Η άρνηση της πραγματικότητας εκ μέρους τους συνάγεται από τα συνθήματά τους: “αυτοδύναμη Ελλάδα” για παράδειγμα επαγγέλλεται ο Ε. Βενιζέλος, δηλαδή ο πρώην ΥπΟικ της χώρας και “σωτήρας” της σύμφωνα με τα ελεγχόμενα, κατεστημένα ΜΜΕ. Και μόνο το εν λόγω σύνθημα θα αποτελούσε επαρκή λόγο αποδόμησης της ηγεσίας του.
Να δεχτούμε για χάρη της συζήτησης ότι μετά από κάποια χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα και περίπου 23 χρόνια διαρκών βουλευτικών και υπουργικών θητειών δεν αντιλήφθηκε τίποτα ούτε από τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και από τη φύση του διεθνούς καπιταλισμού, ούτε καν από την ιστορική εξέλιξη των κρατών και διεθνών οργανισμών, ειδικά στον 20ο αιώνα. Να δεχτούμε ότι όντας προσκολλημένος σε μια επαρχιωτική ανάγνωση του συνταγματικού δικαίου κατά την ακαδημαϊκή του καριέρα και στην προώθηση νόμων με πολύ συγκεκριμένους ωφελημένους- τις συντεχνίες των τραπεζιτών, των καναλαρχών, ποδοσφαιρικών “παραγόντων” και ενός τμήματος της κατεστημένης πολιτικής τάξης- δεν παρατήρησε καν τις παγκόσμιες τεκτονικές αλλαγές, παρότι κάτι τέτοιο λέει πολλά για την πολιτική επάρκεια και οξυδέρκεια του ανδρός.
Ως υπουργός οικονομικών ωστόσο θα ώφειλε να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως αυτοδύναμη χώρα στον κόσμο!
Από τις ΗΠΑ μέχρι τη Γερμανία και από τις αναδυόμενες δυνάμεις που έγιναν γνωστές με τα αρτικόλεξα BRICS μέχρι τη Β. Κορέα δεν υπάρχει και στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ ιστορικά- ειδικά μέσα στον καπιταλισμό- αυτοδύναμη χώρα. Διότι τι σημαίνει αυτοδυναμία; Ότι στρατιωτικά, πολιτικά, πολιτιστικά, τεχνολογικά, οικονομικά- στον πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα- μία χώρα και εν προκειμένω η Ελλάδα θα μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί με απόλυτη αυτάρκεια, χωρίς να χρειάζεται καμία ξένη συνεισφορά. Μόνο με τις δικές της, εγχώριες δυνάμεις. Το σύνθημα λοιπόν της “αυτοδύναμης Ελλάδας” δεν αντιβαίνει μόνο στην προφανή πραγματικότητα για όλα τα κράτη του κόσμου μας αλλά αντιστρατεύεται την ιστορική εμπειρία περίπου 2- 3 αιώνων κυριαρχίας του καπιταλισμού.
Μάλιστα εκφωνείται το εν λόγω σύνθημα από μια ηγεσία που επέβαλε στη χώρα τη βαρύτερη δέσμευση της εθνικής και λαϊκής της κυριαρχίας, την πλέον λεόντειο εις βάρος της χώρας συμφωνία, που υπεγράφη ίσως από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Εκφωνείται εν γνώσει του ότι η ίδια η συμμετοχή στην ΟΝΕ αποκλείει εξ ορισμού ακόμα και τη διεκδίκηση της δυστοπίας μιας αυτοδύναμης Ελλάδας. Λέω δυστοπίας διότι η διεκδίκηση μιας “αυτοδύναμης Ελλάδας” αν ποτέ αποπειράτο θα οδηγούσε στην καλύτερη περίπτωση στο μοντέλο Αλβανίας του Χότζα ή Β. Κορέας της δυναστείας των Κιμ Ιλ.
Γιατί λοιπόν η ηγεσία του- φερομένου ως- ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί αυτό το σύνθημα; η πρώτη ανάγνωση, απλοϊκή αλλά και πιθανά αληθινή είναι ότι κάποιος από τους νεόκοπους συμβούλους- συνεχιστές της παράδοσης των “κηπουρών” της προηγούμενης ηγεσίας σκέφθηκε ότι πρόκειται για ένα έξυπνο λογοπαίγνιο σε σχέση με την εκλογική αυτοδυναμία.
Η δεύτερη συμπληρωματική εξήγηση είναι ότι πρόκειται για ένα καθαρό ψεύδος της νυν ηγεσίας εις βάρος του λαού. Του τάζει δηλαδή ένα λεκτικά ελκυστικό σύνθημα, ελπίζοντας ότι οι ψηφοφόροι θα μείνουν στην επιφανειακότητα της άθροισης ωραίων λέξεων, χωρίς να προχωρήσουν σε ουσιαστικότερη ανάλυση του συνθήματος. Παράλληλα ελπίζει ότι η συνειδητά αφόρητη αοριστία του συνθήματος, για όποιον απλά μένει στην παράθεση των δύο λέξεων θα επιτρέψει σε όλους να εντοπίσουν κάτι από τις προσωπικές ή συλλογικές τους φιλοδοξίες στο σύνθημα αυτό. Είναι μια γνώριμη συνταγή της κακώς νοουμένης “πολυσυλλεκτικότητας”: η προσχώρηση στην κενολογία όπου όλοι και κανείς- ή ελάχιστοι στην πραγματικότητα- χωρούν.
Υπάρχει όμως και κάτι πιο επικίνδυνο στη χρήση αυτού του συνθήματος: η επικίνδυνη άρνηση της πραγματικότητας. Είτε με την έννοια της πολιτικής ύβρεως, δηλαδή της θεώρησης ότι μπορεί ο ηγέτης να αποστεί της πραγματικότητας είτε με την κυνική και πιθανότερη εκδοχή της άρνησης της πραγματικότητας όχι υπό την έννοια της μη αντίληψής της από την ηγεσία αλλά της απόκρυψής της από το λαό, δια της παραπλάνησής του, τουλάχιστον για ένα κρίσιμο κατά το υποκείμενο του συνθήματος χρονικό διάστημα. Προσοχή: δεν πρόκεται για ένα απλό προεκλογικό ψέμμα. Πρόκειται για την πρόταξη ενός στρατηγικού στόχου που εξ ορισμού είναι αδύνατο και απευκταίο να επιτευχθεί.
Η παραπάνω άρνηση της πραγματικότητας είναι που καθιστά την εν λόγω ηγεσία επικίνδυνη: οδηγεί εκ νέου το λαό σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, το αποτέλεσμα της οποίας είναι προδιαγεγραμμένο: η συντριβή του λαού.
Αντίστοιχη είναι η άρνηση της πραγματικότητας που προκύπτει από τη συνθηματολογία Σαμαρά περί αλλαγής μείγματος πολιτικής, εντός των μνημονίων, σα να μην έχουν στρατηγικούς στόχους, ρητούς και άρρητους, τα μνημόνια- δηλαδή την ανατολικοευρωπαιοποίηση της χώρας, την ενίσχυση του ντόπιου και ξένου παρασιτικού κεφαλαίου, την επιβολή συλλογικής τιμωρίας στον ελληνικό λαό προκειμένου να διαμορφωθεί ένα διεθνές πρότυπο προς αποφυγή, την περαιτέρω γερμανοποίηση της Ευρώπης- τους οποίους εξυπηρετεί απολύτως το ισχύον “μείγμα πολιτικής”. Η νεοδημοκρατική άρνηση της πραγματικότητας επίσης βασίζεται στην ανιστόρητη ή και αντί-ιστορική θεώρηση των πραγμάτων: δεν έχει διδαχθεί τίποτα ή κάνει σα να μην έχει διδαχθεί τίποτα από την ιστορική εμπειρία του “υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού”. Υποκρίνεται ότι γίνεται να υπηρετείς με κοινωνικά δίκαιο και αναπτυξιακά βιώσιμο τρόπο, το στόχο της απαξίωσης των παραγωγικών δομών και του ανθρωπίνου δυναμικού μιας κοινωνίας. Διαχωρίζει με τρόπο αυθαίρετο τα μέσα από το σκόπο και παραπλανά το λαό προσχωρώντας στη θεωρία του λάθους: δεν εντείνεται η ελληνική κρίση λόγω της στρατηγικής του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού που επιβλήθηκε στη χώρα αλλά ως αποτέλεσμα επιμέρους λαθών. Κατά Σαμαρά και ΝΔ δεν έχουν εσωτερική συνοχή, οικονομικοκοινωνικό και κανονιστικό περιεχόμενο τα μνημόνια. Είναι αθροίσματα επιμέρους “καλών” ή “κακών” ιδεών. Πρόκειται για άρνηση πια της πραγματικότητας της ίδιας της πολιτικής διαδικασίας, της αιτιοκρατίας, της σχέσης μέσου- σκοπού. Πίσω δε από αυτήν την άρνηση κρύβεται η προσπάθεια να αποφύγει η τρόικα τις ευθύνες της για την επιβολή ενός καταστροφικού ως προς το λαό προγράμματος.
Φυσιολογική συνέπεια της εν λόγω άρνησης της πραγματικότητας ήταν από δήθεν αντιμνημονιακοί ο Σαμαράς και η ΝΔ να καταστούν θιασώτες του δευτέρου ακόμα πιο σκληρού μνημονίου. Η -και- από τη δική τους σκοπιά άρνηση της πραγματικότητας δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει σε συντριβή των δικαιωμάτων του λαού. Μάλιστα αυτοί είναι τόσο κυνικοί που επιμένουν σε ένα σύνθημα, σε μια στρατηγική, που ήδη έχει ηττηθεί από την πραγματικότητα την οποία (συν)διαμόρφωσαν οι ίδιοι με τις ψήφους τους στη Βουλή.
Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από ηγεσίες που αρνούνται την πραγματικότητα, είτε επειδή διαπράττουν πολιτική ύβρι, είτε από χυδαίο, ωφελιμιστικό κυνισμό. Δεν είναι απλά ηγεσίες της ήττας, της ματαίωσης των προταγμάτων που θέτουν: είναι ηγεσίες που οδηγούν το λαό στη συντριβή.
www.harta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου