Στην τελική ευθεία δεν χωράνε πολυτέλειες. Ειδικά εάν το δίλημμα είναι από αυτά που τα φτιάχνει η ίδια η ζωή, κεντημένα με τις κλωστές της πραγματικότητας, όχι πολιτικάντικα- κίβδηλα και κενά. Και στο δήμο Αθηναίων, μπροστά από την κάλπη της Κυριακής έχει τεθεί ένα δίλημμα σκληρό- χωρίς αμφισβητήσεις. Ένα δίλημμα σχεδόν στα όρια της επιβίωσης για μία πόλη που σχοινοβατεί.
Η αποχή πυροδότησε αντανακλαστικά εν υπνώσει, οι κουβέντες στις παρέες υπερέβησαν τα εσκαμμένα, στον ορίζοντα ξεπρόβαλε η μεγάλη εικόνα, τα παραδοσιακά ΜΜΕ κοιτάχτηκαν (έστω για λίγο) αγχωμένα στον καθρέπτη- βλέποντας το διασταλτικό, υπερβολικό, παραμορφωτικό τους είδωλο, πλην με αίσθηση προβληματισμού. Η εκλογική Κυριακή της αδιαφορίας, με την κάλπη των πολλών εκπλήξεων, έδωσε τη σκυτάλη σε μία εβδομάδα πολιτικής- πραγματικής πολιτικής.
Την Κυριακή το διακύβευμα είναι σαφές, πέραν κάθε πολιτικής αμφισβήτησης, κομματικής ενατένισης, δογματικού δοσίματος των γεγονότων. Την Κυριακή εκλέγονται δήμαρχοι και περιφερειάρχες- τα πρόσωπα που εν πολλοίς με τη στάση/δράση τους θα κρίνουν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας.
Οι προβολείς αναπόφευκτα εστιάζονται στη «μάχη» της Αθήνας. Για πάμπολλους λόγους, πέραν του γεγονότος ότι ο δήμαρχος Αθηναίων, ατύπως, είναι και ο δήμαρχος όσων δουλεύουν, ψωνίζουν, διασκεδάζουν, περιφέρονται στο κέντρο της πρωτεύουσας. Και οι επιλογές είναι συγκεκριμένες. Καμίνης ή Κακλαμάνης.
Η θητεία του απερχόμενου δημάρχου κρίνεται από πολλούς ως η χειρότερη της μεταπολίτευσης (τουλάχιστον). Η Αθήνα γύρισε δεκαετίες πίσω- μία πόλη βρώμικη, παρατημένη, με ζώνες και περιοχές βουτηγμένες στο βάλτο της παρακμής. Ο δήμαρχος Κακλαμάνης επί 4 χρόνια ήταν απών από τα προβλήματα, παρών στις επικοινωνιακές φούσκες, στην κενολογία, στη φαυλότητα. Με τη στάση του- και όχι την αδιαφορία του…- καλλιεργήθηκαν τριτοκοσμικές συνθήκες σε πάμπολλες εκδοχές της «ζωής στην πόλη». Από την εγκληματικότητα (στην πίσω αυλή του, όπισθεν του δημαρχείου) μέχρι τις περιοχές γκέτο. Από την έλλειψη πρασίνου, στην ισοπεδωτική λογική του «Ομέρ Πριόνη».
Στην αλαζονεία και συμπεριφορά Μαρίας Αντουανέτας- στη λογική «αν δεν σας αρέσει η πόλη, να πάτε να μείνετε αλλού». Στα συνεργεία καθαριότητας που ξεπρόβαλαν τις τελευταίες εβδομάδες- εκλογές γαρ. Και τώρα, στην τελευταία στροφή, στα υποδόρια φιλικά νεύματα στο 5,3% που ψήφισε τη Χρυσή Αυγή- με ακροδεξιές προτάσεις/αντιλήψεις για το μεταναστευτικό, με λάσπη και διαστροφή της πραγματικότητας όσον αφορά στον ανθυποψήφιο του, για τη δράση/στάση του ως συνηγόρου του Πολίτη. Η αρνητική ψήφος στον απερχόμενο δήμαρχο ισοδυναμεί με φιλί της ζωής για μία καθημαγμένη πόλη.
Απέναντι βρίσκεται ο Γ. Καμίνης. Με έξωθεν καλή μαρτυρία και απτά δείγματα γραφής από τον πρότερο επαγγελματικό του βίο. Υποψήφιος που δεν αγκυλώνεται σε κομματικές γραμμές. Με πολυκομματική στήριξη, που εκτείνεται από το χώρο της πολιτικής οικολογίας και της ανανεωτικής αριστεράς, ως τη φιλελεύθερη ή/και πεφωτισμένη δεξιά. Που ακούγοντας τον, νιώθεις ότι απέναντι σου έχεις έναν εγγράμματο κοσμοπολίτη, ένα ευρωπαίο πολιτικό και όχι πολιτικάντη βαλκανικής κοπής με επαρχιώτικες αντιλήψεις. Που ξεκίνησε ως άγνωστος στο ευρύ (τηλεοπτικό) κοινό και αφού έκανε την έκπληξη στον Α’ γύρο, παίζει με αξιώσεις και για την παρτίδα. Η θετική ψήφος στο κ. Καμίνη μοιάζει με συμβόλαιο: φρένου στον κατήφορο, μα και ελπίδας συνάμα.
Οι επιλογές είναι σαφείς και είναι στο τραπέζι. Από τη μία επικίνδυνο βλαχομπαρόκ, περιστοιχισμένο από πρωταγωνιστικές φιγούρες της lifestyle ευτέλειας, από την άλλη ευρωπαϊκός διαφωτισμός, με ορθή λογική και πολιτική (όχι κομματική) διάθεση προσφοράς. Από τη μία τέσσερα χρόνια οπισθοδρόμησης, από την άλλη πεποίθηση για παροχή… οξυγόνου.
Την Κυριακή δεν κρίνεται ούτε το Μνημόνιο, ούτε το μέλλον της χώρας, ούτε η σχέση της με τους δανειστές, ούτε οι συντάξεις, ούτε οι μισθοί. Κρίνεται η καθημερινότητα των δημοτών της Αθήνας και κατ’ επέκταση η ζωή όσων κινούνται στην πόλη. Η αποχή- εδώ- είναι απολίτικη, εάν όχι αφασική, αδιαφορία. Η κομματικά προσδιορισμένη «μη θέση» είναι καρφί στο φέρετρο της πόλης. Οι ευθύνες είναι απ’ όλους προς όλους. Και τώρα είναι η ώρα της ευθύνης. Η εκλογή Καμίνη πλέον μοιάζει με δημοκρατική επανάσταση απέναντι στο σκοτάδι.
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου