχητικό ΤΑΞΙΚΟ και ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ.
Πολλοί λοιδορούν τους εργάτες που είναι ‘επιθετικοί’, ΄καταληψίες’. Χαλάνε το μέχρι τώρα savoir vivre της αγωνιστικής ανυπαρξίας, και ενώ μιλάνε για την ανάγκη μιας ‘ρεαλιστικής’ συμπεριφοράς, έχουν κλειστό το στόμα για τη βιαιότητα της κυβερνητικής επίθεσης, για τα σιδηρόφρακτα ΜΑΤ που ματοκυλάνε όλες τις διαδηλώσεις, για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που καλούν τους εργάτες να σκύψουν το κεφάλι και να τους το κόψουν χωρίς αντίδραση.
Όμως αυτές οι εποχές πέρασαν, οι εργαζόμενοι έχασαν τα πάντα, δεν έχουν τίποτε άλλο και βεβαίως δεν είναι διατεθειμένοι να φερθούν ‘με το γάντι’ σε αυτούς που τους καταδικάζουν στο ‘θάνατο’.
Το εργατικό κίνημα μπαίνει σε μια νέα εποχή όπου η ταξική πάλη επαναπροσδιορίζεται και χτίζει στη νέα αυτή εποχή τους αγώνες και τις ηγεσίες που έχει ανάγκη. Κάθε εποχή γεννάει του ανθρώπους της και είμαστε στην αρχή της νέας γενιάς που χτίζεται πάνω στα ερείπια των ρεφορμιστικών αυταπατών.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;
Ένα νέο είδος ηττοπαθούς συμπεριφοράς αναπτύσσεται αυτή την περίοδο της μάχης. Υπάρχουν κάποιοι καλοθελητές που προσπαθούν να στηρίξουν την απουσία τους από τους αγώνες λέγοντας ότι αυτοί οι αγώνες είναι μάταιοι γιατί η κυβέρνηση είναι ανίκητη.
Είναι όμως έτσι;
Αντιθέτως. Η κυβέρνηση αυτή είναι ανίσχυρη. Είναι κοινωνικά απομονωμένη. Το ΠΑΣΟΚ έχει τα χαμηλότερα δημοσκοπικά ποσοστά στην ιστορία του. Οι υπουργοί και οι βουλευτές κρύβονται φοβούμενοι την κοινωνική οργή. Από πού λοιπόν νομίζουν όλοι αυτοί ότι αντλεί η αδύναμη αυτή κυβέρνηση την επίπλαστη ισχύ της; Μα από τον ρόλο της συνδικαλιστικής ηγεσία και από τον ρόλο των κομμάτων της Αριστεράς. Η διάσπαση των του εργατικού κινήματος, η έλλειψη αποφασιστικότητας και η ηττοπαθής στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας, η έλλειψη ενότητας των αγώνων, η έλλειψη προγραμματικής απάντησης, είναι οι παράγοντες που κάνουν αυτή την αδύναμη και κοινωνικά απομονωμένη κυβέρνηση να φαίνεται σαν ισχυρή, και τίποτε άλλο. Αγώνες όπως αυτοί των πετρελαίων και της ΔΕΗ ανάγκασαν την κυβέρνηση να υποχωρήσει και να τους εξαιρέσει από το ενιαίο μισθολόγιο αποδεικνύοντας περίτρανα την αδυναμία της. Είναι δηλαδή όλα αυτά που συμπυκνώνονται σε αυτό που τόνιζε ο Λ. Τρότσκι την περίοδο του μεσοπολέμου ‘Η κρίση του καπιταλισμού μεταφράζεται σε κρίση της ηγεσίας του εργατικού κινήματος’. Εάν υπήρχε μια ηγεσία που θα ενοποιούσε τους αγώνες, θα έδινε πρόγραμμα, οργάνωση και σχέδιο στους εργαζομένους, τότε αυτή η κυβέρνηση και η πολιτική της θα ήταν ήδη παρελθόν.
Υπάρχουν επίσης μερικοί άλλοι καλοθελητές οι οποίοι λένε ότι με τους αγώνες αυτούς μπορεί να πέσει η κυβέρνηση και να υπάρξει ακυβερνησία. Με αυτές τις απόψεις μας έρχεται να γελάσουμε και να πούμε: ‘και λοιπόν τί έγινε; Υπάρχει τίποτα καλό για τους εργαζομένους σε αυτή την πολιτική;’ ΝΑΙ, ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ!’
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Είναι αξιοσημείωτος, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο εγκληματικός ρόλος των κομμάτων της αριστεράς.
Την ώρα που χρειάζεται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενότητα των εργατών, αυτοί διασπούν τους αγώνες. ‘Ευτυχώς υπάρχει και η ΠΑΠΑΡΗΓΑ’, είπε ο Άδωνης Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ και δεν είχε άδικο. Την ώρα που οι εργάτες της ΠΑΣΚΕ και του ΠΑΣΟΚ κόβουν τις γέφυρες και συγκρούονται με τις ηγεσίες τους, αντί να τους απλώσουν το χέρι και να κάνουν στην πράξη ένα πανίσχυρο μέτωπο αγώνα, συνεχίζουν να έχουν την ίδια εγκληματική πολιτική και να διασπούν τους αγώνες. Αντί να διευθύνουν τους εργαζόμενους, τους ΕΞΕΤΑΖΟΥΝ, τους δίνουν κακό βαθμό γιατί δεν τους ψηφίζουν και έτσι δικαιολογούν τον οπορτουνισμό τους και τη δειλία τους απέναντι στα καθήκοντα αυτής της εποχής.
Μια πιο προσεκτική αλλά με το ‘ίδιο περιεχόμενο’ πολιτική ακολουθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στα λόγια υποστηρίζει την ενότητα, στην πράξη όμως κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να βοηθήσει με τις μικρές του δυνάμεις τον σεχταρισμό και τη διάσπαση.
ΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ;
Η επίθεση της αστικής τάξης δεν πρόκειται να σταματήσει, με μόνη αφορμή και πρόσχημα την κρίση και τα ελλείμματα, η επίθεση θα συνεχιστεί και μάλιστα θα ενταθεί.
Η επίθεση θα εντείνει όμως και την ταξική πάλη. Όπως προαναφέραμε, το εργατικό κίνημα δεν πρόκειται να σταματήσει τους αγώνες, θα επαναπροσδιορίζεται ταξικά και θα τείνει να συντονίσει τους αγώνες του. Μέσα από αυτούς τους αγώνες θα τείνει να αμφισβητεί στην πράξη τον καπιταλισμό και να ρίχνει και τις τελευταίες αυταπάτες για την ηγεσία του.
Θα είναι σύντομη αυτή η περίοδος; Η ήττα του κινήματος είναι δεδομένη; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που συναντάμε στις συζητήσεις μας.
Όλοι προσπαθούν να δουν το εργατικό κίνημα με τα μάτια του παρελθόντος. Έτσι, λοιπόν δεν βλέπουν το νέο που δημιουργείται κάτω από το μαστίγιο της αντίδρασης.
Οι μεγαλύτερες ιδιαίτερα ηλικίες εργατών, παίρνοντας υπ’ όψιν όλη τη διαδρομή του κινήματος τα τελευταία χρόνια, κουρασμένοι, απογοητευμένοι, προδομένοι, δεν βλέπουν τις εκατοντάδες χιλιάδες νέων εργαζομένων και ανέργων που είναι ακόμα ανοργάνωτοι, αλλά δεν έχουν ταυτόχρονα τα βάρη της κούρασης και της απογοήτευσης του παρελθόντος, δεν έχουν αυταπάτες για τις ηγεσίες, δεν έχουν φραγμούς στους αγώνες τους. Σ’ αυτή τη νέα γενιά θα τείνει, η επίθεση της αστικής τάξης, να δώσει οργάνωση, να αναπαράξει στελέχη που δεν θα έχουν τα περιθώρια να αφομοιωθούν και να δημιουργήσουν ρεφορμιστική συμπεριφορά. Ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι της συνδικαλιστικής ηγεσίας θα τείνει να αποκτά όλο και πιο μαχητική έως επαναστατική συμπεριφορά απέναντι στα γεγονότα. Έτσι λοιπόν, ο αγώνας δεν θα είναι σύντομος, τώρα ξεκινάει. Μπορεί να υπάρξουν πολλές μικρές ή μεγάλες ήττες, μιας και το εργατικό κίνημα είναι απροετοίμαστο, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό γιατί η αστική τάξη είναι προετοιμασμένη γι’ αυτά τα γεγονότα, με όλες της τις δυνάμεις.
Όμως, μέσα στη νέα αυτή περίοδο, επανασυνδέεται το κόκκινο νήμα με τις ηρωικές εποχές των εργατικών αγώνων του παρελθόντος.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Όπως προαναφέραμε, τα κόμματα της Αριστεράς είναι αδύναμα και ανεπαρκή να δώσουν ΕΝΟΤΗΤΑ και ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ στους ΕΡΓΑΤΕΣ. Η κρίση που υπάρχει είναι κρίση κυρίως ηγεσίας και αυτό πρέπει σύντομα να λυθεί.
Τα συνδικάτα είναι ανάγκη να καλύψουν το πολιτικό κενό που υπάρχει. Έτσι λοιπόν οι πρωτοπόροι συνδικαλιστές πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου εργατικού κόμματος που θα προβάλει το ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΑΝ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ.
Τελευταία, ο ρυθμός των γεγονότων στην Παγκόσμια και την Ελληνική κοινωνία έχει επιταχυνθεί. Παγκόσμια βλέπουμε νέες μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, σε πάρα πολλές χώρες (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία κλπ.). Το εργατικό κίνημα αντιδρά και αντιστέκεται στην τεράστια επίθεση που δέχεται. Ταυτόχρονα τείνει να συντονίσει τους αγώνες τους, κάτι πολύ σημαντικό στην σημερινή περίοδο.
Στην Ελλάδα, τα γεγονότα παίρνουν τον ρυθμό χιονοστιβάδας τόσο από την πλευρά της επίθεσης της κυβέρνησης και της αστικής τάξης, όσο και από την πλευρά της αντίδρασης του κινήματος. Η γενικευμένη επίθεση φτωχοποιεί και ρίχνει στην εξαθλίωση εκατομμύρια εργαζομένων καταργώντας οποιαδήποτε κατάκτηση του παρελθόντος. Στο παρελθόν η επίθεση αφορούσε μόνο τον ιδιωτικό τομέα, τώρα όμως επιτίθενται στο σύνολο της κοινωνίας με την μεγαλύτερη έμφαση στον Δημόσιο και τον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.Οι εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα, ήταν στο παρελθόν εφησυχασμένοι στην μονιμότητα και τον σταθερό μισθό. Βλέπουν σήμερα τη σταθερότητα και τη σιγουριά τους να εξαφανίζεται μέσα σε λίγους μήνες και βγαίνουν στους δρόμους. Πολλοί από αυτούς νόμιζαν ότι η κυβέρνηση θα τους εξαιρούσε από την επίθεσή της, όμως γελάστηκαν. Ένα πρωτόγνωρο κίνημα αναπτύχθηκε και συνεχίζει να αναπτύσσεται απ’ τους μέχρι χθες ‘βολεμένους’ δημόσιους υπαλλήλους. Όλα τα υπουργεία τελούν υπό κατάληψη, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, με έναν διαρκή αγώνα, δείχνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν. Οι συμβολικές καταλήψεις που γίνονται από τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, ξαναβγάζουν το στοιχείο της κοινωνικής αλληλεγγύης στην επιφάνεια. Οι μαχητικές διαδηλώσεις και πορείες δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι θα πουλήσουν ακριβά τα δικαιώματά τους στην κυβερνητική επίθεση.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ;
Οι μεταβολές στην κατάσταση του πολιτικού πνεύματος καθώς και στη μορφή των αγώνων των εργαζομένων απαιτούν, στις σημερινές συνθήκες, μεγάλη προσοχή.
Υπάρχει μια ζωντανή διαλεκτική σχέση σε κάθε φάση της πορείας του κινήματος. Η εξακρίβωση αυτής της ζωντανής διαλεκτικής, σε κάθε σταθμό, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ενεργή συμμετοχή στο κίνημα και στη σοβαρή μελέτη των μεταβολών, τόσο στη συνείδηση όσο και στη δράση των εργαζομένων. Αυτή την περίοδο η εξέλιξη δεν έχει τον αργό χαρακτήρα του παρελθόντος, οι μεταβολές είναι πολύ σύντομες.
Η επίθεση της κυβέρνησης ενιαιοποιεί τη συνείδηση και την αντίδραση σε μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και της κοινωνίας. Οι νεόπτωχοι μικροαστοί καθώς και οι νέοι άνεργοι, ανοργάνωτοι κυρίως, εκφράστηκαν μέσα από το μεγάλο κίνημα στις πλατείες. Τώρα τη σκυτάλη πήραν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και είναι έτοιμα νέα στρώματα να μπουν και αυτά στον αγώνα.
Αυτό απαντάει και σε όλους αυτούς τους ανυπόμονους μικροαστούς σεχταριστές οι οποίοι έβριζαν τους εργαζόμενους σαν ‘κοιμισμένους’, αφομοιωμένους κλπ. Αυτούς που έλεγαν ότι το κίνημα έχει ηττηθεί και έχει τελειώσει. Αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες των εργατών που απελπίζονται όταν οι εργάτες δεν έχουν τον δικό τους ρυθμό, δηλαδή να είναι στους δρόμους κάθε μέρα. Οι εργάτες οδηγούνται σε επαναστατικά κινήματα όταν ο καπιταλισμός ανατρέπει τη ζωή τους και την καταστρέφει. Όταν μέσα στην κρίση οδηγεί μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση και μπορεί να τους προσφέρει ούτε δουλειά, ούτε στέγη, ούτε παιδεία, ούτε υγεία, ούτε καν τροφή. Όταν ο καπιταλισμός φθάνει στην απόλυτη σήψη και περνάει την κρίση του στους εργαζόμενους. Αυτό ανατρέπει τα πάντα στη ζωή τους και στη συνείδηση τους και τους κάνει να συγκρούονται με έναν βίαιο τρόπο με αυτούς που τους τα στερούν. ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ
Στο παρελθόν, την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η αστική τάξη και οι αστικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις μπορούσαν να δίνουν ένα μικρό μέρος από τα κέρδη τους για να εφησυχάζουν τους εργαζόμενους ή για να τους διασπούν.
Έτσι λοιπόν, στο παρελθόν οι αστοί είχαν συνομιλητές τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές, τους έδιναν ‘ρόλο’ στη νομή της εξουσίας καθώς επίσης ένα μέρος από αυτούς το χρημάτιζαν. Αρκετοί συνδικαλιστές, αφού χρηματίστηκαν, έπαιξαν σημαντικό ρόλο, υπέρ της αστικής τάξης, στις ιδιωτικοποιήσεις (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, OLYMPIC CATERING, κλπ.) ή στις προμήθειες διαφόρων οργανισμών. Αρκετοί συνδικαλιστές βρέθηκαν με τεράστια περιουσία ή έγιναν, μετά τη συνταξιοδότηση τους από το δημόσιο, στελέχη σε αντίστοιχες επιχειρήσεις που είχαν ευνοϊκή μεταχείριση στις προμήθειες δημοσίου ή στα δημόσια έργα, κλπ.
Ένα μεγάλο μέρος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ήταν απόλυτα ικανοποιημένα από τις μικροπαραχωρήσεις, είχαν ξεχάσει τους αγώνες, την ταξική αντιπαράθεση, την ταξική πάλη.
Όμως σήμερα, η αστική τάξη δεν τους έχει πια ανάγκη, δεν θέλει να δίνει μικροπαραχωρήσεις, ούτε καν τους θέλει σαν συνομιλητές. Αφού τους χρησιμοποίησε, τους πετάει από το τραπέζι , τελειώνοντας έτσι και τις αυταπάτες του καλού καπιταλισμού και των παραχωρήσεων. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ή θα αλλάξουν ή θα πεθάνουν στην ανυπαρξία τους.
ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΗΓΕΣΙΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
Μέσα από τους τελευταίους αγώνες αυτό που φαίνεται είναι ότι η απελπισία οδηγεί τους εργαζόμενους σε μαχητικές απεργιακές κινητοποιήσεις.
Το ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ οδηγεί την εργατική αντίδραση. Στους ΟΤΑ, στη ΔΕΗ, στα Υπουργεία και σε όλους τους χώρους αναπτύσσεται ένα νέο κίνημα και μια νέα ηγεσία.
Πολλές συνδικαλιστικές ηγεσίες έβγαλαν γρήγορα συμπεράσματα και βγήκαν μπροστά στην σύγκρουση και στους αγώνες. Ένα άλλο μέρος της συνδικαλιστικής ηγεσίας παρατηρεί έκπληκτο αυτά που συμβαίνουν και είναι ανίκανο να αντιδράσει, έχοντας την λογική του παρελθόντος.
Τέλος, ένα μικρό μέρος συνδικαλιστών ‘φτύνει’ τους αγώνες, κρατάει αντιδραστική στάση και ταυτίζεται με την κυβέρνηση και την αστική τάξη (ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥΣ).
Μέσα από αυτούς τους αγώνες μια νέα γενιά συνδικαλιστών αναπτύσσεται, η οποία ζυμώνεται μέσα στις κινητοποιήσεις. Επίσης αναπτύσσεται και ένα νέο εργατικό κίνημα μαχητικό ΤΑΞΙΚΟ και ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ.
Πολλοί λοιδορούν τους εργάτες που είναι ‘επιθετικοί’, ΄καταληψίες’. Χαλάνε το μέχρι τώρα savoir vivre της αγωνιστικής ανυπαρξίας, και ενώ μιλάνε για την ανάγκη μιας ‘ρεαλιστικής’ συμπεριφοράς, έχουν κλειστό το στόμα για τη βιαιότητα της κυβερνητικής επίθεσης, για τα σιδηρόφρακτα ΜΑΤ που ματοκυλάνε όλες τις διαδηλώσεις, για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που καλούν τους εργάτες να σκύψουν το κεφάλι και να τους το κόψουν χωρίς αντίδραση.
Όμως αυτές οι εποχές πέρασαν, οι εργαζόμενοι έχασαν τα πάντα, δεν έχουν τίποτε άλλο και βεβαίως δεν είναι διατεθειμένοι να φερθούν ‘με το γάντι’ σε αυτούς που τους καταδικάζουν στο ‘θάνατο’.
Το εργατικό κίνημα μπαίνει σε μια νέα εποχή όπου η ταξική πάλη επαναπροσδιορίζεται και χτίζει στη νέα αυτή εποχή τους αγώνες και τις ηγεσίες που έχει ανάγκη. Κάθε εποχή γεννάει του ανθρώπους της και είμαστε στην αρχή της νέας γενιάς που χτίζεται πάνω στα ερείπια των ρεφορμιστικών αυταπατών.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;
Ένα νέο είδος ηττοπαθούς συμπεριφοράς αναπτύσσεται αυτή την περίοδο της μάχης. Υπάρχουν κάποιοι καλοθελητές που προσπαθούν να στηρίξουν την απουσία τους από τους αγώνες λέγοντας ότι αυτοί οι αγώνες είναι μάταιοι γιατί η κυβέρνηση είναι ανίκητη.
Είναι όμως έτσι;
Αντιθέτως. Η κυβέρνηση αυτή είναι ανίσχυρη. Είναι κοινωνικά απομονωμένη. Το ΠΑΣΟΚ έχει τα χαμηλότερα δημοσκοπικά ποσοστά στην ιστορία του. Οι υπουργοί και οι βουλευτές κρύβονται φοβούμενοι την κοινωνική οργή. Από πού λοιπόν νομίζουν όλοι αυτοί ότι αντλεί η αδύναμη αυτή κυβέρνηση την επίπλαστη ισχύ της; Μα από τον ρόλο της συνδικαλιστικής ηγεσία και από τον ρόλο των κομμάτων της Αριστεράς. Η διάσπαση των του εργατικού κινήματος, η έλλειψη αποφασιστικότητας και η ηττοπαθής στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας, η έλλειψη ενότητας των αγώνων, η έλλειψη προγραμματικής απάντησης, είναι οι παράγοντες που κάνουν αυτή την αδύναμη και κοινωνικά απομονωμένη κυβέρνηση να φαίνεται σαν ισχυρή, και τίποτε άλλο. Αγώνες όπως αυτοί των πετρελαίων και της ΔΕΗ ανάγκασαν την κυβέρνηση να υποχωρήσει και να τους εξαιρέσει από το ενιαίο μισθολόγιο αποδεικνύοντας περίτρανα την αδυναμία της. Είναι δηλαδή όλα αυτά που συμπυκνώνονται σε αυτό που τόνιζε ο Λ. Τρότσκι την περίοδο του μεσοπολέμου ‘Η κρίση του καπιταλισμού μεταφράζεται σε κρίση της ηγεσίας του εργατικού κινήματος’. Εάν υπήρχε μια ηγεσία που θα ενοποιούσε τους αγώνες, θα έδινε πρόγραμμα, οργάνωση και σχέδιο στους εργαζομένους, τότε αυτή η κυβέρνηση και η πολιτική της θα ήταν ήδη παρελθόν.
Υπάρχουν επίσης μερικοί άλλοι καλοθελητές οι οποίοι λένε ότι με τους αγώνες αυτούς μπορεί να πέσει η κυβέρνηση και να υπάρξει ακυβερνησία. Με αυτές τις απόψεις μας έρχεται να γελάσουμε και να πούμε: ‘και λοιπόν τί έγινε; Υπάρχει τίποτα καλό για τους εργαζομένους σε αυτή την πολιτική;’ ΝΑΙ, ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ!’
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Είναι αξιοσημείωτος, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο εγκληματικός ρόλος των κομμάτων της αριστεράς.
Την ώρα που χρειάζεται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενότητα των εργατών, αυτοί διασπούν τους αγώνες. ‘Ευτυχώς υπάρχει και η ΠΑΠΑΡΗΓΑ’, είπε ο Άδωνης Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ και δεν είχε άδικο. Την ώρα που οι εργάτες της ΠΑΣΚΕ και του ΠΑΣΟΚ κόβουν τις γέφυρες και συγκρούονται με τις ηγεσίες τους, αντί να τους απλώσουν το χέρι και να κάνουν στην πράξη ένα πανίσχυρο μέτωπο αγώνα, συνεχίζουν να έχουν την ίδια εγκληματική πολιτική και να διασπούν τους αγώνες. Αντί να διευθύνουν τους εργαζόμενους, τους ΕΞΕΤΑΖΟΥΝ, τους δίνουν κακό βαθμό γιατί δεν τους ψηφίζουν και έτσι δικαιολογούν τον οπορτουνισμό τους και τη δειλία τους απέναντι στα καθήκοντα αυτής της εποχής.
Μια πιο προσεκτική αλλά με το ‘ίδιο περιεχόμενο’ πολιτική ακολουθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στα λόγια υποστηρίζει την ενότητα, στην πράξη όμως κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να βοηθήσει με τις μικρές του δυνάμεις τον σεχταρισμό και τη διάσπαση.
ΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ;
Η επίθεση της αστικής τάξης δεν πρόκειται να σταματήσει, με μόνη αφορμή και πρόσχημα την κρίση και τα ελλείμματα, η επίθεση θα συνεχιστεί και μάλιστα θα ενταθεί.
Η επίθεση θα εντείνει όμως και την ταξική πάλη. Όπως προαναφέραμε, το εργατικό κίνημα δεν πρόκειται να σταματήσει τους αγώνες, θα επαναπροσδιορίζεται ταξικά και θα τείνει να συντονίσει τους αγώνες του. Μέσα από αυτούς τους αγώνες θα τείνει να αμφισβητεί στην πράξη τον καπιταλισμό και να ρίχνει και τις τελευταίες αυταπάτες για την ηγεσία του.
Θα είναι σύντομη αυτή η περίοδος; Η ήττα του κινήματος είναι δεδομένη; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που συναντάμε στις συζητήσεις μας.
Όλοι προσπαθούν να δουν το εργατικό κίνημα με τα μάτια του παρελθόντος. Έτσι, λοιπόν δεν βλέπουν το νέο που δημιουργείται κάτω από το μαστίγιο της αντίδρασης.
Οι μεγαλύτερες ιδιαίτερα ηλικίες εργατών, παίρνοντας υπ’ όψιν όλη τη διαδρομή του κινήματος τα τελευταία χρόνια, κουρασμένοι, απογοητευμένοι, προδομένοι, δεν βλέπουν τις εκατοντάδες χιλιάδες νέων εργαζομένων και ανέργων που είναι ακόμα ανοργάνωτοι, αλλά δεν έχουν ταυτόχρονα τα βάρη της κούρασης και της απογοήτευσης του παρελθόντος, δεν έχουν αυταπάτες για τις ηγεσίες, δεν έχουν φραγμούς στους αγώνες τους. Σ’ αυτή τη νέα γενιά θα τείνει, η επίθεση της αστικής τάξης, να δώσει οργάνωση, να αναπαράξει στελέχη που δεν θα έχουν τα περιθώρια να αφομοιωθούν και να δημιουργήσουν ρεφορμιστική συμπεριφορά. Ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι της συνδικαλιστικής ηγεσίας θα τείνει να αποκτά όλο και πιο μαχητική έως επαναστατική συμπεριφορά απέναντι στα γεγονότα. Έτσι λοιπόν, ο αγώνας δεν θα είναι σύντομος, τώρα ξεκινάει. Μπορεί να υπάρξουν πολλές μικρές ή μεγάλες ήττες, μιας και το εργατικό κίνημα είναι απροετοίμαστο, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό γιατί η αστική τάξη είναι προετοιμασμένη γι’ αυτά τα γεγονότα, με όλες της τις δυνάμεις.
Όμως, μέσα στη νέα αυτή περίοδο, επανασυνδέεται το κόκκινο νήμα με τις ηρωικές εποχές των εργατικών αγώνων του παρελθόντος.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Όπως προαναφέραμε, τα κόμματα της Αριστεράς είναι αδύναμα και ανεπαρκή να δώσουν ΕΝΟΤΗΤΑ και ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ στους ΕΡΓΑΤΕΣ. Η κρίση που υπάρχει είναι κρίση κυρίως ηγεσίας και αυτό πρέπει σύντομα να λυθεί.
Τα συνδικάτα είναι ανάγκη να καλύψουν το πολιτικό κενό που υπάρχει. Έτσι λοιπόν οι πρωτοπόροι συνδικαλιστές πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου εργατικού κόμματος που θα προβάλει το ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΑΝ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου