Να λοιπόν που φτάσαμε. Στην Ελλάδα των μνημονίων, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, των βασανιστηρίων. Στην αστυνομοκρατούμενη Ελλάδα, που τα κάγκελα και η νομιμοποιημένη, ατιμώρητη βία κρατά τους πολίτες «υπό έλεγχο». Στην Ελλάδα του χρυσαυγίτικου λόγου, της ποινικοποίησης της σάτυρας. της λογοκρισίας της τέχνης, της φίμωσης του Τύπου. Στην Ελλάδα που αναπτύσσει στρατό στους δρόμους και ελεύθερους σκοπευτές στις ταράτσες. Στην Ελλάδα που καθημερινά ενταφιάζει τη Δημοκρατία, μέσα από ένα εθελόδουλο, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, βοηθούντων των πλήρως ελεγχόμενων ΜΜΕ.
Σε τι διαφέρει αυτή η χώρα που οικοδομούν μεθοδικά, μέρα με τη μέρα, από τα φασιστικά, ακόμη και τα θεοκρατικά καθεστώτα; Σε τίποτα! Η δημοκρατική εκτροπή είναι προ των πυλών. Η Συνταγματική συνετελέσθη προ πολλού.
Η οικονομική κρίση, απόρροια της κρίσης Δημοκρατίας και παράλληλα ανατροφοδότης της, ωχριά μπροστά στην πολυεπίπεδη και πολύπλευρη αποδόμηση της κοινωνίας. Και το χειρότερο όλων; Συνηθίζουμε στη θέα του τέρατος. Εξοικειωνόμαστε. Τόσο που μας ενοχλεί όλο και λιγότερο... Κι όσο λιγότερο μας ενοχλεί, τόσο περισσότερο χαλαρώνουν οι αντιστάσεις μας...
Η εξαίρεση στην εκκωφαντική σιωπή των κατεχόμενων ΜΜΕ
Η ωμή λογοκρισία δύο δημοσιογράφων της κρατικής τηλεόρασης που απλώς είπαν το προφανές και το αυτονόητο, απουσίαζε με τρόπο εκκωφαντικό από τα πρωτοσέλιδα του αθηναϊκού Τύπου χθες . Κάποιες ελάχιστες εφημερίδες, για τα προσχήματα και μόνο έγραψαν κάτι εκεί στα ψιλά. Με εξαίρεση την ΑΥΓΗ που ορθώς έκρινε ότι το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, άπτεται της ίδιας της υπόστασης της δημοκρατίας, ώστε να το αναδείξει ως κεντρικό θέμα στο πρωτοσέλιδό της.
Και ως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το θράσος των κατεχόμενων Μέσων περισσεύει. Μεγαλοδημοσιογράφοι έσπευσαν χθες στις στήλες τους να εγκαλέσουν το ΣΥΡΙΖΑ ότι στηρίζει τους διωκόμενους από το καθεστώς της εσωτερικής τρόικας δημοσιογράφους, για να αποκομίσει κομματικά οφέλη.
Κι αναρωτιέμαι… Αν πράγματι το κίνητρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά και μόνο κομματικό, που είναι οι αληθινοί και γνήσιοι υποστηρικτές της ελευθερίας του Τύπου; Τι είδους κίνητρο είναι αυτό των δημοσιογράφων που δεν λένε λέξη για τη χούντα που τους έχει επιβληθεί, εξυπηρετώντας τα «ευγενή» συμφέροντα των αφεντικών τους ; Κι αν, προς το παρόν, αισθάνονται προστατευμένοι, ως υπηρέτες ισχυρών αφεντάδων, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, η ανάσα του τέρατος θα πλησιάσει και τους ίδιους.
Ρένα Παυλάκη - Διακίδη
Σε τι διαφέρει αυτή η χώρα που οικοδομούν μεθοδικά, μέρα με τη μέρα, από τα φασιστικά, ακόμη και τα θεοκρατικά καθεστώτα; Σε τίποτα! Η δημοκρατική εκτροπή είναι προ των πυλών. Η Συνταγματική συνετελέσθη προ πολλού.
Η οικονομική κρίση, απόρροια της κρίσης Δημοκρατίας και παράλληλα ανατροφοδότης της, ωχριά μπροστά στην πολυεπίπεδη και πολύπλευρη αποδόμηση της κοινωνίας. Και το χειρότερο όλων; Συνηθίζουμε στη θέα του τέρατος. Εξοικειωνόμαστε. Τόσο που μας ενοχλεί όλο και λιγότερο... Κι όσο λιγότερο μας ενοχλεί, τόσο περισσότερο χαλαρώνουν οι αντιστάσεις μας...
Η εξαίρεση στην εκκωφαντική σιωπή των κατεχόμενων ΜΜΕ
Η ωμή λογοκρισία δύο δημοσιογράφων της κρατικής τηλεόρασης που απλώς είπαν το προφανές και το αυτονόητο, απουσίαζε με τρόπο εκκωφαντικό από τα πρωτοσέλιδα του αθηναϊκού Τύπου χθες . Κάποιες ελάχιστες εφημερίδες, για τα προσχήματα και μόνο έγραψαν κάτι εκεί στα ψιλά. Με εξαίρεση την ΑΥΓΗ που ορθώς έκρινε ότι το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, άπτεται της ίδιας της υπόστασης της δημοκρατίας, ώστε να το αναδείξει ως κεντρικό θέμα στο πρωτοσέλιδό της.
Και ως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το θράσος των κατεχόμενων Μέσων περισσεύει. Μεγαλοδημοσιογράφοι έσπευσαν χθες στις στήλες τους να εγκαλέσουν το ΣΥΡΙΖΑ ότι στηρίζει τους διωκόμενους από το καθεστώς της εσωτερικής τρόικας δημοσιογράφους, για να αποκομίσει κομματικά οφέλη.
Κι αναρωτιέμαι… Αν πράγματι το κίνητρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά και μόνο κομματικό, που είναι οι αληθινοί και γνήσιοι υποστηρικτές της ελευθερίας του Τύπου; Τι είδους κίνητρο είναι αυτό των δημοσιογράφων που δεν λένε λέξη για τη χούντα που τους έχει επιβληθεί, εξυπηρετώντας τα «ευγενή» συμφέροντα των αφεντικών τους ; Κι αν, προς το παρόν, αισθάνονται προστατευμένοι, ως υπηρέτες ισχυρών αφεντάδων, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, η ανάσα του τέρατος θα πλησιάσει και τους ίδιους.
Ρένα Παυλάκη - Διακίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου