Η σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία, είναι η αποτύπωση της διαρκούς σύγκρουσης των δύο στρατοπέδων της Αριστεράς και της Δεξιάς. Μια σύγκρουση με στιγμές έντασης, ύφεσης, ειρήνευσης. Μια σύγκρουση που ποτέ δεν είχε καθαρό νικητή την Αριστερά. Αυτό συνέβη την Κυριακή. Η 25η Μάη του 2014, είναι ορόσημο για γενιές αγωνιστών, αριστερών και κομμουνιστών. Η ουτοπία έγινε ζώσα πραγματικότητα.
Η Κυριακή, πρόσθεσε άλλο ένα ιστορικό στοιχείο. Η Αριστερά αποκτά την διοίκηση της μεγαλύτερης Περιφέρειας της χώρας και μια σειρά μεγάλων δήμων στην Αθήνα και την περιφέρεια. Δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι από το χώρο της Αριστεράς θα βρεθούν σε αυτοδιοικητικά πόστα. Είναι η πρώτη φορά όμως που η Αριστερά τα καταφέρνει χωρίς συνεργασίες με τη σοσιαλδημοκρατία, χωρίς «αυτοδιοικητικές περσόνες».
Η νίκη αυτή της Αριστεράς στην Ελλάδα, έρχεται τη στιγμή μιας πανευρωπαϊκής δεξιάς στροφής σε επίπεδο Ευρώπης. Η ακροδεξιά ενίσχυση σε χώρες όπως η Γαλλία, η Δανία, η Αυστρία, η Αγγλία είναι το απολύτως αναμενόμενο αποτέλεσμα των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ.
Είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα, σε χώρες που η Αριστερά δεν μπορεί ακόμα να δει πέρα από την ήττα της δεκαετίας του '90. Είναι το πολιτικό αποτέλεσμα μιας πολιτικής διαχωρισμών σε πολλαπλά επίπεδα. Βόρειοι εναντίον Νοτίων. Αναπτυγμένοι έναντι αναπτυσσόμενων. Λευκοί εναντίον μαύρων. Γηγενείς εναντίον εισβολέων. Χριστιανοί εναντίον Μουσουλμάνων.
Νίκη της Αριστεράς και εργαζόμενες τάξεις.
Η υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ με όρους συνέπειας αλλά και με όρους επιβίωσης είναι να υπηρετήσει από τη νέα βελτιωμένη θέση του, τον κόσμο που τον τροφοδότησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτίστως το κόμμα της νεολαίας, των φτωχών, των ανέργων. Στη γλώσσα που μίλησε ο ΣΥΡΙΖΑ και στα διλήμματα που έβαλε, «απάντησαν» αυτοί. Το κοινωνικό ζήτημα αντιπαρατέθηκε με την εθνική σταθερότητα και νίκησε. Αυτό είναι το κρισιμότερο συμπέρασμα. Οι υποτελείς τάξεις ψήφισαν ενάντια «στη σωτηρία της πατρίδας». Επέλεξαν να μπεί «η χώρα σε περιπέτειες». Επέλεξαν να μπουν σε περιπέτειες οι εθνικοί εργολάβοι, οι καναλάρχες, οι πολυεθνικές, τα κατασκευαστικά funds, το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό.
Ας θυμηθούμε την περίοδο ανάμεσα στις δύο εκλογές το καλοκαίρι του 2012. Εκείνη την περίοδο, το πολιτικό προσωπικό του νεοφιλελευθερισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη, πάγωσε την εφαρμογή των μέτρων του μνημονιακού σχεδίου φοβούμενο μια πιθανή επικράτηση της Αριστεράς. Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο βρισκόμαστε τώρα. Σαμαράς και Βενιζέλος αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε μια lose-lose situation. Νέα μέτρα και απόπειρα συνταγματικής αναθεώρησης σημαίνουν με μαθηματική ακρίβεια εξαφάνιση τους στις επόμενες εκλογές, αναμονή και πάγωμα της μνημονιακής στρατηγικής σημαίνει αποδοχή της ήττας τους και αργός πολιτικός θάνατος.
Πέρα των παραπάνω, η νίκη της Αριστεράς σε δήμους και περιφέρειες, ανοίγει δυνατότητες για να εφαρμοστεί άμεσα ένα σχέδιο στον αντίποδα της μνημονιακής στρατηγικής. Ένα σχέδιο 100 ημερών για τις αριστερές διοικήσεις δήμων και περιφερειών, με απόλυτη προσήλωση στην κοινωνική πολιτική. Οι εκλεγμένοι περιφερειάρχες και δήμαρχοι, θα ζήσουν σε προσoμοίωση τις πρώτες μέρες μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Σε τέτοιες συνθήκες έκτακτης ανάγκης, χρειάζονται άμεσες κινήσεις και κανένας δισταγμός για σύγκρουση. Αν χρειαστεί για να στελεχωθεί ένα δημοτικό ιατρείο να μην καταβληθούν αμοιβές για ένα διάστημα στο δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο, δεν υπάρχει δίλημμα. Αν χρειαστεί η περιφέρεια να αναλάβει τη λειτουργία και την ενίσχυση δομών κοινωνικής αλληλεγγύης σε περιοχές στις οποίες οι μνημονιακοί δήμαρχοι αδιαφορούν, θα το κάνει. Αν χρειαστεί να τεθούν στην υπηρεσία του κόσμου οι νομικές υπηρεσίες των δήμων και των περιφερειών σε ζητήματα πλειστηριασμών και κόκκινων δανείων, θα γίνει. Έχουμε μπροστά μας τρεις μήνες να σκεφτούμε και να δουλέψουμε πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα με συγκεκριμένες ιεραρχήσεις. Πριν ριχτούμε στην κατά μέτωπο μάχη με τον αντίπαλο, πρέπει πρώτα να φροντίσουμε τους τραυματίες μας. Τον κόσμο που βρίσκεται στο στρατόπεδο μας.
Να επιτεθούμε στο φασισμό.
Η στρατηγική των συλλήψεων και της θεσμικής καταδίκης της Χρυσής Αυγής, την έχει ευνοήσει. Ο συστημικός αντιφασισμός τροφοδότησε ένα νέο ρεύμα «αντισυστημικού» φασισμού. Η Χρυσή Αυγή το 2012 πήρε βουβή ψήφο. Το 2014 είχε εκλογικούς αντιπροσώπους στη μισή Ελλάδα. Ανθρώπους που είναι ανοιχτά και δημόσια φασίστες. Με βάση αυτή την παρατήρηση, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το μέτωπο με το φασισμό. Όχι όμως σκόρπια, ασυντόνιστα, πολλές φορές με χαρακτηριστικά απεύθυνσης μονάχα στον κόσμο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος.
Χρειάζεται πρωτίστως μια σοβαρή εσωτερική συζήτηση και τροφοδότηση σε όλες τις οργανώσεις ανά την Ελλάδα σχετικά με την ερμηνεία και την αντιμετώπιση του ζητήματος. Χρειάζεται να υπάρξει μια συνολική στροφή του χώρου και κάθε μέλους ξεχωριστά πάνω στην αντιφασιστική δουλειά. Να τελειώνουμε με την καταστροφική γραμμή του φασισμού-μακρύ χέρι του συστήματος και να δούμε στα μάτια τις βαθιές ρίζες αυτού του ρεύματος στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Να δώσουμε μάχη με κάθε μέσο να μείνει ζωντανή η μνήμη και το όνομα του Παύλου Φύσσα, ειδικά τώρα που στα μέρη του έχουμε δύο δημάρχους.
Όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με τα όσα αναφέρθηκαν στην παραπάνω ενότητα. Είναι κρίσιμο να αποδειχθεί στην πράξη η διάθεση της αριστεράς, όπου αυτή αναλαμβάνει διοίκηση, να συγκρουστεί και να βελτιώσει, στο βαθμό που μπορεί, τη ζωή των πολιτών. Οι φασίστες θα ελκύουν νέα ακροατήρια όσο η πρακτική τους παράγει απτά αποτελέσματα. Εμείς έχουμε τη δυνατότητα να παράξουμε αποτελέσματα στην καθημερινότητα του κόσμου που να περιορίζει τον ζωτικό χώρο των φασιστών. Όσο υπάρχουν αριστερές αυτοδιοικητικές αρχές και λαϊκή κινητοποίηση που θα συγκρούονται καθημερινά με κάθε πτυχή της μνημονιακής στρατηγικής, τόσο θα παράγονται υλικά αποτελέσματα και θα μεγαλώνει η απεύθυνση σε νέα ακροατήρια που ως σήμερα θεωρούν ως μόνη απάντηση στην εξαθλίωση τον τραμπουκισμό των νεοναζί.
Τη νίκη δεν θα μας τη φέρει ο αντίπαλος. Να του προσφέρουμε την ήττα του.
Η δυναμική της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αξιοποιηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Υπάρχει το ενδεχόμενο της αναμονής και της προσδοκίας της κατάρρευσης της κυβέρνησης εκ των έσω, με εμάς απλά να παρακολουθούμε. Αυτό το ενδεχόμενο πρέπει να απορριφθεί. Πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε με όρους κοινωνικής χρησιμότητας και όχι κομματικής αυτάρκειας. Να σκεφτούμε αυτή τη νίκη ως σκαλοπάτι για τον επόμενο, τελικό, γύρο που πρέπει να έρθει το συντομότερο δυνατό.
Ένας από τους σημαντικότερους στρατηγούς – και εκ των νικητών- του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Στρατηγός Πάτον είχε το δόγμα «ταχύτητα στην απόφαση, ακρίβεια στην εκτέλεση». Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται τώρα ακριβώς αυτό. Να εκμεταλλευτεί τη σύγχυση του αντιπάλου, να ανασυντάξει γρήγορα όλο του τον κόσμο που πήρε πάλι χαρά και δύναμη από το εκλογικό αποτέλεσμα και να αυξήσει την πίεση στον αντίπαλο, δίχως να του δίνει τη δυνατότητα να οργανώσει την ανασύνταξη του. Να καλέσει ξανά τον κόσμο στις πλατείες. Να οργανώσει συζητήσεις για την επόμενη μέρα. Να τραβήξει τον κόσμο στην κατεύθυνση της οριστικής ανατροπής. Να το πιστέψει. Να τον πιστέψουν. Να το πιστέψουμε.
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου