Εδώ και αρκετά χρόνια αλλά με ιδιαίτερη ένταση τους τελευταίους μήνες, ένα ολόκληρο ρεύμα στελεχών της πολιτικής ελίτ- μέσα από τμήμα του ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και άλλες δυνάμεις- της μικροαστικής διανόησης της χώρας, της επιχειρηματικής ελίτ, δηλαδή του παρασιτικού και μεταπραττικού κεφαλαίου και φυσικά των εκπροσώπων του στα ΜΜΕ αναπαράγουν μια απλή και εύληπτη προπαγάνδα: η μεταπολίτευση φταίει για τη σημερινή κατάσταση της χώρας αλλά ευτυχώς πλέον τελείωσε, χρεοκόπησε, πέθανε.
Μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών πηγαίνουν ένα βήμα παραπάνω: κυρήσσουν ότι θα παλέψουν για την 4η ελληνική δημοκρατία. Ρητορική που αν προερχόταν από στρατιωτικό θα οδηγούσε σε πειθαρχικές διώξεις για απόπειρα πραξικοπήματος, από φοιτητή νομικής στο να κοπεί στο συνταγματικό δίκαιο ή από πολιτικό της αριστεράς στον εξοβελισμό του από το δημόσιο διάλογο. Όταν διακυρήσσεται ωστόσο από το ως άνω ρεύμα αναγνωρίζεται ως νεωτερική ή μετά- νεωτερική συμβολή στο δημόσιο διάλογο ή και ως προοπτική εξόδου από την κρίση.
Αν η φιλολογία αυτή έμενε στο πλαίσιο εν γένει συζητήσεων θα ήταν ίσως και αδιάφορη. Δεδομένου όμως ότι εκφράζεται και διακινείται από επίδοξους πρωθυπουργούς, προέδρους κομμάτων, καναλάρχες, τραπεζίτες, βιομηχάνους και λοιπά τμήματα της ολιγαρχίας της χώρας καθίσταται επικίνδυνη και πρέπει να απαντηθεί.
Τι μας λένε συνοπτικά οι κήνσορες του ρεύματος αυτού; Ότι η μεταπολίτευση γενικά πέθανε- ξανά, καθότι μέχρι σήμερα την έχουν πεθάνει μερικές δεκάδες φορές όσοι δεν είχαν τίποτα άλλο να εισφέρουν στο δημόσιο διάλογο. Ότι προϊόντος του χρόνου κυριάρχησαν οι αρνητικές της πτυχές επί των θετικών- πάλι γενικά και αόριστα- ότι το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε και απέτυχε, ότι η κρίση στη χώρα είναι ενδογενής, καθώς οφείλεται στη διαφθορά, το πελατειακό κράτος κτλ και ότι κάποιες μεταρυθμιστικές και εκσυγχρονιστικές εν γένει δυνάμεις, που όλως τυχαίως ανήκουν στο πολιτικό, μιντιακό και οικονομικό κατεστημένο, θα σώσουν τη χώρα μέσα από τον εκσυγχρονισμό. Δίπλα σε αυτά κατακεραυνώνουν την εθνολαϊκιστική- όπως την αποκαλούν- μεταπολιτευτική ιδεολογία, προσδοκώντας οι ίδιοι να κομίσουν την ιδεολογία της “υπεύθυνης” και της “σοβαρής” αστικής τάξης της χώρας. Με άφθονο πασπάλισμα “ειδημοσύνης”, “καθωσπρεπισμού” και σνομπισμού νεοφώτιστων μεγαλοαστών ήταν λογικό να γίνουν τα αγαπημένα παιδιά των εθνικών καναλαρχών- εργολάβων- τραπεζιτών.
Αν ωστόσο αναλύσει κανείς την ουσία των όσων υπερασπίζεται αυτό το ρεύμα θα διαπιστώσει ότι βασίζονται σε ανιστόρητες, αντίεπιστημονικές και πολιτικά – εσκεμμένα- αγνωστικιστικές θέσεις, που συσκοτίζουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης και οδηγούν το λαό μακριά από οποιαδήποτε προοδευτική στρατηγική εξόδου από την κρίση, προς όχι απλά συντηρητική αλλά αντιδραστική κατεύθυνση.
Πρώτα απ’ όλα για το ρεύμα της αντί- μεταπολίτευσης δεν υπάρχει καπιταλισμός, κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού, υπερκινητικού κεφαλαίου, παγκόσμια, δομική, καπιταλιστική κρίση και παγκοσμιοποίηση, διεθνείς συσχετισμοί, εγχώριο παρασιτικό και μεταπραττικό κεφάλαιο, ολιγαρχία, αιτίες της κρίσης που να ανάγονται στο εσωτερικό επίπεδο στις παραγωγικές σχέσεις που έχουν εμπεδωθεί στη χώρα, ταξικές διαιρέσεις, στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, που εφαρμόζεται με πρωτοφανή ένταση εδώ και δυο χρόνια- στρατηγική που οι ίδιοι την ονοματίζουν μεταρρύθμιση και αναγκαστική επιλογή. Υπάρχει γενικά η Ελλάδα, οι Έλληνες, η μεταπολίτευση, η ηθική, η διαφθορά, ο λαϊκισμός, το πολιτικό σύστημα.
Αφίστανται συνειδητά ή λόγω ανεπάρκειας του πεδίου των υλικών, πραγματικών αιτίων της κρίσης και επιλέγουν ως πεδίο το συντηρητικό ιδεαλισμό και το εποικοδόμημα μόνο της κρίσης. Τούτο δε, το πράττουν για να αποφύγουν να καταπιαστούν με τους δομικούς μετασχηματισμούς που απαιτούνται και που αναγκαστικά θα τους έφερναν σε σύγκρουση με το παρασιτικό κεφάλαιο που εκπροσωπούν σε πολιτικό επίπεδο μέσα από το ρεύμα τους. Επιλέγουν τον ανώδυνο για τους ίδιους πολιτικό αγνωστικισμό ως προς τις βαθιές αιτίες της διεθνούς, ευρωπαϊκής και εγχώριας καπιταλιστικής κρίσης, προκειμένου να παραπλανήσουν το λαό και να τον κρατήσουν δέσμιο του ιδεολογήματος της ενοχής και άρα της υποταγής.
Δεύτερον, βασίζονται σε αντί- επιστημονικές θεωρήσεις. Τούτο διότι οι όροι που χρησιμοποιούν μόνο ως ευφημισμοί μπορούν να εκληφθούν. Πουθενά, κανένας όρος δε δικαιολογείται. Γιατί είναι μεταρυθμιστικό ένα πρόγραμμα που φτάνει την ανεργία στο 20%, την ύφεση για φέτος στο -6%, εκτοξεύει το δημόσιο χρέος, διαλύει το εργατικό δίκαιο, φτωχοποιεί εργαζομένους, συνταξιούχους, ανέργους και νέους, καταστέλλει βίαια τα κοινωνικά κινήματα και επιλέγει κυβερνήσεις με μεθόδους ανακτοβουλίων; Τι σημαίνει 4η ελληνική δημοκρατία άραγε; Με ποια κριτήρια κρίνεται η ελληνική οικονομία ως σοβιετικού τύπου και με ποια αριθμητική οι 600.000 περίπου- ίσως και λιγότεροι- δημόσιοι υπάλληλλοι αυγατίζουν ως το 1.000.000 και καθίστανται δυνάστες των υπολοίπων Ελλήνων; Που βρίσκεται η αιτιολόγηση των όρων που χρησιμοποιούνται; Πουθενά. Απλά εκτοξεύονται για να υπηρετήσουν μια εκφοβιστική, συκοφαντική προπαγάνδα εις βάρος του ελληνικού λαού, που έχει ως μοναδικό αλλά και σχεδόν ακαταμάχητο όπλο, όχι τη δύναμη των επιχειρημάτων αλλά την ένταση της φωνής: τα κατεστημένα ΜΜΕ που την αναπαράγουν αδιάκοπα κατά παράβαση ακόμα και αυτών των συνταγματικών και νομοθετικών προβλέψεων της αστικής μας δημοκρατίας.
Τρίτον, βασίζονται σε ανιστόρητες προσεγγίσεις. Αφενός γιατί παραγνωρίζουν τις δομικές αιτίες της κρίσης, αφετέρου διότι εσκεμμένα συμπλέκουν και συγχέουν διαφορετικές ιστορικές περιόδους και πολιτικές δυνάμεις. Επιτίθενται στη “μεταπολίτευση” έχοντας κατά νου- πράγμα που συχνά εκφράζουν- και τον αντί- δικτατορικό αγώνα, κάποιοι εξ αυτών και το ρόλο του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ στην εθνική αντίσταση. Χτυπούν ως εθνολαϊκιστική κάθε δύναμη που συνδύασε την εθνική και λαϊκή κυριαρχία με τον αστικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και των παραγωγικών δομών ή και με την ανάγκη επαναστατικών μετασχηματισμών. Δηλαδή κάθε δύναμη και θεώρηση που υιοθέτησε το νεωτερισμό αλλά όχι με τρόπο ισοπεδωτικό. Με τρόπο που αποπειράθηκε να εντάξει το νεωτερισμό στην κουλτούρα των ανθρώπων, της κοινότητας που συνιστά τον ελληνισμό και το νεοελληνικό κράτος. Παρά τις αποτυχίες ή τις παραφθορές αυτής της απόπειρας υπήρξε συντριπτικά επωφελέστερη και αποτελεσματικότερη για την κοινωνία μας και τη χώρα μας από το δήθεν κοσμοπολίτικο- στην πράξη βαθύτατα επαρχιώτικο- “εκσυγχρονισμό” τμήματος του εποικοδομήματος που αφήνει άθικτη τη βάση, δηλαδή τις παραγωγικές εκείνες σχέσεις που δεσμεύουν και πνίγουν τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Συντριπτικά επωφελέστερη από έναν “εκσυγχρονισμό” που ισοπεδώνει έννοιες και θεσμούς καθιστώντας θεμελίους λίθους της συνταγματικής και αξιακής υπόστασης του λαού, όπως η εθνική και λαϊκή κυριαρχία, το κοινωνικό κράτος δικαίου, κενά γράμματα.
Το ρεύμα της αντί- μεταπολίτευσης διόλου τυχαία αποτελεί γέννημα και θρέμμα ακριβώς της παραφθοράς της μεταπολίτευσης, όλων εκείνων των δυνάμεων που στην πορεία του χρόνου αφυδάτωσαν τη διαδικασία της μεταπολίτευσης από το βαθιά προοδευτικό και αγωνιστικό της περιεχόμενο. Συντίθεται από τις δυνάμεις εκείνες που εμπόδισαν τους προοδευτικούς μετασχηματισμούς στην παραγωγική βάση και στο κοινωνικό, πολιτικό, πνευματικό εποικοδόμημα.
Αυτό στο οποίο αποσκοπούν οι διακηρύξεις του εν λόγω ρεύματος δεν είναι απλά η συντήρηση του σημερινού καθεστώτος, της παραφθοράς δηλαδή της μεταπολίτευσης αλλά η αντιδραστική παλινόρθωση, της προγενέστερης, προδικτατορικής ιστορικής φάσης. Τα έργα τους εδώ και δυο χρόνια κατά τα οποία μέσω της πρώην και νυν κυβέρνησης εφαρμόζουν τη στρατηγική τους είναι πιο εύγλωττα από τη ρητορική τους. Συρρίκνωση των κοινωνικών κατακτήσεων σε συνδυασμό με τη φτωχοποίηση των εργαζομένων, ενδημική ανεργία, προωθούμενο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κοινωνικός αυτοματισμός που εμπεδώνει τη διαίρεση και την κατάτμηση της κοινωνίας σε αντίπαλες επαγγελματικές ομάδες, απροκάλυπτη επιβολή των στρατηγικών συμφερόντων της ηγεμονικής μερίδας του κεφαλαίου, διεθνής εξάρτηση. Όλα τα παραπάνω ακολουθούνται από τις αφαιρέσεις στο δημόσιο πολιτικό χώρο, ώστε η πολιτική διαδικασία να μετατρέπεται σε ιδιωτική ή ελιτίστικη διαδικασία στο ημίφως ή και στο απόλυτο σκοτάδι. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται από συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, που με πρόσχημα τη δήθεν τεχνοκρατική ειδημοσύνη τους, αφυδατώνουν τη δημοκρατία, μετατρέποντας το λαό σε τυπικό ενδιάμεσο μεταξύ των θεματοφυλάκων της αυτής στρατηγικής, εναλλασσομένων με βάση τη διαχειριστική και επικοινωνιακή τους επάρκεια. Αν κάτι θυμίζουν τα παραπάνω είναι η από- σοβιετοποίηση των πρώην ανατολικών χωρών και τα κεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα αυταρχικά καθεστώτα, χωρίς ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης, αναδιανομής και συνοχής. Συνιστούν επαναφορά προγενεστέρων ιστορικών φάσεων της ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας.
Όχι μεταρρύθμιση αλλά αντιδραστική παλινόρθωση.
www.harta
Μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών πηγαίνουν ένα βήμα παραπάνω: κυρήσσουν ότι θα παλέψουν για την 4η ελληνική δημοκρατία. Ρητορική που αν προερχόταν από στρατιωτικό θα οδηγούσε σε πειθαρχικές διώξεις για απόπειρα πραξικοπήματος, από φοιτητή νομικής στο να κοπεί στο συνταγματικό δίκαιο ή από πολιτικό της αριστεράς στον εξοβελισμό του από το δημόσιο διάλογο. Όταν διακυρήσσεται ωστόσο από το ως άνω ρεύμα αναγνωρίζεται ως νεωτερική ή μετά- νεωτερική συμβολή στο δημόσιο διάλογο ή και ως προοπτική εξόδου από την κρίση.
Αν η φιλολογία αυτή έμενε στο πλαίσιο εν γένει συζητήσεων θα ήταν ίσως και αδιάφορη. Δεδομένου όμως ότι εκφράζεται και διακινείται από επίδοξους πρωθυπουργούς, προέδρους κομμάτων, καναλάρχες, τραπεζίτες, βιομηχάνους και λοιπά τμήματα της ολιγαρχίας της χώρας καθίσταται επικίνδυνη και πρέπει να απαντηθεί.
Τι μας λένε συνοπτικά οι κήνσορες του ρεύματος αυτού; Ότι η μεταπολίτευση γενικά πέθανε- ξανά, καθότι μέχρι σήμερα την έχουν πεθάνει μερικές δεκάδες φορές όσοι δεν είχαν τίποτα άλλο να εισφέρουν στο δημόσιο διάλογο. Ότι προϊόντος του χρόνου κυριάρχησαν οι αρνητικές της πτυχές επί των θετικών- πάλι γενικά και αόριστα- ότι το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε και απέτυχε, ότι η κρίση στη χώρα είναι ενδογενής, καθώς οφείλεται στη διαφθορά, το πελατειακό κράτος κτλ και ότι κάποιες μεταρυθμιστικές και εκσυγχρονιστικές εν γένει δυνάμεις, που όλως τυχαίως ανήκουν στο πολιτικό, μιντιακό και οικονομικό κατεστημένο, θα σώσουν τη χώρα μέσα από τον εκσυγχρονισμό. Δίπλα σε αυτά κατακεραυνώνουν την εθνολαϊκιστική- όπως την αποκαλούν- μεταπολιτευτική ιδεολογία, προσδοκώντας οι ίδιοι να κομίσουν την ιδεολογία της “υπεύθυνης” και της “σοβαρής” αστικής τάξης της χώρας. Με άφθονο πασπάλισμα “ειδημοσύνης”, “καθωσπρεπισμού” και σνομπισμού νεοφώτιστων μεγαλοαστών ήταν λογικό να γίνουν τα αγαπημένα παιδιά των εθνικών καναλαρχών- εργολάβων- τραπεζιτών.
Αν ωστόσο αναλύσει κανείς την ουσία των όσων υπερασπίζεται αυτό το ρεύμα θα διαπιστώσει ότι βασίζονται σε ανιστόρητες, αντίεπιστημονικές και πολιτικά – εσκεμμένα- αγνωστικιστικές θέσεις, που συσκοτίζουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης και οδηγούν το λαό μακριά από οποιαδήποτε προοδευτική στρατηγική εξόδου από την κρίση, προς όχι απλά συντηρητική αλλά αντιδραστική κατεύθυνση.
Πρώτα απ’ όλα για το ρεύμα της αντί- μεταπολίτευσης δεν υπάρχει καπιταλισμός, κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού, υπερκινητικού κεφαλαίου, παγκόσμια, δομική, καπιταλιστική κρίση και παγκοσμιοποίηση, διεθνείς συσχετισμοί, εγχώριο παρασιτικό και μεταπραττικό κεφάλαιο, ολιγαρχία, αιτίες της κρίσης που να ανάγονται στο εσωτερικό επίπεδο στις παραγωγικές σχέσεις που έχουν εμπεδωθεί στη χώρα, ταξικές διαιρέσεις, στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, που εφαρμόζεται με πρωτοφανή ένταση εδώ και δυο χρόνια- στρατηγική που οι ίδιοι την ονοματίζουν μεταρρύθμιση και αναγκαστική επιλογή. Υπάρχει γενικά η Ελλάδα, οι Έλληνες, η μεταπολίτευση, η ηθική, η διαφθορά, ο λαϊκισμός, το πολιτικό σύστημα.
Αφίστανται συνειδητά ή λόγω ανεπάρκειας του πεδίου των υλικών, πραγματικών αιτίων της κρίσης και επιλέγουν ως πεδίο το συντηρητικό ιδεαλισμό και το εποικοδόμημα μόνο της κρίσης. Τούτο δε, το πράττουν για να αποφύγουν να καταπιαστούν με τους δομικούς μετασχηματισμούς που απαιτούνται και που αναγκαστικά θα τους έφερναν σε σύγκρουση με το παρασιτικό κεφάλαιο που εκπροσωπούν σε πολιτικό επίπεδο μέσα από το ρεύμα τους. Επιλέγουν τον ανώδυνο για τους ίδιους πολιτικό αγνωστικισμό ως προς τις βαθιές αιτίες της διεθνούς, ευρωπαϊκής και εγχώριας καπιταλιστικής κρίσης, προκειμένου να παραπλανήσουν το λαό και να τον κρατήσουν δέσμιο του ιδεολογήματος της ενοχής και άρα της υποταγής.
Δεύτερον, βασίζονται σε αντί- επιστημονικές θεωρήσεις. Τούτο διότι οι όροι που χρησιμοποιούν μόνο ως ευφημισμοί μπορούν να εκληφθούν. Πουθενά, κανένας όρος δε δικαιολογείται. Γιατί είναι μεταρυθμιστικό ένα πρόγραμμα που φτάνει την ανεργία στο 20%, την ύφεση για φέτος στο -6%, εκτοξεύει το δημόσιο χρέος, διαλύει το εργατικό δίκαιο, φτωχοποιεί εργαζομένους, συνταξιούχους, ανέργους και νέους, καταστέλλει βίαια τα κοινωνικά κινήματα και επιλέγει κυβερνήσεις με μεθόδους ανακτοβουλίων; Τι σημαίνει 4η ελληνική δημοκρατία άραγε; Με ποια κριτήρια κρίνεται η ελληνική οικονομία ως σοβιετικού τύπου και με ποια αριθμητική οι 600.000 περίπου- ίσως και λιγότεροι- δημόσιοι υπάλληλλοι αυγατίζουν ως το 1.000.000 και καθίστανται δυνάστες των υπολοίπων Ελλήνων; Που βρίσκεται η αιτιολόγηση των όρων που χρησιμοποιούνται; Πουθενά. Απλά εκτοξεύονται για να υπηρετήσουν μια εκφοβιστική, συκοφαντική προπαγάνδα εις βάρος του ελληνικού λαού, που έχει ως μοναδικό αλλά και σχεδόν ακαταμάχητο όπλο, όχι τη δύναμη των επιχειρημάτων αλλά την ένταση της φωνής: τα κατεστημένα ΜΜΕ που την αναπαράγουν αδιάκοπα κατά παράβαση ακόμα και αυτών των συνταγματικών και νομοθετικών προβλέψεων της αστικής μας δημοκρατίας.
