ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗς ΡΟΔΟΥ
Θα έλεγε κανείς ότι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και ο κ. Αντώνης Σαμαράς επιδόθηκαν χθές το βράδυ στη Βουλή σ’ έναν αγώνα να αποδείξουν ποιος είναι πιο αποφασισμένος και ποιος έχει τη μεγαλύτερη πυγμή για να επιβάλει την εσωκομματική πειθαρχία. Ο ένας διέγραψε εν ριπή οφθαλμού τρεις βουλευτές που ψήφισαν «παρών» για τα οικονομικά μέτρα, ο άλλος διέγραψε τη Ντόρα με συνοπτικές διαδικασίες. Οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Οι δύο περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές. Στην περίπτωση Σαμαρά έχουμε τη συνέχεια των εσωκομματικών ξεκαθαρισμάτων. Αυτοί που έβλαψαν την παράταξη (βλέπε Παυλίδης) και οι εσωκομματικοί αντίπαλου του σημερινού προέδρου (βλέπε Μπακογιάννη). Ξεκαθάρισμα λογαριασμών και τίποτε άλλο. Η αποτίμηση αυτής της απόφασης θα γίνει οσονούπω και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές.
Στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, πρόκειται για διαγραφές αντιρρησιών κομματικής συνείδησης. Και υπό αυτή την έννοια, είναι πέρα για πέρα άδικες. Οι τρεις βουλευτές που ψήφισαν «παρών», Σακοράφα, Δημαράς, Οικονόμου, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να δείξουν με τον τρόπο αυτό την εσωτερική τους σύγκρουση, για τις αποφάσεις που καλείται να πάρει το κυβερνών κόμμα, η επωνυμία του οποίου είναι Σοσιαλιστικό Κίνημα. Για κάποιους ανθρώπους, ακόμη και κάτω από αυτές τις πρωτοφανούς δυσκολίας συνθήκες, ένα κόμμα που προσδιορίζεται ως σοσιαλιστικό, δεν μπορεί να πλήττει κατ’ αυτόν τον τρόπο εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Τι ενόχλησε τόσο πολύ τον Γιώργο Παπανδρέου για να τους διαγράψει άμεσα; Αντιθέτως ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να επιδιώκει να υπάρξουν αντίθετες φωνές μέσα στο κόμμα του, από τη στιγμή μάλιστα που είχε εξασφαλισμένη την υπερψήφιση των μέτρων. Οι αντίθετες φωνές, όχι μόνο θα λειτουργούσαν εκτονωτικά για τον κόσμο που σήμερα πλήττεται και δυσανασχετεί, αλλά επιπλέον θα αποδεικνυόταν στην πράξη ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει ακόμη τα σοσιαλιστικά αντανακλαστικά του.
Υπό αυτό το πρίσμα, η απόφαση του Παπανδρέου ήταν λανθασμένη, εν βρασμώ ψυχής ενδεχομένως, και πάρα για πέρα άδικες για τους τρεις βουλευτές.
Στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, πρόκειται για διαγραφές αντιρρησιών κομματικής συνείδησης. Και υπό αυτή την έννοια, είναι πέρα για πέρα άδικες. Οι τρεις βουλευτές που ψήφισαν «παρών», Σακοράφα, Δημαράς, Οικονόμου, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να δείξουν με τον τρόπο αυτό την εσωτερική τους σύγκρουση, για τις αποφάσεις που καλείται να πάρει το κυβερνών κόμμα, η επωνυμία του οποίου είναι Σοσιαλιστικό Κίνημα. Για κάποιους ανθρώπους, ακόμη και κάτω από αυτές τις πρωτοφανούς δυσκολίας συνθήκες, ένα κόμμα που προσδιορίζεται ως σοσιαλιστικό, δεν μπορεί να πλήττει κατ’ αυτόν τον τρόπο εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Τι ενόχλησε τόσο πολύ τον Γιώργο Παπανδρέου για να τους διαγράψει άμεσα; Αντιθέτως ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να επιδιώκει να υπάρξουν αντίθετες φωνές μέσα στο κόμμα του, από τη στιγμή μάλιστα που είχε εξασφαλισμένη την υπερψήφιση των μέτρων. Οι αντίθετες φωνές, όχι μόνο θα λειτουργούσαν εκτονωτικά για τον κόσμο που σήμερα πλήττεται και δυσανασχετεί, αλλά επιπλέον θα αποδεικνυόταν στην πράξη ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει ακόμη τα σοσιαλιστικά αντανακλαστικά του. Υπό αυτό το πρίσμα, η απόφαση του Παπανδρέου ήταν λανθασμένη, εν βρασμώ ψυχής ενδεχομένως, και πάρα για πέρα άδικες για τους τρεις βουλευτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου