Η ώρα του Κουρδιστάν

Οι Κούρδοι υπερασπίζονται ένα μοντέλο δημοκρατίας και ανεκτικότητας για τη Μέση Ανατολή, που, αν εκλείψει, όλη η περιοχή θα βυθιστεί στο σκοτάδι.
Η ορμητική έφοδος του Ισλαμικού Κράτους στο πολεμικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής δημιουργεί νέα δεδομένα όχι μόνο για την περιοχή, αλλά για ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα. Οι τζιχαντιστές προκαλούν αίσθηση τόσο για την εντυπωσιακή στρατιωτική επέλασή τους όσο και για τη διάπραξη ωμοτήτων στις οποίες δίνουν κάθε δυνατή προβολή, χρησιμοποιώντας τες ως προπαγανδιστικό μέσο. Από τη βίαιη επιβολή της πλέον αυστηρής εκδοχής της Σαρία στη Ράκα της Συρία την οποία ελέγχουν, έως τις απαγωγές δυτικών δημοσιογράφων, και από τις μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων ιρακινών στρατιωτών έως το προγκρόμ εναντίον της θρησκευτικής μειονότητας των κούρδων Γεζίντι καθώς και των σιιτών και των αράβων χριστιανών, το Ισλαμικό Κράτος πλειοδοτεί σε βαρβαρότητα σε μια περιοχή ήδη βυθισμένη στο αίμα. Απέναντι σε τακτικές που θυμίζουν τις μεσαιωνικές θρησκευτικές διώξεις, δεν μπορεί να υπάρξουν ούτε ανοχή ούτε η οποιαδήποτε ηθική δικαιολόγηση. Πρέπει να γίνει καθετί απαραίτητο για να αποφευχθεί η εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών.
Οφείλουμε όμως να αναδείξουμε τις πολιτικές αιτίες που μετέτρεψαν το Ισλαμικό Κράτος από μια σέχτα φανατικών σε κεντρικό «παίχτη» του μεσανατολικού παιχνιδιού –αν θέλουμε όντως να κατανοήσουμε την κατάσταση. Να εξηγήσουμε για ποιο λόγο σημαντικά τμήματα του σουνιτικού πληθυσμού στο Ιράκ και (λιγότερο) στη Συρία το στηρίζουν ή το ανέχονται, καθώς και για πιο λόγο χιλιάδες νεαροί φανατικοί μουσουλμάνοι από όλον τον κόσμο (των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Αυστραλίας συμπεριλαμβανομένων) πηγαίνουν στη Συρία και το Ιράκ για να θυσιάσουν της ζωή τους και να διαπράξουν φρικαλεότητες.

Πρέπει να μιλήσουμε για τη γενική διάλυση που έφερε η αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ, για την αιματηρή καταστολή της σουνιτικής εξέγερσης στη Φαλούτζα (στη μάχη της Φαλούτζα εναντίον των αμερικανών κάνει την πρώτη εμφάνιση του ο επικεφαλής του Ισλαμικού Κράτους Αμπού Μπακρ Αλ-Μπαγκντάντι), για την ανοιχτή πληγή της Παλαιστίνης όπου η σκανδαλώδης υποστήριξη της Δύσης στο Ισραήλ αποτελεί βασικό επιχείρημα του ισλαμικού εξτρεμισμού, για τις διακρίσεις σε βάρος του σουνιτικού πληθυσμού του Ιράκ από την κυβέρνηση του σιίτη Αλ-Μαλίκι (υπό τις ευλογιές του Ιράν), για την πρωτοφανούς βιαιότητας καταστολή της λαϊκής εξέγερσης στη Συρία από το καθεστώς Άσαντ (που έτσι κι αλλιώς απέκλειε τους σουνίτες), για τη μετατροπή μιας εξέγερσης για ελευθερία σε θρησκευτικό-σεχταριστικό πόλεμο, για το ότι η Τουρκία του Ερντογάν επέτρεψε σε χιλιάδες ξένους τζιχαντιστές να περάσουν στη Συρία μέσα από το έδαφος της, για το ότι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ έδωσαν πακτωλούς δολαρίων για να εξοπλίσουν ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις και να κάνουν τη σχετική προπαγάνδα, για το ότι το δίκτυο που χρηματοδοτεί αφειδώς το Ισλαμικό Κράτος λειτουργεί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, για το ότι η Δύση δεν στήριξε του Κούρδους της Συρίας την ώρα που διευκόλυνε τους ισλαμιστές, για το ότι η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Συρία χωρίς να κάνει κάτι αποτελεσματικό για να τη σταματήσει. Πολλές και διαφορετικές δυνάμεις έκαναν ό,τι πέρναγε από το χέρι τους για να γεννηθεί και να γιγαντωθεί το Ισλαμικό Κράτος.

Μέσα στο ζόφο που απλώνεται στη Μέση Ανατολή, οι κουρδικές περιοχές στη Συρία και το Ιράκ μοιάζουν όλο και περισσότερο με οάσεις δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν πρόκειται βέβαια για παραδείσους ελευθερίας. Αλλά μόνο στις κουρδικές περιοχές τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων γίνονται σεβαστά, κι ένα ορισμένος πολιτικός πλουραλισμός γίνεται στοιχειωδώς ανεκτός από τις (κοσμικές) Αρχές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλοι οι διωκόμενοι από τους φανατικούς σε Συρία και Ιράκ καταφεύγουν στις κουρδικές περιοχές.

Παράλληλα, οι Κούρδοι είναι οι μόνοι αυτή τη στιγμή που έχουν τη στρατιωτική δύναμη να σταματήσουν τους τζιχαντιστές –πράγμα που σε ένα βαθμό το έχουν κάνει. Δύναμη που ενισχύεται από το ότι για πρώτη φορά οι δυνάμεις των πεσμεργκά από το ιρακινό Κουρδιστάν συνεργάζονται με αυτές των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας από το συριακό Κουρδιστάν, καθώς και με τους μαχητές του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος από το τουρκικό Κουρδιστάν.
Σήμερα οι Κούρδοι δεν μάχονται μόνο για την προστασία των κοινοτήτων τους από τη σφαγή ή για το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Υπερασπίζονται ένα μοντέλο δημοκρατίας και ανεκτικότητας για τη Μέση Ανατολή, που, αν εκλείψει, όλη η περιοχή θα βυθιστεί στο σκοτάδι. Γι’ αυτό πρέπει να ενισχυθούν με κάθε δυνατό τρόπο. Με έργα, όχι με λόγια.

left.gr