Για ακόμα μία φορά συνεδρίασαν τα μεγάλα κεφάλια τα οποία ευθύνονται για την κατάντια του τόπου και αποφάσισαν πάλι για εμάς χωρίς εμάς. Χωρίς καμία ανακοίνωση για άμεσα μέτρα τα οποία θα πατάξουν την φοροδιαφυγή, μέτρα με τα οποία θα εισπράξουν φόρους από αυτούς που πραγματικά χρωστάνε, αυστηρά μέτρα για αυτούς που συλλαμβάνονται αλλά τελικώς απελευθερώνονται με το περιβόητο άρθρο 99. Χωρίς απολύτως καμία ανακοίνωση μέτρων μείωσης των παχυλών μισθών τους αλλά ούτε και κανένα ελεγκτικό μηχανισμό των εισοδημάτων των εκατομμυριούχων πολιτικών της Πατρίδας μας. Αντιθέτως για ακόμα μία φορά καλείτε ο χαμηλόμισθος, ο μικρομεσαίος και ο συνταξιούχος να συνεισφέρουν σε βαθμό μεγαλύτερο από τους έχοντες πλούτο και ακριβά γούστα. Την στιγμή ετούτη όπου μισθωτοί και εργαζόμενοι κάνουν θυσίες, αυτοί που κάθονται στα έδρανα της βουλής αποφάσισαν να μην συνεισφέρουν έτσι ώστε να ξεπεραστεί ο σκόπελος! Δυστυχώς όλοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει τελικά πού βρισκόμαστε, τις δύσκολες ώρες που περνάμε και την κατάσταση στην οποία έφεραν ετούτο τον ευλογημένο τόπο.
Το χειρότερο όμως είναι, ότι δεν δείχνουν πραγματικά να θέλουν να αλλάξουν καν ρότα. Πότε θα αποφασίσουν να αφήσουν τους ψευτοπαλικαρισμούς, να αψηφήσουν το πρόσκαιρο εκλογικό όφελος και να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό, όσο σκληρή και αν είναι; Είναι ειλικρινά ντροπή να συνεχίζουν ακόμα να χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου, υποστηρίζοντας πράγματα που ξεχνούν όταν γίνουν κυβέρνηση, κάνοντας και πάλι πως δεν ήξεραν.
Πότε θα πάψουν οι εκάστοτε Κυβερνήσεις να παίρνουν αποφάσεις χωρίς να αφουγκράζονται την λαϊκή βούληση; Πόσο πιο τίμιο και ειλικρινές θα ήταν να είχε ερωτηθεί ο λαός για το Μνημόνιο πριν παρθεί η όποια απόφαση ανεξαρτήτως την αναγκαιότητα του ή όχι. Τι πιο Δημοκρατικό σήμερα από ένα δημοψήφισμα με ένα απλό ερώτημα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην δανειακή σύμβαση; Με μία ειλικρινή απάντηση από αυτούς που τραβάνε πραγματικά το κουπί, όπου σύμφωνα με το αποτέλεσμα θα μπορούσαν οι σοφοί του τόπου, Δημοκρατικά πλέον να προκαθορίσουν το μέλλον της Χώρας. Ας πράξουμε και μία φορά λάθος σαν Έθνος αν κάποιοι πιστεύουν ότι μέχρι σήμερα έπρατταν το δίκαιο και σωστό. Τους είδαμε και δαύτους…
Ένα ολόκληρο Έθνος περιμένει υπομονετικά να δει που θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Όλα δείχνουν ότι το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα μία μέση λύση που θα αφήσει «για μετά» την επίλυση του προβλήματος. Κάτι το οποίο θα αποδειχθεί οριστικά καταστροφικό για τον τόπο καθώς ο χρόνος έχει από καιρού τελειώσει. Το πρέπον και ιδανικότερο θα ήταν ένα τελικό πακέτο αποφάσεων του οποίου η εφαρμογή θα εξασφαλίζει το τέλος της κατηφόρας. Δεν φαίνετε όμως να είναι αυτό το ζητούμενο για κάποιους.
Βλέπω καθημερινά ένα έθνος να παραμιλά και να γυρίζει την πλάτη του στο μέλλον - ένα μέλλον που όπως λέει και το τραγούδι το έφτιαξαν κάποιοι όπως ήθελαν. Τα έχω πάρει πραγματικά γιατί δεν μπορώ να βλέπω άλλο νέους ανθρώπους να πλαντάζουν στο κλάμα για το ξεπούλημα της ζωής τους και συνομήλικους μου να ετοιμάζονται για το εξωτερικό. Τα έχω πάρει με την κατάσταση που επικρατεί στην Πατρίδα μας, με την καλπάζουσα ανεργία, τις μαζικές απολύσεις, την ανασφάλιστη εργασία, τις συντάξεις των 300 ευρώ, τους μισθούς των 500 ευρώ, τον φόβο και την αγωνία για το αύριο. Τα παίρνω ακόμα περισσότερο όταν στον αντίποδα βλέπω τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, την περιουσία της Εκκλησίας, τους εφοπλιστές, τις πολυτελείς επαύλεις, τα ιδιωτικά jet και τα πλουσιοπάροχα γεύματα. Έναν κόσμο σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.
Κάπου στην μέση μία ξεχασμένη γενιά, που ενώ δεν έφταιξε σε τίποτα θα σηκώσει το μεγάλο βάρος της οικονομικής κρίσης, πληρώνοντας τα λάθη άλλων γενεών. Προηγούμενων γενεών που έφεραν την χώρα σε σημερινά αδιέξοδα, γενεών που κατασπατάλησαν τον πλούτο της πατρίδας μας, με αλόγιστες σπατάλες και επιδοτήσεις. Γενιές που δεν άφησαν τίποτα όρθιο για τους επόμενους. Στέκομαι μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθώ άναυδος της εξελίξεις. Αισθάνομαι τόσο ανίκανος μην μπορώντας να κάνω κάτι. Στέκομαι και σκέφτομαι πως βρισκόμαστε πλέον στο σημείο μηδέν. Η Ελλάδα βρίσκετε στην πιο κρίσιμη καμπή της από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Οι μέρες αυτές κρίνουν πραγματικά το μέλλον μας. Υπό αυτή την έννοια το πολιτικό σύστημα του τόπου φάνηκε κατώτερο των περιστάσεων. Ενώ η χώρα βρίσκετε στην ουσία, αυτή την ώρα σε ένα πραγματικό ραντεβού με την ιστορία, αυτοί τυρβάζουν περί άλλων. Μιλάμε για την πιο δύσκολη συγκυρία στην οποία έχει περιέλθει χώρα εν καιρώ ειρήνης και κάποιοι δείχνουν έστω και τώρα είναι ανίκανοι να καθίσουν και να βρουν όποια λύση.
«Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε - αν σώζεται - κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου