Δεν ξέρω τί από τα παραπάνω βαραίνει περισσότερο κάθε έναν από τους 58 επίδοξους κατασκευαστές του κεντροαριστερού πλυντηρίου των μνημονιακών συνενόχων. Η προσπάθειά τους όμως είναι εξίσου θλιβερή με τις αντίστοιχες, προηγούμενες προσπάθειες που ανακυκλώνονται από το 2010. Άλλες από ξεφτισμένους τηλεϋπουργούς της δεκαετίας του 2000, άλλες από εκείνους τους “σελέμπριτις” που οι ιδιοκτήτες των καθεστωτικών ΜΜΕ έχρισαν “διανόηση”, προκειμένου να λιβανίζουν πρώτα την “ισχυρή Ελλάδα” και έπειτα το μνημονιακό μονόδρομο.
Το κείμενο των 58 μυρίζει συστημική μούχλα, μέσα από τις ήξεις αφίξεις. Προδίδει ήττα μέσα από το ανύπαρκτο στρατηγικό διά ταύτα.
Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει: “Προοδευτικός ευρωπαϊσμός”. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Οδηγεί για παράδειγμα αυτός ο “προοδευτισμός” στην απόρριψη του αντιδραστικού ευρώ- φυλακή των λαών ή το αποδέχεται όπως και αν έχει, όποια πολιτική και αν υπηρετεί. Υπάρχει εν γένει “προοδευτική ευρωπαϊστική” πολιτική θεωρία; Ποιά είναι; Μήπως η εξωνημένη σοσιαλδημοκρατία- δεκανίκι της πολιτικής Μέρκελ; Ή η καταρρέουσα σοσιαλδημοκρατία του Φρανσουά Ολάντ που οδηγεί τη γαλλική ακροδεξιά σε πρωτοφανή άνοδο;
Έπειτα έρχεται η “επαναθεμελίωση των ιστορικών παρατάξεων”. Μιας και μιλούμε λοιπόν προφανώς- και- για την ιστορική παράταξη που σχηματοποιήθηκε μέσα από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, να θυμήσουμε στους 58, ότι το ΠΑΣΟΚ θεμελιώθηκε μέσα από την 3η του Σεπτέμβρη, κείμενο που μπροστά του το πρόγραμμα του “εθνο-λαϊκιστικού” “νεοκομμουνιστικού” ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση. Αυτοί δε με τους οποίους οι 58 επιδιώκουν να επαναθεμελιώσουν την εν λόγω ιστορική παράταξη, τότε θεωρούσαν ότι “κάθε ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είναι σφαίρα στην καρδιά της δημοκρατίας.” Οι 58 έχουν τόση σχέση με τις ιστορικές παρατάξεις όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Εκτός και αν οι 58 μας ζητούν να επαναθεμελιωθούν οι Φιλελεύθεροι του Ελευθερίου Βενιζέλου. Χώρια που- και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για το δημόσιο λόγο της εποχής- οι παρατάξεις δεν επαναθεμελιώνονται από μόνες τους. Παθητική φωνή χρησιμοποιούν μόνο όσοι αδυνατούν ή δε θέλουν να ορίσουν κοινωνικό υποκείμενο, είτε γιατί δε διαθέτουν τις διανοητικές ικανότητες, είτε γιατί δε θέλουν να αποκαλύψουν πως θεωρούν ότι η όποια πράξη πρέπει ως υποκείμενο να έχει τις ίδιες ελιτίστικες και κατά τα άλλα κούφιες ομάδες προσώπων που κινούνται στο γνωστό τρίγωνο του κέντρου των Αθηνών.
Κατόπιν όμως αρχίζει το καλύτερο σημείο: η κρίση δεν έχει πρόσημο και υπευθύνους, ούτε στην άρχουσα τάξη που διευθύνει τη χώρα ούτε στον πολιτικό της βραχίονα. Είναι γενικά μια κρίση. Ήρθε και θα φύγει όπως οι φυσικές καταστροφές. Σε αγαστή σύμπνοια μάλιστα με τη γραμμή του Μαξίμου, οι 58 μας ενημερώνουν ότι η εποχή των μνημονίων φτάνει στο τέλος της. Το ότι τους διαψεύδουν όλοι οι διεθνείς παράγοντες, όπως και ότι το βίαιο, νεοφιλελεύθερο περιεχόμενο των μνημονίων ως στρατηγική επιλογή του κατεστημένου θα μείνει και θα κυριαρχήσει αν δεν το ανατρέψει ο λαός με την πάλη του, δεν έχει την παραμικρή σημασία για τους 58. Έτσι απλά όπως μας έστειλε ο Μεγαλοδύναμος τα μνημόνια για να μας δοκιμάσει, αφού επιδείξαμε Ιώβια υπομονή μας τα παίρνει πίσω.
Για τους 58 το πρόβλημα δεν είναι ότι θα μείνουν η φτώχεια, η νεοαποικιοκρατική εξάρτηση, η ανεργία, η παραγωγική απίσχναση. Άλλωστε, επίσης στη γραμμή των επικοινωνιολόγων του Μαξίμου, μας ενημερώνουν ότι έχουμε ήδη μπει στη φάση της Εθνικής Ανασυγκρότησης. Προφανώς εννοούν τις χαριστικές παραχωρήσεις ψηφιακών συχνοτήτων ή κάτι παραπλήσιο.
Τώρα το ζήτημα τους είναι άλλο: η εθνική συμφιλίωση. Κι εμείς οι ανόητοι που νομίζαμε ότι αυτή ήρθε με την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης...
Για τους 58 το πρόταγμα δεν είναι η πάλη κατά του εγχώριου και ντόπιου παρασιτισμού που επέβαλαν τα μνημόνια. Ούτε η πάλη κατά του νεοφιλελευθερισμού και της εξάρτησης. Όχι. Είναι πίσω από την ψευτό- εθνική συμφιλίωση, να συμφιλιωθούμε ως λαός με τους εκμεταλλευτές μας, να διασφαλίσουμε την κυριαρχία τους και να τους αφήσουμε να συνεχίσουν την προσπάθεια “εθνικής ανασυγκρότησης” που ήδη άλλωστε περιχαρείς βιώνουμε, όπως μας ενημερώνουν.
Θα αποκτήσουμε άλλωστε τα μέσα να επανασχεδιάσουμε το μέλλον μας. Ποια είναι αυτά; Πώς; Πότε; Δε χρειάζεται να ξέρουμε εμείς. Ξέρουν οι 58 και το Μαξίμου.
Ακόμα και στο σημείο που οι 58 κάνουν μια απόπειρα να συρράψουν πράγματα που έχουν ειπωθεί από άλλους, ως προς το μοντέλο ανάπτυξης, αναδύουν το γλυκερό φολκλορισμό εκείνου που νομίζει ότι απευθύνεται στο ηττημένο πόπολο. Όλα γίνονται αχταρμάς για να μην ονοματιστούν οι κατεξοχήν υπεύθυνοι. Οι Έλληνες είμαστε γενικά υπεύθυνοι για τις εθνικές ολιγωρίες. Ποιοί μέσα από τους Έλληνες; Ποιοί έχουν την κύρια ευθύνη; Ποιές πολιτικές; Ποιές δυνάμεις; Ποιό είναι το κατεστημένο που κερδοσκοπεί μέσα στην κρίση και που την καθοδηγεί; Ποιά είναι η πρωτεύουσα αντίθεση; Σιωπή οι 58. Το “όλοι μαζί τα φάγαμε” με πιο ευγενικό περιτύλιγμα. Γενίκευση και βολικός αχταρμάς.
Και έπειτα οι γλυκανάλατες θεωρήσεις για το τί είναι ο ελληνικός λαός και τί δεν είναι, βγαλμένες από εγχειρίδιο- που μάλλον δεν μπόρεσαν και να κατανοήσουν επαρκώς- για το πώς να μιλήσεις στο θυμικό των ιθαγενών. Ο ελληνικός λαός δεν είναι εν γένει ούτε οργισμένος, ούτε στοχαστικός. Υπάρχουν στρώματα, τάξεις, ομάδες, άτομα. Όποιος τολμάει ας προσπαθήσει με διαλεκτικό τρόπο να συγκροτήσει κοινωνικό μπλοκ και να δει εκεί τί είναι, ποιοί. Αυτοί που αθωώνει πάντως το κείμενο των 58, οι οικονομικοί και πολιτικοί υπεύθυνοι των μνημονιών δεν είναι ούτε στοχαστικοί, ούτε θυμωμένοι: είναι απασχολημένοι να μαζεύουν τον πλούτο που υφαρπάζουν από τους εργαζομένους, τους νεόπτωχους, τους ανέργους, τους νέους που μεταναστεύουν.
Και φυσικά, το εν λόγω κείμενο, όπως κάθε κείμενο πολιτικά ηττημένων τελειώνει με τον αναγκαίο ετεροπροσδιορισμό: ούτε δεξιά, ούτε νεοκομμουνιστική αριστερά. Καλή η προσπάθεια προσεταιρισμού των “φοβισμένων νοικοκυραίων” αλλά ξεχνούν οι συντάκτες του κειμένου, ότι η δική τους εκδοχή δύο άκρων προδίδει ότι είναι η ενωμένη δεξιά που υπερασπίζονται. Γιατί η δεξιά στη χώρα συγκυβερνά: Αρχικά ΔΗΜΑΡ- Κόμμα Βενιζέλου- ΝΔ και πλέον οι δύο τελευταίοι. Και τα δεκανίκια της δεξιάς, οι αναγκαίες τσόντες μιας δεξιάς πολιτικής είναι επίσης δεξιά. Ενίοτε και η δεξιά της δεξιάς. Χώρια που μόνο κάποιος βαθιά δεξιός αλλά και αδαής- τόσο όσο οι εγκέφαλοι του Μαξίμου ίσως- θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον όρο νεοκομμουνιστική αριστερά.
Εν τέλει ποιό είναι το διά ταύτα του κειμένου; Ολίγη από ΔΗΜΑΡ και κόμμα Βενιζέλου, μπόλικη από εκσυγχρονισμό της καπιταλιστικής φούσκας και παρασιτισμό που θεριεύει χάρη στα μνημόνια. Μακάρι το προσκλητήριό τους να βρει απήχηση σε αυτούς που απευθύνεται. Όλοι μαζί θα πάνε πιο γρήγορα στον πάτο.
Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου