“Σαν έρημα καράβια..”

Της Στεφανίας Γκούρα
Ξημερώματα Δευτέρας... Ένας στολίσκος πλέει με ανιδιοτελείς ακτιβιστές προς μία από τις πιο βασανισμένες και ταλαιπωρημένες περιοχές στον πλανήτη. Πλέει προς τη Γάζα για να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια σε χιλιάδες ανθρώπων που ζουν καθημερινά τον εφιάλτη ενός πολέμου χωρίς όρια, χωρίς τέλος, χωρίς ελπίδα. Σε έναν τόπο όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, όπου κανείς δεν μπορεί να μιλά για το αύριο.. Γιατί δεν ξέρει αν θα υπάρχει αύριο... Σ' αυτόν τον τόπο, όπου η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και πόλεμο και η γη είναι πάντα νωπή... Εκεί όπου η ειρήνη, η δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανύπαρκτα πολλά χρόνια τώρα... Όχι από τη βροχή, ούτε από τη θάλασσα... Νωπή από αίμα χιλιάδων και δάκρυα άλλων τόσων...
Στη Γάζα, λοιπόν, και στους Παλαιστίνιους κατευθύνονταν τα πλοιάρια όταν κάποιοι αποφάσισαν ότι τέτοιες ενέργειες είναι “μη ανεκτές”, κι αποφάσισαν να καταπνίξουν την προσπάθεια. Πυρά, καταστροφές, νεκροί και τραυματίες... Κι όλα αυτά στη μέση της θάλασσας... Είναι τα λεγόμενα διεθνή χωρικά ύδατα... Τι ανοησίες; Μόνο οι ορισμοί μας λείπανε τέτοιες ώρες....

Πολλές φορές συνειδητοποιώ έντρομη πως πια έχουμε συνηθίσει να ακούμε για δολοφονημένους ανθρώπους όπως ακούμε τον καιρό κ πλέον δεν μας ενοχλεί και πολύ. Κάποιοι σκοτώνουν συνανθρώπους μας και μεις απλά το παρακολουθούμε. Ποιοι είναι όλοι αυτοί που σκοτώνουν με τόση ευκολία; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που βάζουν τα συμφέροντα και τα κέρδη τους πάνω από τις ανθρώπινες ζωές; Ποιοι είναι οι συνεργοί τους και με ποιων τις εντολές γίνονται όλα αυτά;
Τι λέω πάλι; Τι αφελείς σκέψεις... Πότε λογαριάστηκαν οι ανθρώπινες ζωές; Πότε λογοδότησαν αυτοί που αποφασίζουν για όλους χωρίς εμάς για να λογοδοτήσουν και τώρα;
Δεν ξέρω και ποιον να επικαλεστώ τέτοιες ώρες: τον κύριο θεό; τη φύση; το σύμπαν;... Είναι όλα μπερδεμένα...
Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που μπορώ να δω καθαρά. Ενάντια σ' αυτούς που αποφασίζουν ποιοι από όλους μας πρέπει να ζήσουν και ποιοι όχι, βλέπω έναν λαό να αγωνίζεται και χιλιάδες ανθρώπων από όλα τα μέρη της γης να αγωνίζονται μαζί του.
Βλέπω κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς να σωπαίνουν μπροστά σ' αυτήν την κατάφωρη κι αδιανόητη καταπάτηση του δικαίου.
Βλέπω κροκοδείλια δάκρυα στα μάγουλα των υπευθύνων και υποτιθέμενες καταδίκες του περιστατικού.
Βλέπω ανόητους, πολεμοχαρείς πολιτικούς να φαντάζονται όπλα, εκστρατείες και πολεμικές επιχειρήσεις προκειμένου να υπερασπιστούν την εδαφική τους ακεραιότητα..
Βλέπω κι ακούω διφορούμενες απόψεις, άλλες ακραίες, άλλες συμβιβαστικές αλλά καμία επίτ ης ουσίας.
Ξέρετε η ευγένεια μας διακατέχει μόνο στα λόγια. Αν μιλάς εξευγενισμένα και “καθώς πρέπει” είσαι “νόμιμος και ηθικός”. Για τις πράξεις ούτε λόγος. Και το χειρότερο απ' όλα είναι πως οι πιο αποτρόπαιες πράξεις καλύπτονται πίσω από τα εξευγενισμένα λόγια των γνωστών μας “καθώς πρέπει”
Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω ότι η επικοινωνία μου με τους γυρω μου χάνεται.. λες και έχουν χαλάσει οι κεραίες μου.! Αυτές τις στιγμές χρειάζομαι κάτι για να με επαναφέρει.. Και να! Το βρήκα!
Σήμερα μικροί Παλαιστίνιοι έριξαν λουλούδια στη θάλασσα για να τιμήσουν τους ακτιβιστές που δολοφονήθηκαν στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν. Σας εύχομαι να ανθίσουν όλα! Να τα κρατάτε πάντα στα χέρια σας. Προχωρήστε στο δρόμο κι εκεί θα αναμετρηθείτε με χιλιάδες οπλισμένους. Και θα αποδείξετε ποιος είναι ο αδύναμος και ποιος ο δυνατός...
Φεύγω.. Πριν νοτίσει για τα καλά το τετράδιο...

Γιάννενα 01/06/२०१०
blogpress.gr