"Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο το κρύβουμε τώρα.
Παράνομο χαμόγελο - όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος
παράνομη κι η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας την φωτογραφία της αγαπημένης μας
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο
και αυτόν τον ουρανό δε μπορούν να μας τα πάρουν…."
Παράνομο χαμόγελο - όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος
παράνομη κι η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας την φωτογραφία της αγαπημένης μας
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.
Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο
και αυτόν τον ουρανό δε μπορούν να μας τα πάρουν…."
Γιάννης Ρίτσος
Η ζωή άρχισε να αργοπεθαίνει, όταν άρχισες να χάνεις την ελευθερία σου, όταν πίστεψες ότι για το καλό σου, δεν έχεις βούληση, όταν τα παραμύθια για έναν κόσμο που δε βγήκε ρόδινος, άρχισαν να διαλύονται μπροστά στη φρίκη και την εξαθλίωση. Ήσουν απλά ένας ελεύθερος πολιορκημένος, που η ελευθερία του σταματούσε εκεί, που το λουρί που σου βάλανε στο λαιμό, έφτανε κάθε φορά, όπως είχε πει και ο Καζαντζάκης στο Ζορμπά.
Ελευθερία εικονική, ελευθερία δανεική που σταματάει σε ένα μέτρο γης που σου έχουν οριοθετήσει. Και χτες ξύπνησες στη κόλαση, μέσα στις φλόγες και στην υποκρισία που είχε την οσμή του αίματος παντού… Τώρα άρχισες να ξυπνάς, να καταλαβαίνεις ότι όσα σου είχανε τάξει, ότι θα γινόταν για το καλό σου σε έφεραν στο χάος, να φοβάσαι για το αύριο… Για το αγέννητο μωρό που χάθηκε άδικα, όταν εσύ πίστευες ότι έπρεπε να κάνεις θυσίες, όταν άρχισαν να σου κόβουν τον καθαρό αέρα, να στον φορολογούν κι αυτόν, μαζί με τα είδη πρώτης ανάγκης…
Για το καλό σου όλα, έτσι σου είχανε πει, και τώρα που έμεινες πίσω να φοβάσαι όπως έγινε και στην Αργεντινή, η φωνή σου δεν έχει τη δύναμη να ενωθεί με τις κραυγές των αδικοχαμένων. Σου πήραν το χαμόγελο μαζί με τον αέρα κι εσύ δεν έχεις τώρα φωνή να διεκδικήσεις μόνος σου τη σωτηρία. Περιμένεις αυτούς που σε ξεπουλήσανε να σου μεγαλώσουν το σχοινί …Κι όσοι χάθηκαν, έγιναν γροθιά στο στομάχι εκείνων που αποποιούνται μια ζωή ευθύνες , μάρτυρες μιας νέας εποχής, σε κάνουν να φοβάσαι για το αύριο…
Για τα παιδιά σου που δε ξέρεις τι να τους υποσχεθείς, για έναν κόσμο που τους παρέδωσες κατεστραμμένο, μόνο τα λόγια του Ρίτσου, έμειναν να μας δίνουν ελπίδα
"Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν.
Aυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν…"
mediasoup
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου