“ Τα συστημικά ΜΜΕ, έχοντας στη συντριπτική τους
πλειονότητα χάσει κάθε ψήγμα αξιοπιστίας, και αυτό είναι κάτι που το
γνωρίζουν, αποφάσισαν να λειτουργούν, απροκάλυπτα πια, προπαγανδιστικά
υπέρ της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά και να υποστηρίζουν τα
Μνημόνια και την τρόικα ως έναν μονόδρομο, τον οποίο η χώρα θα πρέπει να
ακολουθήσει και μάλιστα χωρίς πολλές αντιρρήσεις ”
Του Κώστα Καπνίση
Κάθε ημέρα που περνάει στην Ελλάδα των Μνημονίων και της
ανθρωπιστικής καταστροφής για τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού
λαού, ξεμπροστιάζεται σε όλο του το «μεγαλείο» το παρασιτικό σύστημα, το
οποίο κυριάρχησε και κατέστρεψε τη χώρα τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον
χρόνια. Η πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας βρίσκεται υπό το
καθεστώς νοσηρής κατάστασης. Είναι πλέον ξεκάθαρα αντιληπτό ότι τα
κόμματα που κυβέρνησαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες τη χώρα ήταν απλά η
«βιτρίνα» ενός συστήματος μαύρης και σκοτεινής εξουσίας μιας χούφτας
ολιγαρχών, η οποία πάντα διαφέντευε τις τύχες της χώρας, τουλάχιστον από
τη λήξη του Β’ ΠΠ και μετά.
Η βλαχομπαρόκ αυτή «ελίτ» διείσδυσε στο χώρο των ΜΜΕ, τον άλωσε σε συντριπτικό βαθμό και κατάφερε να κάνει αυτό που οι περισσότεροι λένε στις ιδιωτικές συζητήσεις. «Ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις», ισχυρίζονται ακόμα και «συστημικοί» - ισχυροί παράγοντες της χώρας. «Κάπου αυτή η αρρώστια πρέπει να σταματήσει και το σύστημα να εξυγιανθεί για το καλό όλων», είπε σε μια ιδιωτική συζήτηση πανίσχυρος «παίκτης», ο οποίος παρακολουθεί διακριτικά τα τεκταινόμενα χωρίς να έχει πολλές δημόσιες παρεμβάσεις, σε αντίθεση με κάποιες άλλες «γλάστρες». Άλλωστε αρκετοί από όσους φροντίζουν από τη βλαχομπαρόκ «ελίτ» να έχουν δημόσια παρέμβαση και να στηρίζουν με λύσσα το Μνημόνιο και την τρόικα, είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες».
Η χώρα έφτασε στη χρεοκοπία από ένα συγκεκριμένο παρασιτικό σύστημα, το οποίο έκανε τα πάντα για να διαλύσει αυτό που ονομάζεται ως Κράτος, έστω κι αν αρκετοί, όχι άδικα, υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα ποτέ δεν κατάφερε από το1830 και μετά να αποκτήσει ένα πανίσχυρο Κράτος, ένα κοινωνικό και δίκαιο κράτος, πραγματικό φόβητρο για όσους επιβουλεύονταν την εξουσία για να τη «μοιράσουν» σε ανθρώπους, οι οποίοι θα πραγματοποιούσαν το πλιάτσικο, όπως και έγινε, σε βάρος του ελληνικού λαού. Οι φερόμενοι ως «δράστες», από το 2010 και μετά τουλάχιστον, θα περίμενε κάποιος να αποτραβηχτούν από τη δημόσια ζωή της χώρας για πολλούς και διάφορους λόγους. Άλλωστε αυτό που ήθελαν το κατάφεραν. Λεηλάτησαν για δεκαετίες τον δημόσιο πλούτο, αλλά το πράγμα ξέφυγε πέρα από κάθε όριο από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και μέχρι σήμερα.
Στη σημερινή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και με μια κυβέρνηση – απομεινάρι των μέχρι πρότινος μεγάλων πολιτικών σχηματισμών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αυτό το παρασιτικό σύστημα των κέντρων και παράκεντρων της εξουσίας, προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην αλλάξει τίποτε. Επιτίθεται με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο σε εκείνες τις δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες έχουν αποφασίσει να βάλουν ένα τέλος στη νοσηρή κατάσταση. Το μέσο, ο τρόπος δηλαδή που θα μπορούσε αυτό να συμβεί είναι ο χώρος των ΜΜΕ. Ο λόγος είναι γνωστός. Όσο κι αν ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν εμπιστεύεται πια τα κανάλια, τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα της πτωχευμένης μιντιοκρατίας, αυτό δε σημαίνει ότι δεν τα παρακολουθεί. Τα ΜΜΕ, έχοντας στη συντριπτική τους πλειονότητα χάσει κάθε ψήγμα αξιοπιστίας, και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν, αποφάσισαν να λειτουργούν, απροκάλυπτα πια, προπαγανδιστικά υπέρ της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά και να υποστηρίζουν τα Μνημόνια και την τρόικα ως έναν μονόδρομο, τον οποίο η χώρα θα πρέπει να ακολουθήσει και μάλιστα χωρίς πολλές αντιρρήσεις.
Την ίδια στιγμή, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα (ανεβαίνουν τα «νούμερα» της τηλεθέασης) για την ανθρωπιστική καταστροφή, την οποία προκαλούν οι πολιτικές άγριας λιτότητας, αλλά φροντίζουν να δείξουν ότι αυτό είναι κάτι αναγκαίο, έστω κι αν υπάρχουν «παράπλευρες απώλειες». Πρόκειται ασφαλώς για κάτι ανήθικο, αλλά αυτό το γεγονός λίγο ή και καθόλου φαίνεται να απασχολεί τους κρατούντες και τους κατέχοντες δημόσιο μικρόφωνο άρα και «γνωρίζοντες. Παράλληλα, το ίδιο νοσηρό σύστημα προσπαθεί να «δώσει στο λαό» κάποιους πρώην συστημικούς παίκτες, προκειμένου να κρατηθεί λίγο ακόμα στην εξουσία. Προφανώς, εκτιμά ότι η ελληνική κοινωνία, η οποία είναι ήδη εξαθλιωμένη σε μεγάλο βαθμό, θα πιστέψει και θα αρκεστεί στη γνωστή προπαγανδιστική πρακτική «άρτος και θεάματα». Για αυτό άλλωστε δίνουν δημόσιο βήμα και λόγο σε ανθρώπους, πρώην στελέχη των κομμάτων της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι προκειμένου να κρατηθούν στον «αφρό» δημιουργούν σε καθημερινή σχεδόν βάση κομματίδια.
Συμπερασματικά, η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είναι πλέον επικίνδυνη για την ίδια τη χώρα και τα λαϊκά συμφέροντα, καθώς η κυβέρνηση Σαμαρά με τα media να την κρατούν στη θέση της και να την «αβαντάρουν» καθημερινά από τα τηλεπαράθυρα, είναι ικανή πια να κάνει τα πάντα έστω κι αν είναι σε βαθύτατο πολιτικό αδιέξοδο. Η χώρα κινδυνεύει αν η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν προσφύγει σύντομα στη λαϊκή ετυμηγορία να «δεθεί χειροπόδαρα» από τους δανειστές –κατακτητές της για τις επόμενες δεκαετίες. Δε θα μπορούσε να μην επισημανθεί ότι αυτό θα μπορούσε να ολοκληρωθεί και με μια μικρή ή μεγάλη εθνική καταστροφή. Όταν άλλωστε παραχωρείται η εθνική κυριαρχία, τότε τα πάντα είναι πιθανά…
periodista.gr
Η βλαχομπαρόκ αυτή «ελίτ» διείσδυσε στο χώρο των ΜΜΕ, τον άλωσε σε συντριπτικό βαθμό και κατάφερε να κάνει αυτό που οι περισσότεροι λένε στις ιδιωτικές συζητήσεις. «Ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις», ισχυρίζονται ακόμα και «συστημικοί» - ισχυροί παράγοντες της χώρας. «Κάπου αυτή η αρρώστια πρέπει να σταματήσει και το σύστημα να εξυγιανθεί για το καλό όλων», είπε σε μια ιδιωτική συζήτηση πανίσχυρος «παίκτης», ο οποίος παρακολουθεί διακριτικά τα τεκταινόμενα χωρίς να έχει πολλές δημόσιες παρεμβάσεις, σε αντίθεση με κάποιες άλλες «γλάστρες». Άλλωστε αρκετοί από όσους φροντίζουν από τη βλαχομπαρόκ «ελίτ» να έχουν δημόσια παρέμβαση και να στηρίζουν με λύσσα το Μνημόνιο και την τρόικα, είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες».
Η χώρα έφτασε στη χρεοκοπία από ένα συγκεκριμένο παρασιτικό σύστημα, το οποίο έκανε τα πάντα για να διαλύσει αυτό που ονομάζεται ως Κράτος, έστω κι αν αρκετοί, όχι άδικα, υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα ποτέ δεν κατάφερε από το1830 και μετά να αποκτήσει ένα πανίσχυρο Κράτος, ένα κοινωνικό και δίκαιο κράτος, πραγματικό φόβητρο για όσους επιβουλεύονταν την εξουσία για να τη «μοιράσουν» σε ανθρώπους, οι οποίοι θα πραγματοποιούσαν το πλιάτσικο, όπως και έγινε, σε βάρος του ελληνικού λαού. Οι φερόμενοι ως «δράστες», από το 2010 και μετά τουλάχιστον, θα περίμενε κάποιος να αποτραβηχτούν από τη δημόσια ζωή της χώρας για πολλούς και διάφορους λόγους. Άλλωστε αυτό που ήθελαν το κατάφεραν. Λεηλάτησαν για δεκαετίες τον δημόσιο πλούτο, αλλά το πράγμα ξέφυγε πέρα από κάθε όριο από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και μέχρι σήμερα.
Στη σημερινή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και με μια κυβέρνηση – απομεινάρι των μέχρι πρότινος μεγάλων πολιτικών σχηματισμών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αυτό το παρασιτικό σύστημα των κέντρων και παράκεντρων της εξουσίας, προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην αλλάξει τίποτε. Επιτίθεται με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο σε εκείνες τις δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες έχουν αποφασίσει να βάλουν ένα τέλος στη νοσηρή κατάσταση. Το μέσο, ο τρόπος δηλαδή που θα μπορούσε αυτό να συμβεί είναι ο χώρος των ΜΜΕ. Ο λόγος είναι γνωστός. Όσο κι αν ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν εμπιστεύεται πια τα κανάλια, τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα της πτωχευμένης μιντιοκρατίας, αυτό δε σημαίνει ότι δεν τα παρακολουθεί. Τα ΜΜΕ, έχοντας στη συντριπτική τους πλειονότητα χάσει κάθε ψήγμα αξιοπιστίας, και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν, αποφάσισαν να λειτουργούν, απροκάλυπτα πια, προπαγανδιστικά υπέρ της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά και να υποστηρίζουν τα Μνημόνια και την τρόικα ως έναν μονόδρομο, τον οποίο η χώρα θα πρέπει να ακολουθήσει και μάλιστα χωρίς πολλές αντιρρήσεις.
Την ίδια στιγμή, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα (ανεβαίνουν τα «νούμερα» της τηλεθέασης) για την ανθρωπιστική καταστροφή, την οποία προκαλούν οι πολιτικές άγριας λιτότητας, αλλά φροντίζουν να δείξουν ότι αυτό είναι κάτι αναγκαίο, έστω κι αν υπάρχουν «παράπλευρες απώλειες». Πρόκειται ασφαλώς για κάτι ανήθικο, αλλά αυτό το γεγονός λίγο ή και καθόλου φαίνεται να απασχολεί τους κρατούντες και τους κατέχοντες δημόσιο μικρόφωνο άρα και «γνωρίζοντες. Παράλληλα, το ίδιο νοσηρό σύστημα προσπαθεί να «δώσει στο λαό» κάποιους πρώην συστημικούς παίκτες, προκειμένου να κρατηθεί λίγο ακόμα στην εξουσία. Προφανώς, εκτιμά ότι η ελληνική κοινωνία, η οποία είναι ήδη εξαθλιωμένη σε μεγάλο βαθμό, θα πιστέψει και θα αρκεστεί στη γνωστή προπαγανδιστική πρακτική «άρτος και θεάματα». Για αυτό άλλωστε δίνουν δημόσιο βήμα και λόγο σε ανθρώπους, πρώην στελέχη των κομμάτων της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι προκειμένου να κρατηθούν στον «αφρό» δημιουργούν σε καθημερινή σχεδόν βάση κομματίδια.
Συμπερασματικά, η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είναι πλέον επικίνδυνη για την ίδια τη χώρα και τα λαϊκά συμφέροντα, καθώς η κυβέρνηση Σαμαρά με τα media να την κρατούν στη θέση της και να την «αβαντάρουν» καθημερινά από τα τηλεπαράθυρα, είναι ικανή πια να κάνει τα πάντα έστω κι αν είναι σε βαθύτατο πολιτικό αδιέξοδο. Η χώρα κινδυνεύει αν η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν προσφύγει σύντομα στη λαϊκή ετυμηγορία να «δεθεί χειροπόδαρα» από τους δανειστές –κατακτητές της για τις επόμενες δεκαετίες. Δε θα μπορούσε να μην επισημανθεί ότι αυτό θα μπορούσε να ολοκληρωθεί και με μια μικρή ή μεγάλη εθνική καταστροφή. Όταν άλλωστε παραχωρείται η εθνική κυριαρχία, τότε τα πάντα είναι πιθανά…
periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου