Στη διαπραγμάτευση πάει κανείς προκειμένου να εξηγήσει στην άλλη πλευρά ποια είναι τα δίκαια των ανθρώπων και της χώρας που εκπροσωπεί. Δεν πάει προκειμένου να αναγνωρίσει στην άλλη πλευρά τα δίκαιά της. Διότι η άλλη πλευρά που είναι η ισχυρότερη δεν έχει ανάγκη της στήριξής μας. Ο έλληνας διαπραγματευτής οφείλει να μείνει πιστός στις Θερμοπύλες που έχει ταχθεί. Η ιστορία δεν θα θυμάται εκείνους που προσπάθησαν να περάσουν, ακόμα και αν περάσουν, θα θυμάται πόσο πιστά υπερασπίστηκαν οι εκπρόσωποι των Ελλήνων τα δικαιώματα του αδύνατου στις σημερινές συνθήκες Έλληνα.Στη διαπραγμάτευση δεν πάει κανείς βουτηγμένος στις τύψεις των κακών που συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας. Αλλά προκειμένου να της δώσει συνοχή και προοπτική.
Για αυτό δεν ξεχνά ποτέ κατά τη διάρκεια μιας διαπραγμάτευσης ότι τα του οίκου μη εν τω δήμω. Αν βγει και κατηγορήσει τον λαό του οίκου του, αν προσπαθήσει να δείξει στην άλλη πλευρά πόσο αλληλέγγυος είναι με την κακή γνώμη που εκείνος έχει για τον δικό του οίκο, τότε δεν τον ενδιαφέρει ο λαός του.Σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, η κάθε πλευρά έχει τα δίκαια και τα άδικά της. Αυτός που εκπροσωπεί τον οίκο των Ελλήνων οφείλει να αναβαθμίζει τα δίκαια των δικών του. Ποτέ δεν πάει στη διαπραγμάτευση προκειμένου να αποδεχτεί μονόπλευρα και αποκλειστικά τα δίκαια του άλλου. Πάει προετοιμασμένος με όλα τα επιχειρήματα και τις αποδείξεις που μπορεί να μαζέψει για το άδικο της άλλης πλευράς. Ακόμα και προκειμένου να περιορίσει τις ζημιές που προκλήθηκαν από αστοχίες στον Οίκο του. Επιδιώκει δε, να υπενθυμίσει στον άλλο τις ευθύνες για την κατάσταση κρίσης στην οποία έχει περιέλθει η δική μας χώρα.
Ο διαπραγματευτής ακόμα και αν «εκνευρίζεται» με τις αντιστάσεις του λαού του, οφείλει να είναι αποφασισμένος να πάει στην κόλαση μαζί του. Δεν αποστασιοποιείται από τον λαό του, αλλά ματώνει μαζί του. Δεν μπορεί να είναι τα δάνεια των τρίτων σημαντικότερα για εκείνον από την σωτηρία της χώρας. Να μπερδεύει τι εξυπηρετεί ποιόν από τους δύο αυτούς στόχους. Ποτέ δεν είναι για αυτόν οι κανόνες και οι αξίες των τρίτων σημαντικότερες του πόνου, της αγωνίας, της απελπισίας του λαού του. Αν το κάνει, στο τέλος θα πονά το σεντς των δανειστών περισσότερο από την λεηλασία της ζωής των ανθρώπων του. Αντί δε να εξηγεί τον πόνο, τις ανάγκες και τα δίκαια του λαού του, θα ντρέπεται για αυτόν.Το κυριότερο όλων, όταν πάει κανείς να διαπραγματευτεί τα δίκαια των Ελλήνων, τότε δεν παρακαλεί να του επιτρέψουν να ταξιδέψει στον μονόδρομο του γκρεμού και της καταστροφής. Εκείνο που κάνει είναι να θυμίζει σε όλους τους άλλους, ότι δεν πρόκειται να πέσει μόνος του, σε έναν «νεωτερικό» χορό του Ζαλόγγου, αλλά ότι θα πάρει μαζί του στα γκρεμνά όποιον προσπαθήσει να τον εξωθήσει προς τα εκεί. Δεν γίνεται να διαπραγματεύεται κανείς με τον φόβο του γκρεμού που επιθυμούν να τον ρίξουν οι άλλοι. Κάθε άλλο. Διαπραγματεύεται με την προβολή και υπενθύμιση του φόβου στους άλλους. Με την διαβεβαίωση ότι θα τους συμπαρασύρει μαζί του. Ότι εκείνοι έχουν να χάσουν πολλά περισσότερα από τον ίδιο και τον λαό του. Ότι του είναι κατά πολύ πιο εύκολο να επιλέξει να τους πάρει μαζί του στον γκρεμό από το να δοκιμάσουν να τον ρίξουν εκείνοι σε αυτόν. Ο διαπραγματευτής και εκπρόσωπος της χώρας οφείλει να ανεβάζει το κόστος των άλλων σε κάθε αρνητική απόφαση για την Ελλάδα και τους Έλληνες και όχι να ανεβάζει το κόστος που έχει για την Ελλάδα κάθε νέος γύρος διαπραγμάτευσης και κάθε καινούργιο μνημόνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου