του Φίλιππου Βαμβουκάκη
Όλοι σχεδόν οι πολίτες, παρακολουθούμε άναυδοι, σχεδόν παγωμένοι, τις εξελίξεις στα πεδία πολιτικής και οικονομίας, αδυνατώντας να συλλάβουμε το μέγεθος των μετακινήσεων των τεκτονικών πλακών σε πολιτεία και κοινωνία, αρνούμενοι να πιστέψουμε την κατάρρευση της χώρας και τη φθίνουσα ατομική του πορεία και προοπτική ο καθένας. Το μέλλον διαγράφεται πολύ σκοτεινό για τους μη έχοντες και κατέχοντες μη διαπλεκόμενους, για τους εκτός του συστήματος της ευνοιοκρατίας και του νεποτισμού, «βλάκες» και τους απογόνους τους!Ως πότε όμως θα ανεχόμαστε μια συμμορία, αόρατη και απούσα από τις αγωνίες, από τους μεγάλους αγώνες, χωρίς χρώμα, χωρίς ιδεολογική βάση, με καταβολές στις χειρότερες ιστορικές παραδόσεις, μιας παρακμιακής, εθελόδουλης, ανάλγητης, καταστροφικής και προδοτικής νοοτροπίας, να κρατάει όμηρο τη χώρα; Ως πότε θα τους προσφέρουμε τα κλειδιά του σπιτιού μας, για να παραδοθούμε άνευ όρων στο μικροαστισμό της περιχαράκωσης, στο καθαρά ατομικό πεπρωμένο, στο πεδίο ενός απόλυτου εγωκεντρισμού, που εκπορεύεται από αόριστα φοβικά σύνδρομα και άθλια βολέματα;
Η ήττα αυτής της συμμορίας του πολιτικο οικονομικού συμπλέγματος, του καθεστώτος της πελατειακής δομής και της υστέρησης, πρέπει να αποτελέσει πρώτιστο καθήκον όλων των πατριωτικών δυνάμεων σήμερα !
Ας μη γελιόμαστε! Το κράτος και το παρακράτος της διαπλοκής, ζει και βασιλεύει! Έχει διαμορφωθεί μια νέα κάστα «μπουμπουκιών», προσκολλημένων στην εξουσία, η οποία δεν επιθυμεί συλλογικά οράματα. Η μόνη επιδίωξή της είναι η διατήρηση των προνομίων και η μεθόδευση να μην αλλάξει τίποτα. Εύκολα μεταλλάσσονται στο περιβάλλον της κρίσης, εύκολα αναβαπτίζονται. Με όπλο την αδυναμία και την απελπισία του λαού, προσπαθούν να χαϊδέψουν και πάλι αυτιά, να σπείρουν ψεύτικες ελπίδες, να κινδυνολογήσουν, να υποσχεθούν και πάλι τι;
Μια νέα καταστροφή! Είναι απαραίτητη λοιπόν μια συμμαχία των πολιτικών και κοινωνικών εκείνων δυνάμεων, που είχαν τη λιγότερη ευθύνη στην καταβαράθρωση της χώρας, κάτω από ένα συλλογικό όραμα σωτηρίας και δημοκρατικής αναγέννησης. Το ζητούμενο σήμερα είναι ένα μακρόπνοο σχέδιο προοπτικής, που θα δίνει ταυτόχρονα διεξόδους και στα καθημερινά, που θα λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν τον απλό πολίτη, τις ανησυχίες και τα άμεσα προβλήματά του, που θα ενώσει και θα εμπνεύσει το λαό, με δυνατή αξιόπιστη ηγεσία και εκπροσώπηση. Τότε και μόνο τότε θα μπορέσει να υπάρξει ένα θετικό επιθετικό κίνημα δημιουργικής αφύπνισης και όχι μόνο ένα αμυντικό κίνημα αντίδρασης, χωρίς ξεκάθαρο σχέδιο μελλοντικής πορείας,
Πελατειακές σχέσεις και λαϊκισμός: η συνταγή της καταστροφής
Μας έδειχναν τόσα χρόνια τη σκιά μας και πιστεύαμε ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές. Μας κατέστησαν σιγά-σιγά πελάτες τους! Τώρα μας έχουν αναβαθμίσει σε συνενόχους και μας θεωρούν δεδομένους. Έτσι συνεχίζουν σα να μην έχει συμβεί τίποτα, αυτοί οι ίδιοι και απαράλλαχτοι και οι νέοι κλώνοι τους στα κομματικά μαντριά της εξουσίας, να σπαταλούν και να στερούν κάθε αναγκαίο πόρο ανάπτυξης για τη χώρα, προκειμένου να βολευτούν και να βολέψουν, με συμπαραστάτη και μέγα χορηγό το κυρίαρχο μιντιακό σύμπλεγμα. Εκτός κάθε κοινωνικής πραγματικότητας, τυρβάζουν οι μεν γαλάζιοι περί εξουσίας, και αυτοδυναμίας, ποντάροντας στην κοντή μνήμη, χωρίς ίχνος σοβαρής αυτοκριτικής, οι δε πράσινοι ρίχνονται στην κομματική διαπάλη ανάδειξης αρχηγού, με όρους μιας σαθρής πολιτικολογίας των συσχετισμών, με την κοινωνία απούσα, χωρίς ουσιαστική ιδεολογική και πολιτική διαπάλη, χωρίς να έχει κανείς την ευθιξία και τη διορατικότητα να παραιτηθεί, να αποχωρήσει, αναλογιζόμενος το όχι και τόσο μακρινό σοσιαλιστικό του παρελθόν! Οι του τρίτου πόλου της πολύχρωμης «σύγχρονης» και της δογματικής αριστεράς συναγωνίζονται για πρωτοκαθεδρίες, υπερασπιζόμενοι τα ιερά του ευαγγέλια ο καθένας, ξεχνώντας ότι ο μαρξισμός είναι ζωντανό εργαλείο ανάλυσης και όχι θρησκεία, αφήνοντας τον άνθρωπο της εξαρτημένης εργασίας, -το υποκείμενο της ιστορικής αναφοράς της πάλης της αριστεράς εδώ και 150 περίπου χρόνια, τις τωρινές του ανάγκες, την εκπαίδευσή του στην ανάληψη της ιστορικής του ευθύνης και αποστολής, την ουσιαστική ωρίμανσή του- στο απόλυτο περιθώριο. Υπάρχει και ένα τρίτο σκέλος της αριστεράς, που στο όνομα της κληρονομιάς των ιματίων του καταρρέοντος κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, έχει επιδοθεί σε μια ιδεολογική, ηθική και αξιακή ουδετεροποίηση, δημιουργώντας κατάλληλο πεδίο υποδοχής και έκφρασης του παλιού σοσιαλληστρικού εκσυγχρονισμού. Το δε ανεκδιήγητο κομμάτι του ετερόκλητου εθνοκεντρισμού, αυτό που εμπεριέχει στη σύστασή του φαιά ιδεολογήματα, εννοεί να περιχαρακώσει και να απομονώσει ένα εξωστρεφές έθνος, σε εποχές κοσμογονίας, επενδύοντας στα πιο ταπεινά ένστικτα και τον άκρατο λαϊκισμό, υιοθετώντας τις πιο αντιφατικές ιδεολογίες και δοξασίες, κινούμενο μεταξύ παλαιοημερολογιτισμού και ενός κακέκτυπου σωβινισμού, ξεχνώντας ότι ο σημερινός δυτικός πολιτισμός, δημιούργησε το διαφωτισμό και γκρέμισε το μεσαίωνα, στηριζόμενος στη αρχαία ελληνική φιλοσοφία!Είμαστε στις κλασικές μας καταβολές πιο δυτικοί από τους δυτικούς! Δενέχουμε δικαίωμα να τους αφήσουμε μόνους!
Από την άλλη, το κυρίαρχο πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο, προσπαθεί και έχει πετύχει να βάλει το λαό σε μια μονόπλευρη, συναισθηματική λογική «συζήτησης» για το μνημόνιο, καθορίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμά της. Καλλιεργούνται επίτηδες φοβικά σύνδρομα, ανακυκλώνεται η προπαγάνδα της συνυπευθυνότητας, η νοοτροπία του κυνηγημένου, του μονίμως αδικημένου, της ματαιότητας, της ανυπαρξίας εναλλακτικής λύσης, μια επικίνδυνη νοοτροπία παράλυσης, εάν επιθυμεί κανείς να κινητοποιήσει τις δυνάμεις του για την επίτευξη ενός στόχου. Το παρασιτικό ελληνικό κατεστημένο, επισείει τυχοδιωκτικά το μπαμπούλα π.χ. της Γερμανίας σήμερα, αύριο ίσως πάλι των ΗΠΑ, του Ισραήλ, κτλ., με όρους απόλυτου λαϊκισμού και βλακωδών «αναλύσεων» που κινούνται στα όρια του φυλετικού ρατσισμού, με στόχο να αποποιηθεί των ευθυνών του για τη χρεοκοπία της χώρας. Αυτό που κάνει κάθε μικρή επιχείρηση, -ένα πλάνο λειτουργίας και ανάπτυξης, ένα πλάνο εσόδων, εξόδων, επενδύσεων, συμμαχιών και στρατηγικής-, δεν το έχει κάνει το ελληνικό κράτος και οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις εδώ και δεκαετίες! Είναι υπεύθυνοι εσχάτου προδοσίας όχι μόνο γιατί υπογράφουν τα μνημόνια, αλλά γιατί εδώ και δεκαετίες δεν έκαναν τίποτα για να τα αποτρέψουν, θέτοντας τη χώρα σε τροχιά παραγωγικής ανάπτυξης και δικαιοκρατικής διακυβέρνησης! Παρόμοιο λαϊκισμό εφαρμόζει π.χ. και το γερμανικό κατεστημένο, για να δικαιολογήσει στο γερμανικό λαό την εδώ και μια δεκαετία ανυπαρξία παροχών, αναγορεύοντας τους Έλληνες και τους νότιους γενικότερα, σε τεμπέληδες και απατεώνες. Είναιηεπικίνδυνηλογικήτηςεσωτερικήςκατανάλωσης, μεστόχοναεξατμιστείηδυσαρέσκειατωνλαών, μετηδημιουργίααντιπερισπασμώνκαιεπίπλαστωνεχθρών.
Τα ζητήματα που οι λύσεις τους μπαίνουν με επιτακτικό τρόπο σήμερα στη χώρα, αποτελούν από τη μια η παγκοσμιοποιημένη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική λογική της πολτοποίησης της εξαρτημένης εργασίας και της γιγάντωσης της εξάρτησης από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που απαιτεί οικουμενικές στρατηγικές συμμαχίες και απαντήσεις και από την άλλη, ότι οι τύχες της πατρίδας, ο πλούτος της και τα ευρωπαϊκά κεφάλαια βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στα χέρια ενός αδειαφανούς, παρασιτικού πολιτικοοικονομικού συμπλέγματος, παγιδευμένα στις δαγκάνες μιας γραφειοκρατίας απόλυτα συνδεδεμένης με αυτό, που έχει απομυζήσει την υλική και πνευματική υπόσταση του λαού, απαγορεύοντας στην ουσία κάθε δημιουργικότητα, κάθε αλλαγή σε νοοτροπία, λειτουργία και πρακτικές. Την αναξιοπιστία της χώρας στους εταίρους της, επέτειναν σε μέγιστο βαθμό η χρησιμοποίηση των κοινοτικών πόρων, αντί για την ανάπτυξη των παραγωγικών, εκπαιδευτικών, τεχνολογικών υποδομών, στη γιγάντωση του πελατειακού τρόπου διακυβέρνησης, από όλα εκείνα τα κόμματα και τα πολιτικά τους παρακλάδια, που άσκησαν οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, οπουδήποτε: Κρατική εξουσία, εξουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση, εξουσία στα πανεπιστήμια, εξουσία στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας κτλ. Το γεγονός αυτό φέρνει σήμερα στο προσκήνιο απαιτήσεις για επίβλεψη της χώρας, για τοποτηρητές και ακόμα για «ειδικό λογαριασμό» ενίσχυσης, υπό την εποπτεία των δανειστών μας! Όλο αυτό το περίγραμμα καθιστά συνειδητό ίσως για πρώτη φορά σε τόση έκταση και με τόση σαφήνεια, ότι η διασπάθιση και η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος έχει γίνει η καθημερινή συνήθεια, -το χόμπι- του οικονομικού, πνευματικού, του ευρύτερου πολιτικού, του κομματικού και κρατικού συμπλέγματος, μια πρακτική που ταυτόχρονα γίνεται δυστυχώς αποδεκτή και από ένα μέρος προνομιούχων εργαζομένων, που συνδέονται άμεσα με αυτό, αντλώντας ταυτόχρονα μεγάλη ανοχή στην κοινωνία, ιδιαίτερα στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, που αποτελεί ένα επιπλέον φέουδο τακτοποίησης ημετέρων και άσκησης δημόσιων σχέσεων, με χορηγό το κράτος, σε μια κατ’ εξακολούθηση συμπαιγνία αντίρροπων πολιτικών δυνάμεων, που αποτελεί μια σιωπηρή συνομωσία κατά του δημόσιου συμφέροντος και κάθε μελλοντικής προοπτικής.
Το δημοκρατικό ριζοσπαστικό ανάχωμα, ως ελπίδα αλλαγής
Απέναντι σε αυτά τα κατεστημένα και τις νοοτροπίες, οφείλει σήμερα να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ριζοσπαστικό δημοκρατικό μέτωπο αναγέννησης της χώρας! Δε μπορεί να αποτελεί μοναδική απάντηση στην κρίση, η μνημονιακή πρακτική. Δε μπορεί να αποτελεί όραμά μας η μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο λογιστήριο! Το πολιτικό σύστημα έχει απαξιώσει και υποτιμήσει το ζωντανό ανθρώπινο δυναμικό, συμπεριφέρεται λες και έχει να κάνει με κρετίνους! Εάν και τώρα μια κοινωνία σε τέτοια κατάπτωση ηθικού, με τέτοια μετάγγιση παθητικότητας και μοιρολατρίας, δεν ταρακουνηθεί από μια νέα, τολμηρή, ενεργά μετέχουσα στο όραμα του πολιτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού μετασχηματισμού διανόηση και ένα νέο ριζοσπαστικό πολιτικό προσωπικό, τότε δεν υπάρχει ελπίδα, τουλάχιστον για μια αποδεκτή αξιοπρεπή σωτηρία. Οι ικανοί πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες οφείλουν να περάσουν από την περιγραφή και την ανάλυση, στην ανάληψη ευθύνης, να συνειδητοποιήσουν την ιστορική τους αποστολή, να ιεραρχήσουν τα σοβαρά και τα ασήμαντα ζητήματα και να οριοθετήσουν άμεσους και μελλοντικούς στόχους. Με σύμμαχο την κοινωνία, να διαμορφώσουν τις υποδομές μιας νέας Ελλάδας της εργασίας, της δημιουργίας, της αξιοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Η αλλαγή αυτή, ισοδυναμεί με μια μεγάλη επανάσταση! Επανάστασηπρώτααπ’ όλασταμυαλά, στιςσυνειδήσειςκαιτιςπρακτικές. Αυτό πρέπει να διαπεράσει όλο το πολιτικοοικονομικό και πνευματικό φάσμα, από τα πανεπιστήμια και την πνευματική ελίτ, την εκκλησία, τα ΜΜΕ, τη δικαιοσύνη, τη βουλή, τα κόμματα, μέχρι το συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση! Οι υψηλά ιστάμενοι και τα διάφορα τσιράκια τους, που διασκορπισμένα σε όλη την Ελλάδα, δηλητηριάζουν και εκβιάζουν τις τοπικές κοινωνίες, για να αναπαράγουν την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική παρακμή και μιας βαριά και βαθειά άρρωστη Ελλάδα, πρέπει να φύγουν! Άλλωστε μόνο με αυτήν την παρακμιακή, κομπλεξική, εξαρτημένη, μίζερη, απαίδευτη, αλλοτριωμένη, διακεκαυμένη και πτωχή τω πνεύματι Ελλάδα μπορούν να επιβιώσουν. Το κοινό καλό είναι ο πολιτικός τους θάνατος!Για μια αξιοπρεπή διαβίωση, για μια νέα, αυτοδύναμη Ελλάδα στην Ευρώπη
Τα υλικά της αναγέννησης και το κοινό καλό ταυτίζονται με τις διαχρονικές αξίες, που έκαναν το λαό και τη χώρα αυτή να επιβιώσει στους αιώνες και να αποκτήσει φανατικούς φίλους παντού! Είναι τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα μέχρι σήμερα! Ποια είναι αυτά; Η κλασική παιδεία, η γλώσσα, ο πολιτισμός, ο αυθεντικός λαϊκός αυθορμητισμός, το φιλότιμο, η φιλοξενία, το κριτικό πνεύμα, η φύση, το κλίμα, τα προϊόντα, το εμπόριο, η ναυτιλία, η δημιουργικότητα, η ανησυχία, το γεγονός ότι εδώ αναπτύχθηκε ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, η τέχνη και η φιλοσοφία, το μέτρο και το κάλλος! Είναι επίσης οι παρακαταθήκες που άφησαν οι αγώνες του λαού για ελευθερία, δημοκρατία, ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, μόρφωση, πολιτισμό στα βάθη των αιώνων. Η Ελλάδα του παγκόσμιου πολιτισμού δεν ταιριάζει να κρύβεται στη μιζέρια και την ηττοπάθεια. Θα έπρεπε ήδη να ήμασταν προετοιμασμένοι να πούμε: «Ευχαριστούμε αλλά δε θα πάρουμε άλλη σωτηρία της εξόντωσης, δε θα αγοράσουμε άλλο επαίσχυντο ξεπούλημα των πάντων». Έχουμε υποχρέωση να παλέψουμε σε αυτά τα χώματα, για να τιμήσουμε με έργα και όχι με ανέξοδα λόγια, τους γίγαντες του πνεύματος και του πολιτισμού, μαζί με τους ήρωες-τρελούς κάθε εποχής, που πάλεψαν ενάντια στους ντόπιους προσκυνημένους και τους ξένους προστάτες τους. Όλα τα πολιτικοποιημένα και με δημοκρατικές καταβολές άτομα, από όλο το πολιτικό φάσμα, πρέπει να απαιτήσουμε σε πρώτη φάση συσπείρωση στη βάση ενός μνημονίου σωτηρίας των δυνάμεων της εργασίας, της υγιούς επιχειρηματικής δραστηριότητας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της διαφύλαξης και αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος καθώς και της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Επίσης πρέπει να διαφυλαχθεί, να προστατευτεί και να αξιοποιηθεί το πνευματικό κεφάλαιο της χώρας στην κατεύθυνση που αυστηρά θα ορίσει το νέο μνημόνιο μιας δημοκρατικής αναγέννησης. Πρέπει να εμποδιστούν οι σύγχρονοι μαυραγορίτες να τολμήσουν μια νέα αφαίμαξη της υλικής και πνευματικής υπόστασης του λαού! Θα πρέπει να απέχουμε από κάθε επίπλαστη κομματική, συνδικαλιστική ή άλλη διαδικασία δε φέρει τη σφραγίδα της νέας ενότητας, με τους νέους όρους συλλογικότητας και υπέρτατων στόχων.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξαναγίνουμε το πρωτογενές υλικό, από το οποίο θα προκύψει μια νέα τερατογένεση, από δυνάστες κομματικών και κρατικών γραφειοκρατιών. Οφείλουμε στους εαυτούς μας πρώτα απ’ όλα και στα ατομικά και συλλογικά πιστεύω μας, να επαναστατήσουμε ενάντια στην υφιστάμενη πολιτική τάξη της χώρας, επειδή αναπαρήγαγε τα φαινόμενα της χρεοκοπίας στο εσωτερικό της, πολύ πριν αυτά εξαπλωθούν και γίνουν πρόβλημα της χώρας και των κατοίκων, εκτρέφοντας ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο οικονομικής δραστηριότητας, ένα εκτρωματικό δημόσιο τομέα, που βάζει φρένο σε κάθε προσπάθεια δημιουργικών αλλαγών.
Αυτό το σύστημα γιγαντώνεται κάθε φορά που φοβόμαστε, κάθε φορά που υποκύπτουμε, κάθε φορά που κάνουμε τα στραβά μάτια, κάθε φορά που πέφτουμε στην παγίδα να γευτούμε και εμείς τους αμαρτωλούς καρπούς του. Εάν δεν το αμφισβητήσουμε και τώρα, θα αναπαράγουμε και πάλι μια νέα γενιά χειρότερων κακιστοκρατών, χειρότερων και αχαλίνωτων λακέδων.
Το νέο ριζοσπαστικό μέτωπο σωτηρίας, πρέπει να θέσει ως κύρια προτεραιότητα την απόκρουση της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, μέσω του ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέσω ενός εκ βάθρων επανασχεδιασμού της κρατικής μηχανής, με στελέχωση που θα προασπίζει τα δικαιώματα των πολιτών και θα διασφαλίζει τη λειτουργικότητα και την ευελιξία του κράτους, με νέους ηγήτορες κρατικούς λειτουργούς ορκισμένους εχθρούς της διαπλοκής, με μια δικαιοσύνη άγρυπνο φρουρό των συμφερόντων του λαού και της χώρας, με εξουσία στις λαϊκές συνελεύσεις, με θέσπιση θεσμών λαϊκής δικαιοσύνης. Με νέο πολύ αυστηρό και άμεσα εφαρμόσιμο νομοθετικό πλαίσιο, για όσους καταχρώνται δημόσιο χρήμα και δημόσια περιουσία, με δίκαια κατανομή των φορολογικών βαρών, με άμεσες διαδικασίες είσπραξης των οφειλόμενων φόρων από τους συνήθεις ύποπτους, με συμμετοχή των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων. Να περάσουμε στη διάχυση της οικονομικής και κρατικής εξουσίας στη βάση της κοινωνίας, με πρωτόγνωρους θεσμούς άμεσης συμμετοχής στη λήψη και εφαρμογή των αποφάσεων. Με θεσμοθέτηση της κοινωνικής εργασίας για όλους. Με συμμετοχή στα κοινά ανθρώπων εκτός μηχανισμών, ανθρώπων που έχουν να επιδείξουν επαγγελματικό, εργασιακό παρελθόν και ιστορικό κοινωνικής προσφοράς. Να καταργηθούν όλα τα προνόμια των πολιτικών και επαγγελματικών συντεχνιών, να επενδυθεί χρήμα και τεχνογνωσία στη μόρφωση, για παραγωγή και υποστήριξη εγγενών τεχνολογιών και πνευματικού πλούτου. Να περάσουμε τώρα, με αφορμή την κρίση σε μια νέα άμεση ανοιχτή δημοκρατία. Έχουμε ανάγκη και θέλουμε έναν κοινωνικά ελεγχόμενο, δημοκρατικό ορθολογισμό, με θεσμοθετημένη αξιοκρατία και αξιολόγηση.
Στις σημερινές μνημονιακές συνθήκες οφείλει να υπάρξει άμεσα αυτόματη τιμολογιακή προσαρμογή αγαθών πρώτης ανάγκης, βάση της μείωσης των μισθών! Καύσιμα, ενέργεια, ύδρευση, τρόφιμα, εισιτήρια μέσων μαζικής μεταφοράς, λαϊκή διασκέδαση και λαϊκή αναψυχή, μόρφωση, εκμάθηση ξένων γλωσσών, υπολογιστών και νέων τεχνολογιών, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οφείλουν να αποκτήσουν χαρακτήρα λαϊκού δικαιώματος, να έχουν δυνατότητα πρόσβασης με απαράβατους όρους σύνεσης όλοι! Ζήτημα στρατηγικής προτεραιότητας, αποτελεί επίσης η εξασφάλιση αυτάρκειας σε ενέργεια και τροφή πλούσια σε ζωτικά για τον οργανισμό στοιχεία. Να δεσμευτούν κεφάλαια που εξοικονομούνται από τον εξορθολογισμό εξόδων και δαπανών, να διατεθούν κεφάλαια υπουργείων, ιδιαίτερα αυτά που τιτλοφορούνται λειτουργικά, ή έξοδα δημοσίων σχέσεων, να διατεθούν κεφάλαια από τον περιορισμό του ποσοστού κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα αυτών που δεν επανεπενδύουν σε παραγωγικές δραστηριότητες μέσα στη χώρα, από το χτύπημα των καρτέλ τροφίμων, ποτών, από τον περιορισμό της σπατάλης και των κρυφών δαπανών της τοπικής αυτοδιοίκησης σε αντιπαραγωγικούς τομείς, να απαιτηθούν πόροι σε ετήσια βάση, με ποσόστωση επί του τζίρου, από τις ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιούνται, συν τα έσοδα από την εισφοροδιαφυγή και να αποδοθούν στην κοινωνία, για την ενίσχυση παραγωγικών, εκπαιδευτικών και αναπτυξιακών σχεδίων δημόσιου συμφέροντος, για να αποκτήσει ο λαός μια αξιοπρεπή διαβίωση και προοπτική και όχι με περισσή υποκρισία και κροκοδείλια δάκρυα να καταφεύγουμε μόνο σε ελεημοσύνες για τους πτωχούς! Να «κουρευτούν» ανάλογα και τα ποσά χρέωσης των λαϊκών στρωμάτων στις τράπεζες. Ο λαός θέλει διέξοδο και προοπτική στην απασχόληση, στην παραγωγή, στη μόρφωση και στον πολιτισμό και όχι φαρισαϊκές φιέστες!
Έχουμε την ευθύνη να διατηρήσουμε τη χώρα στην τροχιά των προηγμένων κρατών, αλλά όχι με τους όρους του νεοφιλελευθερισμού, παρά με τους όρους της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, της δικής μας ιστορικής τεχνογνωσίας και προπάντων, με το βλέμμα στραμμένο στους ανθρώπους της εργασίας, στους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Η συμφωνία για υπέρτατους στόχους, προϋποθέτει το γκρέμισμα των φέουδων, την εξαφάνιση της νέας ολιγαρχίας των ευνοημένων κομματικών στρατών, τη συρρίκνωση της ελιτίστικης, απαίδευτης γραφειοκρατίας, που αποτελεί τροχοπέδη στη δημοκρατική μετεξέλιξη της πολιτείας. Μόνο με ένα απόλυτα συνειδητοποιημένο, ριζοσπαστικό κίνημα, με θεσμοθετημένη αλληλεγγύη, στη βάση ενός καλά σχεδιασμένου μοντέλου μελλοντικής αναπτυξιακής πορείας της χώρας προς όφελος των πολλών, με μια άλλη οπτική και στρατηγική συμμαχιών, θα μπορούσαμε να τολμήσουμε την πρόκληση μιας φυγής προς τα μπροστά, αφήνοντας πίσω μας τα μνημόνια! Η άλλη λύση είναι μια επανάσταση, με αβέβαιη έκβαση και απρόβλεπτα αποτελέσματα, βάση του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και του βαθμού συνειδητοποίησης και ωρίμανσης, των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της επανάστασης σήμερα.
cretalive.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου