Την 8η Μαΐου 2010, υπεγράφη μεταξύ των κρατών-«Δανειστών» από τη μία πλευρά και της Ελληνικής Δημοκρατίας («Δανειολήπτη») και της Τράπεζας της Ελλάδος («Αντιπροσώπου του Δανειολήπτη») από την άλλη, η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης ύψους ευρώ 80 δισ. Υπενθυμίζω ότι επιπλέον αυτού του ποσού, μας χορηγήθηκαν και ευρώ 30 δισ. από το ΔΝΤ. Εν πάσει περιπτώσει, η ανωτέρω δανειακή Σύμβαση «τυχαίνει» να περιλαμβάνει ένα άρθρο, το Άρθρο 14 (Εφαρμοστέο Δίκαιο και Δικαιοδοσία), το οποίο μεταφέρω επί λέξει από την ελληνική έκδοση της Σύμβασης τονίζοντας τα πιο ενδιαφέροντα σημεία:
ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(1) Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.
(2) Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης...
(3) Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.
(4) Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.
(5) Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.
Όπως βλέπετε, το αγγλικό δίκαιο δεν προέκυψε τώρα, στην «εποχή» του λεγόμενου Μνημονίου ΙΙ, αλλά μας έχει επιβληθεί από την εποχή του Μνημονίου Ι. Κάκιστα οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, στις οποίες περιλαμβάνω και τον εαυτό μου στο μέτρο των μικρών δυνατοτήτων μου, δεν είχαν επισημάνει το θέμα από τον Μάιο του 2010. Επιπλέον, όπως βλέπει κανείς από τα παραπάνω, υπάρχει αναφορά στα «περιουσιακά στοιχεία» του ελληνικού κράτους, αναφορά η οποία σηματοδοτεί τις βαθύτερες προθέσεις των Δανειστών μας από τότε.
Τέλος, για να εξασφαλιστούν περαιτέρω οι Δανειστές, το Άρθρο 8 της Σύμβασης προβλέπει ότι το δάνειο γίνεται απαιτητό όταν «οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης, κρίνονται από οποιοδήποτε καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή εκτελεστές έναντι του Δανειολήπτη ή κρίνονται παράνομες από καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο,..». Βέβαια, προσωπικά ως μη νομικός δε γνωρίζω ποιου δικαστηρίου η απόφαση θα υπερίσχυε σε μια τέτοια περίπτωση, δηλαδή του «οποιουδήποτε καθ’ ύλην αρμοδίου» ή του Ευρωπαϊκού. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι και πάλι οι διαφαινόμενες από τότε προθέσεις των Δανειστών.
* Ο Διονύσης Μυλωνάς είναι Χημικός Μηχανικός M.Sc., MBA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου