Μεγάλη η συγκίνηση για τον Μανώλη Ρασούλη (και η δική μου μαζί με τόσων άλλων φίλων...).
Το συγκλονιστικό για μένα είναι ότι αυτός ο ξεχωριστός δημιουργός, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, ζώντας σ΄ένα σπίτι στη Θεσσαλονίκη, έφυγε, κι όλοι εμείς, -κι όλη η κοινότητα της μουσικής και των καλλιτεχνών-, το ανακαλύψαμε, το μάθαμε τέσσερις μέρες μετά !...
Ο Μανώλης βρισκόταν εκεί, μόνος, κατάμονος, τέσσερις μέρες αγκαλιά με το θάνατο...Και μεις δεν υπήρχαμε πουθενά.
Με το θάνατο, εκείνος !
Και θέλω να σκέφτομαι, σαν παρηγοριά για μας, σαν μεγαλείο εκείνου που μακριά μας τώρα ταξιδεύει, ότι τόσο άφοβα και περήφανα τον αντάμωσε, ώστε κανείς μας να μη μάθει γαυτό την ώρα εκείνη. Κανείς να μη διδαχθεί απ΄αυτή τη μοναδική στιγμή, κρατώντας-τη σαν στιγμή απόλυτα δική του !.
Δίδαγμα για μας.
Ιδού, πόσο είμαστε δίπλα στους δικούς μας ανθρώπους, ακόμα και σ΄αυτούς που μας έκαναν να κλάψουμε τραγουδώντας, αλλά και να βυθιστούμε στην εθνική/ελληνική και ανθρώπινη αυτοσυνειδησία μας ...
Μεγαλείο για τον ξεχωριστό Μανώλη, μέχρι τέλους...
"Μόνοι στο ύπνο και τον ξύπνο τους ανταμώναν τον θάνατο...", που μνημονεύει κι ο ποιητής...
Θεέ -μου !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου