Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός. Με ενοχλεί ο οίκτος στο βλέμμα σας. Με εκνευρίζει ο κόμπος στη φωνή σας. Με θυμώνει το δάκρυ σας.
Αφήστε με μόνο. Αφήστε με να βιώσω όπως θέλω εγώ το δράμα μου. Δεν έχω ανάγκη ούτε την συμπόνια σας ούτε την συμπαράστασή σας. Κρατήστε τα. Χάρισμά σας.
Δεν μπορώ να σας βλέπω να συμπονάτε όλους αυτούς που μέχρι χθες τους κατηγορούσατε ως τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, παράσιτα και περιττούς.
Δεν μπορώ να σας ακούω να κόπτεσθε υπέρ των δικαιωμάτων όλων αυτών που μέχρι χθες ζητούσατε να τους κοπούν τα «προνόμια» και τα «δώρα».
Δεν μπορώ να νιώθω το χέρι σας να ακουμπά τον ώμο μου, το ίδιο χέρι που μέχρι χθες κουνούσατε απειλητικά μέσα από το γυαλί της οθόνης προειδοποιώντας για την θεία τιμωρία που με περιμένει για όσα «έφαγα» κι εγώ μαζί σας.
Δεν σας θέλω πλάι μου. Δεν σας θέλω στο πλευρό μου. Μήν έρχεστε σπίτι μου κάθε βράδυ στις 8. Δεν ήμασταν, δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε ποτέ ίδιοι.
Και η υποκρισία πρέπει να έχει κι αυτή τα όριά της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου