Αναφερόμενη στην πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) για το χρέος, σημειώνει ότι «σε λίγες ημέρες θα βγει και το κείμενο διακήρυξης, μαζί με τις πρώτες υπογραφές στην Ελλάδα κι εξωτερικό», υπογραμμίζοντας ότι «στρατηγικός στόχος είναι η απελευθέρωση δυνάμεων από το φόβο του μονόδρομου». Μιλώντας για την κρίση του πολιτικού συστήματος επισημαίνει ότι «προσπαθεί να αναδιατάξει δυνάμεις. Ήδη έχει παρουσιαστεί μια έντονη κινητικότητα στην κατεύθυνση της διατήρησής του, της διάσωσής του». Σε ό,τι αφορά τις πρωτοβουλίες οργάνωσης πολιτών απέναντι σε συγκεκριμένα ζητήματα, υπογραμμίζει ότι είναι «οι πυρήνες ενός κινήματος που αυτοοργανώνεται κάθετα και θέτει αιτήματα» και συμπληρώνει ότι «αυτό που είναι κρίσιμο να γίνει, είναι αυτά τα κινήματα να συνδεθούν κι οριζόντια ώστε να μπορέσουν να εξελιχθούν σε δύναμη κρούσης και να αναδείξουν πολιτικές λύσεις».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης: Μιχάλης Σιάχος: Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής και της αμφισβήτησης. Πολλοί ζητούν τη σαρωτική κατεδάφιση του. Βλέπετε µια καινούργια διάταξη στο πολιτικό τοπίο; Τι χρειάζεται για να γίνει αυτό;
Σοφία Σακοράφα:Το πολιτικό σύστηµα, ακριβώς επειδή γνωρίζει αυτήν την κρίση, προσπαθεί να αναδιατάξει δυνάµεις. Ήδη έχει παρουσιαστεί µια έντονη κινητικότητα στην κατεύθυνση της διατήρησής του, της διάσωσής του. Αναμφισβήτητοι πυλώνες του είναι οι µηχανισµοί προπαγάνδας που προσπαθούν και µέχρι σήµερα το καταφέρνουν να εµπεδώσουν το δόγµα του µονόδροµου, την αντίληψη της συνένοχης κοινωνίας και φυσικά τη λογική του κοινωνικού αυτοµατισµού. Κρίσιµο παραµένει, εάν από την άλλη µεριά θα διαµορφωθεί µία πρόταση µε διαφορετικό προσανατολισµό, µια πρόταση πειστική και ταυτόχρονα δυναµική. Και µε απόλυτη αγωνία και ειλικρίνεια σας λέω, εάν όχι σήµερα τότε πότε ... Υπάρχει ένα πολιτικό χρέος για τις δυνάµεις της Αριστεράς: να αφουγκραστούν και να κατανοήσουν ότι η κοινωνική ανάγκη για σύνθεση υπερβαίνει την πολιτική λογική του κατατεµαχισµού. Η σύνθεση, όµως, προϋποθέτει κοινή δράση, κοινό µέτωπο. Από τα κάτω ισχυροποιείται η κοινή δράση, από τα πάνω, όµως, διαµορφώνονται οι προϋποθέσεις.
Μιχάλης Σιάχος: Η στάση σας στο Μνημόνιο ανέσυρε στην επιφάνεια ζητήματα συνείδησης, πειθαρχίας, κοµµατικών πιέσεων, ρόλου του βουλευτή, µμετατροπής των κοινοβουλευτικών οµάδων σε λόχους. Πώς αποτιµάτε σήµερα όλα αυτά; Στην καθηµερινότητά σας, στη Βουλή, στη σχέση µε τον κόσµο είχατε προβλήµατα;
Σοφία Σακοράφα: Σήµερα οι επιλογές της κυβέρνησης βρίσκονται σε απόλυτη αναντιστοιχία µε την κοινωνία, για το λόγο αυτό άλλωστε έχει δώσει συγκεκριµένο περιεχόµενο στη διαδικασία του «κατά συνείδηση». Κατά συνείδηση για την κυβέρνηση σηµαίνει καθ' υποταγή. Καθ' υποταγή στο ΔΝΤ και σε ξένα πολιτικά διευθυντήρια. Η συνείδηση όµως και η πειθαρχία στην πολιτική έχουν συγκεκριµένο περιεχόµενο κι αναφορά . Το περιεχόµενο είναι οι πολιτικές δεσµεύσεις που αναλαµβάνει κανείς και η αναφορά του είναι πάντα η ίδια η κοινωνία, που του έδωσε την εντολή υλοποίησης αυτών των δεσµεύσεων. Η πολιτική µου επιλογή, από το Μνηµόνιο και µετά, ακουµπάει µε απόλυτη συνέπεια σε αυτά τα δύο κι αυτό αναγνωρίζεται από ένα µεγάλο µέρος του κόσµου, µεταξύ των οποίων και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η λειτουργία µου στη Βουλή έχει πολλά προβλήµατα, ακριβώς γιατί είµαι εκτός κάποιας Κοινοβουλευτικής Οµάδας (Κ.Ο.) και για τους ανεξάρτητους δεν προβλέπονται από τον Κανονισµό αυτά που προβλέπονται για τις Κ.Ο. Τονίζω, όµως, ότι αυτή η τεχνική δυσκολία δεν πρέπει να οδηγήσει στη σύσταση Κ.Ο. από τους ανεξάρτητους. Ακόµη κι εάν αυτό εξυπηρετεί τη µορφή, τη διαδικασία δηλαδή, υπονοµεύει το περιεχόµενο, την πολιτική δηλαδή. Θεωρώ εγκληµατικό για να έχω κάποιες διευκολύνσεις παραπάνω, να συµπράξω µε πολιτικούς που µας χωρίζει η άβυσσος. Θεωρώ, ταυτόχρονα, εξαιρετικά επικίνδυνο στις µέρες µας, µε πρόσχηµα διαδικαστικά θέµατά να καταλύονται διαχωριστικές γραµµές. Εκτός κι αν αυτό για κάποιους είναι ένας πιλότος για τα µελλούµενα. Τότε δεν είναι απλώς επικίνδυνο, αλλά και πολιτικά χυδαίο.
Μιχάλης Σιάχος: Στη Βουλή θέσατε το ερώτημα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) του χρέους. Πείτε µας περισσότερα για την ιδέα και την πρωτοβουλία ...
Σοφία Σακοράφα: Καταρχήν δεν ανακαλύπτουµε τον τροχό. Η ΕΛΕ έχει συσταθεί σε κράτη µε διαφορετικά χαρακτηριστικά και µε σηµαντικά αποτελέσµατα. Στόχος είναι αυτή η επιτροπή να αναδείξει ποιο µέρος του χρέους είναι παράνοµο ή απεχθές και να το αρνηθούµε. Στόχος, δηλαδή, δεν είναι εάν η Ελλάδα µπορεί να πληρώσει το χρέος, αλλά τι πρέπει να πληρώσει από αυτό. Η ΕΛΕ είναι µια επιτροπή διεθνής, που αποτελείται από ειδικούς λογιστές του χρέους και των δηµόσιων οικονοµικών, από νοµικούς, οικονοµολόγους, αντιπρόσωπους των εργατικών οργανώσεων και µέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών. Θα είναι ανεξάρτητη από τα πολιτικά κόµµατα, αλλά δεν θα αποκλείει τη συµµετοχή πολιτικών. Η ΕΛΕ θα διασφαλίζει την πρόσβαση σε εξειδικευµένη γνώση και θα εγγυάται τον δηµοκρατικό έλεγχο, καθώς και το υπόλογο όλων των εµπλεκοµένων.
Είναι αυτονόητο ότι για να επιτύχει το στόχο, θα πρέπει να έχει πλήρη πρόσβαση στις συµβάσεις δηµόσιου χρέους από τη µεταπολίτευση, συµπεριλαµβανοµένων των εκδόσεων οµολόγων, αλλά και χρέους που είναι διµερές, πολυµερές, ή άλλης µορφης. Θέλω να τονίσω ότι δεν µιλάµε για µια επιτροπή περιχαρακωµένη, αλλά για µια επιτροπή δυναµική, που θα πλαισιωθεί από την ίδια την κοινωνία. Το ζητούµενο είναι αφενός η ενηµέρωση του ελληνικού λαού, αφετέρου η µε καλύτερους όρους διαπραγµάτευση της Ελλάδας µε τους πιστωτές της, αλλά και η απόδοση ευθυνών σε όσους δηµιούργησαν αυτήν την κατάσταση. Διαφάνεια, ενδυνάµωση της Ελλάδας κι απόδοση ευθυνών είναι το τρίπτυχο αυτής, της τακτικού χαρακτήρα πρότασης. Ο στρατηγικός, όµως, στόχος είναι η απελευθέρωση δυνάµεων από το φόβο του µονόδροµου. Η ΕΛΕ, επί της ουσίας, είναι ένα τακτικό βήµα στα όρια των αστικών θεσµών και της διαφάνειαις και παράλληλα ένα στρατηγικό βήµα συγκρότησης ενός κι νήµατος µε ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Σε λίγες ηµέρες θα βγει και το κείµενο της διακήρυξης, µαζί µε τις πρώτες υπογραφές από Ελλάδα κι εξωτερικό.
Μιχάλης Σιάχος: Πολλές φορές υπάρχουν αντιδράσεις στο Χώρο του ΠΑΣΟΚ, άλλοτε αυθεντικές κι άλλοτε συνδεμένες µε χειρισµούς που επιδιώκουν να εγκλωβίσουν το ριζοσπαστισµό στο πλαίσιο του δικοµµατισµού. Από την άλλη, η Αριστερά προσπαθεί συχνά να εκµεταλλευτεί, κυρίως εκλογικά, τις διαφοροποιήσεις. Υπάρχει προοπτική µέσα από τέτοιες εύκολες συναντήσεις;
Σοφία Σακοράφα: Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στην πιο δύσκολη φάση της από τη µεταπολίτευση και µετά. Αυτό βοηθά, ώστε να αναγνωρίζει πιο εύκολα και τις κινήσεις ενσωµάτωσης αλλά και τις εκλογικές συµµαχία; που δεν έχουν πολιτικό βάθος. Και τις αναγνωρίζει γιατί πολύ απλά βλέπει ότι η επόµενη ηµέρα παραµένει ίδια. Αυτή τη στιγµή η κοινωνία βρίσκεται ένα βήµα πιο µπροστά κι από ευκαιριακές συγκολλήσεις κι από επικοινωνιακούς ελιγµούς εκτόνωσης. Βρίσκεται πιο µπροστά, γιατί η ανάγκη της είναι µεγάλη. Κι αυτή η ανάγκη ορίζει το µέτρο κάποιων συµµαχιών. Και το µέτρο σήµερα δεν είναι ούτε η διαχείριση, ούτε η συγκόλληση, αλλά η προοπτική της ανατροπής, η οποία όµως προϋποθέτει ισχυρό µέτωπο.
Μιχάλης Σιάχος:Οι φωνές ενάντια στο Μνημόνιο και το χρέος πληθαίνουν. Σιγά σιγά διαµορφώνονται εναλλακτικές προτάσεις για το τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση και το κράτος. Υπάρχουν, άραγε, προτάσεις για το τι πρέπει να κάνει η κοινωνία σ' αυτή τπ δύσκολη περίοδο; Αν µιλάµε για συλλογική δράση, τι είδους κινήµατα, τι αντιδράσεις χρειαζόµαστε;
Σοφία Σακοράφα:Για πολλά χρόνια είτε από απογοήτευση, είτε από στρεβλή αντίληψη περί κατακτήσεων, ο ατομικισμός και ή αφασία ήταν στην πρώτη γραµµή. Σήµερα, λοιπόν, αυτό που είναι ικανό να συσπειρώσει, είτε είναι τα διόδια, είτε η προστασία του δηµόσιου χώρου, είτε αύριο οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, είτε η άρνηση του απεχθούς χρέους, είτε οι αγρότες της Στυλίδας είναι οι πυρήνες ενός κινήµατος που αυτοοργανώνεται κάθετα και θέτει αιτήµατα. Προσωπικά είµαι αντίθετη στην περιγραφή χαρακτηριστικών, στην ερώτηση τι είδους κίνηµα χρειαζόµαστε. Νοµίζω, άλλωστε, ότι αυτή η αυστηρή περιγραφή έχει οδηγήσει σε περιχαρακώσεις, ενώ σήµερα είναι η εποχή της πολύμορφης αυτοργάνωσης. Αυτό που είναι κρίσιµο να γίνει, είναι αυτά τα κινήµατα να συνδεθούν κι οριζόντια, ώστε να µπορέσουν να εξελιχθούν σε δύναµη κρούσης και να αναδείξουν πολιτικές λύσεις. Και βέβαια, όσο πιο ριζοσπαστικές δυνάµεις βρίσκονται µέσα στα κινήµατα αυτά, τόσο πιο ριζοσπαστική θα είναι και η πολιτική λύση που θα διεκδικήσουν.
Eφημερίδα «Δρόμος» (22.01.2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου