Γλώσσα λανθάνουσα...

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Αναγκαίο κακό, μάς λένε, οι μεταρρυθμίσεις.

Για να μπει τάξη στα δημοσιονομικά... Για να έλθουν καλύτερες μέρες... Για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα στη χώρα μας, λες και κυβερνούσαν άλλοι τόσα χρόνια και όχι οι ίδιοι που κυβερνούν και σήμερα, συντηρώντας τη φαυλότητα, τη διαφθορά και την απαξίωση του Δημοσίου, το οποίο αίφνης ανακάλυψαν όλοι ως πηγή της ελληνικής κακοδαιμονίας. Ιδίως αυτοί που πλούτιζαν όλα τα χρόνια από την αφαίμαξή του, με τους «κολλητούς», τους «νταβατζήδες», τους «εργολάβους» και τη στρατιά υπάκουων γραφειοκρατών που φρόντιζαν να διαφθείρουν με το «ρουσφέτι» και το διορισμό.

Να όμως που έρχεται ο «Εκόνομιστ» να μας ανοίξει τα μάτια. «Η Μάχη που βρίσκεται μπροστά μας - Ο έλεγχος των συνδικάτων στο δημόσιο τομέα» τιτλοφορείται πρόσφατο εξώφυλλο της γνωστής επιθεώρησης (06/01).
«Από τη μια, οι υπάλληλοι στις φυλακές της Καλιφόρνιας, οι Βρετανοί αστυνομικοί, οι Γάλλοι σιδηροδρομικοί, οι Ελληνες δημόσιοι υπάλληλοι και οι καθηγητές σχεδόν παντού. Από την άλλη, οι κυβερνήσεις με τις άδειες τσέπες στον αναπτυγμένο κόσμο. Ακόμη και η αναφορά σε περικοπές έχει βγάλει τους εργαζομένους στο δημόσιο τομέα στους δρόμους σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οταν τα σχέδια αυτά τεθούν σε εφαρμογή, να περιμένετε χειρότερα», γράφει στο κύριο άρθρο του ο «Εκόνομιστ» και συμπληρώνει:

«Ενα άλλο μέτωπο θα είναι τα "προνόμια" των συνδικάτων. Δεν πάει καιρός από τότε που οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων δεν καλοέβλεπαν την ιδέα οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο να μετέχουν σε συνδικάτα...». Πηγαίνοντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, επισημαίνει: «Θα ήταν παράλογο να απαγορευτούν τα συνδικάτα στο δημόσιο τομέα σε μία περίοδο που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να κάνουν τις δημόσιες υπηρεσίες να μοιάζουν περισσότερο με τις ιδιωτικές. Το δικαίωμά τους όμως να απεργούν θα πρέπει να περιοριστεί αισθητά (...) Ακόμη και η ίδια η συνδικαλιστική συμμετοχή θα πρέπει να αλλάξει, προβλέποντας την "εξαίρεση" κάποιων, επιτρέποντας σε ένα μέλος να αποφασίζει αν θα μετάσχει ή όχι»... Μπίνγκο!!

Με άλλα λόγια, το γνωστό για τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις περιοδικό μάς λέει «κομψά» ότι η επόμενη μεγάλη μάχη των απανταχού κυβερνήσεων θα είναι να καταφέρουν να σπάσουν τη δύναμη των συνδικάτων στο δημόσιο τομέα, αφήνοντας αιχμές ακόμη και για απαγόρευση του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι (!). Τύφλα να έχουν οι λύσεις Πινοσέτ...

Επιχαίρει άλλωστε για την απαξίωση του συνδικαλισμού τις τελευταίες δεκαετίες, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, μετά τη μεγάλη ήττα που υπέστη το διεθνές εργατικό κίνημα με την επικράτηση των Θάτσερ-Ρέιγκαν και τη μετατροπή της πολιτικής τους σε διεθνές «υπόδειγμα». Ειδικά μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο οποίος δεν παρέσυρε μόνο το σταλινισμό αλλά και την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία των «κοινωνικών συμβολαίων», του ελέγχου του συνδικαλιστικού κινήματος μέσω της γραφειοκρατίας και της παραχώρησης «προνομίων» έναντι πολιτικής στήριξης.

Οπως χρησιμοποιήθηκαν οι υπαρκτές όντως αδυναμίες του δημόσιου τομέα, για να περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και η παράδοση στο ιδιωτικό κεφάλαιο ζωτικών μέχρι πρότινος τομέων της δημόσιας σφαίρας (κοινωνικές υπηρεσίες, παιδεία, συγκοινωνίες), έτσι και τώρα χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για την πλήρη κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων και την επιστροφή τους στην άγρια δύση των αρχών του 20ού αιώνα. Μην ξεχνάμε άλλωστε: για περιορισμό των «αδικιών» στο δημόσιο τομέα ξεκινήσαμε..., για να τιθασεύσουμε έλλειμμα και χρέος και φθάσαμε στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα... 

enet.