Η αξιοπρέπεια του επιστήμονα

Βοστινιωτης Παναγιώτης

Οικονομολόγος

Στο προηγούμενο άρθρο που είχε τίτλο «Το φωτοστέφανο των Ιατρών», βγάλαμε το συμπέρασμα ότι «δεν καθορίζει η συνείδηση τη ζωή, αλλά η ζωή καθορίζει τη συνείδηση» (από τον προπερασμένο αιώνα κι αυτό). Στην περίπτωση που εξετάζουμε, σημαίνει ότι: Ο γιατρός (ο νομικός, ο παπάς, ο ποιητής, ο άνθρωπος της Επιστήμης, και οι υπόλοιποι), δεν ζούνε σε κάποια ιδανική, αταξική κοινωνία αλλά σε μια ταξική, ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένοι «να παίξουν» με τους γραπτούς και άγραφους κανόνες του παιχνιδιού, με τις υπάρχουσες, στην χώρα, σχέσεις ιδιοκτησίας. Όσο και αν θέλουν υποκειμενικά να ανυψωθούν πάνω από αυτές τις σχέσεις, η ζωή απέδειξε ότι είναι αδύνατον να το καταφέρουν, οι περισσότεροι δεν διαθέτουν καν ιδεολογικά «αντισώματα». Η συμπεριφορά τους είναι κάτι σαν Δαρβινική προσαρμογή.

Αν θέλουμε να αλλάξει πράγματι αυτή η κατάσταση, αν θέλουμε να πάμε λίγο, ένα βήμα μπροστά, τότε πρέπει το γρηγορότερο να αλλάξουμε τις σχέσεις ιδιοκτησίας και να εφαρμόσουμε ένα Νέο Φορολογικό Σύστημα, προτού τα προβλήματα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας και τότε «ποιός είδε το λαό και δε φοβήθηκε ». Η αλλαγή των σχέσεων που προτείνουμε, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, μπορεί να γίνει ακόμη και μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος αστικού καθεστώτος. Ελάχιστη πολιτική βούληση χρειάζεται και ελάχιστο πολιτικό θάρρος. Οι έξυπνοι πολιτικοί διδάσκονται από τα παθήματα των άλλων. Από το γενικό και αόριστο πρέπει να περάσουμε στο μερικό και στο συγκεκριμένο. Δεν λύνονται τα κοινωνικά προβλήματα με τα κηρύγματα. Αν λύνονταν,  θα είχαν λυθεί πριν χιλιάδες χρόνια με τα κηρύγματα των διαφόρων μητροπολιτών από τους άμβωνες των εκκλησιών! Αυτά τα κηρύγματα είναι «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του»!

Ας γυρίσουμε στο θέμα μας που δεν είναι άλλο από την μεταρρύθμιση στο χώρο της Υγείας, πιο συγκεκριμένα την αλλαγή των σχέσεων Ιδιοκτησίας. Ξεκινάμε από την πραγματικότητα, με την διαπίστωση ότι, ναι, δεν είμαστε τώρα όλοι ίδιοι, ζούμε σε μια ταξική κοινωνία. Τραβάμε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες ή τάξεις, όπως λέμε. Η έννοια της διαχωριστικής γραμμής είναι φιλοσοφική κατηγορία και χρησιμοποιείται σε πολλές αναλύσεις.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Πρώτη τάξη εκείνη των Αυτοαπασχολουμένων. Δεύτερη τάξη εκείνη των εργαζόμενων στις Καπιταλιστικές Επιχειρήσεις. Τρίτη τάξη εκείνη των Εργοδοτών, που έχουν στη δούλεψη τους, ένα-δύο-δέκα-χίλια κλπ άτομα (Καπιταλιστές, Εργοστασιάρχες, Μεγαλοαστική τάξη). Τέταρτη τάξη εκείνη των Δημοσίων Υπαλλήλων, του Κρατικού Μηχανισμού γενικά. 

Είναι δύσκολο να οριοθετήσουμε ακριβώς την καθαρή μορφή αυτών των τάξεων, αλλά μια καλή μέθοδος είναι όταν αυτός ο διαχωρισμός γίνεται ανάλογα με την πηγή των εισοδημάτων τους.

Οι τέσσερις τάξεις που αναφέρουμε παραπάνω, είναι ένα σύνολο, περίπου δέκα εκατομμύρια στη χώρα μας, με τέσσερα υποσύνολα, για να χρησιμοποιήσουμε και μαθηματικά μοντέλα, και εμπεριέχει τους πάντες,  εκτός του κόσμου της Ιατρικής Επιστήμης, που σκόπιμα τους αφήσαμε απ έξω! 

Μπορούμε να φανταστούμε τον κόσμο της Ιατρικής. Μερικές μόνο χιλιάδες άνθρωποι, να στέκονται απέναντι από αυτές τις τάξεις, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όταν χρειαστεί. Επιβάλλεται τώρα και για λόγους πρακτικούς, να (δια)χωρίσουμε και τους γιατρούς σε τέσσερις ομάδες, σε τέσσερα υποσύνολα. Τέσσερις κοινωνικές τάξεις, τέσσερα υποσύνολα από τη μια μεριά, τέσσερις ομάδες Ιατρών, τέσσερα υποσύνολα από την άλλη.

Πάρα πολλοί υποστηρίζουν ότι οι παροχή υπηρεσιών των Ιατρών πρέπει να είναι δωρεάν και προς τις τέσσερις τάξεις. Αυτό καλά ακούγεται από ανθρωπιστικής άποψης, αλλά υπάρχουν ενστάσεις που θεωρούν προκλητικό να έχουν και οι πλούσιοι δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και τα επιχειρήματα τους δεν είναι λίγα. Τους θεωρούν μάλιστα υπεύθυνους για την κακή υγεία χιλιάδων συνανθρώπων μας, που εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της υγείας τους (στα ναυπηγεία, ορυχεία, οικοδομές). Τους θεωρούν επίσης υπεύθυνους για την μόλυνση της ατμόσφαιρας, του υδροφόρου ορίζοντα, του εδάφους, μόλυνση που προκαλεί ακόμη περισσότερες ασθένειες.

Εμείς θα προσεγγίσουμε το ζήτημα αυτό, όπως είπαμε, ψάχνοντας την πηγή των εισοδημάτων των Εργοδοτών! Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να ξέρεις ότι πηγή των εισοδημάτων των Εργοδοτών είναι η απαλλοτρίωση της υπεραξίας των εργαζομένων τους, και ότι εδώ πράγματι λεφτά υπάρχουν, άρα: Οι Εργοδότες, εφ' όσον έχουν λεφτά, ας πάνε σε ξεχωριστά Ιατρεία, Κλινικές, Νοσοκομεία, εκείνα των Εργοδοτών. Μέχρι εδώ δεν έχουμε προσθέσει τίποτε καινούργιο, ιδιωτικά Ιατρεία, Κλινικές, Νοσοκομεία υπάρχουν και σήμερα! Που βρίσκεται η διαφορά;

Η διαφορά βρίσκεται: 1) Η άδεια λειτουργίας αυτών των μονάδων να δίνεται μόνο σε γιατρούς και όχι σε τρίτους (π.χ κεφαλαιούχους). Εμείς υποστηρίζαμε ανέκαθεν ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο σε μια χώρα είναι οι γνώσεις και ο μεγαλύτερος κεφαλαιούχος είναι αυτός που έχει τις πιο πολλές γνώσεις και στο χώρο της Υγείας είναι οι Ιατροί. Θεωρούμε απαράδεκτο ο Ιατρός (ο επιστήμονας γενικότερα) να έχει πάνω από το κεφάλι του έναν Εργοδότη που δεν έχει ιδέα από Ιατρική. Ένας ακόμη λόγος που πολλοί καταφεύγουν στο δημόσιο είναι και αυτός. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας του επιστήμονα. Ο επιστήμονας (και το κράτος) έχει υποχρέωση αυτήν την αξιοπρέπεια να την υπερασπίζεται. Ο Ιατρός από' κει και πέρα ας φροντίσει να βρει δάνεια, να βρει μάνατζερ, όποιους άλλους συνεργάτες θέλει, υπαλλήλους, νοσοκόμους, βοηθητικό προσωπικό. 2) Ιδιοκτήτης του κτηρίου και των κτηριακών εγκαταστάσεων να είναι το κράτος. 3) Ο χρόνος λειτουργίας του να εξαρτάται από το μέγεθος της ιατρικής μονάδας, σε τελική ανάλυση, ανάλογα με το χρόνο που χρειάζεται για την απόσβεση του Εξοπλισμού συν βέβαια τα κέρδη του.

Χωρίς να το καταλάβουμε ήδη έχουμε ξεμπερδέψει με ένα από τα τέσσερα υποσύνολα με μια από τις τέσσερις κοινωνικές ομάδες, την (τρίτη) τάξη των Εργοδοτών, οι οποίοι θα απευθύνονται στο μέλλον μόνο στην αντίστοιχη (τρίτη) ομάδα των Ιατρών. Αυτές οι Ιατρικές μονάδες, θα λειτουργούν με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια! Η φορολόγηση αυτών των ιατρικών μονάδων θα γίνεται με το Νέο Φορολογικό Σύστημα (βλέπε vostiniotismos.blogspot.com τέταρτο κεφάλαιο), σύμφωνα με το οποίο η φορολόγηση θα γίνεται όχι με τα έσοδα, τα έξοδα, τα καθαρά κέρδη αλλά ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων στην συγκεκριμένη μονάδα. Εδώ θα απορροφηθουν, θα στραφούν αυτοί οι γιατροί που έχουν και επιχειρηματικό δαιμόνιο, όπως λέμε. Αν γνωρίζουν μάλιστα σαν επιστήμονες και λίγα πράγματα από Πολιτική Οικονομία (από την θεωρία της αξίας και της υπεραξίας), αν δηλαδή γνωρίζουν την πηγή του εισοδήματος των πελατών τους τότε ακόμη πιο καλά! (Τους Ιατρούς αυτούς δεν θα μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για φακελάκι κλπ).

Αφού ξεμπερδέψαμε με την τρίτη τάξη ας επιστρέψουμε στην πρώτη τάξη, την τάξη των Αυτοαπασχολούμενων. Ξεκινάμε και εδώ από την ίδια αρχή, να βρούμε την πηγή των εισοδημάτων τους δηλαδή. Οι Αυτοαπασχολούμενοι δεν απαλλοτριώνουν κανενός άλλου την υπεραξία, ούτε κανείς άλλος τους απαλλοτριώνει την υπεραξία που ο ίδιοι παράγουν. Από την υπεραξία τους θα μπορούν να διαθέσουν ένα ποσό στο ταμείο τους για την δικιά τους ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ξεχωριστά λοιπόν και οι Αυτοαπασχολούμενοι, σε ιατρικές μονάδες συμβεβλημένες με το ταμείο τους, μονάδες που οι άδεια λειτουργίας τους θα εκδίδεται όπως και στη προηγουμένη περίπτωση, μόνο στο όνομα του Ιατρού, μόνο σε κρατικό κτήριο, με το Νέο Φορολογικό Σύστημα κλπ.

Η δεύτερη τάξη, αυτή των εργαζομένων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, και η τέταρτη, αυτή των Δημοσιών υπαλλήλων, θα έχουν πλήρη και ΔΩΡΕΑΝ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα κρατικά Νοσοκομεία.

Να γιατί: Στην τάξη των εργαζομένων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν έχει μείνει γραμμάριο υπεραξίας. Της την έχουν απαλλοτριώσει οι Εργοδότες. Με τι να πληρώσουν την Ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη; Η τάξη των Δημοσίων υπαλλήλων έχει επίσης σαν μοναδική πηγή εισοδήματος το μισθό της και μόνο, μισθός που πρέπει να πηγάζει από την φορολογία των επιχειρήσεων σύμφωνα με το Νέο Φορολογικό Σύστημα.

Τότε από το «βασίλειο της ανάγκης» θα έχουμε κάνει ένα μικρό βήμα μπροστά προς το «βασίλειο της Ελευθερίας». Τότε απ' όλα τα φωτοστέφανα, πιο πολύ θα λάμπουν και θα εμπνέουν,  τα φωτοστέφανα των εργαζομένων στα κρατικά Νοσοκομεία. Οι εργαζόμενοι αυτοί ας έχουν σαν παράδειγμα τον ηπειρώτη Ιατρό Νίκο Σκοπουλη.