Τρίτον, βασίζονται σε ανιστόρητες προσεγγίσεις. Αφενός γιατί παραγνωρίζουν τις δομικές αιτίες της κρίσης, αφετέρου διότι εσκεμμένα συμπλέκουν και συγχέουν διαφορετικές ιστορικές περιόδους και πολιτικές δυνάμεις. Επιτίθενται στη “μεταπολίτευση” έχοντας κατά νου- πράγμα που συχνά εκφράζουν- και τον αντί- δικτατορικό αγώνα, κάποιοι εξ αυτών και το ρόλο του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ στην εθνική αντίσταση. Χτυπούν ως εθνολαϊκιστική κάθε δύναμη που συνδύασε την εθνική και λαϊκή κυριαρχία με τον αστικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και των παραγωγικών δομών ή και με την ανάγκη επαναστατικών μετασχηματισμών. Δηλαδή κάθε δύναμη και θεώρηση που υιοθέτησε το νεωτερισμό αλλά όχι με τρόπο ισοπεδωτικό. Με τρόπο που αποπειράθηκε να εντάξει το νεωτερισμό στην κουλτούρα των ανθρώπων, της κοινότητας που συνιστά τον ελληνισμό και το νεοελληνικό κράτος. Παρά τις αποτυχίες ή τις παραφθορές αυτής της απόπειρας υπήρξε συντριπτικά επωφελέστερη και αποτελεσματικότερη για την κοινωνία μας και τη χώρα μας από το δήθεν κοσμοπολίτικο- στην πράξη βαθύτατα επαρχιώτικο- “εκσυγχρονισμό” τμήματος του εποικοδομήματος που αφήνει άθικτη τη βάση, δηλαδή τις παραγωγικές εκείνες σχέσεις που δεσμεύουν και πνίγουν τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Συντριπτικά επωφελέστερη από έναν “εκσυγχρονισμό” που ισοπεδώνει έννοιες και θεσμούς καθιστώντας θεμελίους λίθους της συνταγματικής και αξιακής υπόστασης του λαού, όπως η εθνική και λαϊκή κυριαρχία, το κοινωνικό κράτος δικαίου, κενά γράμματα.
Το ρεύμα της αντί- μεταπολίτευσης διόλου τυχαία αποτελεί γέννημα και θρέμμα ακριβώς της παραφθοράς της μεταπολίτευσης, όλων εκείνων των δυνάμεων που στην πορεία του χρόνου αφυδάτωσαν τη διαδικασία της μεταπολίτευσης από το βαθιά προοδευτικό και αγωνιστικό της περιεχόμενο. Συντίθεται από τις δυνάμεις εκείνες που εμπόδισαν τους προοδευτικούς μετασχηματισμούς στην παραγωγική βάση και στο κοινωνικό, πολιτικό, πνευματικό εποικοδόμημα.
Αυτό στο οποίο αποσκοπούν οι διακηρύξεις του εν λόγω ρεύματος δεν είναι απλά η συντήρηση του σημερινού καθεστώτος, της παραφθοράς δηλαδή της μεταπολίτευσης αλλά η αντιδραστική παλινόρθωση, της προγενέστερης, προδικτατορικής ιστορικής φάσης. Τα έργα τους εδώ και δυο χρόνια κατά τα οποία μέσω της πρώην και νυν κυβέρνησης εφαρμόζουν τη στρατηγική τους είναι πιο εύγλωττα από τη ρητορική τους. Συρρίκνωση των κοινωνικών κατακτήσεων σε συνδυασμό με τη φτωχοποίηση των εργαζομένων, ενδημική ανεργία, προωθούμενο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κοινωνικός αυτοματισμός που εμπεδώνει τη διαίρεση και την κατάτμηση της κοινωνίας σε αντίπαλες επαγγελματικές ομάδες, απροκάλυπτη επιβολή των στρατηγικών συμφερόντων της ηγεμονικής μερίδας του κεφαλαίου, διεθνής εξάρτηση. Όλα τα παραπάνω ακολουθούνται από τις αφαιρέσεις στο δημόσιο πολιτικό χώρο, ώστε η πολιτική διαδικασία να μετατρέπεται σε ιδιωτική ή ελιτίστικη διαδικασία στο ημίφως ή και στο απόλυτο σκοτάδι. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται από συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, που με πρόσχημα τη δήθεν τεχνοκρατική ειδημοσύνη τους, αφυδατώνουν τη δημοκρατία, μετατρέποντας το λαό σε τυπικό ενδιάμεσο μεταξύ των θεματοφυλάκων της αυτής στρατηγικής, εναλλασσομένων με βάση τη διαχειριστική και επικοινωνιακή τους επάρκεια. Αν κάτι θυμίζουν τα παραπάνω είναι η από- σοβιετοποίηση των πρώην ανατολικών χωρών και τα κεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα αυταρχικά καθεστώτα, χωρίς ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης, αναδιανομής και συνοχής. Συνιστούν επαναφορά προγενεστέρων ιστορικών φάσεων της ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας.
Όχι μεταρρύθμιση αλλά αντιδραστική παλινόρθωση.
www.harta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου