Από τα μέσα του 2010 η εργατική τάξη στην Ελλάδα δέχεται ένα ιστορικά πρωτόγνωρο μπαράζ επιθέσεων από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έχει ως αποτέλεσμα τη δραματική περικοπή των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, το δραστικό περιορισμό των εργατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων και το ξεπούλημα κρατικής περιουσίας και επιχειρήσεων. Αυτή η πολιτική, που εφαρμόζεται με πρόσχημα την κρίση χρέους του κράτους, μέχρι τώρα, όχι μόνο δεν έλυσε ή περιόρισε το πρόβλημα του χρέους και των ελλειμμάτων, αλλά αντίθετα το χειροτέρεψε, βυθίζοντας ταυτόχρονα την οικονομία σε βαθιά ύφεση και αυξάνοντας δραματικά την ανεργία, και φτωχοποιώντας το 1/3 του ελληνικού λαού.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Γ. Παπανδρέου, εξαπάτησε συνειδητά τους εργαζόμενους και για αυτό η αντίδρασή τους σε αυτό ήταν να τον ανατρέψουν με τις κινητοποιήσεις τους και την καθολική τους εναντίωση στην πρωτοφανή ληστρική κυβερνητική πολιτική.
Μη έχοντας όμως οι εργαζόμενοι την δυνατότητα να επιβάλουν άμεσα μια άλλη αξιόπιστη εναλλακτική λύση, τους επιβλήθηκε από την τρόικα και τους ντόπιους τοποτηρητές της ένα αντιδραστικό κυβερνητικό μέτωπο ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, με πρωθυπουργό απευθείας και χωρίς προσχήματα τον εκπρόσωπο των ντόπιων και διεθνών τραπεζών Λουκά Παπαδήμο!
Αυτή η κυβέρνηση έκτρωμα, δημιουργήθηκε, με τη δέσμευση να φέρει σε πέρας όλα εκείνα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά τερατουργήματα που η κυβέρνηση υπό τον Γ.Παπανδρέου δεν μπόρεσε να υλοποιήσει.
Κάθε μέρα που θα περνάει, η νέα κυβέρνηση της τρόικας θα υλοποιεί μεθοδικά το σχέδιο εξανδραποδισμού της εργατικής τάξης, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και για αυτό οι εργαζόμενοι θα πρέπει να βρουν τρόπο να απαντήσουν αποτελεσματικά.
Πώς μπορεί να ανατραπεί αυτή η καταστροφική πορεία;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε εμείς οι εργαζόμενοι προκειμένου να μπορέσουμε να ανατρέψουμε την σημερινή κατάσταση πραγμάτων, είναι να καταλάβουμε τις βασικές αιτίες αυτής της καταστροφικής για μας εξέλιξης.
Η πρώτη διαπίστωση που πρέπει να κάνουμε είναι ότι η περίφημη ιδιωτική πρωτοβουλία, το κράτος και τα πολιτικά κόμματα, δηλαδή το υπάρχον οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, απέτυχαν να οδηγήσουν την Ελλάδα στον 21ο αιώνα με όρους οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας για την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Η δουλειά, η στέγη, η υγεία, η εκπαίδευση, η αξιοπρεπή διαβίωση αποτελούν τώρα ένα μακρινό όνειρο για κάθε εργαζόμενο. Αντίθετα, πέτυχαν να αυξήσουν προκλητικά την ευημερία της ελάχιστης μειονότητας των εxόντων και κατεχόντων.
Το ξεπέρασμα της χρεοκοπίας του κράτους και η αναπτυξιακή έξοδος από το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο είναι εφικτή μόνο δια μέσου του ολόπλευρου παραγωγικού μετασχηματισμού της οικονομίας με όρους καινοτομίας, κοινωνικής οικονομίας, ταξικής υπευθυνότητας και αλληλεγγύης και δημοκρατικής πολιτικής συμμετοχής. Στην πάλη αυτή δεν είμαστε μόνοι μας.
Ο οικονομικός και πολιτικός εργατικός διεθνισμός αποτελεί αναπτυξιακό παράγοντα πανευρωπαϊκής εμβέλειας.
Ο 21ος αιώνας στην Ελλάδα είμαστε εμείς, οι επινοητές, σχεδιαστές, χειριστές και διαχειριστές των μέσων παραγωγής και διαχείρισης, ο κόσμος της μισθωτής εργασίας με αιχμή του δόρατός μας τη νέα γενιά μας, εργαζόμενη και άνεργη που είναι σίγουρα ικανή να μας οδηγήσει στο κόσμο του αύριο.
Το καθήκον ανάταξης της κοινωνίας, αναδιάρθρωσης της οικονομίας και αναδόμησης του πολιτικού συστήματος υπερβαίνει κατά πολύ τις οργανικές δυνατότητες του συνδικαλιστικού κινήματός μας. Χρειάζεται πολιτική λύση. Απαιτείται η δημιουργία ενός ταξικού πολιτικού κόμματος, του Εργατικού Κόμματος, από τα ίδια τα συνδικάτα, μέσα από την αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης.
Καλούμε κάθε συνάδελφο μισθωτό, εργαζόμενο, έφεδρο, άνεργο ή συνταξιούχο, άνδρα ή γυναίκα, νέο ή ηλικιωμένο, που συμμερίζεται την αγωνία μας για το παρόν και το μέλλον της μισθωτής εργασίας, να συσπειρωθεί στη συνδικαλιστική οργάνωση που ανήκει και να πάρει την πρωτοβουλία να συστήσει Ομάδα Πρωτοβουλίας για την ίδρυση του Εργατικού Κόμματος.
Καλούμε κάθε ομάδα συναδέλφων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, επιχειρησιακές, κλαδικές ή περιφερειακές που νοιώθει την ανάγκη συγκρότησης ενός ταξικού πολιτικού φορέα στην Ελλάδα να συγκροτήσει Ομάδα Πρωτοβουλίας και να βάλει στη Γενική Συνέλευση το ζήτημα της πλειοψηφικής ή μειοψηφικής ένταξης του συνδικάτου τους στο συν-ιδρυόμενο Εργατικό Κόμμα.
Καλούμε όλες τις διοικήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζόμενων μισθωτών, των άνεργων και των συνταξιούχων να βάλουν αμέσως προς ψήφιση στη Γενική Συνέλευση το ζήτημα της συλλογικής αυτο-οργάνωσής τους, είτε ως πλειοψηφία ή ως μειοψηφία, στο συν-ιδρυόμενο Εργατικό Κόμμα.
Η απόφασή μας να πάρουμε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Εργατικού Κόμματος, πηγάζει από μια σειρά παραγόντων που δεν μπορούμε άλλο πια να προσποιούμαστε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε: όλα τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις, κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές, της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς, απέτυχαν παταγωδώς να προασπίσουν τα ταξικά συμφέροντα του κόσμου της μισθωτής εργασίας και συνέβαλλαν, το καθένα με τον τρόπο του, στην πολιτική πρόσδεση της εργατικής τάξης στα συμφέροντα της μικροαστικής, μεσοαστικής και μεγαλοαστικής τάξης εγχώριας και διεθνούς.
Τα ταξικά συμφέροντα των μισθωτών ποδοπατήθηκαν ανελέητα από τους αυτόκλητους δήθεν πολιτικούς αντιπροσώπους τους μέσω της κομματικής εξάρτησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Το δήθεν «κοινωνικό» κράτος που διαχειρίστηκαν από κοινού, αποδείχθηκε στο τέλος της ιστορίας να είναι ένα στυγνό ταξικό κράτος, που ρίχνει τα βάρη της κρίσης αποκλειστικά και μόνο στους μισθωτούς εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους και νέους. Τα δήθεν «μέτωπα του εργαζόμενου λαού» που στήνουν αριστερά και δεξιά, αποτελούν μέσα συντήρησης παρωχημένων και ανίκανων ηγεσιών σε συνθήκες οξείας κρίσης του συστήματος. Τα δήθεν «αντι-καπιταλιστικά κινήματα βάσης» που εξαπολύουν, αποτελούν μέσα πίεσης της σπουδάζουσας μικροαστικής νεολαίας για να διατηρηθεί ένας μικροαστικός και αντεργατικός τομέας στην οικονομία και την κοινωνία.
Η φάμπρικα, το εργοτάξιο, το γραφείο, το εργαστήριο δεν έχει μέχρι σήμερα καμία απολύτως πολιτική εκπροσώπηση. Τώρα, μέσα στη μνημονιακή λαίλαπα των απολύσεων, των μειώσεων των μισθών, της εξουθενωτικής φορολόγησης, της αισχροκέρδειας και –πρακτικά- της διακοπής κάθε δημιουργίας νέων θέσεων απασχόλησης, πρέπει να ορθώσουμε το ταξικό ανάστημά μας με όρους όχι μόνο συνδικαλιστικής αυτονομίας και αυτοτέλειας από όλα τα κόμματα αλλά επίσης και με όρους πολιτικούς.
Στις επερχόμενες εκλογές πρέπει να στείλουμε στη Βουλή τους δικούς μας εκπροσώπους, τους ταξικούς εκπροσώπους του κόσμου της μισθωτής εργασίας και όχι τον κάθε τυχάρπαστο μικροαστό δήθεν πολιτικό ή επαγγελματία κομματικό γραφειοκράτη που μας υπόσχεται τον ουρανό με τ’ άστρα για να μας εγκαταλείψει όταν φτάνει η στιγμή κρίσιμων αποφάσεων κοινωνικής υπέρβασης. Οι μεν δεν είπαν το μεγάλο «όχι» στο Μνημόνιο και τις πολιτικές εφαρμογής τους, οι δε, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο από το ανέξοδο «όχι» τους!
Άμεσος στόχος μας είναι να εκλέξουμε στις εκλογές που έρχονται μια ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα η οποία θα είναι η ομάδα κρούσης της εργατικής τάξης που θα αντιμετωπίσει τις επιθέσεις του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου στην κοινωνία και των εκπροσώπων και των τοποτηρητών τους στο κοινοβούλιο.
Για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να επιλέξουμε τους δικούς μας υποψήφιους και αυτό μπορεί να γίνει μόνο πάνω στη βάση και μέσα στο πλαίσιο του Εργατικού Κόμματος. Η ταξική πίστη και κοινωνική αναγνώριση αποτελεί το κριτήριο της επιλογής τους.
Όπως θα συνεπιλέξουμε τους υποψηφίους που θα υποστηρίξουμε στις εκλογές που έρχονται σε λίγους μήνες, έτσι και θα συνδιαμορφώσουμε, όλοι μαζί συλλογικά και ταξικά, το πολιτικό πρόγραμμα του Εργατικού Κόμματος.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι έχουμε στο τσεπάκι μας ετοιμοπαράδοτες λύσεις στα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Θα επεξεργαστούμε όλοι μαζί τις λύσεις αυτές, μέσα στις δομές του Εργατικού Κόμματος. Η αυτοοργάνωσή μας δεν είναι απλά μια οργανωτική μέθοδος μέσα από πολλές άλλες που επιλέγουμε για τη δημιουργία του. Αποτελεί βασική επιλογή, ώστε η επεξεργασία των θέσεων αλλά και ο οργανωτικός έλεγχος αυτού που θα φτιάχνουμε να βρίσκεται σε εμάς τους ίδιους.
Η κομματική ενότητα της τάξης δεν αποκλείει αλλά απεναντίας προϋποθέτει τις πολιτικές διαφοροποιήσεις της. Οι τάσεις θα αποτελούν καταστατικά προβλεπόμενες συνιστώσες του Εργατικού Κόμματος.
Η πολιτική αρχή που αποτελεί τη βάση του Εργατικού Κόμματος που σας καλούμε σήμερα να συγκροτήσουμε όλοι μαζί, είναι το δικαίωμα ανάκλησης της ψήφου των εκλογέων από τους εκλεγμένους ή υποψήφιους βουλευτές, τους οποίους είχαν ψηφίσει προηγούμενα και της απόδοσης της ανακλημένης ψήφου τους σε άλλους εκλεγμένους ή υποψήφιους βουλευτές. Το δικαίωμα ανάκλησης και επαναπόδοσης της ψήφου ασκείται από όλους τους πολίτες συνεχώς και αδιαλείπτως.
Αυτή είναι η κεντρική πολιτική πρόταση του Εργατικού Κόμματος.
Δίχως τη θέσπιση αυτής της δημοκρατικής αρχής, το πολιτικό σύστημα που αποτελεί το μέσο διακυβέρνησης του κράτους από την κοινωνία των πολιτών, θα καταλήγει πάντοτε να το διαχειρίζεται με ένα τρόπο που τελικά θα είναι υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της μισθωτής εργασίας.
Αυτή η δημοκρατική πολιτική αρχή ισχύει και για το ίδιο το Εργατικό Κόμμα που σας καλούμε σήμερα να συγκροτήσουμε και θα αποτελεί μαζί με τις αρχές της ταξικότητας και του διεθνισμού τη βάση του Καταστατικού του.
Στο συνδικαλιστικό μέτωπο, το Εργατικό Κόμμα θα συγκροτήσει τη δικιά του Συνδικαλιστική Παράταξη. Δεν καλεί, όμως, τους μισθωτούς να εγκαταλείψουν αναγκαστικά τις συνδικαλιστικές παρατάξεις στις οποίες σήμερα δραστηριοποιούνται. Η συμμετοχή στο Εργατικό Κόμμα δεν προϋποθέτει τη αναγκαστική συμμετοχή στη συνδικαλιστική παράταξη του Κόμματος, αλλά ούτε συνεπάγεται την ενεργοποίησή του σ’ αυτή. Ο κάθε σύντροφος θα αποφασίσει ατομικά σε ποια συνδικαλιστική παράταξη θα ενεργοποιηθεί.
Το Εργατικό Κόμμα είναι ανοικτό σε κάθε ομάδα μισθωτών στο χώρο δουλειάς και το συνδικάτο που συμμερίζεται τις αρχές του και έχει αποφασίσει να αγωνιστεί για την κοινωνική αλλαγή με δημοκρατικές πολιτικές διαδικασίες.
Όσοι ανήκουν σε άλλες τάξεις πλην της εργατικής ή δεν έχουν ακόμα ενταχθεί σε κάποια τάξη αλλά συμμερίζονται τις αρχές και τους στόχους του Εργατικού Κόμματος, καλούνται να αυτο-οργανωθούν σε Ομίλους Φίλων. Οι Φίλοι του Εργατικού Κόμματος έχουν όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μελών του Εργατικού Κόμματος εκτός του δικαιώματος της αποφασιστικής ψήφου. Συμβουλεύουν αλλά δεν αποφασίζουν.
Η απόφαση για το ποια θα είναι η τύχη του καπιταλιστικού οικονομικού και κοινωνικού συστήματος βρίσκεται στα χέρια, την καρδιά και το μυαλό της μισθωτής εργασίας, και όχι κάποιων αυτόκλητων σωτήρων της. “Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης, δηλαδή η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης” .
Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την ίδρυση Εργατικού Κόμματος στην Ελλάδα:
Αθήνα, 30 Γενάρη 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου