Η κυρία Ελένη Κούρκουλα δεν ήταν – αν δεν κάνουμε λάθος με τόσα που έχουν δει τα μάτια μας και έχουν ακούσει τ΄ αυτιά μας τώρα τελευταία -, η μικρή Σελήνη σε μία σαπουνόπερα της πεντάρας, στην οποία υποδυόταν δηλαδή ένα αυτιστικό κορίτσι– προ Θεού δεν έχουμε τίποτα με τα αυτιστικά άτομα -, που κέρδισε την συμπάθεια του κόσμου, και εκτίναξε τα νούμερα της τηλεθέασης στα ύψη.
Η αναγνωρισιμότητα, λοιπόν, που απέκτησε από εν λόγω σήριαλ της εξασφάλισε το διαβατήριο για την πολιτική, την εκτόξευσε στα σαλόνια της εξουσίας και της άνοιξε τις πόρτες της συναναστροφής με το «σκληρό πυρήνα» του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος, εκτός των άλλων, εμπλέκεται και σε σκοτεινές υποθέσεις μίζας και διαπλοκής, με το χρήμα να ρέει άφθονο και κυρίως «μαύρο» και να ξεπλένεται μέσω υπεράκτιων εταιρειών που έχουν την έδρα τους στα νησιά Κέιμαν κ.λπ κ.λπ
Να δεχθούμε, όμως, ότι η κυρία Κούρκουλα δεν είδε τίποτα απ΄ όλα αυτά, ούτε μετείχε η ίδια πολύ περισσότερο στο «μέγα τσιμπούσι», ούτε καν άκουσε για μίζες και λαδώματα. Κάτι πρέπει να άκουσε όμως για τον κ. Τσοχατζόπουλο και για τις μίζες από τα εξοπλιστικά, την πολυτελή και σκανδαλώδη ζωή του Άκη, την αγορά πανάκριβων και απλησίαστων για τους κοινούς θνητούς σπιτιών στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κ.λπ. Κάτι θα πρέπει να πήρε τ΄ αυτί της γι΄ όλα αυτά.
Πως αλλιώς να ερμηνευθεί το γεγονός ότι θυμήθηκε τον Άκη, όταν αποφάσισε να υιοθετήσει το «δόγμα Πάγκαλου» που συνίσταται στο «μαζί τα φάγαμε»- έστω κι ελαφρώς παραλλαγμένο. «Δεν είμαστε ένας βαθιά αλλοτριωμένος λαός;», διερωτήθηκε η πρώην βουλευτής και υπουργός, μιλώντας στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και πρόσθεσε: «Μη σας φανεί ακραίο, αλλά μήπως ο κάθε Ελληνας δεν ήταν ένας μικρός, μικρός «Τσοχατζόπουλος»; Δήλωσε κανείς την πραγματική αξία του σπιτιού που αγόρασε;». Ο κάθε Έλληνας, λοιπόν, κρύβει ένα μικρό Άκη μέσα του, εξαπατά την εφορία, κλέβει το κράτος, παίρνει μίζες, υποκρύπτει εισοδήματα και, εν γένει, είναι ένα… λαμόγιο.
Έτσι, ερμηνεύεται και το πως έφθασε η χώρα σ΄ αυτήν τη κατάσταση, πως διολίσθησε στη χρεοκοπία, πόσο επιβεβλημένη είναι η ανοχή και η αποδοχή της μνημονιακής πολιτικής και, κυρίως, πόσο αμέτοχη είναι η κλίκα της πολιτικής καμόρας την οποία υπηρετούσε. Η θεωρία της «συλλογικής ευθύνης»…
Η κυρία Κούρκουλα, όμως, δεν περιορίσθηκε μόνον σ΄ αυτές τις εκτιμήσεις, αλλά προχώρησε και σοβαρότατες διαπιστώσεις. Στο δια ταύτα που λέμε στην καθομιλουμένη, πράγμα που αποκαλύπτει και τις προθέσεις της οι οποίες φαίνεται ότι δεν είναι άδολες και υποκρύπτουν σκοπιμότητες-κι όχι μόνον πολιτικές.
Μιλώντας για το ΠΑΣΟΚ, η κυρία Κούρκουλα, ανέφερε ότι «το αλλοτριωμένο κομμάτι του στηρίζει τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ», ενώ πρόσθεσε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα άγνωστο κόμμα αλλά η συνέχεια του σάπιου συστήματος». Ακόμη έκανε λόγο για «βαθύ, παρακμιακό ΠΑΣΟΚ»που έτρωγε από το κράτος και τώρα διεκδικεί την εξουσία, ενώ αναφερόμενη στον εαυτό της δήλωσε «περαστική» από την πολιτική.
Όταν αυτά, κατ΄ αρχάς, δεν συνέβαιναν στο παρελθόν, αλλά εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα στο ΠΑΣΟΚ του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, όπως έδειξε το πόρισμα για την ΠΑΣΕΓΕΣ – άσχετα αν βγήκε στο φως μετά την διαφοροποίηση του προέδρου της από την επίσημη ηγεσία του κόμματος και όταν άρχισε να καλοβλέπει το Γιωργάκη. Γιατί, όμως, η κυρία Κούρκουλα κόπτεται να βγάλει λάδι τον κ. Ε. Βενιζέλο; Μήπως όλο αυτό το σενάριο περί «συλλογικής ευθύνης» έχει σχέση με το «πάμε γι΄ άλλα;». Θα μπορούσε μήπως να μας πει ποια η πολιτική σχέση των εκδοτικών επιχειρήσεων του άντρα της με τον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Έτσι, για να ξέρουμε κι εμείς γιατί μιλάμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου