Στα μνημόνια δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Ακούμε το τελευταίο διάστημα τους κρότους των άσφαιρων πυρών με τα οποία η ελληνική κυβέρνηση προβάλλει σθεναρή αντίσταση έναντι των απαιτήσεων των δανειστών για νέα δανεικά, νέο μνημόνιο και φυσικά νέα μέτρα. Οι εντιμότατοι φίλοι της κυβέρνησης στις Βρυξέλλες το Βερολίνο και αλλού, ουδόλως φαίνεται να πτοούνται από την «απειλή» των εκλογών που εκτόξευσε ο Σαμαράς, καθώς η απάντησή τους μπορεί να συνοψιστεί σε τέσσερεις λέξεις: «κόψε το λαιμό σου».

Δεδομένης αυτής της σαφέστατης απάντησης από την πλευρά των δανειστών μας η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου συνειδητοποιεί πως έχει ένα μόνο δρόμο να ακολουθήσει, παρά το γεγονός ότι στο τέλος αυτού του δρόμου την περιμένει η συντριβή της.

Κυβερνώντας, ο Αντώνης Σαμαράς, γνωρίζει επίσης ότι τα περιθώρια αυτόνομων και αυτόβουλων κινήσεων που έχει στη διάθεσή του, είναι ανύπαρκτα. Έχουν φροντίσει γι αυτό το πρώτο μνημόνιο που καταψήφισε και το δεύτερο που απαρέγκλιτα εφαρμόζει. Γνωρίζει—καθώς δεν έχει δική του πρόταση-- ότι αυτά τα μνημόνια περιγράφουν το μόνο «σχέδιο» που υπάρχει για τη διακυβέρνηση της χώρας. Και στο εν λόγω σχέδιο, οι εκλογές απαγορεύονται… Απαγορεύονται, μέχρι να εξαντληθούν απολύτως τα πολιτικά καύσιμα που έχουν στη διάθεσή τους οι σημερινοί (συν)εταίροι στην εξουσία και—πάνω απ όλα- απαγορεύονται μέχρι να ολοκληρώσει η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία κάποιες σημαντικές (για τους δανειστές) δουλειές:

• Κατ αρχήν να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο που θα δένει ακόμη καλύτερα την επόμενη κυβέρνηση που κάποια στιγμή θα έρθει.
• Δεύτερον να ξεμπερδέψει (ξεπουλήσει) τις όποιες αμυντικές υποδομές
• Τρίτον, να χαρίσει τα νερά (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ)

Όταν γίνουν όλα τα παραπάνω, παράλληλα με την ολοκλήρωση της απορρύθμισης στην υγεία και την παιδεία, θα επιτραπεί στο Σαμαρά να πάει στις κάλπες. Γνωρίζει, προφανώς ο πρωθυπουργός, ότι όταν φτάσει στην κάλπη μέσα από αυτόν τον δρόμο, πιθανότατα δε θα βρει μέσα ούτε την δική του ψήφο…

Το ερώτημα, λοιπόν, που ανακύπτει είναι απλό: Γιατί ακολουθεί τον δρόμο που τον οδηγεί στην πολιτική καταστροφή; Η απάντηση δεν είναι ενδεχομένως, τόσο δύσκολη και μπορεί να συνοψιστεί λαμβάνοντας κάποιος υπόψη μια σειρά δεδομένων :

• Γιατί η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για τη χώρα και είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει το μόνο που εμφανίζεται σαν τέτοιο, δηλαδή τα μνημόνια
• Γιατί η προώθηση των αποκρατικοποιήσεων δημιουργούν περιθώρια διανομής οικονομικών μερισμάτων σε πολλούς και διάφορους εγχώριους και ξένους φίλους
• Γιατί κανείς από τους βουλευτές δεν αφήνει το μόνο επάγγελμα που στην Ελλάδα του σήμερα αποφέρει μισθό πάνω από 7.000 ευρώ
• Γιατί ίσως, ακόμη και για τύπους σαν τον Σαμαρά, το Βενιζέλο και το Στουρνάρα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

Συμπέρασμα: η κυβέρνηση θα εξακολουθήσει να κινείται ως μαριονέτα όσο της το επιτρέπουν και όπως την κατευθύνουν τα νήματα που η άλλη άκρη τους βρίσκεται στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και αλλού. Στο πλαίσιο αυτό καλό είναι να περιμένουμε μια νέα σειρά-- από τα τελευταία των… τελευταίων--- μέτρων που είτε θα ονομαστούν «διαρθρωτικά» είτε «εφαρμογή παλαιών δεσμεύσεων», θα καταλήξουν όλα, στις (άδειες) τσέπες μας…

Δημήτρης Μηλάκας

topontiki