Αγαπημένη μου,
Θύμωσες
με τη φυλή μας
όταν αγαπούσαν τον ξένο,
όταν έπαιζαν το παιχνίδι του φίλου.
Γάλλων, Άγγλων και Ρώσων
Στο τέλος έπεσες θύμα τους .
Μα εσύ έπαιζες το παιχνίδι με τα γράμματα.
Μίλησες για πολέμους
και μάτωσες.
Χωρίστηκαν αδέλφια
και λυπήθηκες
σε έναν άλλο πόλεμο,
προδομένο κι εκείνο.
Στα νησιά γράφτηκες στους τοίχους
στα αντίσκηνα
και στις φυλακές βασανισμένων
σαν ενθύμιο στη νέα γενιά.
Χτυπήθηκες μέσα στα χείλη
βασανισμένων
όταν το σίδερο έβγαζε φωτιά.
Τότε έγινες Ποίημα ,
τραγούδι
ξέσπασμα.
Χάρηκες μετά τη λευτεριά
που ήρθε στο τόπο κι ελευθερώθηκες!
Και σε τραγούδησαν!
Αναπαύτηκες
Δίνοντας τόπο στον Έρωτα .
Και τώρα αγαπημένη μου?
Τώρα?
Πάλι θα γράψεις Ιστορία?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου