Το 2007, μετά την εσωκομματική μάχη, το ΠΑΣΟΚ διέθετε σαφή πολιτική γραμμή.
Διατύπωνε ένα πρόγραμμα συμμαχίας ανάμεσα στους ταλαντούχους και δυναμικούς πολίτες και σε όσους το σύστημα είχε περιθωριοποιήσει. Με σαφήνεια κατονόμαζε ως αντιπάλους τη διαπλοκή, τα λαμόγια και τους αεριτζήδες. Το πραγματικό «παράδοξο» της ζωής είναι ότι στο βαθμό που η γραμμή αυτή προετοίμαζε τη σαφή εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, στον ίδιο βαθμό εγκαταλειπόταν. Πολλοί, ενόψει της διαγραφόμενης εκλογικής νίκης, ήθελαν να έχουν ελεύθερα τα χέρια τους για άλλου είδους επιλογές. Στο ΠΑΣΟΚ του πρώτου εξαμήνου του 2009 δεν είχε αλλάξει μόνο η πολιτική κατεύθυνση και κατά ένα μέρος το προσωπικό, αλλά δυνάμωσε η κυριαρχία της επικοινωνίας των αριθμών σε βάρος του πολιτικού περιεχομένου και η εγκατάλειψη κάθε αντι-νεοφιλελεύθερης λογικής.
Το ΠΑΣΟΚ λίγο αργότερα, στην κυβερνητική εξουσία πλέον, έγινε ένας μηχανισμός των πρακτικών της Ν.Δ. Υιοθέτησε 3 συνταγές με τις οποίες η τελευταία οδήγησε τη χώρα σε κρίση: Α) Προτεραιότητα της αγοράς έναντι της πολιτικής. Β) Προτεραιότητα των εξωτερικών επιταγών επί των εσωτερικών αναγκών. Γ) Προτεραιότητα των απαιτήσεων των κατεχόντων και εχόντων σε βάρος των πλέον αδύναμων, αλλά και των μεσαίων στρωμάτων.
Από την άλλη, μετά το 2009, η Ν.Δ. ανακάλυψε ότι πρέπει να πουλήσει τη μελλοντική της ψυχή μέσα από την κάθαρση του παρελθόντος. Ετσι, γλίτωσε την όποια τιμή τής είχε απομείνει, μη ψηφίζοντας το μνημόνιο.
Αντίθετα, τμήμα της αριστεράς και της οικολογίας προσχώρησαν στη λογική «και τι μας νοιάζει το μνημόνιο εάν μπορούμε να πάρουμε ορισμένες θέσεις στην δημόσια κονίστρα». Αλλιώς διατυπωμένο: «Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση δεν συνδέονται με το μνημόνιο». Θέση που δυστυχώς γι' αυτούς τους βασιλικότερους του βασιλέως εγκατέλειψε πριν από λίγες ημέρες η ίδια η κυβέρνηση, εκθέτοντάς τους.
Σε αυτή τη συμμαχία («Μην πολυμιλάτε για το μνημόνιο») έχει προσχωρήσει και το ρεύμα Ντόρας και ΛΑΟΣ. Μόνο που η συμπαράταξή τους με την κυβέρνηση, αντί να προσθέτει, αφαιρεί. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η κόντρα του Κ. Μητσοτάκη με τον Σαμαρά μάλλον διευκολύνει τον τελευταίο να πείσει ότι πράγματι είναι μια αντιμνημονιακή δύναμη. Ανάλογα είχε ωφεληθεί παλαιότερα ο Γ. Παπανδρέου, όταν ο παλαίμαχος πολιτικός είχε διαβεβαιώσει στο Mega ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «το παιδί» πρωθυπουργός.
Στο ίδιο διάστημα, η αριστερά κατέστη και η ίδια τμήμα της κρίσης. Το πλέον συμπαγές τμήμα της κατανοεί την κρίση ως μια ακόμα ευκαιρία για να ανεβάσει τους τόνους αυτοδικαίωσης, παρά ως μια επιταγή να βγει στις λεωφόρους της πολιτικής και να συμβάλει στη διαμόρφωση της συμμαχίας όσων αντιτίθενται με συνέπεια στο μνημόνιο. Ενα άλλο τμήμα της αριστεράς ανέλαβε να υποκαταστήσει τη λογιστική της κυβέρνησης με το «εγώ». Είτε ανοικτά και απροκάλυπτα είτε συγκεκαλυμμένα.
Η μόνη ελπίδα που έχει σήμερα η αριστερά είναι να διαμορφωθεί ένα ριζοσπαστικό ρεύμα συνάντησης, ελπίδα χωρίς εγγυήσεις, σοσιαλιστών και ριζοσπαστικής αριστεράς, όχι ως πρόθεση λεηλασίας της μιας πλευράς από την άλλη, αλλά ως ισότιμη σχέση, με αρχές, αξίες, πρόγραμμα, ανεξαρτήτων προσώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου