Η διαγραφή χρεών των νοικοκυριών από τις τράπεζες μπορεί να κατευθύνει πόρους στην πολύπαθη και επί σειρά ετών χειμαζόμενη οικονομία και να ανακουφίσει τους σκληρά δοκιμαζόμενους εργαζόμενους, τονίζει στην "Αυγή" της Κυριακής ο Γιάννης Αναστασίου, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΟΤΟΕ και στέλεχος της Αυτόνομης Παρέμβασης,
προσθέτοντας ότι η εκρηκτική αύξηση των καθυστερούμενων δανείων, που φθάνουν τα 112 δισ. ευρώ, είναι πλέον αδύνατον να εξυπηρετηθεί.
* Οι υποχρεώσεις των νοικοκυριών προς τις τράπεζες φθάνουν τα 112 δισ. Μπορούν να αποπληρωθούν στις σημερινές συνθήκες μείωσης των μισθών και γενικευμένης ανεργίας;
Εκ των πραγμάτων ένα σημαντικό μέρος των δανειακών υποχρεώσεων δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί. Ας κάνουμε όμως μια σύντομη αναδρομή για να ανιχνεύσουμε τη δυνατότητα ή μη αποπληρωμής τους.
Τον Οκτώβρη του 2008, χρονικό σημείο έναρξης της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η επίσημη ανεργία ανερχόταν στο 7,9%. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Νοεμβρίου 2011, εκτοξεύθηκε στο ασύλληπτο 20,9% (!) κι ενώ η πραγματική ανεργία υπερέχει κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες.
Σ’ αυτό το σημείο αξίζει επισήμανσης το γεγονός της αθρόας μετατροπής των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής, καθώς επίσης και της εκτεταμένης πια μορφής της εκ περιτροπής εργασίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις ισοπεδωτικές μνημονιακές πολιτικές μείωσης της κατώτατης αμοιβής κατά 22% και της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα εισοδήματα των εργαζομένων μειώνονται δραματικά.
Μπορεί λοιπόν κανείς να ισχυριστεί με σοβαρότητα ότι τα υφιστάμενα δάνεια θα αποπληρωθούν; Αντιθέτως και με μαθηματική ακρίβεια οι οριστικές καθυστερήσεις θα γνωρίσουν εκρηκτική αύξηση.
* Πώς εκτινάχθηκαν οι επισφάλειες από το 2008;
Τα στοιχεία είναι αναμφίβολα αποκαλυπτικά. Το 2008 οι επισφάλειες στα στεγαστικά δάνεια ανέρχονταν στο 5,3% και στα καταναλωτικά διαμορφώνονταν στο 8,2%. Τρία χρόνια μετά το 2008 και ένα χρόνο μετά το πρώτο Μνημόνιο (Μάιος 2010), σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδος, το β' τρίμηνο του 2011, για τα μεν στεγαστικά οι επισφάλειες υπερδιπλασιάστηκαν και έφτασαν στο 11,9% για τα δε καταναλωτικά οι οριστικές καθυστερήσεις τριπλασιάστηκαν φτάνοντας το 24%.
Θα πρέπει εδώ να συνεκτιμηθεί η «αγαπημένη» δημιουργική λογιστική και των τραπεζιτών να κρύβουν μεγαλύτερα μεγέθη επισφαλειών με το τρικ των ρυθμίσεων, που εντελώς προσωρινά παρουσιάζουν ενήμερο μεγάλο αριθμό δανείων, απλώς και μόνο για να εξωραΐζουν τους ισολογισμούς τους.
Συμπερασματικά, τα μεγέθη των επισφαλειών είναι ακόμη μεγαλύτερα και αυτό είναι γνωστό στο ευαγές ίδρυμα της Τράπεζας της Ελλάδος...
* Γιατί να συμφωνήσουν οι τράπεζες σε ένα "κούρεμα" των χρεών;
Γιατί η ευθύνη των τραπεζών είναι ιδιαίτερα μεγάλη για τον υπερδανεισμό των νοικοκυριών και η ευθύνη της μη εξυπηρέτησης των δανείων (στο συντριπτικό μέρος) δεν βαρύνει τους δανειολήπτες. Εδώ αξίζουν ορισμένες επισημάνσεις:
Πρώτον, ας γνωρίζει ο φορολογούμενος εργαζόμενος ότι την περίοδο 2001-2008 οι ρυθμοί χορήγησης καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων αυξήθηκαν με μέση ετήσια ονομαστική αύξηση 29,7% και 28,7% αντιστοίχως!!! Σε ποια οικονομία; Με τι πολιτικές αντιμετώπισης από μέρους των κυβερνήσεων και των ίδιων των τραπεζιτών (και γενικότερα εργοδοτών) των αμοιβών των εργαζομένων; Πώς, λοιπόν, προσδοκούσαν ομαλή εξυπηρέτηση των δανείων;
Δεύτερον, οι τράπεζες, με μοναδικό γνώμονα τα υπερκέρδη των λίγων μεγαλοστελεχών (γνωστών ως golden boys) και των μετόχων τους, παραβίασαν συστηματικά τα υγιή πιστοδοτικά κριτήρια και κατά συνέπεια φέρουν αποκλειστική ευθύνη για μεγάλο αριθμό δανείων που δεν εξυπηρετούνται.
Τρίτον, οι τραπεζίτες δεν μπορούν να συνεχίζουν να αρνούνται πεισματικά την εξυγίανση των ισολογισμών τους. Το να εμφανίζουν στο «μαύρο» ενεργητικό τους απαιτήσεις που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να εισπραχθούν δεν ωφελεί σε τίποτα. Αντίθετα, η απομείωση ή η διαγραφή χρεών μπορεί να κατευθύνει πόρους στην πολύπαθη και επί σειρά ετών χειμαζόμενη οικονομία και να ανακουφίσει τους σκληρά δοκιμαζόμενους εργαζόμενους.
Τέταρτον, ο πακτωλός που έχει εισρεύσει στα ταμεία τους από εποχής Αλογοσκούφη με 5 δισ. ευρώ και η αναμενόμενη αναχρηματοδότησή τους με 30 έως 50 δισ. ευρώ από το τελευταίο Μνημόνιο, αφορούν σε χρήματα που πληρώνουν με αίμα τα μόνιμα υποζύγια αυτού του κράτους, δηλαδή οι εργαζόμενοι, χωρίς να συνυπολογίζουμε τα δεκάδες δισ. ευρώ που έχουν λάβει με τη μορφή εγγυήσεων.
kokinorodo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου