Στη δεκαετία του 80 επέστρεψε στη δισκογραφία ερμηνεύοντας έργα διαφορετικού ύφους, όπως Μάνο Χατζιδάκι και Στέφανο Κορκολή.
Η Μαρία Δημητριάδη ήταν αδερφή της Αφροδίτης Μάνου και πρώτη σύζυγος του παρουσιαστή και μουσικού Ανδρέα Μικρούτσικου. Υπήρξε επίσης στη δεκαετία 70 δημοτικός σύμβουλος στον δήμο Ταύρου.
Πέθανε στις 7 Ιανουαρίου του 2009 στο νοσοκομείο '"Ευαγγελισμός", όπου είχε εισαχθεί για σπάνια πνευμονική νόσο. Επιθυμία της ήταν να μην ταφεί και να αποτεφρωθεί.
Ένα μικρό αφιέρωμα, απο το redship
Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από τον πρόωρο θάνατο της αγαπημένης ερμηνεύτριας, της συνοδοιπόρου μας Μαρίας Δημητριάδη.
Μιας προσωπικότητας που την χαρακτήριζε το ήθος, η ποιότητα, η αξιοπρεπής και αγωνιστική στάση ζωής.
Ασυμβίβαστη, δυναμική και συνάμα τρυφερή, με μεγάλο ερμηνευτικό εύρος, η Μαρία Δημητριάδη υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και πιο εκφραστικές Ελληνίδες τραγουδίστριες, που έβαλε το στίγμα της στο πολιτικό τραγούδι. Ερμήνευσε μοναδικά στίχους κορυφαίων ποιητών και δημιουργίες μεγάλων Ελλήνων συνθετών, στρατεύτηκε στο κομμάτι εκείνο της τέχνης που αφουγκράζεται, οραματίζεται, αντιστέκεται στην εκμετάλλευση και το σκοτάδι της καταπίεσης.
Τι να πρωτοθυμηθούμε από την πορεία αυτής της «φωνής», που συγκλόνισε ερμηνεύοντας καταλυτικά, δραματικά, υπέροχα την ποίηση των Ναζίμ Χικμέτ και Βολφ Μπίρμαν, που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος στα «Πολιτικά Τραγούδια» (1975).
`Η και τις επόμενες συνεργασίες της με τον συνθέτη, στους αξεπέραστους δίσκους «Καντάτα για τη Μακρόνησο» (βασισμένη στον «Πέτρινο Χρόνο» του Ρίτσου) – «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι», στην εξεγερμένη «Φουέντε Οβεχούνα», στα «Τροπάρια για Φονιάδες», όπου ζωντανεύουν οι μορφές των Τσε Γκεβάρα, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Καρυωτάκη, Πλουμπίδη, στα «Τραγούδια της Λευτεριάς» σε στίχους Μπρεχτ, Αναγνωστάκη, Ρίτσου, Φώντα Λάδη, Αλκη Αλκαίου…
Μας λείπει, αλλά ταυτόχρονα είναι πάντα μαζί μας, στους καθημερινούς αγώνες για να μας συντροφεύει με τη φωνή της και να μοιράζεται μαζί μας την πιο όμορφη «προφητεία» πως «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη»…
Η Μαρία Δημητριάδη αντιστάθηκε με τόλμη και παρρησία στην ευκολία και στα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο της τέχνης, με αποτέλεσμα να βρεθεί αντιμέτωπη με τις αντιξοότητες που δημιουργεί το σύστημα στους καλλιτέχνες που δεν υποτάσσονται στις επιδιώξεις του.
Δε λύγισε… Πάντα παρούσα μέσα στα γεγονότα, συνόδευσε με τα τραγούδια της τους εργατικούς – αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των δεκαετιών ’70 – ’80, αλλά και αργότερα, μέχρι τέλους, ανταποκρινόμενη στα αγωνιστικά καλέσματα. Τραγουδώντας στις συναυλίες αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους και διωκόμενους λαούς, στους απεργιακούς αγώνες, στα μπλόκα των αγροτών.
Με πίστη στο όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας, συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ, στηρίζοντας τις θέσεις του και παλεύοντας μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου