Συνέντευξη στον Γιώργο Λαουτάρη
– Οι αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης δεσμεύουν με ρήτρες, υπογραφές και προβλέψεις κάθε επόμενο διαχειριστή για δεκαετίες. Μπορούν να ακυρωθούν αυτά τα μέτρα; – Οι αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης υποθηκεύουν για δεκαετίες τον ελληνικό λαό. Καμία λύση δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στα όρια αυτών των αποφάσεων. Είναι σαφές ότι δεν επιδέχονται βελτίωση, όπως πολύ «κομψά» και «ατσαλάκωτα» επικαλείται η ΔΗΜΑΡ. Θα πρόσθετα και επικίνδυνα... Προϋπόθεση της εξόδου του λαού μας από την κρίση είναι η πλήρης ανατροπή των μνημονίων και η απόλυτη απαλλαγή μας από αυτά. Για να συμβεί αυτό πρέπει ταυτόχρονα να συντρέξουν δύο συνθήκες: Ισχυρό κίνημα ανατροπής και πολιτική προοπτική του κινήματος. Μόνον τότε δεν θα μιλάμε για διαχειριστές, αλλά για συνασπισμό εξουσίας, εντεταλμένης από τον ελληνικό λαό να υλοποιήσει σε επίπεδο διακυβέρνησης το κυρίαρχο πολιτικό του αίτημα.
– Σας θυμίζω κάποια πρωτοσέλιδα του Πριν, τα οποία μάλλον συνηγορούν στην άποψη του προτεκτοράτου: «Οι ηγέτες της ΕΕ υπέκυψαν στο Δ’ Ράιχ», «Διορισμό γκαουλάιτερ στην Αθήνα ζητούν οι Γερμανοί». Θυμίζω επίσης ότι με ένταση υπογραμμίζω σε κάθε ευκαιρία, ότι για την εγχώρια αστική τάξη και το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα η σημερινή καταστροφή του λαού μας, λειτουργεί ως ευκαιρία συσσώρευσης πλούτου, μια αλήθεια που όχι μόνο δεν τους απαλλάσσει, αλλά καταδεικνύει τον ταξικό και ιστορικό τους ρόλο. Άλλωστε, όλα τα προτεκτοράτα διέθεταν μια κυρίαρχη τάξη, πρόθυμη στην κατοχή και ταυτόχρονα ωφελημένη.
Θέλω όμως να μείνω στο περιεχόμενο της ερώτησης αυτής και να τονίσω ότι εθελοτυφλούμε –και δεν καταλαβαίνω το λόγο– εάν δεν βλέπουμε ότι ο Σόιμπλε μεθοδεύει ακόμη και το χρόνο των εκλογών, εάν δεν βλέπουμε ότι το υπό γερμανικό έλεγχο χρηματοπιστωτικό ιερατείο επιχειρεί να μετατρέψει την πατρίδα μας σε κινεζοποιημένη ζώνη, εάν δεν βλέπουμε ότι ο ελληνικός λαός κάνει λόγο για κατοχή, για δωσίλογους και προδότες. Αυτή η άρνηση να δούμε και αυτήν την πλευρά είναι επιζήμια ακριβώς γιατί ενοχοποιεί τον πατριωτισμό και στερεί από την ταυτότητα της αντίστασης το διττό αναγκαίο χαρακτήρα της: Τον ταξικό και τον πατριωτικό.
– Το «όχι σε όλα» που είπατε την προηγούμενη Κυριακή στο νέο Μνημόνιο, έχει αντιπρόταση;
– Σαφώς. Πρώτα και κύρια κοινή δράση στους δρόμους, κοινή δράση στη δουλειά, κοινή δράση για το άνοιγμα και τον εργατικό έλεγχο εργοστασίων που έχουν κλείσει, κοινή δράση για την ιατρική και διατροφική ενίσχυση του λαού μας, κατά τα πρότυπα του ΕΑΜ. Το ζήτημα όμως είναι αυτή η από τα κάτω κοινή δράση να μη μείνει «κάτω». Ένας συνασπισμός εξουσίας με καθαρή πολιτική πλατφόρμα και μεταβατικό χαρακτήρα είναι η πολιτική προοπτική της κοινής δράσης. H απαλλαγή της πατρίδας μας από το Μνημόνιο, η επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και η άρνηση του τεράστιου τμήματός του που είναι απεχθές, η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα με κοινωνικό έλεγχο, η επιστροφή στο Δημόσιο στρατηγικών οργανισμών και κρίσιμων παραγωγικών μονάδων, η επιστημονική επεξεργασία και η εφαρμογή μιας εναλλακτικής αναπτυξιακής στρατηγικής, η αναδιανομή του πλούτου, η δίκαιη φορολόγηση και η διασφάλιση των δημόσιων αγαθών, είναι τα πεντακάθαρα σημεία της σύγκλισης όλων των δυνάμεων. Είναι τα πεντακάθαρα σημεία μιας μεταβατικής κυβέρνησης που θα ισχυροποιήσει το λαό προετοιμάζοντας το δρόμο ενός ριζικού μετασχηματισμού, ενός σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Κι επειδή γνωρίζω τις απόψεις σας, η σύγκλιση στα παραπάνω δεν αποτελεί το χαμηλότερο σημείο σύγκλισης, αλλά το αναγκαίο. Ο ελληνικός λαός που θέλει να αλλάξει τη ζωή το απαιτεί. Εμείς που θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, τι απαντάμε;
– Είναι όμως δυνατό να διαγράψουμε το χρέος και να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
– Έχω μια πάγια θέση: Καμία θυσία για το ευρώ. Λέω λοιπόν ότι ναι, είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε διαδικασίες λογιστικού ελέγχου, να διαγράψουμε το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και να παραμείνουμε στην ΕΕ. Αυτό προϋποθέτει κάποιους όρους. Ο σημαντικότερος είναι αυτός ο προσανατολισμός να μη μείνει στα στενά πλαίσια της Ελλάδας και του κινήματος στην πατρίδα μας, κάτι που αρχίζει να διαφαίνεται. Το παρακάτω απόσπασμα είναι το κείμενο που προσυπογράφουν Γάλλοι διανοούμενοι, δεν είναι το μόνο, αλλά είναι άκρως ενδεικτικό: «Πολλές τεχνικές λύσεις έχουν προταθεί για να βγούμε από το δίλημμα “ή καταστροφή της κοινωνίας ή πτώχευση”. Όλες οι λύσεις πρέπει να εξεταστούν σαν στοιχεία στοχασμού προκειμένου να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη. Αλλά καταρχάς πρέπει να καταγγείλουμε το έγκλημα, να αναδείξουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας των “σχεδίων βοήθειας” τα οποία έχουν συλληφθεί από και για τους κερδοσκόπους και τους πιστωτές. Χωρίς να περιμένουμε περισσότερο, ας πολλαπλασιάσουμε τα άρθρα, τις παρεμβάσεις στα μέσα, τις συζητήσεις, τις εκκλήσεις, τις διαδηλώσεις». Υπάρχει και αυτή η Ευρώπη και θα ήταν λάθος να μην την αναγνωρίζουμε.
– Χαρακτηρίσατε τη συγκυβέρνηση «προϊόν αντιδημοκρατικής εκτροπής». Πώς εξηγείται όμως η αντίφαση να έχει τόσο μικρή λαϊκή νομιμοποίηση και τόσο ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
– Τα αστικά κόμματα πάντα επιδεικνύουν μια θαυμαστή τακτική συμπόρευση όταν πρόκειται να επιτύχουν τόσο σοβαρούς στρατηγικούς στόχους. Αυτό είναι ένα κρατούμενο που σε αυτή τη ζωή θα πρέπει όλους να μας απασχολήσει. Σήμερα λοιπόν το διακύβευμα της βίαιης αναδιανομής του πλούτου είναι μεγάλο και είναι ταυτόχρονα και το διακύβευμα της αυτοσυντήρησης. Μπρος σε αυτό, η δημοκρατία και η πολιτική τους νομιμοποίηση είναι ψιλά γράμματα, όπως ακριβώς συνέβη και με την κυβέρνηση Παπανδρέου. Μπρος στην αποστολή να υπηρετήσουν τον ταξικό τους ρόλο με απόλυτη συνέπεια, δεν διστάζουν αποδεδειγμένα να προβαίνουν σε αντιδημοκρατικές εκτροπές, σε αντισυνταγματικές πράξεις, δεν διστάζουν να αντικαθιστούν το δημοκρατικό τους προσωπείο, με την άλλη τους όψη, αυτή της αυταρχικής, έως φασίζουσας, επιβολής.
ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΙΕΤΙΑΣ ΤΟ ΟΨΙΜΟ «ΟΧΙ»
Είμαστε στο ίδιο χαράκωμα απέναντι στον ταξικό εχθρό
– Το ΠΑΣΟΚ διέρχεται μια πρωτοφανή κρίση μετά τη διαγραφή των 22 βουλευτών που ψήφισαν κατά του νέου Μνημονίου. Πώς αξιολογείτε την όψιμη αντιμνημονιακή τοποθέτηση των βουλευτών αυτών; Έχουν θέση σε ένα αντικυβερνητικό μέτωπο;
– Από το ΠΑΣΟΚ 22 και άλλοι τόσοι από τη ΝΔ. Για το φαινόμενο αυτό με ενδιαφέρει η από «τα κάτω» ανάγνωση. Το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο των τελευταίων ημερών είναι οι ρωγμές που παρουσιάζει με όλο και εμφανέστερο τρόπο τούτο το κυβερνητικό μόρφωμα, ακριβώς γιατί ένας νέος πόλος αναδεικνύεται, αυτός του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, των αγωνιζόμενων λαών της Ευρώπης. Αυτός ο υπό διαμόρφωση πόλος, η δράση του και οι ασφυκτικές του πιέσεις αποδεικνύουν με τον πιο έντονο τρόπο ότι όσο το κίνημα ισχυροποιείται τόσο τα αστικά κόμματα αιμορραγούν. Αποδεικνύει επίσης ότι το κίνημα αρχίζει και αποκτά χαρακτηριστικά καθοριστικού πολιτικού υποκειμένου. Αυτό που δεν ήθελε να κάνει η κυβέρνηση του ελληνικού λαού, να εκβιάσει σκληρά, να διαπραγματευθεί υπέρ του λαού, να θέσει ισχυρές κόκκινες γραμμές, το έκανε ο ίδιος ο λαός. Θαρρώ ότι αυτή η ανάγνωση είναι που μας ενδιαφέρει και όχι τόσο εάν η ψήφος της 12ης Φλεβάρη μπορεί να γίνει το πλυντήριο της διετίας. Κατά την άποψή μου πάντως, όχι.
– Στο κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο της κρίσης, ποια είναι η θέση της Αριστεράς; Στο κοινοβούλιο ή στις πλατείες;
– Εάν ο Κορέα είχε μείνει μόνο στους δρόμους, σήμερα το ένα τρίτο του λαού του Εκουαδόρ θα είχε εξοντωθεί. Αντί αυτού, σήμερα το Εκουαδόρ έχει ΑΕΠ που μεγάλωσε κατά 3,7%, ξεπερνώντας μάλιστα και τις προσδοκίες του ΒΜΙ, η πρόβλεψη της κεντρικής τράπεζας για τα επόμενα 5 χρόνια είναι ανάπτυξη μεγαλύτερη του 5% και πληθωρισμός κάτω του 4%. Η ανεργία έπεσε στο 6,1% και τα φορολογικά έσοδα για φέτος αυξήθηκαν κατά 16,5%. Ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα είναι στους δρόμους, στη Βουλή και όπως πολύ σωστά προέτρεψε ο Ευτύχης Μπιτσάκης, γύρω από ένα τραπέζι, ώστε καταθέσει μία συνολική πρόταση, προϊόν διαλόγου, με επιστημονικά επεξεργασμένη θεμελίωση ως προς την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και με στρατηγικό στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω το Πριν για την ακόμη μία φορά φιλοξενία και να πω σε όλους τους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Εάν δεν με θεωρείτε αρκούντως αριστερή, είμαι ανοικτή να με πείσετε να γίνω αριστερότερη. Αυτό όμως δεν γίνεται μέσα από ξεχωριστά χαρακώματα, αλλά όταν βρεθούμε στο ίδιο χαράκωμα και έχουμε απέναντι μόνον τον ταξικό μας εχθρό.
prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου