Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη
Ο τρίτος δήμος της χώρας περνάει στα χέρια του του Κώστα Πελετίδη από το ΚΚΕ ενώ σε αρκετούς μικρότερους δήμους αριστερά σχήματα κατάφεραν να επικρατήσουν-συχνά για πρώτη φορά και σε αντίξοες συνθήκες.
Και εδώ τελειώνουν τα καλά νέα και ερχόμαστε αντιμέτωποι με την σκληρή αλήθεια. Τα αποτελέσματα μπορεί να εκφράζουν δυσαρέσκεια αλλά δεν αλλάζουν επί της ουσίας πολλά. Ο ψηφοφόρος φαίνεται ότι συνεχίζει να ψηφίζει με γνώμονα το ιδιωτικό συμφέρον ακόμα και μετά τις καταστροφικές πολιτικές των τελευταίων ετών. Πέντε χρόνια μετά τα «σωτήρια» μνημόνια και ο Έλληνας πολίτης έχει απολέσει το 40% του εισοδήματος του, οι ανασφάλιστοι έχουν ξεπεράσει τα 2 εκατομμύρια –σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του υπουργού υγείας- (αν και ο πρόεδρος του ΕΟΠΥΥ ανεβάζει τον αριθμό σε 3 με 6 εκατομμύρια), η ανεργία αγγίζει το ένα τρίτο του πληθυσμού και όσοι ζουν στα όρια της φτώχειας πλησιάζουν επικίνδυνα τα 3 εκατομμύρια.
Ίσως να περίμενε κάποιος αυτό να μεταφρασθεί σε ψήφο έντονης αποδοκιμασίας. Δεν συνέβη όμως σε βαθμό ανάλογο της καταστροφής. Η ΝΔ αν και δεύτερο κόμμα διατήρησε μια μικρή σχετικά διαφορά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο η Ελιά του Β. Βενιζέλου ψηφίστηκε από 457 χιλιάδες Έλληνες ενώ το Ποτάμι με 376 χιλιάδες ψήφους απέδειξε πως τελικά το να λες πολλά και να μην λες τίποτα δίνει καρπούς. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής αναμενόμενα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν πλέον να ερμηνευθούν ως ψήφος αντίδρασης ή ως «παραπλανημένοι» ψηφοφόροι.
Η ουσία είναι ότι τα αποτελέσματα των εκλογών –δεδομένων των ειδικών πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών της χώρας την τελευταία πενταετία- αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που είναι ακόμα δεμένη στο άρμα της πελατοκρατίας, του «φτηνού» μάγκα, του «απολιτικ», της τηλεόρασης.
Ένας λαός που ακόμα και μετά το δράμα που περνάει αρνείται να σκεφθεί συλλογικά. Και για να μην αδικούμε το σύνολο των ψηφοφόρων, ας αναφερθούμε στην μερίδα εκείνων που δίνουν ψήφο έγκρισης στις βάρβαρες πολιτικές των μνημονίων (ακόμα και σε βάρος των δικών τους παιδιών) και ως μόνη εναλλακτική βλέπουν είτε τα φασιστικά μορφώματα είτε τις ποδοσφαιρικές «παράγκες».
Το πελατειακό κράτος αποδεικνύεται πολύ «σκληρό για να πεθάνει». Μια νοοτροπία που καλλιεργήθηκε ενταντικά απο τη μεταπολίτευση και μετα, όταν τα κόμματα έψαχναν εναγωνίως να δημιουργήσουν λαική εκλογική βάση. Οι κομματικοί φίλοι σταδιακά τοποθετήθηκαν σε θέσεις κλειδιά, δημιούργησαν ένα παράδοξο καθεστώς ασυδοσίας στο οποίο όσο περισσότερο εμπλεκαν το λαό, τόσο εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους. Ακολούθησαν δυο δεκαετίες όπου το «απολιτικ» κυριάρχησε. Η κοινωνική συναίσθηση των πολιτών περιορίστηκε σε λίγους γραφικούς. Και όταν και αυτό τελίωσε ο καθένας έτρεξε να σώσει τον εαυτό του.
Κακά τα ψέμματα. Μια μερίδα πληθυσμού παραμένει δέσμια στην κλειστή μικροαστική νοοτροπία, σε εκείνη τη λογική του «ιδιώτη», υποταγμένη στην τρομοκρατία των διαπλεκόμενων καναλιών, δεμένη στο άρμα των ιεραρχών.
Γι αυτο το λόγο δεν θεωρώ τα αποτελέσματα των φετινών εκλογών νίκη. Δεν θεωρώ νίκη το να εξασφαλίζουμε μισθό ευρωβουλευτή στα παιδιά του κομματικού σωλήνα που ο Βενιζέλος διόριζε σε επιτροπές για να τους εξασφαλίζει εισόδημα στις πλάτες των υπολοίπων. Είναι έγκλημα να ψηφίζουμε δημοσιογράφους που χωρίς ντροπή δήλωναν ότι παραπλανούσαν το κοινό αποκρύπτοντας ειδήσεις ή να εγκρίνουμε το φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ και το πάρτι διορισμών στη ΝΕΡΙΤ στέλνοντας τον Π. Καψή στην Ευρωβουλή.
Και δίπλα σε όλα αυτά να περνάει σχεδόν απαρατήρητο το γεγονός ότι το κόμμα Ισότητας , Ειρήνης και Φιλίας (DEB) –κατευθείαν από του Γκρίζους Λύκους και το τουρκικό προξενείο- ήρθε πρώτο στην καρδιά της Θράκης.
Προσωπικά μόνο ένα ερώτημα έχω πλέον: όλοι αυτοί που φώναζαν στα κοινωνικά δίκτυα και κορόιδευαν τα αγγλικά του Τσίπρα, θα τρέξουν να συμπαρασταθούν τώρα στον –«δεν ξέρω εγγλέζικα»- Ζαγοράκη;
thepressproject
Ο τρίτος δήμος της χώρας περνάει στα χέρια του του Κώστα Πελετίδη από το ΚΚΕ ενώ σε αρκετούς μικρότερους δήμους αριστερά σχήματα κατάφεραν να επικρατήσουν-συχνά για πρώτη φορά και σε αντίξοες συνθήκες.
Και εδώ τελειώνουν τα καλά νέα και ερχόμαστε αντιμέτωποι με την σκληρή αλήθεια. Τα αποτελέσματα μπορεί να εκφράζουν δυσαρέσκεια αλλά δεν αλλάζουν επί της ουσίας πολλά. Ο ψηφοφόρος φαίνεται ότι συνεχίζει να ψηφίζει με γνώμονα το ιδιωτικό συμφέρον ακόμα και μετά τις καταστροφικές πολιτικές των τελευταίων ετών. Πέντε χρόνια μετά τα «σωτήρια» μνημόνια και ο Έλληνας πολίτης έχει απολέσει το 40% του εισοδήματος του, οι ανασφάλιστοι έχουν ξεπεράσει τα 2 εκατομμύρια –σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του υπουργού υγείας- (αν και ο πρόεδρος του ΕΟΠΥΥ ανεβάζει τον αριθμό σε 3 με 6 εκατομμύρια), η ανεργία αγγίζει το ένα τρίτο του πληθυσμού και όσοι ζουν στα όρια της φτώχειας πλησιάζουν επικίνδυνα τα 3 εκατομμύρια.
Ίσως να περίμενε κάποιος αυτό να μεταφρασθεί σε ψήφο έντονης αποδοκιμασίας. Δεν συνέβη όμως σε βαθμό ανάλογο της καταστροφής. Η ΝΔ αν και δεύτερο κόμμα διατήρησε μια μικρή σχετικά διαφορά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο η Ελιά του Β. Βενιζέλου ψηφίστηκε από 457 χιλιάδες Έλληνες ενώ το Ποτάμι με 376 χιλιάδες ψήφους απέδειξε πως τελικά το να λες πολλά και να μην λες τίποτα δίνει καρπούς. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής αναμενόμενα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν πλέον να ερμηνευθούν ως ψήφος αντίδρασης ή ως «παραπλανημένοι» ψηφοφόροι.
Η ουσία είναι ότι τα αποτελέσματα των εκλογών –δεδομένων των ειδικών πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών της χώρας την τελευταία πενταετία- αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που είναι ακόμα δεμένη στο άρμα της πελατοκρατίας, του «φτηνού» μάγκα, του «απολιτικ», της τηλεόρασης.
Ένας λαός που ακόμα και μετά το δράμα που περνάει αρνείται να σκεφθεί συλλογικά. Και για να μην αδικούμε το σύνολο των ψηφοφόρων, ας αναφερθούμε στην μερίδα εκείνων που δίνουν ψήφο έγκρισης στις βάρβαρες πολιτικές των μνημονίων (ακόμα και σε βάρος των δικών τους παιδιών) και ως μόνη εναλλακτική βλέπουν είτε τα φασιστικά μορφώματα είτε τις ποδοσφαιρικές «παράγκες».
Το πελατειακό κράτος αποδεικνύεται πολύ «σκληρό για να πεθάνει». Μια νοοτροπία που καλλιεργήθηκε ενταντικά απο τη μεταπολίτευση και μετα, όταν τα κόμματα έψαχναν εναγωνίως να δημιουργήσουν λαική εκλογική βάση. Οι κομματικοί φίλοι σταδιακά τοποθετήθηκαν σε θέσεις κλειδιά, δημιούργησαν ένα παράδοξο καθεστώς ασυδοσίας στο οποίο όσο περισσότερο εμπλεκαν το λαό, τόσο εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους. Ακολούθησαν δυο δεκαετίες όπου το «απολιτικ» κυριάρχησε. Η κοινωνική συναίσθηση των πολιτών περιορίστηκε σε λίγους γραφικούς. Και όταν και αυτό τελίωσε ο καθένας έτρεξε να σώσει τον εαυτό του.
Κακά τα ψέμματα. Μια μερίδα πληθυσμού παραμένει δέσμια στην κλειστή μικροαστική νοοτροπία, σε εκείνη τη λογική του «ιδιώτη», υποταγμένη στην τρομοκρατία των διαπλεκόμενων καναλιών, δεμένη στο άρμα των ιεραρχών.
Γι αυτο το λόγο δεν θεωρώ τα αποτελέσματα των φετινών εκλογών νίκη. Δεν θεωρώ νίκη το να εξασφαλίζουμε μισθό ευρωβουλευτή στα παιδιά του κομματικού σωλήνα που ο Βενιζέλος διόριζε σε επιτροπές για να τους εξασφαλίζει εισόδημα στις πλάτες των υπολοίπων. Είναι έγκλημα να ψηφίζουμε δημοσιογράφους που χωρίς ντροπή δήλωναν ότι παραπλανούσαν το κοινό αποκρύπτοντας ειδήσεις ή να εγκρίνουμε το φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ και το πάρτι διορισμών στη ΝΕΡΙΤ στέλνοντας τον Π. Καψή στην Ευρωβουλή.
Και δίπλα σε όλα αυτά να περνάει σχεδόν απαρατήρητο το γεγονός ότι το κόμμα Ισότητας , Ειρήνης και Φιλίας (DEB) –κατευθείαν από του Γκρίζους Λύκους και το τουρκικό προξενείο- ήρθε πρώτο στην καρδιά της Θράκης.
Προσωπικά μόνο ένα ερώτημα έχω πλέον: όλοι αυτοί που φώναζαν στα κοινωνικά δίκτυα και κορόιδευαν τα αγγλικά του Τσίπρα, θα τρέξουν να συμπαρασταθούν τώρα στον –«δεν ξέρω εγγλέζικα»- Ζαγοράκη;
thepressproject
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου