H Σοφία Σακοράφα για το ασφαλιστικό: Μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού... Μέτρα απόλυτης και άμετρης βίας... Σύντομα θα ζήσουμε στιγμές αποκάλυψης...

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Ο χρόνος είναι λίγος γι αυτό μπαίνω αμέσως σε πολιτικές σκέψεις, ερμηνείες και συμπεράσματα.

Είμαι σοσιαλίστρια, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους.

Σίγουρα, καταρχήν, γιατί δε συμφωνώ με τον καπιταλισμό.

Είτε με την ακραία μορφή του νεοφιλελευθερισμού, είτε με την πιο ήπια μορφή που αναπτύσσει κατά καιρούς στη Δύση.

Γιατί και αυτή η ήπια μορφή του είναι αποτέλεσμα είτε πολέμων,

είτε ληστειών άλλων ηπείρων,

είτε εκμετάλλευσης των μεταναστών.

Πρέπει όμως να τονίσω το εξής :

Ο καπιταλισμός σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το χτες.

Το 68, για παράδειγμα, το σύστημα διέθετε κοινωνικά αποθέματα,

ενσωμάτωνε εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες, μέχρι και τον Κον Μπετίτ έκανε υπουργό.

Ένας τέτοιος καπιταλισμός, και ας μη βιαστούν κάποιοι να με κατηγορήσουν ως ρεφορμίστρια, ένας καπιταλισμός που δεν εξαθλιώνει, που δεν περιθωριοποιεί, που δεν πετάει τους πολίτες του σαν στημένες λεμονόκουπες, έχει μια πολιτική δυναμική.

Η πολιτική δυναμική που έχει αφορά στο εξής : όταν η J.P Morgan, με το πάτημα ενός κουμπιού,

καταστρέφει τις οικονομίες 3 ευρωπαϊκών χωρών, τότε

έχουμε σίγουρα

ανάγκη από πολίτες μορφωμένους,

καλλιεργημένους,

ενδυναμωμένους,

από πολίτες συνειδητούς,

και όχι από πολίτες κατεστραμμένους, ρημαγμένους και εγκαταλελειμμένους στα αρπακτικά όρνεα.

Και για το λόγο αυτό είμαι σοσιαλίστρια.

Γιατί πιστεύω ότι τούτο το σύστημα θα φτάσει στο τελευταίο του στάδιο όχι μόνο από τις αντιθέσεις του,

αλλά ΚΑΙ από ένα κίνημα που δε θα διαπραγματεύεται την επιβίωσή του ή την ενσωμάτωσή του, όπως σήμερα,

αλλά ισχυρό και δυνατό θα επιχειρεί τη ρήξη και την ανατροπή.

Δεν αρκεί, είπε ο Μαρξ, να πάει η ιδέα προς το πραγματικό,

πρέπει και το πραγματικό να πάει προς την ιδέα.

Και για να πάει το πραγματικό προς την ιδέα πρέπει καταρχήν να είναι ζωντανό.

Το ΠΑΣΟΚ από το 74, από τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και αργότερα,

εξαιρώντας κακές παρενθέσεις,

αργότερα λοιπόν με το Γιώργο Παπανδρέου, μίλησε για αυτό το είδος του πολίτη, του δυνατού, του εύρωστου, του ενεργού, του συνειδητού.

Μίλησε για αυτήν την κοινωνία, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της κοινωνικής συνοχής.

Μίλησε για αυτό το οικονομικό μοντέλο,

το μοντέλο της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα.

Στο ασφαλιστικό,

σαν μια κορυφαία πολιτική στιγμή,

μιας κορυφαίας πολιτικής επιλογής.

Από μία σοσιαλιστική κυβέρνηση....

Και τι μας λέει η κυβέρνηση.

Ότι και τα μέτρα αυτά

και τα προηγούμενα

και αυτά που θα έρθουν, γιατί θα έρθουν κι άλλα,

ήδη εν μέσω διαπραγματεύσεων είχαμε τη σφήνα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα,

μας λέει ότι είναι μεν άδικα, αλλά είναι αναγκαία για τη σωτηρία της πατρίδας.

Αυτό σε επίπεδο ηθικής είναι ανήθικο,

όπως αιώνες τώρα έχουμε καταλήξει για την ανηθικότητα του δόγματος ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Και όταν “τα μέσα” είναι η εξαθλίωση του λαού, τότε η σωτηρία δεν είναι της πατρίδας, αλλά όσων την απομυζούν.

Σε επίπεδο ιδεολογικό είναι ακατανόητο.

Γιατί εάν δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής μέσα στην κρίση,

μέσα δηλαδή στην ιστορική και πολιτική συγκυρία που ωριμάζει και τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου,

τότε δεν μπορείς ποτέ να είσαι σοσιαλιστής, παρά μόνο νεοφιλελεύθερος.

Σε επίπεδο πολιτικό είναι ανέντιμο.

Γιατί από τη μία κόβουμε μισθούς και συντάξεις,

που ειδικά οι συντάξεις θα έχουν και πενιχρό, αλλά και μακρινό οικονομικό αντίκρισμα για το κράτος,

και από την άλλη νομιμοποιούμε στα νοσοκομεία παρανομίες δισεκατομμυρίων με το επιχείρημα ότι θα είναι η τελευταία φορά.

Έχουμε τρελαθεί.

Η Βουλή σήμερα, στην πλέον τραγική οικονομική συγκυρία, καλείται να περάσει τροπολογία νομιμοποιώντας ληστεία δισεκατομμυρίων, με τη δέσμευση ότι θα είναι η τελευταία φορά που τα χαρίζει σε κλέφτες.

Και συνεχίζω.

Σε επίπεδο φιλοσοφίας είναι θατσερικό.

Το σημερινό νομοσχέδιο αλλάζει εκ βάθρων τα πάντα.

Και αυτό πρέπει να το καταλάβει ο Ελληνικός λαός.

Ο σκοπός των αλλαγών είναι η συνολική αλλαγή της αρχιτεκτονικής του ασφαλιστικού συστήματος.

Η μετατροπή του, από δημόσιο κοινωνικό, αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο,

σε κεφαλαιοποιητικό ή αναλογικό, όπως το ονομάζουν,

με την εισαγωγή φυσικά της ιδιωτικής ασφάλισης και την ελαχιστοποίηση της συμμετοχής του κράτους.

Με το νέο νομοσχέδιο καταργείται η τριμερής χρηματοδότηση

αφού το κράτος περιορίζεται στην καταβολή προνοιακού επιδόματος, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι σύνταξη.

Σε επίπεδο στρατηγικής είναι εγκληματικό.

Με πολιτικές επιλογές φτάσαμε στο σημερινό μονόδρομο.

Και αυτές οι επιλογές δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας μόνο.

Είναι εμφανής πολιτική πρόθεση!

Τόσο εμφανής πολιτική πρόθεση, όμως, που πιστεύω ξεκάθαρα πια,

ότι τα μέτρα δεν επιβλήθηκαν λόγω της κρίσης,

αλλά, δυστυχώς για την κυβέρνηση και την ταυτότητα που επικαλείται, με αφορμή την κρίση.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω,

η πολιτική τεκμηρίωση του ασφαλιστικού

και των λοιπών μέτρων που απορρέουν από το μνημόνιο,

είναι ανήθικη, ανέντιμη, επικίνδυνη και σκληρά νεοφιλελεύθερη,

το ίδιο και τα μέτρα.

Μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού, μέτρα που καταστρέφουν τους γονείς μας που δεν έφταιξαν και υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας που επίσης δε φταίνε.

Μέτρα απόλυτης και άμετρης βίας.

Και μάλιστα σε μία στιγμή που ήδη οι πολίτες έχουν υποστεί τη βία της μίζας,

του Βατοπεδίου,

του C4 I,

των τοξικών ομολόγων,

του χρηματιστηρίου,

των πιστολέρο εναντίον 15χρονων,

της καμένης Ηλείας,

του ξεπουλήματος ή του ρημάγματος των ολυμπιακών εγκαταστάσεων που πλήρωσαν με το αίμα του οι Έλληνες.

Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι

Πού νομίζουμε ότι θα πάει όλη αυτή η συσσωρευμένη βία που υφίστανται οι πολίτες.

Πού νομίζουμε ότι θα εκτονωθεί όλος αυτός ο τεράστιος θυμός που γεννάει η αδικία.

Πού νομίζουμε ότι θα χυθεί όλη αυτή η οργή που παράγει η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια, η παρακμή, η αλαζονεία, το ψέμα.

Και μάλιστα σε ποια πολιτική συγκυρία?

Στη συγκυρία όπου οι αριστεροί,

ενώ θέλουν να γνωρίσουν στον κόσμο τη φιλία, αυτή της αταξικής κοινωνίας, όπως λέει και ο Μπρεχτ

δεν μπορούν να είναι φίλοι μεταξύ τους.

Αλληλοσπαράσσονται, με τεράστια “ίδια” ευθύνη, την οποία και θα αποδώσει σίγουρα η ιστορία.

Πού νομίζουμε ότι θα πάει αυτό το κύμα.

Όσοι νομίζουν ότι θα σκάσει πριν σαρώσει την ακτή πλανώνται πλάνην οικτρά.

Από εδώ, από την αίθουσα του Κοινοβουλίου, που νομίζω ότι λίγοι έχουμε καταλάβει ότι ο ναός της Δημοκρατίας

στη συνείδηση του μέσου Έλληνα

είναι ναός διαπλοκής,

συναλλαγής και ρεμούλας,

από εδώ λοιπόν προειδοποιώ :

Σύντομα θα ζήσουμε στιγμές αποκάλυψης.

Στην Ουγγαρία, αυτές οι στιγμές αποκάλυψης, θέριεψαν το αυγό του φιδιού,

τους πραιτοριανούς φασίστες, που έφτασαν σε απόσταση εκλογικής αναπνοής από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση,

που επίσης έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ.

Λοιπόν κυρίες και κύριοι συνάδερφοι,

Όπως έχω την υποχρέωση να κάνω, σημαίνω συναγερμό.

Είναι γνωστό ότι όταν κοιλοπονάει η ιστορία

ή τέρατα γεννάει

ή αγγέλους.

Οι μαμές της ιστορίας ας είναι αυτή τη φορά η κοινή πολιτική δράση όλων όσων αντιστεκόμαστε,

όλων όσων έχουμε ένα άλλο όραμα,

όλων όσων υποδεικνύουμε έναν άλλο δρόμο.

Διαφορετικά ο καθείς ας αναλάβει και τις ευθύνες του.

Εγώ ήδη έχω αναλάβει τις δικές μου.

Για αυτό και καταψηφίζω το νομοσχέδιο.

sibilla-gr