Ο Σαράφης θα μεταφερθεί στην κλινική «Κυανούς Σταυρός», όπου, μια ώρα μετά, θα αφήσει την τελευταία του πνοή. Η σύζυγός του, Μάριον Σαράφη – Πάσκοου, θα μεταφερθεί βαριά τραυματισμένη στο Γενικό Κρατικό. Ευτυχώς, αυτή θα αποφύγει το μοιραίο. (από εδώ, όπου θα βρείτε αναφορές γενικά και ειδικά για το συμβάν).
Τα πρώτα χρόνια
Ο Στέφανος Σαράφης γεννήθηκε στο Τρίκαλα το 1890. Το 1908 εισήλθε αρχικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να καταταχθεί εθελοντικά στον Ελληνικό Στρατό επηρεασμένος από τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής, όπως ο Μακεδονικός Αγώνας, η εξέγερση του Κιλελέρ, το Κίνημα των Νεοτούρκων, όπου και ακολούθησε το Κίνημα στο Γουδί. Έτσι εγκαταλείποντας τις σπουδές του επέστρεψε στη πατρίδα του και κατατάχθηκε εθελοντής στο σύνταγμα Τρικάλων λαμβάνοντας το βαθμό του λοχία. Λοχαγός του τότε ήταν ο Αλέξανδρος Οθωναίος με τον οποίο και συνδέθηκε με στενή φιλία.
Περίοδος 1912-1920
Με το βαθμό του λοχία συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους και διακρίθηκε σε μάχες όπως στη Μάχη του Σαραντάπορου. Έπειτα εισήλθε σε Σχολή Αξιωματικών και αναβαθμίστηκε σε ανθυπολοχαγό. Το 1916 υποστηρίζοντας το βενιζελικό κίνημα που εκδηλώθηκε στη Θεσσαλονίκη και στη προσπάθειά του να μεταβεί κρυφά συνελήφθη και διατάχθηκε η φυλάκισή του στις στρατιωτικές φυλακές της Αθήνας (Παραπήγματα) απ΄όπου κατάφερε όμως να δραπετεύσει, να φθάσει στον προορισμό του και να τεθεί τελικά στην υπηρεσία του κινήματος. Το 1917, στη Θεσσαλονίκη, ονομάστηκε κατ΄ επιλογή λοχαγός, και στη συνέχεια, το 1918, διορίστηκε στο Υπουργείο Στρατιωτικών. Το 1919 ως Ταγματάρχης πήρε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία στο επιτελείο της Μεραρχίας Κυδωνιών (Αϊβαλί) υπό τον Οθωναίο. Μετά την εκλογική ήττα όμως του Βενιζέλου (Νοέμβριος 1920) απομακρύνθηκε από το Μέτωπο και εκτοπίσθηκε ως βενιζελικός και φίλος του Στρατηγού Οθωναίου αρχικά στην Καλαμάτα και στη συνέχεια στο Γύθειο.
Περίοδος 1922-1940
Επανήλθε το 1922, μετά το κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922 που ενήργησαν οι κατά το στρατιωτικό ποινικό κώδικα «φυγάδες» της μικρασιατικής εκστρατείας, που επικράτησε να λέγεται Επανάσταση του 1922, από τον αρχηγό (της Επανάστασης) Νικόλαο Πλαστήρα, όπου ένα χρόνο μετά συνέβαλε στη καταστολή του κινήματος Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη. Αμέσως μετά το 1924 στάλθηκε στη Γαλλία για εκπαίδευση, από όπου επέστρεψε ως Αντισυνταγματάρχης. Την εποχή εκείνη θήτευσε ως υποδιοικητής της Σχολής Ευελπίδων. Το 1930 προάχθηκε σε Συνταγματάρχη και τοποθετήθηκε στρατιωτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι. Τρία χρόνια μετά, το 1933, η τότε ελληνική κυβέρνηση του Λαϊκού κόμματος τον ανακάλεσε με την κατηγορία ότι συναναστρεφόταν και είχε επαφές με τον Βενιζέλο, τον Πλαστήρα και άλλους παράγοντες του βενιζελικού χώρου.
Το 1935 έπαιξε ιδιαίτερο πρωταγωνιστικό ρόλο στο βενιζελικό στρατιωτικό κίνημα 1ης Μαρτίου 1935 αποτελώντας μέλος της κινηματικής τριανδρίας μαζί με τους Α. Ζάννα, πρώην υπουργό της Αεροπορίας και τον πλοίαρχο Α. Κολιαλέξη. Συγκεκριμένα μαζί με τους αντισυνταγματάρχες Τσιγάντε και Στεφανάκο και τους λοχαγούς Οδ. Παπαμαντέλο και Οικονόμου κ.ά. είχε καταλάβει το πρότυπο τάγμα Ευζώνων του Μακρυγιάννη. Μετά την αποτυχία του κινήματος συνελήφθη και καταδικάστηκε στις 30 Μαρτίου, από το Στρατοδικείο Αθηνών που συνήλθε στη Σχολή Χωροφυλακής, υπό την προεδρεία του στρατηγού Δ. Μπακόπουλου, σε ισόβια δεσμά και στρατιωτική καθαίρεση, μαζί με τους αντισυνταγματάρχες Χ. Τσιγάντε και Στεφανάκο. Η καθαίρεσή τους έγινε στο Γουδί, παρουσία πολιτών που τους λοιδορούσαν και δυσφορούσαν για τη μη θανατική τους καταδίκη. Τελικά αμνηστεύτηκε μετά την παλινόρθωση της Βασιλείας στην Ελλάδα με την γενική αμνηστία που έδωσε ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους (1935), όπου και επανήλθε στο στράτευμα με τον βαθμό που κατείχε πριν την καθαίρεση.
Στη συνέχεια υπό το καθεστώς της μεταξικής δικτατορίας που ακολούθησε, φερόμενος από τον τότε υφυπουργό ασφαλείας Κ. Μανιαδάκη να είχε μυηθεί σε κινήσεις που οδήγησαν στο κίνημα του 1938, συνελήφθη και εκτοπίστηκε στη Μήλο. Λίγο αργότερα με την έκρηξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου η κυβέρνηση του Ι. Μεταξά απέρριψε αίτησή του να συμμετάσχει στον πόλεμο.
Εθνική Αντίσταση
Αμέσως μετά την κατάρρευση της Ελλάδας ο Σαράφης κινητοποιήθηκε αμέσως ούτως ώστε να συγκροτηθεί άμεσα αντιστασιακό-αντιφασιστικό κίνημα. Ωστόσο, η συνεννόησή του με παλιά στελέχη του φιλελεύθερου χώρου δεν έφεραν αποτελέσματα. Τελικά, το 1942 συγκροτεί μαζί με άλλους στρατιωτικούς την αντιστασιακή «Οργάνωση 3Α», (Αγών Ανόρθωση Ανεξαρτησία). Ο Σαράφης βρέθηκε κατά τις αρχές του 1943 σε συνεννόηση με τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ ζητώντας την ένωση όλων των αντιστασιακών δυνάμεων, αλλά ύστερα από σύντομη αιχμαλωσία από τον ΕΛΑΣ, ο Σαράφης δέχτηκε να προσχωρήσει σε αυτόν και να αναλάβει ηγετικά καθήκοντα. Στον ΕΛΑΣ ο Σαράφης επανέλαβε τη θέση του για ένωση των δυνάμεων της Αντίστασης. Ύστερα από τη συγκρότηση Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, ο Στέφανος Σαράφης ανέλαβε Στρατιωτικός Αρχηγός, ο Άρης Βελουχιώτης Γενικός Καπετάνιος και ο Ανδρέας Τζήμας (Σαμαρινιώτης) Πολιτικός Εκπρόσωπος του ΕΑΜ. Με τη θέση του αυτή απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό και τους Έλληνες αξιωματικούς και κάλεσε σε αντιστασιακή συστράτευση και συνεργασία με το ΕΑΜ. Το κάλεσμα του σημείωσε σημαντική επιτυχία, εξαιτίας και της προσωπικής του εμβέλειας. Υπό την ηγεσία του ο ΕΛΑΣ κατέστη μαζικός, ισχυρός και αποτελεσματικός Αντάρτικος στρατός. Αυτήν την περίοδο ο Σαράφης προσχώρησε στο ΚΚΕ, εγκαταλείποντας τον φιλελεύθερο χώρο όπου ανήκε προηγουμένως.
Το Μάιο του 1944, ο Σαράφης, ως μέλος της αντιπροσωπείας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, συμμετείχε στο Συνέδριο του Λιβάνου και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους στην Συμφωνία της Καζέρτας.
Μετά την Απελευθέρωση
Μετά την Απελευθέρωση ο Στέφανος Σαράφης ονομάστηκε Υποστράτηγος. Πριν το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών μαζί με τον Άρη Βελουχιώτη και τον επιτελάρχη Θ. Μακρίδη, ως ηγέτες του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, βρισκόταν στη Λαμία και ήταν όλοι υπέρμαχοι της σύγκρουσης με τους Άγγλους. Δεν θα τους επιτραπεί να λάβουν μέρος στα Δεκεμβριανά και στα τέλη του Δεκέμβρη η ηγεσία του ΕΑΜ-ΚΚΕ θα τους στείλει στην Ήπειρο να διαλύσουν τις εκεί δυνάμεις του ΕΔΕΣ, πράγμα που θα καταφέρουν σε ελάχιστες μέρες. Μετά την ήττα του Δεκέμβρη ο Σαράφης θα μετέχει στην αντιπροσωπεία του ΕΑΜ-ΚΚΕ ως στρατιωτικός σύμβουλος στη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Εντούτοις, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και το αυταρχικό ξέσπασμα της Λευκής Τρομοκρατίας, ο Σαράφης και άλλοι στρατιωτικοί που είχαν προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ συνελλήφθησαν και εκτοπίστηκαν διαδοχικά στη Σέριφο, τη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη. Την εξορία του διέκοψε η εκλογή του στο ελληνικό Κοινοβούλιο το 1951 με το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ. Η εκλογή του τελικά ακυρώθηκε, αλλά επιτεύχθηκε η απελευθέρωσή του. Στα τέλη αυτού του έτους εκλέχθηκε και αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ενώ το 1952 εκλέχθηκε στη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ. Το 1956 εξελέγη πάλι στη Βουλή.
Στο σημείο όπου σκοτώθηκε, σήμερα έχει στηθεί έφιππος ανδριάντας προς τιμή του
Μετά θάνατον, ο Σύνδεσμος Φίλων των Ελλήνων Εβραίων τίμησε τους ηγέτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, ανάμεσά του και τον Υποστράτηγο Στέφανο Σαράφη για το ρόλο τους στη σωτηρία των Εβραίων της Ελλάδας από τους ναζί Γερμανούς και το Ολοκαύτωμα.
(Από εδώ)
trikkipress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου