Το Χρόνη Μίσσιο, δεν το γνώριζα. Τον ανακάλυψα εντελώς τυχαία όταν έπεσα πάνω σε μια τηλεοπτική συνέντευξή του. Με παρέσυρε η σκέψη του αλλά και ο ήχος της φωνής του. Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας μερικά από τα λόγια του, που πιστεύω ότι αποτελούν πραγματικό θησαυρό μέσα στην κενότητα των ημερών που ζούμε.
«∆εν είµαι κανένας ασκητής. Απλώς είναι επιλογή µου να ζω στο Καπανδρίτι. Όταν βγήκα από τη φυλακή και έπαψα να είµαι επαγγελµατίας επαναστάτης, αποφάσισα κι εγώ να µπω στην κοινωνία, να δω τι γίνεται και ποια είναι η κοινωνία αυτή που θέλω να ανατρέψω.Κι εκεί τρελάθηκα. Είπα,αν δεν καταφέρω να ξεφύγω, να βρω ένα χωράφι, να βάλω µέσα έστω µία σκηνή, θα πεθάνω. Από τη στιγµή που πείστηκα ότι δεν µπορώ να αλλάξω το σύστηµα, αγωνίζοµαι να µην µε αλλάξει αυτό. Αγωνίζοµαι να παραµείνω άνθρωπος.
Κι αυτό είναι ύψιστη πολιτική µάχη. Να µπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να µπορείς να παραµείνεις άνθρωπος, µε τρυφερότητα, µε δικό σου βλέµµα. Η ζωή είναι ένα δώρο που µας δίνεται άπαξ. Και πρέπει να το χαρούµε, να το ζήσουµε. Τελευταία είναι πολύ «της µόδας» η οικολογία. Η οικολογία αρνείται τη βία και την εξουσία. Είναι µία φιλοσοφία η οποία αντιπαρατίθεται σε ολόκληρο το σύστηµα. Είναι η συνείδηση του πολίτη. Πρέπει να αλλάξουµε την κουλτούρα του κοινωνικού µας συστήµατος, τον τρόπο συµπεριφοράς.
Ο Επίκουρος λέει ότι οι κτήσεις γίνονται κτήτορες και µας κάνουν δούλους. Και ο σηµερινός άνθρωπος µαζεύει κι όταν φτάνει η ώρα του θανάτου λέει «τι σκατά έκανα; ∆εν ερωτεύτηκα, δεν χάρηκα, δεν απόλαυσα τη ζωή, δεν είδα τους φίλους µου, δεν πρόλαβα να τους πω πόσο πολύ τους αγαπώ». Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν νυχτώνει βγάζουν µια ανάσα και λένε «επιτέλους τέλειωσε κι αυτή η κωλοµέρα». Σα να µη ξέρουν ότι κάθε µέρα κάνουν ένα βήµα προς το θάνατο, έσβησε ακόµα ένα κεράκι.
Πιστεύω ότι όλα αυτά τα φαινόµενα που παρουσιάζονται στην κοινωνία µας είτε τα λέµε εγκληµατικότητα είτε τροµοκρατία είναι προϊόντα της κοινωνίας µας. Εγώ είµαι εναντίον της βίας και της εξουσίας. Είµαι επίσης εναντίον της καταστολής και υπέρ της πρόληψης. Εάν λοιπόν είχαµε µια κοινωνία που δεν θα ήταν ψυχοπαθής, δεν θα ζούσε κάτω από αφύσικους κανόνες, αποκοµµένη από τη φύση, µέσα στιςτρώγλες του µπετόν, αναµφισβήτητα δεν θα είχαµε αυτά τα φαινόµενα. Οι άνθρωποι όσοι διασώθηκαν ως άνθρωποι αµύνονται. Κι εγώ αµύνοµαι να µην µε αλλάξει το σύστηµα. Να παραµείνω άνθρωπος. Κιαυτό για εµένα είναι µεγάλη επανάσταση, να µη γίνω σαν κι αυτούς. Τα κατάφερα και γλίτωσα, έσωσα την τρυφερότητά µου, το ροµαντισµό µου γιατί πάντα έλεγα «εγώ είµαι κάποιος άλλος, δεν είµαι σαν κι εσάς». Και τώραθέλω να παραµείνω ο κάποιος άλλος. Ο διαφορετικός. Και αυτό σηµαίνει να αποκρούσεις την καθηµερινή βαρβαρότητα. ∆εν ξέρω αν είναι επαναστατική επ-λογή, αλλά πάντως είναι µία προσωπική επιλογή. Η πολιτική είναι ανήθικη. ∆εν µπορείς να είσαι πολιτικός και να έχεις φαντασία, ροµαντισµό.Μόνο ο επαναστάτης τα έχει αυτά τα χαρίσµατα. Όταν γίνεσαι πολιτικός κυριαρχεί ο ανταγωνισµός, η σκοπιµότητα.
Έρωτας είναι η κορυφαία συνάντηση αισθητικής και συναισθηµατικής ζωής δύο ανθρώπων. ∆ύο κόσµων ολόκληρων. Αρκεί να βρίσκει ο ένας τον άλλον, εκτόςαπό το σπαραγµένο ταίρι του ερµαφρόδιτου, κοινή αντίληψηγια τη ζωή. Ο έρωτας δεν είναι λεύτερος. Γιατί του έβαλαν τέτοιες βρωµιές που τις βάπτισαν «ηθική». Η ηθική δεν έχει καµία σχέση µε τα γεννητικά όργανα του ανθρώπου. Η ηθική έχει σχέση µε την αισθητική του ανθρώπου και τη συµπεριφορά του.
Ετοιµάζω το τελευταίο µου βιβλίο. Για το σήµερα και το αύριο. ∆εν µπορώ όµως να δώσω µια ωραία εικόνα για το αύριο. Το πιο σηµαντικό πρόβληµα που έχω είναι πού να πάω τους ήρωές µου. Τι να τους κάνω. ∆εν βρίσκω χώρο στον πλανήτη»
netcos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου