της Ρέας Βιτάλη
Μια ολοσέλιδη καταχώρηση σε εφημερίδα. Απ΄ αυτές που τα έντυπα «τρίβουν τα χέρια τους». Ένα super market διαλαλούσε τη πραμάτεια του. Ανανάς 0,99, αγγούρια 0,29, γλάστρες με σύστημα ποτίσματος 7,99, λάστιχο κήπου 8,99, μεταλλική ραφιέρα φυτών 19,99 και Ελληνική σημαία με κοντάρι 8,99… Η σημαία καταλάμβανε τον μεγαλύτερο χώρο. Το πιο πιασάρικο προϊόν! Ένεκα 28η Οκτωβρίου. 8,99 με κοντάρι ριγέ παρακαλώ! Να κυματίζει δίπλα στ΄ αγγούρια των 0,29….Welcome στο σήμερα…
Τι Ζήτω φώναξε η γενιά μου! Θυμάμαι εκείνο το θλιβερό προαύλιο…Την πρωινή προσευχή «Σε υμνούμε, σ΄ευλογούμε, σ΄ευχαριστούμε κύριε», την έπαρση σημαίας, τις Εθνικές εορτές… Ήρωες δαφνοστεφανομένους σε κορνίζα. Τη φωνή της Βέμπο μέσα από το γρατσουνισμένο ηχοσύστημα. Τους θεατρικούς ρόλους. Γυναίκα της Πίνδου…Τι ρόλος! Ημίφως στη σκηνή και ‘μεις να τη διασχίζαμε καμπουριασμένες σαν Κουασιμόδοι «πρέπει να δείχνετε ταλαιπωρημένες, κουρασμένες» ήταν οι σκηνοθετικές οδηγίες. Και μετά άρχιζαν τα Ζήτω! Δονούνταν ο χώρος καθώς ο διευθυντής φώναζε Ζήτω και εμείς το επαναλαμβάναμε. Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω ουρλιάζαμε και ‘μεις. Και κει μέσα στην ανωνυμία του όχλου στριμώχναμε και κωμικές γαϊδουροφωνάρες… Ευκαιρίας δοθείσης… Και πέρασαν τα χρόνια. Ήρθαν τούμπα τα Ζήτω. Εξαργυρώθηκαν στο ακέραιο. Η γενιά του Πολυτεχνείου ταχτοποιήθηκε μια χαρά… Δόξα νάχει το σύστημα! Και πέρασαν τα χρόνια. Ρίξαμε το Τείχος του Βερολίνου. Γκρεμίσαμε και τ΄ αγάλματα. Κύλησε και ο τόνος! Από το Ζήτω φτάσαμε στο Ζητώ…Τα Θέλω ΟΛΑ. Το –όλα- που φτάνει μέχρι το –δε ξέρω τι θέλω-…Και σε κείνο το σημείο εκτροχιαστήκαμε.
Τι Ζήτω φώναξε η γενιά μου! Θυμάμαι εκείνο το θλιβερό προαύλιο…Την πρωινή προσευχή «Σε υμνούμε, σ΄ευλογούμε, σ΄ευχαριστούμε κύριε», την έπαρση σημαίας, τις Εθνικές εορτές… Ήρωες δαφνοστεφανομένους σε κορνίζα. Τη φωνή της Βέμπο μέσα από το γρατσουνισμένο ηχοσύστημα. Τους θεατρικούς ρόλους. Γυναίκα της Πίνδου…Τι ρόλος! Ημίφως στη σκηνή και ‘μεις να τη διασχίζαμε καμπουριασμένες σαν Κουασιμόδοι «πρέπει να δείχνετε ταλαιπωρημένες, κουρασμένες» ήταν οι σκηνοθετικές οδηγίες. Και μετά άρχιζαν τα Ζήτω! Δονούνταν ο χώρος καθώς ο διευθυντής φώναζε Ζήτω και εμείς το επαναλαμβάναμε. Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω ουρλιάζαμε και ‘μεις. Και κει μέσα στην ανωνυμία του όχλου στριμώχναμε και κωμικές γαϊδουροφωνάρες… Ευκαιρίας δοθείσης… Και πέρασαν τα χρόνια. Ήρθαν τούμπα τα Ζήτω. Εξαργυρώθηκαν στο ακέραιο. Η γενιά του Πολυτεχνείου ταχτοποιήθηκε μια χαρά… Δόξα νάχει το σύστημα! Και πέρασαν τα χρόνια. Ρίξαμε το Τείχος του Βερολίνου. Γκρεμίσαμε και τ΄ αγάλματα. Κύλησε και ο τόνος! Από το Ζήτω φτάσαμε στο Ζητώ…Τα Θέλω ΟΛΑ. Το –όλα- που φτάνει μέχρι το –δε ξέρω τι θέλω-…Και σε κείνο το σημείο εκτροχιαστήκαμε.