Η επανεμφάνιση του φασισμού στην Ευρώπη

Δημοκρατική Κίνηση Κυπρίων Φοιτητών ΑΓΩΝΑΣ

«Η τρομοκρατία είναι η έκφραση μιας βαθιά διαβρωμένης κοινώνιας»

Το πιο ακραίο παράδειγμα υπήρξε η δολοφονική επίθεση της 22ας Ιουλίου από τον φασίστα Μπρέιβικ στη Νορβηγία πριν από 6 μήνες. Μια επίθεση που εκτός από διεθνές σοκ έθεσε επί τάπητος το φαινόμενο της ανόδου της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Χωρίς αμφιβολία αυτή η μαζική δολοφονία ήταν μια πολιτική πράξη.

Το μακελειό στο συνέδριο των Συναγωνιστών της Αuf εκτός από βαθύτατο προβληματισμό, μας υποδεικνύει με το πιο αιματηρό τρόπο τους κινδύνους της νέας αύξησης της ακροδεξιάς, φαινόμενο ορατό στις πλείστες Ευρωπαϊκές χώρες. Η κλιμάκωση των φασιστικών επιθέσεων ιδιαίτερα σε ειρηνικές Χώρες φανερώνει και το μέγεθος του προβλήματος υπογραμμίζοντας συνάμα και την ευρύτερη απειλή.

Η εποχή μας θερεύει τέτοια φαινόμενα αφού σε περιόδους κρίσης ευρίσκουν πρόσφορο έδαφος αναρρίχησης. Τα σημάδια είναι εδώ. Μια Αριστερά ανήμπορη να αντιδράσει στη βαθύτατη κρίση της συνεχούς αμφισβήτηση των κοινοβουλευτικών θεσμών, της απαξίωσης της κατ’ επίφαση έστω δημοκρατίας μας και της κοινωνικής κατάπτωσης. Τέτοια φαινόμενα σήμερα αποκτούν λαϊκό έρεισμα και νομιμοποίηση. Τα πρωτόκολλα λοιπόν των Σοφών της Σιών θα τα επικαλεστούν εκ νέου.

Η πολιτική της άμεσης απέλασης του Σαρκοζί απέναντι στους πληθυσμούς των Ρομά υπό την αναμενόμενη άνοδο του ακροδεξιού κόμματος του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν στις προσεχείς εκλογές είναι παράδειγμα φασιστικής πρακτικής και μισαλλοδοξίας όπως και το νομοσχέδιο περί «Στειρώστε τις Τσιγγάνες, κάνουν πολλά παιδιά» που κατέθεσε η κεντροδεξιά κυβέρνηση της Σλοβακίας . Η εμπρηστική επίθεση στο Solingen και οι ρατσιστικές επιθέσεις στην Φλωρεντία.

Οι χθεσινοί «αντιφασίστες» απλώνουν την κυριαρχία τους πάνω στον κόσμο με τις ίδιες μεθόδους, τις ίδιες πρακτικές. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία αποτελεί το χαμαιλέοντα της πολιτικής σκηνής και πρακτικής.

Ο Τρότσκι εξηγούσε ότι «ο ιστορικός ρόλος του φασισμού είναι να συντρίψει την εργατική τάξη, να διαλύσει τις οργανώσεις της και να ξεριζώσει τις πολιτικές ελευθερίες όταν οι καπιταλιστές νοιώθουν ανίσχυροι να κυβερνούν και να επιβάλλουν την κυριαρχία τους με τη βοήθεια του μηχανισμού της δημοκρατίας».

Ο καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια Ρόμπερτ Πάξτον δηλώνει «Όταν εξετάσει κανείς τι πραγματικά είπαν και κυρίως τι έκαναν οι φασίστες, αποδεικνύεται ότι ο υποτιθέμενος αντικαπιταλισμός του φασισμού δεν εναντιώνεται καθόλου στον καπιταλισμό, παρά μόνο σε μεγάλα πολυεθνικά συμφέροντα. Από την άλλη πλευρά, οι περισσότεροι σοσιαλιστές δεν είναι αντίθετοι με την παγκοσμιοποίηση των θεσμών απόδοσης δικαιοσύνης ή με το δίκαιο εμπόριο. Άλλωστε, ο φασισμός πέτυχε όταν υποσχέθηκε την ήττα μιας Αριστεράς που φαινόταν να βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας. Ο αντισοσιαλισμός και ο αντιφιλελευθερισμός είναι οι λόγοι της ύπαρξής του».

Στο βιβλίο δε του Πιερ Μιλζά «Οι μελανοχιτώνες της Ευρώπης» επισημαίνονται πολλά για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και ότι αυτό συνεπάγεται. «Η μετανάστευση, σε συνδυασμό με τα θέματα ανασφάλειας και ανεργίας, βρίσκεται στο κέντρο της εκλογικής επιχειρηματολογίας της εθνικολαϊκιστικής δεξιάς, και όλα δείχνουν ότι μπορεί να έχει απήχηση στους πληθυσμούς που πλήττονται μετωπικά από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, της αποβιομηχάνισης και της αποδιοργάνωσης του κοινωνικού ιστού της πόλης. Η θεματολογία σχετικά με την απειλούμενη από την «ξένη εισβολή», τους «εσωτερικούς εχθρούς» και τον «άπατρι καπιταλισμό» εθνική ταυτότητα, είναι ο δίαυλος μέσω του οποίου θα περάσει στο τμήμα του κοινωνικού σώματος που είναι το πιο ευαίσθητο σε αυτό το πρόβλημα. Οργανωμένοι «μελανοχιτώνες», «φαιοχιτώνες» ή «πρασινοχιτώνες» υπάρχουν παντού σε όλη της Ευρώπη, Ανατολική και Δυτική, που μηρυκάζουν και αναπαράγουν από γενιά σε γενιά, εξήντα χρόνια τώρα τις εγκληματικές έμμονες ιδέες τους. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως προέρχεται από αυτούς που αποφάσισαν να προχωρήσουν με καλυμμένο πρόσωπο -όπως τους είχαν προτρέψει οι θεωρητικοί της «Νέας Δεξιάς»- για να καταλάβουν το πεδίο της «μεταπολιτικής», ώστε να πάρουν την εξουσία μέσα στα κεφάλια πριν την πάρουν μέσω της κάλπης».

Το ίδιο το παρελθόν όμως αποτελεί τροχοπέδη σε τέτοιες ακραίες συμπεριφορές και δεν είναι άλλο από την Ισπανική επανάσταση, την αντίσταση της Ελλάδας στο ναζιστικό καθεστώς, το Πολυτεχνείο, την τραγωδία της πατρίδας μας, το  Άουσβιτς και το Μαϊντάνεκ.

Με διεθνιστικό πνεύμα απέναντι στο σκληρό πεπρωμένο της ανθρωπότητας, απέναντι την αυταπάτη της εποχής μας που εδράζεται στην «αντιφασιστική κοσμοθεωρία» δηλώνουμε πως «Η απάντηση μας στη βία είναι περισσότερη Δημοκρατία».

ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
30/01/2012