του Σωτήρη Βεργή
Αν προσέξει κάποιος το πρότυπο της σύγχρονης εικόνας ενός δραστήριου σύγχρονου νέου ανθρώπου ή το πρότυπο που κυριαρχεί στη τηλεόραση θ’ αντιληφθεί πως το μοντέλο που διαπρέπει και επιβάλλεται, είναι το μοντέλο-φίτνες.
Ένας πετυχημένος άνδρας και μια σύγχρονη γυναίκα που διαθέτει χρόνο στο γυμναστήριο, που αποφεύγει τα παχυντικά φαγητά, που αποστρέφεται το αλκοόλ και το τσιγάρο, που επιζητεί την «υγιεινή διαβίωση» όλο το 24ωρο και εφ’ όρου ζωής.
Μέχρις εδώ τίποτα το μεμπτό. Δημοκρατία, λέμε ότι έχουμε.
Όμως, όταν η ανάγκη όλων των κανόνων μιας τέτοιας παρουσίας κι επιβολής του μοντέλου της επιζητά την «εξαφάνιση» όλων των αντιθέτων της, τότε το πράγμα αλλάζει.
Όταν στα τέλη της δεκαετίας του 60 επικράτησε στις ΗΠΑ η ιδεοληψία του φίτνες (γυμναστήριο, προσεγμένη τροφή, ενάρετη συμπεριφορά) για μία ακόμα φορά η σχεδόν ταλιμπανική εμμονή των υποστηρικτών της -πάνω από 100 εκατομμύρια- έφερε το αποτέλεσμα μαζικών ψυχωτικών συμπεριφορών και υπαρξιακών αδιεξόδων μέχρι την επόμενη δεκαετία. Πάνω από 95 εκατομμύρια συνταγογραφήσεις για ψυχοαναληπτικά σ ένα έτος.
Η μοντέρνα τσογλαναρία των golden boys της Γουόλ Στρητ επέβαλε σ’ όλες τις πολυεθνικές του Χρήματος την κατασκευή γυμναστηρίων στους χώρους των γραφείων τους, ώστε να μη χάνεται πολύτιμος χρόνος και η απαίτηση αυτή υιοθετήθηκε και στο σύνολο των μεγάλων Τραπεζών.
Πέρα απ’ αυτό οι βαθιά «θρησκευόμενοι» της ιδεολογίας φίτνες άρχισαν να αντιπαθούν ανοικτά τους υπέρβαρους να επιβάλουν όρους ακόμα και στις προσλήψεις στις εργασίες και στις επιχειρήσεις. Φυσικά το Κράτος ήταν αμέτοχο σ’ όλα αυτά.
Το γυμναζόμενο διαρκώς «σώμα» δεν μπορούσε να αποφύγει την ανάγκη για ολίγον λασκάρισμα, λίγο δόσιμο στο αυθόρμητο της ζωής, μακριά απ’ τους αυστηρούς κανόνες των θερμίδων.
Ωστόσο η εκπεμπόμενη από τα ΜΜΕ ιδεολογία του φίτνες, οι κοιλιακοί-φέτες καλοριφέρ, κι οι γυμνασμένες αμαζόνες της τηλεοπτικής αρένας έκαναν το θαύμα τους.
Επέβαλαν μια στρατιά από πεισματωμένους σύγχρονους πολίτες/σες, που με θρησκευτική ευλάβεια επιθυμούν να καθορίζουν τις «συμπεριφορές» των άλλων.
Τρέφω μια βαθιά αντιπάθεια σ’ όλους αυτούς που θεωρούν το σώμα τους απαστράπτουσα λιμουζίνα και προτιμώ ένα παλιό ντεσεβό με πιωμένους φίλους μέσα, γιατί, από ψυχιατρική άποψη, αν δεν εξαλειφτούν οι εμμονές, μπορεί να σε οδηγήσουν στους καναπέδες των σύγχρονων μάγων της ψυχής… όπου η πρώτη ερώτηση, μετά την κατάθεση του προβλήματος, είναι η συγκλονιστική επιστημονικά «κι εσύ τι λες για όλα αυτά;».
Μερικές απ’ αυτές -τις ανόητες εμμονές- καλό είναι να τις ξαναθυμίσω, πχ η τελειομανία, η άκαμπτη συμπεριφορά, οι υπερβολικές προσδοκίες, η δυσκολία κατανόησης της διαφορετικότητας, η έλλειψη ανεκτικότητας, το έντονο πείσμα κυριαρχίας πάνω στους άλλους, η δυσκολία βίωσης των έντονων συγκινήσεων, το αίσθημα πίεσης του Χρόνου, οι ασκήσεις των πιεστικών ελέγχων και πάει λέγοντας…
Αντί να εξελιχθούμε ως είδος, όλο και πιο πολύ φορτώνουμε με αυστηρούς κανόνες τη ζωή μας, σε «κολλημένες» άτεγκτες θέσεις, θυσιασμένες στο βωμό του «σύγχρονου» δήθεν.
ΥΓ. Ενδεχομένως, έγραψα τα παραπάνω από τις ενοχές που έχω. Έχω να πατήσω δέκα χρόνια σε γυμναστήριο κι απ’ την κοιλιά μου πέρασαν στο μεταξύ κάπου τριάντα βαρέλια δυνατών αλκοολούχων και, εκτός τούτου, σίγουρα έχω κάψει κάπου 300 στρέμματα καπνού.
Τουτέστιν, έδωσα δουλειά σε καλλιεργητές και καλλιεργητές, βοήθησα το εμπόριο της γειτονιάς, συμπαρατάχτηκα στη συλλογική διασκέδαση, οπότε συγχωρήστε με …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου