Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Μια σημαία. Ένας τόπος. Μια ιστορία.
Αυτά σημαίνουν πατρίδα. Αυτά σημαίνουν ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτά σημαίνουν Ελλάδα.
Το δίλλημα είναι αν η σημαία στέκει ψηλά κι ανεμίζει γιατί την ξεχάσαμε εκεί ή αν στέκει κι ανεμίζει γιατί εκφράζει αυτά που πιστεύουμε.
Το δίλλημα είναι αν ο τόπος στέκει ελεύθερος γιατί κανείς δε νοιάζεται να τον κατακτήσει ή αν στέκει ελεύθερος γιατί εμείς θέλουμε ν’ ανασαίνουμε ελεύθεροι.
Το δίλλημα είναι αν η ιστορία υπάρχει για να θυμόμαστε ή αν υπάρχει για να δεσμευόμαστε.
Και τελικά το δίλλημα είναι αν όσα σημαίνουν Πατρίδα, Ελλάδα, ΠΑ.ΣΟ.Κ, πάλλονται μέσα μας γιατί είναι η ψυχή μας ή αν αργοπεθαίνουν με μας θεατές.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ζούμε ιστορικές στιγμές, ζούμε το τέλος της εποχής της μεταπολίτευσης. Είναι βέβαιο ότι ο Ελληνικός Λαός κατέκτησε πολλά σε δικαιώματα και ελευθερίες θεσπίζοντας ένα δημοκρατικό καθεστώς το οποίο δεν κινδυνεύει από τις ανομολόγητες σκέψεις ακραίων στοιχείων.
Ταυτόχρονα βέβαια δεν πρέπει να λησμονούμε ότι έγιναν λάθη και πολλές παλαιοκομματικές πρακτικές, εξελίχθηκαν και εκσυγχρονίστηκαν με αποτέλεσμα η διαφθορά να διέπει ακόμα και τις μικροκοινωνικές σχέσεις σε καθημερινό επίπεδο.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πολλά να παρατηρήσει και να αναλύσει για να καταλήξει ότι το τέλος της μεταπολίτευσης σημαίνει χρεοκοπία της χώρας σε οικονομικό επίπεδο ή ταυτόχρονη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τις αιτίες που μας οδήγησαν εδώ.
Τα τελευταία χρόνια η χώρα υπερχρεώθηκε και η προσπάθεια να αποκτήσουμε μια ευρωπαϊκή εικόνα κυρίως με τα δημόσια έργα στηρίχθηκε στον υπέρμετρο και σχεδόν ανεξέλεγκτο δανεισμό χωρίς να σκεφτούν τις μελλοντικές γενιές.
Η κυβέρνηση Καραμανλή – Αλογοσκούφη – Παπαθανασίου παρέλαβε προβλήματα και οδήγησε την χώρα στο χάος και την καταστροφή. Σπατάλες, φοροδιαφυγή, διαφθορά, αρπαγή, λεηλασία, ληστεία και πλιάτσικο χαρακτήρισαν την πολιτική της. Ότι και να πούμε είναι λίγο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι άμοιρη ευθυνών.
Παρέλαβε μία βόμβα και η ίδια άναψε το φιτίλι. Υποσχέθηκε εγγύηση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και των κοινωνικών τους δικαιωμάτων και θεσπίζει καθεστώς φτώχειας και ανασφάλειας.
Με ολιγωρίες και παλινωδίες επί επτά μήνες το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης οδήγησε την χώρα στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο χωρίς καν να αντιληφθεί ότι το χρέος και τα ελλείμματα δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και για του λόγου το αληθές αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τα στοιχεία του 2009 στην Ευρωζώνη θα διαπιστώσει τα εξής: Κατ' αρχήν υπάρχει παντού χρέος. Όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε χρωστάνε. Τα υψηλότερα ποσοστά το 2009 παρατηρούνται στην Ιταλία (115,8%), στην Ελλάδα (115,1%), στο Βέλγιο (96,7%). Τα χαμηλότερα ποσοστά καταγράφηκαν στο Λουξεμβούργο (14,5%) και στην Εσθονία (7,2%). Γενικά όμως 12 κράτη μέλη εμφάνισαν δημόσιο χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ το 2009.
Το δημόσιο έλλειμμα παρουσιάζεται ως εξής: Είναι 6,3 στις 16 χώρες μέλη της Ευρωζώνης έναντι 2% το 2008. Στο σύνολο της Ε.Ε, δηλαδή των 27 το συνολικό δημόσιο έλλειμμα είναι 6,8% έναντι 2,3 το 2008. Τα υψηλότερα δημοσιονομικά ελλείμματα παρατηρήθηκαν στην Ιρλανδία 14,3%, στην Ελλάδα 13,6% και στη Μ. Βρετανία 11,5% τα χαμηλότερα στην Σουηδία και το Λουξεμβούργο.
Επομένως το πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων δεν είναι ελληνικό φαινόμενο ούτε εγγενής παθογένεια των χωρών της μεσογείου. Αυτό σημαίνει ότι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έπρεπε να διαπραγματευτεί το πρόβλημα στην πραγματική του βάση δηλαδή ως ευρωπαϊκό και κυρίως του ευρώ με όπλο την νωπή ισχυρή εντολή που είχε από το λαό στις εκλογές τον Οκτώβρη. Αντί γι' αυτό άρχισαν οι δηλώσεις του τύπου “η οικονομία της χώρας μοιάζει με τον Τιτανικό”, “μας απειλεί το χάος και η καταστροφή”, ¨στεγνώσαμε και δεν υπάρχει σάλιο”.
Τα spreds άρχισαν την ανηφόρα και το οικονομικό επιτελείο ανήμπορο και ανίσχυρο παρακολουθούσε τα αποτελέσματα της επικοινωνιακής του πολιτικής που τελικά οδήγησε την χώρα στο ΔΝΤ και τον λαό στην φτώχεια, την ανέχεια και τη μιζέρια.
Και το χειρότερο όλων, μας παρουσιάζουν την ψηφισθείσα συμφωνία ως σωτηρία, ενώ κατ' ουσίαν μας οδηγούν όλοι σε καθεστώς ελεγχόμενης πτώχευσης για να σώσουν το ευρώ και να διασφαλίσουν κατά κάποιο τρόπο τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν.
Μας δανείζουν για να εξασφαλίσουν όσα προηγουμένως μας είχαν δανείσει κερδοσκοπώντας. Δηλαδή δανείζεται η Γερμανία με 1,5% και μας δανείζει με 5%. Αν αυτό σημαίνει Ευρωπαϊκό κεκτημένο και αλληλεγγύη τότε τύφλα να έχουν οι κερδοσκόποι.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ζούμε πλέον στην εποχή των κρατών – κερδοσκόπων. Η οικονομική πολιτική της Γερμανίας επιδιώκει την αναβίωση του Δ’ Ράιχ όπως διαπιστώνουν πολλοί. Η γερμανική συνταγή, απλοϊκή στην βάση της και προστακτική στην εφαρμογή της απαιτεί αυστηρή λιτότητα για τα περιφερειακά κράτη της Ε.Ε, χωρίς ευρωπαϊκή βοήθεια.
Ελέγχοντας η Γερμανία την δημιουργία εξισορροπητικών μηχανισμών στήριξης των αδύναμων χωρών της ευρωζώνης υποδεικνύει μια λογική των οικονομικών της βίαιης προσαρμογής. Την στιγμή που είναι κοινώς παραδεκτό ότι υπήρχε καπιταλισμός που οδηγούσε τουλάχιστον τις ανεπτυγμένες χώρες στην ευημερία εμφανίστηκε μια νέα αναφορά: η οικονομική εξυγίανση των υπερχρεωμένων χωρών, ήτοι υποτίμηση εισοδημάτων και σκληρή ύφεση.
Η εργασία γίνεται πλέον απατηλός κόσμος και η ανεργία επικείμενη σταθερή κοινωνική κατάσταση. Η δυνατότητα του καταναλωτή να επιλέγει δαπάνες περιορίζεται στις στοιχειώδεις ανάγκες του.
Και συνεπώς οι επιχειρήσεις από τη στιγμή που προσφέρουν τα προϊόντα τους σε αδύναμους καταναλωτές οδηγούνται σε μαρασμό.
Με άλλα λόγια η Γερμανία απαιτεί οι επιχειρήσεις των χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα να χάσουν περαιτέρω τις προοπτικές τους και να εξαγοραστούν από τις γερμανικές πολυεθνικές σε εξευτελιστικές τιμές.
Με άλλα λόγια, η Γερμανία προσπαθεί να δημιουργήσει νέες παραγωγικές βάσεις ανάλογες με αυτές που αγόρασε σε τιμή ευκαιρίας στην ανατολική Ευρώπη. Ότι καλύτερο υπάρχει ως παραγωγική δομή στη χώρα μας, η Γερμανία επιθυμεί να το αγοράσει σε εξευτελιστική τιμή.
Βέβαια οι απαιτήσεις της Γερμανίας για κάλυψη του δημόσιου χρέους δεν αφορούν μόνο τη χώρα μας. Είναι βέβαιον ότι όλες οι χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη Γερμανία στην δημιουργία εμπορικών πλεονασμάτων δεν θα μπορέσουν να καλύψουν το δημόσιο χρέος και εκ των πραγμάτων θα οδηγηθούν σε αποδυνάμωση.
Ακόμη και η Γαλλία κινδυνεύει από τη στρατηγική της εξουθένωσης και την φτηνή εξαγορά των ευρωπαϊκών της εταίρων που προσπαθεί να επιβάλλει η Γερμανία.
Οι ΗΠΑ του Ομπάμα είναι ο πιο ¨σύνθετος” παίκτης. Από την μια πλευρά, η Ελλάδα είναι πιο αδιάφορη σήμερα για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική από ότι ήταν πριν μια δεκαετία.
Η Τουρκία είναι γι' αυτούς ο βασικός περιφερειακός παίκτης και στο μέλλον θα γίνει ακόμη σημαντικότερος. Παρά τις παροδικές γκρίνιες με το Ισραήλ, το τρίγωνο ΗΠΑ – Ισραήλ – Τουρκία παραμένει ισχυρό όσο ποτέ άλλοτε. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Ομπάμα παρακολουθεί με ενδιαφέρον τη δυνητική αποξένωση των Ελλήνων από τον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάποιοι μάλιστα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού νόμισαν ότι οι παλινωδίες στις δηλώσεις του Παπανδρέου- που η κυβέρνηση με αρκετό χιούμορ ονόμασε “τακτική διαπραγματεύσεων” - υποδήλωναν μια βαθύτερη προτίμηση για το αμερικανοκίνητο ΔΝΤ. Στην πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο χρησιμοποιεί διάφορα άλλοθι (ευρωπαϊκά και διεθνή) για να πειθαρχήσει μια κοινωνία που παραμένει ακόμη αμήχανη.
Έτσι η ελληνική οικονομία παραπαίει ανάμεσα σε συμμάχους που καραδοκούν να αυξήσουν την επιρροή τους (με προοπτική “επίλυσης” των εθνικών θεμάτων με τρόπους που θα αφαιρούν αγκάθια για την αμερικανική εξωτερική πολιτική) και εταίρους που απειλούν να την εξαγοράσουν μισοτιμής (αφού πρώτα την αφήσουν να απαξιωθεί στις διεθνείς αγορές).
Πολλοί εγκωμίασαν τα κουραστικά ταξίδια του Πρωθυπουργού σε Ευρώπη και Αμερική. Όντως συγκινητική η προσπάθειά του για να αποκαταστήσει το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας. Όμως η τελική προσπάθειά του μάλλον δεν απέδωσε τα αναμενόμενα.
Ο Πρωθυπουργός δεν κατάφερε να δομήσει ουσιαστικές συμμαχίες στην Αμερική και την Ευρωζώνη. Εισέπραξε κατανόηση και καλά λόγια και την διεθνή επιτήρηση δηλαδή έλεγχο της εθνικής κυριαρχίας.
Η Αμερική και η Γερμανία έδωσαν συμβουλές που ο Πρωθυπουργός τις μετέτρεψε σε συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές για να δοκιμαστεί η αντοχή και η καρτερία του Ελληνικού λαού. Έχει κανείς την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι ένα εν εξελίξει ζωντανό πείραμα όπου δοκιμάζονται νέες μορφές επιβολής μέσα από την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, τις περικοπές μισθών, την διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και γενικώς τις νέες μορφές νουθεσίας που επιβάλλει η νέα τάξη πραγμάτων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το ζήτημα που τίθεται είναι αν έστω και τώρα υπάρχει εναλλακτική λύση που θα δώσει δυνατότητα ανάπτυξης στην ελληνική οικονομία.
Η κυβέρνηση επιβάλλεται να επιδιώξει αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής. Όχι μείωση της αξίας των ομολόγων αλλά ιδανικά με τη συναίνεση των δανειστών της Ελλάδας. Οπότε δεν θα χαρακτηριστεί “χρεωκοπία”.
Αυτό όμως προϋποθέτει κυβέρνηση με ανάστημα και όχι λογιστές ..... και άκαπνους πολιτικούς. Θυμηθείτε τον Ανδρέα Παπανδρέου και τα ΜΟΠ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει. Τα πολιτικά κόμματα τρίζουν, το συνδικαλιστικό κίνημα πορεύεται αμήχανο και χωρίς πυξίδα. Η κοινωνία και οι πολίτες βράζουν. Κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει πως θα ξεσπάσει. Η βία θα τρομοκρατήσει την κοινωνία. Η ανασφάλεια και ο φόβος φαίνεται να κυριαρχούν και τα πολιτικά κόμματα φαίνονται να μην κατανοούν ότι δεν μπορούν να υπάρξουν με την υπάρχουσα ταυτότητα πολύ περισσότερο δεν μπορούν να μεταβληθούν σε άβουλα στρατεύματα μέσα από πειθαρχικές ποινές.
Η Ν.Δ φαίνεται ότι αργά αλλά σταθερά θα μεταβληθεί σ' ένα κόμμα ανάλογο με εκείνα της χριστιανοδημοκρατικής Ευρώπης. Θα συντηρητικοποιηθεί ακόμα περισσότερο διατηρώντας ταυτόχρονα τα χαρακτηριστικά της λαϊκής δεξιάς.
Θα νοιάζεται δήθεν για τα προβλήματα του λαού για να τον οδηγήσει σε πειθήνια υποστήριξη του κεφαλαίου.
Το ΛΑΟΣ αντιπροσωπεύει τη νέα μορφή του νεοφασισμού.
Αποτελεί, όπως του αρμόζει άλλωστε το αναγκαίο στήριγμα της άρχουσας τάξης του κεφαλαίου. Θα στηρίζει όλα τα μέτρα που το ευνοούν στο όνομα του έθνους και της πατρίδας, στο όνομα της κάθαρσης για να εξαπατήσει το φοβισμένο πολίτη. Ανησυχεί για την δημοκρατία μέχρι να την εξαφανίσει.
Η Αριστερά δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την εποχή. Το ΚΚΕ έχει πάγια πολιτική και δεν αλλάζει. Εξ άλλου είναι βέβαιο ότι κάποτε θα οδηγηθούμε στην επανάσταση και στον κουμμουνισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την ίδια και απαράλλακτη τακτική του. Αυτοαναγορεύεται τιμητής των πάντων και προφανώς της αλήθειας χωρίς καμία κοινωνική βάση. Στο όνομα της Δημοκρατικής παράταξης αποτελεί εφαλτήριο στελεχών για την αναρρίχηση τους στην εξουσία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εμείς είμαστε η δημοκρατική παράταξη. Εμείς είμαστε το μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα που οδήγησε τον λαό στην εξουσία, απελευθέρωσε κοινωνικές δυνάμεις και έδωσε όραμα και προοπτική στον Ελληνικό Λαό.
Σε μας ανήκει και η πολιτική ευθύνη ακόμα μια φορά.
Όμως σήμερα τα πράγματα είναι περισσότερο δύσκολα δηλαδή περισσότερο σύνθετα.
Από τη μία η κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ υιοθέτησε και υπέγραψε την εφαρμογή μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εγγυάται τουλάχιστον για μια τριετία την φτώχεια και την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Από την άλλη πρέπει να αποφασίσουμε αν όντως έτσι μπορούμε να παραμείνουμε έστω και κατ' ελάχιστον ένα κόμμα με σοσιαλιστική ταυτότητα.
Ένα είναι βέβαιο ότι οι λεκτικές ακροβασίες και οι δήθεν αναγκαστικές πολιτικές ούτε σώζουν τα προσχήματα και πολύ περισσότερο δεν εξασφαλίζουν την απαραίτητη κοινωνική βάση για να διατηρήσουν την πολυσυλλεκτικότητα και την διαχρονικότητα που μας διακρίνουν.
Πολύ φοβούμαι ότι αυτό που εννοούμε, ως κόμμα σήμερα θα έχει την εικόνα ενός άδειου πουκάμισου χωρίς κορμί και πόδια για να μπορέσει να σταθεί όρθιο. Ήδη είναι γνωστό ότι πέρα από τα κεντρικά γραφεία, οι οργανώσεις είναι ανύπαρκτες. Ο κόσμος αν ακόμα δεν μας έχει εγκαταλείψει, μας προσπερνά αδιάφορα. Και οι τελευταίες επιφυλάξεις του σύντομα θα εξαφανιστούν.
Το ζήτημα, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι τι κάνουμε.
Οι κρίσεις δεν προσφέρονται για έμψυχες και αυταρχικές εκδηλώσεις και επίδειξη ισχύος. Οι κρίσεις προσφέρονται για αυτοκριτική και δημιουργία ανακατατάξεων όπου το φθαρμένο, το παλιό, το άχρηστο θα περάσει στο περιθώριο και θα εξαφανιστεί.
Είναι χρέος της σημερινής πολιτικής ηγεσίας του κινήματος να κατανοήσει ότι σήμερα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ πάσχουμε από έλλειψη νομιμοποίησης.
Ως κόμμα δεν εμπνέουμε καμία πολιτική εμπιστοσύνη, στην κοινωνία και τους πολίτες. Το υπάρχον πολιτικό και κομματικό προσωπικό δεν διαθέτει το ανάλογο κύρος και προπαντός την εμπειρία και το πολιτικό αισθητήριο για να αναδομήσει το κόμμα και να αφυπνιστεί από το λήθαργο που το διακρίνει.
Αντί λοιπόν για ασκήσεις επί χάρτου και άστοχες αποφάσεις που δεν τις διακρίνει καμία συλλογική διαβούλευση καλό θα είναι να υπάρξει ένα γενικό προσκλητήριο όλων των δυνάμεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ που θα συζητήσουν και θα αποφασίσουν πως θα εξέλθει η χώρα από την κρίση με ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ ενωμένο, δυνατό.
Είναι στιγμές που στην πολιτική νοιώθεις μόνος.
Είναι στιγμές που τα επιχειρήματα δεν επαρκούν να ικανοποιήσεις την ανάγκη να πειστείς.
Είναι στιγμές που τα πιστεύω σου σε οδηγούν σε επανάσταση, η συνείδηση σου σε αντίδραση, η προσωπική σου διαδρομή σε έκρηξη.
Είναι στιγμές που δεν θέλουμε να ζούμε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να τις γευτούμε γιατί ταχθήκαμε να υπηρετήσουμε το λαό και τις ανάγκες του.
Γιατί μένουμε πιστοί – αθεράπευτα ρομαντικοί, θα πούνε κάποιοι, στα ιδανικά που μας ξεσήκωσαν και μας στράτευσαν στο ΠΑΣΟΚ.
Γιατί δεν ζητήσαμε ποτέ και δεν θα το κάνουμε, να εξαργυρώσουμε κομματικά ένσημα με θέσεις.
Γιατί απλά υπηρετούμε αυτό που πιστεύουμε, όχι αυτό που άλλοι θα θέλανε να πιστεύουμε.
Δεν είναι εύκολες οι στιγμές που ζούμε σαν πολίτες της χώρας μας, σαν πολιτικές οντότητες, σαν ΠΑΣΟΚ, σαν Αριστεροί, σαν ιδεολόγοι.
Παλέψαμε ενάντια στην αδικία και την βλέπουμε μπροστά μας, να επιβάλλεται με έναν τρόπο απίστευτο.
Παλέψαμε ενάντια στην κοινωνική αδικία, για την κοινωνική απελευθέρωση και τη δικαιοσύνη και τη βλέπουμε μπροστά μας με επιλογές που δημιουργούνε κοινωνικές εντάσεις απροσδιόριστου μεγέθους.
Παλέψαμε για το δικαίωμα του συνταξιούχου για ανθρώπινη διαβίωση και τον βλέπουμε να τρώει από τις σάρκες του. Χωρίς να φταίει, χωρίς να ευθύνεται σε κάτι.
Παλέψαμε για τα εργασιακά δικαιώματα και επιβάλλαμε ένα πρωτοποριακό νομοθετικό πλαίσιο σε ολόκληρη την Ευρώπη τη δεκαετία του ’80 και το βλέπουμε να διαλύεται.
Παλέψαμε για τα απλά, τα στοιχειώδη δικαιώματα του εργαζόμενου, του μισθωτού, του νέου και της νέας και αυτά αμφισβητούνται.
Παλέψαμε για μια Ελλάδα δημοκρατική και ανεξάρτητη και τη βλέπουμε υπό πολιτική επιτήρηση, όπως μας είπε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός .
Παλέψαμε για το μεγάλο ΠΑΣΟΚ της αλλαγής, των τομών, της κοινωνικής προόδου και το βλέπουμε να οδηγείται αργά αλλά σταθερά στην απαξίωση.
Είναι ώρες δύσκολες και ώρες ευθύνης. Για όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά.
Το εύκολο θα είναι να μιλήσω για τις αυταπόδεικτες τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες της Κυβέρνησης της ΝΔ. Για τις επιλογές που μας οδήγησαν στο σήμερα, για τις πολιτικές που κατέστρεψαν τη χώρα. Αυτές καταδίκασε ο ελληνικός λαός, ζητώντας ταυτόχρονα από το ΠΑΣΟΚ την αλλαγή πορείας αλλά και την τιμωρία των ενόχων για την κατασπατάληση του Δημόσιου πλούτου.
Το δύσκολο είναι να απαντήσεις στα πραγματικά διλλήματα του σήμερα και να προσδιορίσεις τα αναγκαία βήματα για το αύριο.
Ένα αύριο σκοτεινό, δύσκολο για τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Και τα πραγματικά διλλήματα είναι τα εξής:
Μπορεί αυτή η επιλογή της πολιτικής να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την κρίση ή θα την ανακυκλώνει μέχρι την οριστική καταστροφή;
Μπορεί αυτή η επιλογή της θυσίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του απλού πολίτη να εξασφαλίσει διέξοδο ή θα τους οδηγήσει στην φτώχεια και τη δυστυχία;
Έχει σχέση αυτή η πολιτική με τις αρχές και τους στόχους μας ή βρισκόμαστε μπροστά σε μια μετάλλαξη της φυσιογνωμίας και της ιδεολογίας του ΠΑΣΟΚ;
Μπορούν αυτές οι πολιτικές να βρούνε συμμάχους στα πλατιά λαϊκά στρώματα που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ή θα το οδηγήσουν σε πλήρη ρήξη με τις κοινωνικές δυνάμεις που μας στήριξαν και θα πυροδοτήσουν κοινωνικές εκρήξεις με απρόβλεπτες συνέπειες ;
Οι απαντήσεις είναι απλές. Και δεν μπορούν να είναι διαφορετικές.
Το μίγμα της νεοσυντηρητικής πολιτικής που καλούμαστε να εφαρμόσουμε δοκιμάστηκε και αλλού με τα γνωστά αποτελέσματα.
Οι επιλογές του ΔΝΤ είναι γνωστές και για την κατεύθυνση τους και για τα αποτελέσματά τους.
Σήμερα στο όνομα της σωτηρίας της χώρας συγκρουόμαστε με τις αρχές μας και τα πιστεύω μας.
Σήμερα καλούμαστε να υλοποιήσουμε αυτό που καταγγέλλαμε μέχρι χθες.
Σήμερα «αποθεώνουμε» τις λογικές του Ανδριανόπουλου και του Μάνου και ξεγυμνώνουμε από πολιτικά επιχειρήματα ένα κόμμα που υπηρέτησε το λαό.
Σήμερα κάποιοι σύμβουλοι του Πρωθυπουργού επέλεξαν για το ΠΑΣΟΚ μια πορεία αυτοκτονική.
Βεβαίως και δεν πρέπει να υπολογίσουμε το πολιτικό κόστος όταν υπηρετούμε πολιτικές αναδιανομής, κοινωνικής δικαιοσύνης, ενίσχυσης των δημοκρατικών θεσμών.
Όταν όμως οι επιλογές μας οδηγούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση τότε δεν είναι το πολιτικό κόστος που θα προβληματίσει αλλά το αν μπορούμε να το κάνουμε όχι απλά σε αντίθεση με τις προεκλογικές μας εξαγγελίες αλλά σε αντίθεση με τις αρχές του κόμματος.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ νοιώθουμε πονεμένοι, απογοητευμένοι και εξαγριωμένοι.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η Ελλάδα πάλλεται απ’ άκρη σ’ άκρη.
Νέες δυναμικές αναπτύσσονται.
Νέα συνθήματα γεννιούνται.
Νέες ελπίδες φυτρώνουν παντού.
Ένα νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ γεννιέται σαν πνεύμα αντίστασης των Ελλήνων που προτιμούν τη μάχη απ’ τη βεβαιότητα ενός ντροπιαστικού και αργού εθνικού θανάτου.
Εδώ είναι Ελλάδα.
Εδώ είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ
Εδώ στεκόμαστε εμείς.
Εδώ, για να γεννηθεί η νέα ελπίδα.
Για να μεταφέρουμε την ψυχή της Ελλάδας, την ψυχή του ΠΑ.ΣΟ.Κ στο σώμα του λαού, σε νέο σώμα.
Τη μάχη θα τη δώσουμε μέσα στο ΠΑΣΟΚ και μέσα στην κοινωνία, όπως κάναμε πάντοτε.
Ξέρω ότι οι συνθήκες δεν ευνοούν και ότι οι δυσκολίες είναι μεγάλες. Η πρόκληση είναι μεγάλη. Αλλά θα είμαστε παρόντες για να υπηρετήσουμε τον απλό πολίτη, το λαό, τη δημοκρατία και το όραμα του ιδρυτή μας.
1 σχόλιο:
Πάντα είχα διάφορες εκδοχές για τον Παναγιωτακόπουλο. Η καλύτερη ήταν αυτή του πατριώτη πασόκου που όμως δε λέει και πολλά από ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό. (Προς θεού δε λέω ότι δεν έχει ο άνθρωπος το δικαίωμα να ομιλεί). Δεν ξέρω πόση ώρα του πήρε για να συντάξει το κείμενο αυτό, αλλά τον στέλνω κατευθείαν μετεξεταστέο για το Σεπτέμβρη, όταν μας μιλάει ότι τα spreads τα εκτίναξαν ατάκες του τύπου "Τιτανικός". Δεν χρειάζεται παρά να είσαι ένας προσεκτικός μελετητής (και όχι να διαθέτεις περγαμηνές πολιτικού αναλυτή) για να παρακολουθήσεις έστω και ημερολογιακά την αλληλουχία των γεγονότων για να αντιληφθείς τι πραγματικά συνέβη. Μάλιστα το τέλος της ιστορίας(ελπίζω να είναι έτσι) με την κοινή αποδοχή Ομπάμα και Μέρκελ / Σαρκοζί ότι πρόκειται για Συστημική επίθεση ασιατών και αμερικανών κερδοσκόπων διαψεύδει τους παιδισμούς του κ. Παναγιωτακόπουλου και επιβραβεύει τον Παπανδρέου και την πολιτική του. Πάρα πέρα μέσα στον ορυμαγδό των διαπιστώσεων και της μονόπλευρης κριτικής (ούτε ένα καλό λόγο δε βρήκε για τον Παπανδρέου, τον οποίον σημειωτέον πουθενά μέσα στην έκθεση ιδεών του δεν αποκαλεί Σύντροφο ή Πρόεδρο) περνάει και την προβοκάτσια ότι υποσχέθηκε λαγούς με πετραχήλια στους Έλληνες και αντί αυτών τους οδηγάει στη φτώχεια και την ανασφάλεια! Με άλλα λόγια υπονοεί ότι είτε ο Παπανδρέου έλεγε ψέματα, είτε ότι ενσυνείδητα παρεκτρέπεται από το προεκλογικό Πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Μόνον την τελική μέτρηση της Eurostat να λάβει υπόψη του κανείς όπου το έλλειμμα με 31-12-2009 από 12,4% εκτινάσσεται στο 13,7% αποδεικνύει τι ανακάλυπτε καθημερινά η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός, αλλά και η ευρωπαίοι επιτηρητές που έφτασαν να καθιερώσουν και την ορολογία Greek Statistics. Δεν αξίζει να πω περισσότερα. Όλο το κείμενο δεν είναι παρά μια κακόβουλη, υπονομευτική, όσο και ανόητη παράθεση επιθέτων και συνθημάτων. Για τον Παναγιωτακόπουλο υπάρχουν τρεις λύσεις: 1) να κινήσει τις κομματικές διαδικασίες για να θέσει τις αιτιάσεις της φράξιας του και να τις μετατρέψει σε κυρίαρχη θέση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, 2) να μελετήσει ξανά την κατάσταση μήπως και αντιληφθεί πως έχει η κατάσταση και 3) να καταθέσει την κομματική του ταυτότητα και να αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ εφόσον κατ’ αυτόν είναι πλέον ένα νέο-φιλελεύθερο κόμμα.
ΥΓ Παρα ταύτα οι ενστάσεις μου στο πρόσωπο του Προέδρου είναι πολλές και μεγάλες ως προς την κατάσταση της "Οργάνωσης! Θεωρώ ότι άμεσα ο σ. Πρόεδρος πρέπει α) να δώσει πολιτικές εξηγήσεις για τον παροπλισμό του Κόμματος και β) να σηματοδοτήσει επαναθέρμανση των πολιτικών διαδικασιών. Τα μέλη του ΠΑΣΟΚ θέλουν Πρόεδρο του Κινήματος και όχι πρωθυπουργό. Η ισχύς του κυβερνητισμού είναι πάντοτε περιορισμένης διαρκειας.
Δημοσίευση σχολίου