Εστιάζοντας την προσοχή μας στη δράση της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας ,εκεί πια νιώθει κανείς τους οικονομικούς κραδασμούς ,το βάρος των οποίων καλούνται οι Λαοί να σηκώσουν στην πλάτη τους. Η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ μας παραπέμπει να παρακολουθήσουμε τη σχέση του «οικονομικού» αυτού Οργανισμού με τις χώρες που ζήτησαν την παρέμβασή του όπως η Αργεντινή, η Βραζιλία , το Μεξικό, η Ισλανδία, η Ρωσία, η Βρετανία , η Κορέα , η Ταϊλάνδη, η Ινδονησία, η Λετονία, η Ρουμανία ,η Ουκρανία και η Ουγγαρία. Το ΔΝΤ σε όλες αυτές τις χώρες άσκησε κοινή πολιτική καθώς δάνεισε στηρίζοντας τους όρους και τις προϋποθέσεις των μέτρων στην αύξηση του ΦΠΑ , στην περικοπή δαπανών με τη μείωση των μισθών και των συντάξεων και των θέσεων στο Δημόσιο για τη μείωση των ελλειμάτων τους.
Δυστυχώς όμως την πολιτική αυτή ασπάζεται και η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα καθώς βλέπουμε να επιβάλλονται ανάλογα μέτρα και στις υπόλοιπες Ευρωπαικές χώρες με πρόσφατες τις διαδηλώσεις στη Γαλλία. Από την άλλη πλευρά δεσπόζει το «φάντασμα» των κερδοσκόπων με χώρες ευρωπαικές να κερδοσκοπούν εις βάρος άλλων χωρών , στη δίνη την οποία μπήκε και η χώρα μας , με μια Γερμανία ,που όχι μόνο δεν βοηθούσε να δοθεί στήριξη σε ένα άλλο κράτος-μέλος όπως είναι η χώρα μας ,αλλά υποστήριζε και την «πώληση» των νησιών μας , βέβαια χωρίς να την ενδιαφέρει να αγοράσει «γη» την ενδιέφερε όμως πάρα πολύ να «επενδύσει» όσον το δυνατόν με χαμηλότερο κόστος γιατί τα νησιά μας παρέχουν τουρισμό, λιμάνια και ήλιο για παραγωγή φυσικής ενέργειας, ενώ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων η απειλή της Τουρκίας διέπλεε τα χορικά μας ύδατα ως μοχλός πίεσης προφανώς για την επισφράγιση του ύψους και την επιλογή των πολεμικών εξοπλισμών.
Το φάντασμα λοιπόν της κερδοσκοπίας για μένα έχει συγκεκριμένο πρόσωπο , ενώ ο δρόμος που διασφαλίζει τη σχέση του μεγάλου κεφαλαίου με τις τράπεζες διαπερνά τον διεθνή άξονα και στηρίζει μια νέα μορφή «αποικιοκρατίας». Στο βωμό λοιπόν του χρήματος και της εξουσίας θυσιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα και κεκτημένα , θυσιάζεται ο θεσμός της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας των κρατών καθώς το μεγάλο κεφάλαιο για να επενδύσει χρειάζεται να διαμορφώσει και τις ανάλογες συνθήκες ( αλλαγή σχέσεων εργασίας, μεγάλη ανεργία ώστε να υπάρχει και μεγάλη προσφορά κτλ.).
Βέβαια στο να οδηγηθεί η χώρα στο μηχανισμό στήριξης φέρουμε και οι ίδιοι ευθύνες καθώς η επιχειρηματολογία περί αναξιοπιστίας της χώρας στηρίχθηκε στα μεγάλα συμπλέγματα διαφθοράς που πνίγουν τους θεσμούς με επιμέρους σημαντικότατες ευθύνες των πολιτικών ,της δικαιοσύνης και των ΜΜΕ. Τρείς εξουσίες διαπλεκόμενες με οικονομικά συμφέροντα Συμφωνώ ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί, όλοι οι εκπρόσωποι της δικαιοσύνης ή των ΜΜΕ αλλά και η σιωπή των όσων γνωρίζουν και συγκαλύπτουν βοηθά το σύστημα αυτό. Χρειάζεται λοιπόν η συμβολή όλων ώστε να παταχθεί η διαφθορά και να τιμωρηθούν οι αίτιοι , όποιοι και να είναι!.Συμφωνώ επίσης ότι για να απλωθούν τα πλοκάμια του συστήματος χρειάζεται να έχει καλλιεργηθεί και η ανάλογη νοοτροπία. Συζήτουσα με ένα φίλο και μου έλεγε ότι στην περιοχή τους στο σύνολο μιας παραγωγικής τάξης ενισχύονταν ελάχιστοι με το να παίρνουν μεγαλύτερο ύψος κονδυλίων αλλά το δικαιολογούσε με την έκφραση «νόμιμη παρανομία»!
Η οπτική γωνία που μας προσφέρει λοιπόν το σύστημα αυτό δεν ταυτίζεται με την προοπτική αλλά και την ανάγκη των νέων ανθρώπων να κρατούν ένα παράθυρο ανοικτό στο όνειρο και να σχεδιάζουν το μέλλον. Κοντά σε αυτό στέκονται και τα γεγονότα του 2008. Σε μια διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Πολιτισμού έβλεπα νέους αστυνομικούς να ερευνούν νέα παιδιά και σκεφτόμουν αν αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον του τόπου ποιος δεν θέλει το μέλλον αυτού του τόπου και στήνει αυτό το παιχνίδι? Και μετά έκανα κάποιες σκέψεις για το πολυτεχνείο…
Σε αυτά τα πλαίσια ο ρόλος των νέων δήμων και της αυτοδιοίκησης διαμορφώνεται ανάλογα. Η πιθανή περικοπή κονδυλίων λόγω ΔΝΤ και παράλληλα η κλειστή οικονομία μας κάνει επιτακτική την ανάγκη σχεδίου ενός οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης της περιοχής. Σε πρώτο επίπεδο απαιτείται να «ζυγίσουμε» τα προβλήματα , να ακουστούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις και να προταθούν λύσεις. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο που μπορούμε να εκμεταλλευθούμε τη γειτνίαση με την Κόρινθο , τη Θήβα ,το Θριάσιο Πεδίο, τον Πειραιά και την ανάγκη για αποκέντρωση της Αθήνας , με έμφαση να προστατεύσουμε το μικρό κεφάλαιο , τον αγρότη , τον εργάτη , τον πτηνοτρόφο και όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, διότι άριστος είναι ο κάθε ένας από εμάς και υποστηρίζεται από την προσωπικότητά του.
Οι νέοι άνθρωποι καλούνται να προάγουν νέα πολιτική μακριά από τις παθογένειες του παλαιού πολιτικού συστήματος με πρώτο σκαλοπάτι το σεβασμό της ψήφου και δεύτερο σκαλοπάτι την απεμπλοκή από τα μικροκομματικά συμφέροντα και τους πολιτικούς «παραγοντισμούς».Η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος δεσπόζει ως βασική ανάγκη για την πάταξη της διαφθοράς η οποία πρέπει να ξεκινήσει από τις τοπικές μας κοινωνίες.
Στο άκουσμα της πώλησης της Ακρόπολης ,όπως συζητούσα αυτές τις μέρες , πέρασαν τα μαχητικά πάνω από την χώρα μας χτύπησαν οι σειρήνες και οι Ελληνες μόλις είχαμε κοιμηθεί κάπου ανάμεσα στο διαζύγιο της Μενεγάκη και το dvd της Αλεξανδράτου. Και αν ρωτήσει κανείς γιατί τα πυρά κατά της χώρας μας ήταν τόσο ισχυρά θα του απαντούσα γιατί το χρηματοπιστωτικό αυτό σύστημα δε θέλει ελεύθερες συνειδήσεις ούτε την αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Και η πνευματική μας παρακαταθήκη διδάσκει αυτό ακριβώς. Τη δημοκρατία και την ελευθερία και την αξία του ανθρώπου. Χρειάζεται λοιπόν να αμυνθούμε με αυτά τα όπλα κοντά στην ταυτότητα μας και κοντά στον «άνθρωπο». Πολλοί μου είπαν θα σε απορρίψει το σύστημα , αλλά δε με νοιάζει γιατί το έχω απορρίψει ήδη εγώ. Και πολλοί άλλοι μου είπαν θα μάθεις σιγά σιγά..αλλά δε θέλω να μάθω αυτόν τον κόσμο. Ελάτε να σας γνωρίσω τον δικό μου.. ταξιδεύουν τα μάτια της ψυχής μου στον Κλεισθένη , την Αθηναική Δημοκρατία , το Μέγα Αλέξανδρο , το Διγενή Ακρίτα , τον Καζαντζάκη να λέει ότι αν ο άνθρωπος δεν φτάσει στο χείλος του γκρεμού δεν βγάνει φτερά, στο Γιούχτα με τις φωλιές των αετών ,στη Μάνη με τον ήλιο να αντανακλάται στην πετρώδη όψη του τόπου εκείνου , τη Μελίνα Μερκούρη με λίγο χώμα από τον τόπο της εξόριστη να τραγουδά για ιδανικά . Και αν ο ρομαντισμός θρέφει οράματα , ο αέρας που σηκώνει τα πανιά χορεύει πυρρίχιο.
Με εκτίμηση
Κουτσουμπού Βασιλική υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Μεγάρων-Νέας Περάμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου